ตอนที่ 5

 

 

「อะ รุ่นพี่คามิยะชิกิ……？」

 

 

 

ชั้นตกใจที่เห็นบุคคลที่ไม่คาดคิด รุ่นพี่คามิยะชิกิก็จ้องมองมาที่ชั้นด้วยสีหน้าไร้อารมณ์เช่นเคย

 

 

 

「ดูเหมือนว่าร่างกายจะฟื้นตัวได้ดีเลยนะ」

 

「อ่า? อ่า ฮ่า ใช่ แต่ก็ยังเจ็บอยู่นิดหน่อยครับ？」

 

 

 

　……เอ่อ? มันก็แปลกๆอยู่นะเพราะว่าโดนไปเยอะขนาดนั้น

 

หลังจากที่โดนชายลึกลับต่อย ก็แน่ใจว่ากระดูกหักเกือบทั้งตัว

 

แต่ตอนนี้ความเจ็บปวดมันเหมือนแค่รอยฟกช้ำ แถมไม่ต้องใส่เฝือกอีกต่างหาก

 

ขณะที่ตกใจกับสภาพร่างกาย รุ่นพี่คามิยะชิกิก็มองดูสถานการณ์ตรงหน้าโดยไม่ใส่ใจอะไรและหันกลับมาทางชั้น

 

 

 

「……ขอโทษที่มาปลุกแต่เช้า แต่ช่วยตามดิฉันมาด้วยค่ะ」

 

 

 

หลังจากพูดจบ รุ่นพี่คามิยะชิกิก็เดินออกจากห้องไป

 

ตัวชั้นที่ตามสถานการณ์ไม่ทัน แต่ก็รีบตามออกไปอย่างรวดเร็ว

 

 

 

「อะไรกัน…..ที่นี่บ้านของรุ่นพี่คามิยะชิกิงั้นเหรอ?…..แมมมอน แกรู้อะไรเกี่ยวกับเธอไหม？」

 

『ไม่รู้สิ ตอนข้าตื่นขึ้นมาก็อยู่ที่นี่แล้ว ข้าเองก็ไม่รู้อะไร』

 

「นั่นก็จริง……」

 

 

 

ดูเหมือนว่าจะไม่ได้เกิดอันตรายอะไรกับพวกเรา แต่เราก็ไม่สามารถลดการ์ดลงได้

 

สิ่งเดียวที่รู้เกี่ยวกับรุ่นพี่คามิยะชิกิ คือเป็นรองประธานนักเรียน

 

มีโอกาสที่จะเป็นศัตรูกันก็ได้

 

ขณะที่คิดแบบนั้นก็สังเกตุเห็นบางอย่าง

 

 

 

「ยังไงก็ตาม…รุ่นพี่คามิยะชิกิ ก็จับตาดูพวกเราอยู่ แล้วเธอจะมีโอกาสเห็นแมมมอนไหม？」

 

『ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านี้ ตอนนี้ข้าอยู่ในร่างวิญญาณ ไม่มีแม้แต่พลังเวทย์จะคงสภาพทางกายภาพ หากอยู่ในร่างกายภาพก็คงเป็นตาแก่ทั่วไปนั่นล่ะ แต่ว่าหากบุคคลนั้นมีพลังเวทย์อยู่ในร่างกายและถูกปลุกพลังแล้ว หรือไม่ก็คนที่มีพันธสัญญากับเทพหรือปีศาจเหมือนกับเจ้า อีกนัยหนึ่งก็พวกมีพลังแฟนตาซีทั้งหลายจะสามารถเห็นข้าได้นั่นเอง』

 

「นั่นหมายความว่ารุ่นพี่คามิยะชิกิเองก็มีพันธสัญญาเหมือนกับชั้นงั้นเหรอ？」

 

『จะไปรู้เรอะ? ก็อย่างที่พูดไปก่อนหน้านี้ หากพลังเวทย์ถูกปลุกให้ตื่นขึ้น ก็เป็นไปได้ที่จะสัมผัสถึงตัวตนของข้าได้』

