บทที่４ตอนที่１１

 

 

ณ ยามเที่ยงคืนแห่งเมืองอาร์คาซัม โนโซมุถูกซีน่าพาไปยังหอพักหญิงที่เธออาศัยอยู่

 

 

แม้ว่าจะหลีกเลี่ยงไม่ได้ก็เถอะ แต่ก็ไม่ควรจะมีนักเรียนชายเข้าไปในหอพักหญิง

 

 

เธอพาโนโซมุมาพร้อมกับมองไปรอบๆเหมือนกับโจร แต่แล้วพวกเธอก็เข้าไปในห้องโดยไม่มีใครเห็นได้

 

 

ทันทีที่เธอวางโนโซมุบนเก้าอี้ เธอก็เอาน้ำและอุปกรณ์ปฐมพยาบาล จากนั้นเธอก็เริ่มเช็ดตัวโนโซมุ

 

 

โนโซมุถูกเธอปฏิบัติด้วยอย่างดีและตัวเขาเองก็ไม่มีท่าทีขัดขืนกับการกระทำของเธอ

 

 

ช่วงเวลาของทั้งสองผ่านไปอย่างเงียบๆ ในห้องมีเพียงแค่การเคลื่อนไหวของซีน่าและเสียงของการใช้อุปกรณ์ปฐมพยาบาลเบื้องต้นพร้อมกับแสงเงาสลัว

 

 

「หืมมม แผลไม่ลึกเกินคาด ดูเหมือนว่าจะห้ามเลือดได้แล้ว ดังนั้นกรณีนี้ต้องห้ามเลือดก่อน」

 

 

ซีน่าที่ดูบาดแผลของโนโซมุพลางบ่นพึมพำ อาการบาดเจ็บส่วนใหญ่ของเขาเกิดจากการปลด “พันธนาการ” จนพลังเกินควบคุม เกิดแผลทั่วร่างกาย มีบาดแผลบางส่วนได้จากเหล่าไซคลอปส์บ้าง แต่ก็ต้องขอบคุณยารักษาในตอนนั้นที่ช่วยชีวิตเขาไว้ แผลส่วนใหญ่ก็ปิดปากแผลหมดแล้ว

 

 

「……นายเนี่ยนะ！ถ้าหากมีโพชั่นละก็ดื่มมันซะก็สิ้นเรื่องสิ！ไม่งั้นตายไปแล้วนะรู้ไหม！！」  

 

 

「…………อาาา……」

 

 

อันที่จริงตัวโนโซมุมีโพชั่นอยู่สองสามขวด แต่เขาก็ลืมมัน เขาลืมทุกอย่างไปเสียสนิทและลืมดื่มมันด้วย

 

 

「……ขอโทษครับ……」

 

 

「……หาาาา……อยากตายนักเหรอไงเนี่ย？　แล้วก็การที่เข้าไปในป่าลึกคนเดียวแบบนั้นมันอะไรน่ะ？　มันฆ่าตัวตายชัดๆเลยไม่ใช่เหรอไงกัน」

 

 

น้ำเสียงของซีน่าเริ่มมีความโมโหปนไปด้วย มันดูไม่สมเหตุสมผลเลย เธอคิดว่าเขาเป็นคนที่แย่มากๆ ตอนแรกฉันก็คิดว่าเกิดเรื่องฉุกเฉินขึ้น แต่ดูท่าอาการจะดีกว่าที่คิดไว้ และไม่มีบาดแผลร้ายแรงมากมายอะไร ท่าทางของเขาจึงกลับมาเป็นตามปกติ

 

 

「แล้วทำไมตัวนายถึงไปเดินเตร็ดเตร่อยู่แถวนั้น แถมยังทำท่าทางทุกข์ทรมานอีกด้วย？　ยิ่งไปกว่านั้นเนื้อตัวเปื้อนโคลนและเลือดเต็มไปหมดไปทำอะไรมา？」

 

 

เธอสงสัยกับสิ่งที่โนโซมุทำลงไป แม้ว่าจะคิดดูตามปกติแล้ว การที่โนโซมุโผล่มาในสภาพเช่นนี้มันก็น่าสงสัยพอแล้ว