 

「พลังเวทย์…พอคิดดูแล้วก็ได้ยินบ่อยๆ……」

 

 

 

มีเรื่องเกิดขึ้นมากมายจนลืมไปหมดเลย

 

 

 

『ยังไงก็ตามอย่าลืมป้องกันตัวเองไว้ เพราะถ้าเจ้าตาย ข้าก็ตายไปด้วย！』

 

「อ่า แน่นอนสิ」

 

 

 

พยักหน้าตามที่แมมมอนพูด จากนั้นก็ตามรุ่นพี่คามิยะชิกิออกไป

 

 

 

＊＊＊

 

 

 

「นี่มัน」

 

「……」

 

 

 

ชั้นเดินตามรุ่นพี่คามิยะชิกิที่เป็นไกด์นำทาง

 

ในเวลานั้นเอง เมื่อมองไปรอบๆ เห็นโถงทางที่ดูไร้สีสันถอดยาวออกไป

 

ผนังและสิ่งก่อสร้างที่นี่ เป็นโลหะหรือเปล่า? อย่างน้อยมันก็ไม่ใช่กระเบื้องหรือคอนกรีตเลย

 

นอกจากนี้ยังมีแสงลึกลับวิ่งผ่านผนังและพื้นซึ่งทำจากวัสดุที่ไม่รู้จักและมีแสงส่องผ่าน

 

ภาพตรงหน้าชั้นเรียกได้ว่าเหมือนยานอวกาศ หรือฐานทัพลับในนิยายไซไฟเลย

 

จากนั้นแมมมอนที่เห็นทางเดินก็บ่นด้วยความเบื่อหน่าย

 

 

 

『เหอะ ทางเดินที่ทำมาจากแร่ปีศาจงั้นเรอะ รสนิยมห่วนแตกไม่มี แทนที่จะทำมาจากทองและเงินแท้ๆดันเป็นพวกของผสมอีก……』

 

「เอ๊ะ หินปีศาจศักดิ์สิทธิ์(魔聖鉱)」

 

 

 

เมื่อเห็นแบบบนั้นก็ได้แต่งุนงงกับคำพูดของแมมอนแล้วก็ถอนหายใจออกมา

 

 

 

『โถงทางเดินนี้ใช้แร่ปีศาจศักดิ์สิทธิ์ มีความสามารถในการนำพลังเวทย์อันโดดเด่นท่ามกลางแร่ทั้งหมด ทำให้เป็นสื่อที่ดีเยี่ยมในการกระตุ้นเวทมนตร์ แม้ว่าจะมีความทนทานอยู่บ้าง แต่ก็ไม่เหมาะสำหรับทำอาวุธ มักใช้ในการทำอุปกรณ์เวทย์』

 

「ไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับโลหะประเภทนี้มาก่อนเลยแหะ……」

 

『เพียงแต่ว่าโลกใบนี้ ไม่เพียงแต่มีพวกข้า แต่ยังมีอาวุธละสิ่งของที่ทุกคนรู้จัก พวกอาวุธเทพนิยาย ท้ายที่สุดแล้ว ทิวทัศน์ที่เห็นนี่ก็เป็นเพียงแค่ส่วนเล็กน้อยของโลกเท่านั้น』

 

「……」

 

 

 

สิ่งเดียวที่ทำได้ก็คือฟังแมมมอนพูด

 

ตลอดชีวิตของชั้น ไม่เคยรู้จักพวกปีศาจอย่างแมมมอน หรือมีแร่อะไรแบบนี้

 

 

 

『ก็ไม่รู้หรอกนะว่าที่นี่มันที่ไหน แต่เป็นสถานที่น่าเบื่อและไม่มีของมีค่าเลยสักนิด』

 

「เอ๊ะ ไม่ใช่แล้วมั้ง？」

 

『หมายความว่าไง？』

 