 

 

ร่างกายเปื้อนโคลนแถมยังโชกไปด้วยเลือด การเดินโซซัดโซเซและท่าทางเหมือนคนไร้สติ ถ้าจะโดนพวกทหารยามจับตัวไปก็ไม่แปลกเลยสักนิด

 

 

「………………ผมเข้าไปในป่า…………」

 

 

「เข้าไปในป่า？　ไปปาร์ตี้กับใครมางั้นเหรอ？」

 

 

「……………ไม่ได้ตี้กับใคร………ไปคนเดียว…………」

 

 

「หาาาา？！　คนเดียว？！　นายนี่มันบ้าชัดๆ！？　คิดอะไรอยู่กันแน่เนี่ย！！」

 

 

ซีน่าโกรธจนหน้าแดงก่ำในขณะที่รู้สึกตกใจกับสภาพของโนโซมุที่เข้าป่าไปคนเดียว จากมุมมองของเธอไม่ใช่แค่เธอหรอกผู้คนในเมืองก็คงคิดว่าเขาบ้าไปแล้ว การเข้าป่าไปคนเดียวมันบ้าชัดๆ

 

 

ชาวเมืองรู้กันดีว่าสัตว์อสูรอาศัยอยู่ในป่าและเป็นภัยคุกคามอย่างมาก

 

 

ประวัติของเมืองอาร์คาซัมโดยย่อ

 

 

เดิมทีเป็นถิ่นทุรกันดารเป็นดินแดนของสัตว์อสูรมาช้านาน

 

 

ดินแดนแห่งนี้ได้รับเลือกให้เป็นสถานที่ตั้งสถาบันโซลมินาติเนื่องจากมีแม่น้ำไหลผ่านจนตั้งรกรากได้ เพียงระยะเวลา 10 ปี เมืองนี้ก็เกิดขึ้นมา

 

 

หากก้าวออกไปจากเมืองและเดินไปตามถนน ก็มีโอกาสสูงที่จะพบสัตว์อสูรแม้จะเป็นสัตว์อสูรที่อ่อนแอก็ตาม

 

 

นอกจากนี้ยังมีระยะทางจากเมืองอื่นๆที่ห่างไกลจากเมืองอาร์คาซัมพอควร ไม่ค่อยมีคนเดินกันหรอก

 

 

ทุกปี มีคนจำนวนมากถูกฆ่าตายจากการเดินบนถนนเส้นนี้อยู่บ่อยๆ

 

 

ยิ่งไปกว่านั้น สัตว์อสูรที่โผล่มานั้นก็ไม่ได้มีอยู่ประเภทเดียวเสมอไป

 

 

แม้แต่นักผจญภัยรุ่นใหญ่ก็ยังต้องลำบากก็มี แต่โนโซมุไม่ใช่คนจำพวกนั้นไง ซีน่าเลยตะโกนใส่เขาด้วยความโกรธเพราะเขาไม่ได้แข็งแกร่งขนาดนั้น

 

 

◇◆◇

 

 

「ให้ตายสิ！　ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันอันตรายแค่ไหนสำหรับนายที่เข้าป่าไปคนเดียว รวมทั้งนายยังมีผลการเรียนย่ำแย่ถึงขนาดอยู่ห้อง 10 ด้วย！」

 

 

 

（ถ้ามีความคิดที่จะฆ่าตัวตายจริงๆ………ก็ไม่ควรเข้าไปช่วย…………）

 

เมื่อเธอพูดจบก็เริ่มเก็บอุปกรร์ปฐมพยาบาล เธอขมวดคิ้วพร้อมกับทำใบหน้าเศร้าๆ

 

ตึง ตึง ตึง

 

ในขณะนั้นเองผมก็ได้ยินเสียงเคาะประตูห้อง

 

「ซีน่า！　ขอโทษที่มารบกวนตอนดึกๆ แต่มีเรื่องจะคุยด้วยหน่อย？！」

 

จากอีกด้านหนึ่งผมได้ยินเสียงของผู้หญิงที่ไม่รู้จัก

ขณะที่เธอได้ยินเสียงนั้น เหงื่อเย็นๆไหลออกมาจากใบหน้าของซีน่า และเธอก็จ้องมองไปทางประตู

 

「มิ มิมุรุ？！」

 

ซีน่าทำเสียงตื่นตระหนก

 

 

อาจเป็นเพื่อนของเธอก็ได้ตามชื่อและรูปลักษณ์ โนโซมุคิดเช่นนั้นแต่จู่ๆซีน่าก็พุ่งเข้าหาโนโซมุ

 

 

เธอจับมือโนโซมุ เปิดตู้เสื้อผ้าตรงมุมห้องและบังคับโนโซมุให้เข้าไป

 

「หวาา！」

 

โนโซมุเข้าไปในตู้เสื้อผ้า กลิ่นของแสงแดดที่อาบไล้เสื้อผ้ายามกลางวันโชยเข้าจมูกของเขาจนเริ่มมีเสียงเล็ดลอดออกมา

 

「？？ซีน่า？　เป็นอะไรไป？」

 

「！！　ขะขอโทษนะมิมุรุ กำลังจะไปหาแล้ว！」

 

เพื่อนของซีน่าถามมาจากอีกฝากของประตูด้วยท่าทางสงสัยกับเสียงเมื่อครู่ ซีน่ารีบแก้ต่างทันที

 

เธอรีบดันโนโซมุเข้าไปในตู้เสื้อผ้าทั้งๆยังงั้นและเธอก็จ้องมองโนโซมุตาเขม็ง

 

 

　ราวกับจะบอกว่า“ห้ามส่งเสียงเด็ดขาด！！！”โนโซมุที่เห็นเช่นนั้นก็ตัวเกร็งทันที

 

 

เธอเหลือบมองโนโซมุและรีบปิดประตูเสื้อผ้าทันที เมื่อเห็นภาพเช่นนั้นตัวผมก็ไม่สามารถทำอะไรได้คิดว่าพวกไซคลอปส์นั้นน่ากลัวน้อยกว่าเธอเสียอีก

 

 

โนโซมุไม่มีทางเลือกนอกจากต้องจมอยู่ในความมืดมิด

 

 

หลังจากนั้นโนโซมุก็ตระหนักได้ว่าสถานการณ์ในตอนนี้มันไม่ค่อยดีนัก

 

 

ตอนนี้เที่ยงคืนแล้ว ถ้ามีผู้ชายอยู่ในห้องของผู้หญิงแบบนี้มันแย่แล้วล่ะ

 

 

ไม่ ในกรณีนี้ โนโซมุก็จะกลายเป็นพวกวิตถารทันที แม้ว่าจะบอกว่าถูกพาเข้ามาเองก็เหมือนแก้ตัวน้ำขุ่นๆ แล้วโทษจะเป็นยังไงละสำหรับการแอบเข้าหอพักหญิง?

 

 

「…………ได้โปรด、……ละ。……」

 

「ไม่……、…………เกิน………………」

 

ผมได้ยินเสียงของเธอกำลังพูดคุยกับเพื่อนของเธออยู่  

 

「มัน………………」

 

「จริงๆ…………………」

 

「มิมุรุ ฉัน………อุหวาาา。………………ไซคลอปส์ด้วยงั้นเหรอ………」

 

ไซคลอปส์ทันทีที่ได้ยินคำพนั้น ร่างกายของโนโซมุก็สั่นสะท้าน

 

ขณะนั้นเองร่างกายของผมก็กระแทกกับผนังด้านในตู้เสื้อผ้า และมันก็วุ่นวายไปหมด！！มันทำให้เกิดเสียงดัง

 

「อาเระ…………？」

 

「ไม่มีไรหรอก…………ก็นะบางที……………………」

 

ผมรีบกลั้นลมหายใจทันที

 

 

บางทีเรื่องคงจะจบเร็วเกินคาดเพราะสักพักเธอก็เดินมาหน้าประตูตู้เสื้อผ้า

 

「…………ออกมาได้แล้ว」

 

ใบหน้าของเธอที่ผมเห็นนั้นตอนนี้ดูเคร่งเครียดมากกว่าที่เคย

 

 

◇◆◇

 

 

ฉันผลักเขาเข้าไปในตู้เสื้อผ้าและเปิดประตูห้อง

 

 

ข้างหลังประตูคือมิมุรุเพื่อนของฉันเอง เป็นเด็กสาวเผ่าแมวป่าที่มีหูและหาง เป็นนักเรียนห้อง 2 ปี 3 เช่นเดียวกับฉัน

 

 

ตอนที่ฉันอยู่ปี 1 ฉันเริ่มพูดคุยกับเธอและก็สนิทกันจนถึงปี 3 เนี่ยล่ะ

 

 

「ขอโทษนะมิมุรุที่ทำให้รอ。」

 

「อืม ไม่เป็นไรหรอก…ว่าแต่เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ? ท่าทางดูแปลกๆ」

 

เธอถามขณะที่ทำท่าทางสงสัย แต่ฉันเองก็แปลกใจกับคำถามนั้น

 

「เอ๊ะ！　งั้นเหรอ？　ไม่เห็นจะเป็นแบบนั้นเลยนะ……」

 

「หืมมมมมมมม ถึงห้องจะดูธรรมดาก็เถอะน้าาา แต่ว่า…………รู้สึกแปลกๆยังไงชอบกล～～」

 

มิมุรุมองเข้าไปในห้อง พยายามสอดส่องรอบๆห้อง เธอมีแววตาที่ดีหากสังเกตดีๆเธอก็คงสังเกตถึงความผิดปกติได้แน่ๆล่ะ

 

「แล้วมาหามีเรื่องอะไรงั้นเหรอ？」

 

เมื่อนึกได้ฉันก็พยายามเบี่ยงเบนความสนใจ

 

「อ่าาาา อันที่จริงแล้ว ครั้งหน้าจะไปที่ป่าน่ะ ดูเหมือนทอมเองมีอะไรบางอย่างต้องไปทำ แต่ว่าก็โอกาสดีพอดีละนะ！」

 

　ทอมเป็นนักเรียนห้องสองเช่นเดียวกันกับพวกเรา เขาเป็นคนรักของมิมุรุ ดูเหมือนว่าเขาจะอยู่ด้วยกันตั้งแต่ก่อนเข้าเรียนเสียอีก เขาเป็นเด็กหนุ่มตัวเล็กๆร่างน้อย เก่งทางด้านเวทย์และการปรุงยา เขาไม่ค่อยเก่งด้านการต่อสู้แต่ว่าเก่งด้านค้นคว้าและการทดลอง…。

 

「อืม มิมุรุแล้วทอมจะไปทำอะไรที่นั่นล่ะ？」

 

「เอาตามจริงเลยนะ ทอมน่ะต้องการพืชบางอย่างไปใช้ในการทดลอง เพราะมันกำลังจะหมดแล้ว ดังนั้นเขาเลยต้องเข้าไปในป่าเพื่อที่จะเก็บเกี่ยวพวกมัน แต่ดูเหมือนว่าพืชเหล่านั้นอะน้ามันมีขั้นตอนพิเศษในการเก็บเกี่ยวน่ะสิ。」

 

อันที่จริงเธอต้องไปกับเขาเพราะมีกระบวนการพิเศษ

 

 

แต่ฉันไม่คิดว่าตอนนี้เหมาะแก่การเข้าป่านัก

 

เมื่อนึกถึงเขา ก็รู้สึกโกรธขึ้นมาทันที

 

 

ฉันกำลังนึกถึงชายคนนั้นที่โดนจับยัดเข้าตู้เสื้อผ้า

 

 

ไอ้หน้าโง่ที่แอบเข้าป่าไปคนเดียว แม้แต่นักผจญภัยรุ่นใหญ่ยังต้องกลัวเลยนะ！！

 

การกระทำอันแสนเลิ่นเลอนั่นทำให้ฉันโกรธมาก

 

 

ฉันเกลียดคนที่สละชีวิตตัวเองที่สุด

 

 

มันเป็นความทรงจำในสมัยเด็กๆที่ผุดขึ้นมา  

 

「？？ซีน่าเป็นอะไรไป？」

 

「อาาา！　ไม่มีอะไรหรอกนะมิมุรุ」

 

ฉันถูกดึงกลับเข้าความเป็นจริงด้วยคำพูดของมิมุรุและฉันก็เริ่มคุยกับเธอเพื่อไม่ให้เธอจับผิดตู้เสื้อผ้านั่น

 

 

「……มิมุรุ ฉันว่าตอนนี้เธอไม่ควรเข้าป่าจนลึกเกินไปนะ มีการพูดกันว่ามีไซคลอปส์โผล่ออกมาด้วย และเมื่อเร็วๆนี้จิตวิญญาณแห่งป่าเองก็กำลังร่ำร้อง「ตึง！！」เอ๊ะ！！」

 

 

ในขณะนั้นเองก็มีเสียงดังออกมาจากตู้เสื้อผ้า เหงื่อเย็นๆไหลออกบนหลังของฉัน

 

「เอะ？เสียงอะไรน่ะ？」

 

「ไม่หรอก ไม่มีอะไรเลยสะสะสักนิด คะคะคงเป็นพวกหนูละมั้ง ช่วงนี้เจอบ่อยด้วยสิ」

 

ฉันรีบแก้ต่างทันที สำหรับเธอที่โดนกระตุกจิตแห่งความสงสัยขึ้นมา ฉันรีบทำให้เธอสงบสติอารมณ์ลงทันทีด้วยการเข้าเรื่องต่อ

 

ทำบ้าอะไรของนายเนี่ย！　จริงๆเลยนะ！！　รู้ไหมจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเธอเห็นนายขึ้นมาน่ะ หา！！！

 

 

 

「ทอมไม่เก่งเรื่องต่อสู้ใช่ไหม แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาสู้ไม่ได้เลยสินะ? ไม่เป็นไรหรอกเพราะสำหรับฉันก็มีอุปกรณ์มีประโยชน์มากมายคอยซัพพอร์ต! เขาใช้เวทมนตร์ได้ และฉันก็อยู่กับเขาด้วย ไซคลอปส์น่ะหายห่วง อัศวินเองก็กำลังเคลื่อนไหวอยู่รอบๆป่า และแม้ว่าจะอยู่ในป่าแต่พวกเราไม่เข้าไปลึกขนาดนั้นหรอกนะ ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งวันด้วยซ้ำ」

 

 

จากที่ได้ยินจากเธอแล้ว ดูเหมือนว่าเธอจะตามหามอสที่เติบโตอยู่บนต้นไม้ชนิดหนึ่งเท่านั้น ต้นไม้ที่เติบโตเหล่านั้นก็ค่อนข้างใกล้กับตัวเมือง

ถึงกระนั้นฉันก็ยังลังเลเพราะเป็นห่วงแต่ถ้าใกล้เมืองคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง

 

「……เข้าใจแล้วมิมุรุ ถ้างั้นก็บอกเขาซะ」

 

「อื้อ！　ขอบคุณนะซีน่า！！　ถ้างั้นฝันดีน้า！」

 

 

หลังจากตอบตกลงเธอก็เดินกลับไปที่ห้องของเธอด้วยท่าทางยิ้มแย้ม

 

 

หลังจากที่เธอหายตัวไปแล้วฉันก็กลับมาที่ห้องและเปิดตู้เสื้อผ้า

 

「…………ออกมาได้แล้ว」

 

จากนั้นเขาก็ออกมาจากตู้ แต่ฉันคิดว่ามันเลี่ยงไม่ได้เขาดูจับจ้องมาที่ฉันมากกว่าเดิม

◇◆◇

「……………………」

 

「……………………」

 

 

ภายในห้องเต็มไปด้วยบรรยากาศแสนอึดอัด

 

 

　ก็ช่วยไม่ได้จะเกิดอะไรขึ้นถ้าถูกจับได้……。

 

 

เธอไม่เคยคิดเลยที่จะเอาชายที่ไร้จิตใจคนนี้เข้ามาในหอพักหญิง ไม่ต้องพูดเลยว่าโนโซมุจะโดนอะไรบ้าง ซึ่งเดิมทีก็อยู่ระดับต่ำสุดของสถาบัน

 

 

「…………อืม แล้วคิดจะอยู่ในห้องนี้อีกนานแค่ไหนกันล่ะ？」

 

「เอ๊ะ！！」

 

 

โนโซมุตกใจกับคำพูดของซีน่าชั่วครู่ เขาตระหนักได้ว่าบาดแผลตัวเองก็ถูกรักษาแล้ว และไม่มีเหตุผลใดจะอยู่ที่นี่ต่อ

 

 

「ขอโทษครับ เดี๋ยวผมจะรีบไปแล้วละครับ……」

 

「……ถ้างั้นก็ให้ไวเลย ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีใครมาอีกนะ ถ้าเจอใครก็อย่าบอกละว่าอยู่กับฉัน。」

 

 

เธอพูดเช่นนั้นและก็กลับมาทำท่าทางตามปกติ

 

 

เดิมทีแล้วเธอไม่ค่อยชอบโนโซมุเท่าไรนัก ฉันไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา แต่เพราะเขาเข้าไปในป่าคนเดียวสาเหตุนั่นก็คงเพราะโดนสัตว์อสูรโจมตี

 

 

「นอกจากนี้ ยังดวงแข็งนะที่รอดกลับมาได้การเข้าป่าไปคนเดียวก็รู้นี่ว่ามันอันตรายแค่ไหน ถ้าไม่ได้ฉันช่วยนายอาจไม่รอดก็ได้ และครั้งหน้าหากจะเข้าป่า ก็ประเมินความสามารถตัวเองหน่อยนะ」

 

「………………」

 

 

ซีน่ากัดฟันแน่นกับท่าทางของเขา โนโซมุไม่ตอบคำถามอะไรเลยสักคำ

 

 

ตอนนี้ตัวเขาเหนื่อยล้าทั้งกายและใจ เขาไม่อยากจะพูดอะไรมากนัก

 

โนโซมุเปิดประตูห้องโดยไม่พูดอะไร

 

 

อย่างไรก็ตาม หลังจากได้ยินคำพูดถัดไปก็เดือดทันที

 

 

 

「ก็ช่วยไม่ได้ละนะ เพราะนายเป็นคนนอกใจลิซ่าเองนี่น่า หึ」

 

 

 

「หาาาาาา！！！！！」

 

เขาไม่สามารถพูดอะไรได้เลยเพราะเขาก็เกลียดตัวเองที่ไม่ยอมแก้ไขความผิดเหล่านั้น แต่ทันทีที่ได้ยินเช่นนั้นเขารีบวิ่งเข้าไปคว้าคอเสื้อซีน่าทันที

 

「อะไร！！　คิดจะทำอะไร…………」

 

ซีน่าโกรธที่จู่ๆเขาก็วิ่งมาคว้าคอเสื้อของเธอ แต่ในไม่ช้าเธอก็พูดอะไรไม่ออก

 

「………………………」

 

「…………………………」

 

ทั้งสองต่างหันหน้าเข้าหากัน

 

 

โนโซมุที่ตัวสูง ส่งสายตาอันจริงจัง เขาปล่อยจิตสังหารออกมาชั่วขณะ

 

 

โนโซมุที่แสดงใบหน้าโกรธให้เห็น เธอตกตะลึงกับท่าทางของโนโซมุเป็นอย่างมาก

 

 

จิตสังหารอันรุนแรงกระจัดกระจายไปทั่ว แม้จะเป็นเวลาสั้นๆแต่มันก็กลบเสียงรอบข้างไปจนหมด ทำให้เกิดภาพลวงตาขึ้นชั่วขณะ

 

 

「อาาาา！！！　…………ขอโทษ……………」

 

 

เมื่อสังเกตเห็นถึงสิ่งที่ทำลงไป โนโซมุก็รีบปล่อยมือทันที แต่บรรยากาศอันแสนหนักอึ้งเมื่อกี้มันคืออะไรกัน

 

 

 

โนโซมุหันหลังและเดินไปที่ประตู

 

「………………ขอบคุณนะครับที่ช่วยรักษาให้……」

 

 

โนโซมุเดินจากไป

 

 

「อะไรกันละนั่น…………เอะ…………」

 

 

ซีน่าบ่นพึมพำอยู่ในห้อง คำถามของเธอโดนประตูปิดกั้นเอาไว้ ไม่มีใครตอบคำถามของเธอได้

 

ในหูของเธอ ก่อนที่เขาจะหายตัวไปจากทางด้านหลังประตู ฉันได้ยินเสียงแห่งจิตสังหารออกมาจากตัวเขา

 

 

“……ตัวผมไม่เคยทำเรื่องแบบนั้น…………”

◇◆◇

 

 

ในส่วนลึกของป่า ที่ซึ่งมีซากศพของไซคลอปส์จำนวนมากกระจัดกระจาย มีเงาๆหนึ่งกำลังรุมล้อมซากศพ

 

 

พวกมันเป็นสัตว์อสูรที่ถูกกลิ่นเลือดดึงดูดมา พวกมันกำลังกินศพข้างหน้ามันด้วยความกระตืนรือร้น

 

 

หมาป่ากัดเข้าไปที่คอของไซคลอปส์เลือดสดๆสีแดงเข้มไหลออกมา และเริ่มกินอวัยวะภายใน

 

 

สัตว์อสูรมีปีกต่างก็กัดกินอวัยวะภายในที่กำลังกระจัดกระจายอยู่

 

 

ก็อบลินฟาดกระบองใส่ซากศพแล่เนื้อด้วยมีดทื่อๆแล้วกินมันเข้าไป

 

 

เนื้อของไซคลอปส์มากกว่า 10 ตัว ที่มันไม่เคยคิดว่าจะได้กินตอนนี้มันกำลังเพลิดเพลิน

 

 

งานเลี้ยงแห่งเลือดเนื้อถูกจัดขึ้นส่วนลึกของป่า

 

 

ความร้อนและกลิ่นต่างพัดพาเหล่าสัตว์อสูรมารวมตัวกัน จนทำให้เกิดการแย่งชิงอาหารกันขึ้น

 

 

แต่ทันใดนั้นบรรยากาศโดยรอบก็เปลี่ยนไป

 

 

ความร้อนที่ปกคลุมพื้นที่หายไปทันที และกลิ่นอันแรงกล้าแห่งความตายก็เอ่อล้นออกมา

 

 

กลิ่นของความตายตลบอบอวลไปทั่วทั้งพื้นที่ สัตว์อสูรที่ลอยอยู่ต่างสร้างภาพลวงตาจนหลงไปที่อื่น

 

 

พวกมันต่างสู้กันอย่างสุดกำลังเพื่อแย่งชิงมื้ออาหารแสนสำราญ แต่ภายในกลุ่มนั้นมีจุดๆหนึ่งที่กำลังจ้องมองอยู่

 

 

มันมีสี่ขาที่ดูเหมือนจะอาบกากตะกอนสีดำมากมาย ร่างกายที่ไม่สามารถละเลยได้ท่ามกลางความมืด ดวงตาสีแดงหลายดวงที่มองเห็นได้นับไม่ถ้วน

 

 

ไม่มีรูม่านตาในดวงตาของมัน และดวงตานั้นก็ฉายแสงสีแดงดำจากความมืดมิดที่แยกออกเป็นรูปร่างแถวนั้น

 

 

วินาทีถัดมาภาพของเหล่าปีศาจก็ถูกปกคลุมด้วยความมืดและเหลือบางสิ่งที่กำลังเคี้ยวอาหารอย่างสนุกสนาน