「อย่างน้อยสำหรับชั้นที่ใช้ชีวิตตามปกติไม่รู้จักอะไรแบบนี้หรอก กล่าวอีกนัยหนึ่ง มีคนไม่กี่คนในโลกที่รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ใช่ไหมล่ะ ในกรณีนี้ มันน่าจะใช้ทำเงินได้แน่นอนเลยถ้าเอาไปขายน่ะ……？」

 

『เป็นแบบนั้นงั้นเรอะ? มันอาจจะหายากสำหรับพวกมนุษย์ทั่วไป แต่มันก็มีแร่อื่นๆที่หายากอีกไม่ใช่เหรอ？』

 

「นั่นอาจจะจริง แต่หมายความว่าตราบใดที่สิ่งนี้ไม่เป็นที่รู้จักก็ทำเงินได้ไง」

 

『……เข้าใจล่ะ สำหรับแม่นางคนนั้นดูคุ้นเคยกับเจ้านี่ แต่สำหรับเจ้าคือสิ่งแปลกใหม่ว่าซั่น……！』

 

「เพราะงั้นถลุงเอากลับบ้านได้ปะ？」

 

『เออ ! เอาเลยไอ้หนุ่ม！』

 

「แต่ดิฉันไม่ให้ทำแบบนั้นหรอกนะคะ」

 

 

 

ขณะที่เรากำลังคิดจะเอาแร่ปีศาจออกไปจากที่นี่ รุ่นพี่คามิยะชิกิที่ได้ยินก็รู้สึกโกรธมาก

 

 

 

「ตอนแรกก็คิดว่าคุยเรื่องไร้สาระ….แต่พวกนายต้องเป็นคนยังไงถึงได้คิดเรื่องแบนี้ได้เนี่ย」

 

「เพราะว่ามันทำเงินได้ไม่ใช่เหรอไง？」

 

『อ่า นั่นน่ะสิ เงินนี่แหละเยี่ยมที่สุด』

 

「ไม่ว่าจะพูดอะไรก็ตาม พวกเราไม่สามารถให้พวกนายมาทำลายทางเดินของพวกเราหรอกนะคะ และที่แย่ที่สุดคือความคิดที่จะเอาแร่พวกนี้ปล่อยสู่ตลาด」

 

 

 

แม้ว่าจะคิดว่าดีแล้วสำหรับการหาเงิน แต่รุ่นพี่คามิยะชิกิก็ปฏิเสธเสียงแข็ง

 

ตอนที่แมนมอนและชั้นกำลังถอนหายใจเสียงดัง รุ่นพี่คามิยะชิกิก็หยุดอยู่หน้าประตูอันงดงาม

 

 

 

「ดิฉันพาทั้งสองคนมาแล้วค่ะ」

 

「เข้ามาได้」

 

 

 

เมื่อเราเข้าไปในห้องตามรุ่นพี่คามิยะชิกิ ภายในก็แตกต่างไปจากโถงทางเดินล้ำสมัยอย่างสิ้นเชิง แถมภายในก็มีการตกแต่งหรูราด้วยเฟอร์นิเจอร์โบราณมากมาย

 

ชั้นหนังสืออัดงดงามเรียงรายไปด้วยหนังสือหายาก โซฟาหนังสีดำคุณภาพสูงและ โต๊ะไม้ที่ดูแพง

 

แมมมอนและชั้นที่เห็นต่างก็อ้าปากค้าง

 

 

 

「『ได้กลิ่นเงินโชยมาเลยเห้ย……』」

 

「……」

 

「――――ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าๆ ช่างเป็นคนที่น่าสนใจจริงๆ」

 

「！」

 

 

 

รุ่นพี่คามิยะชิกิได้แต่ตกตะลึงกับคำพูดของสองเรา แต่กลับมีใครบางคนหัวเราะอยู่ในห้อง

 

ดวงตาของชั้นที่ถูกเฟอร์นิเจอร์ในห้องดึงดูด ก็เลยลืมว่าเรามาหาใครบางคน……。

 

 

 

「เอ่อ…….ประธานนักเรียนเหรอครับ……？」

 

「นี่เป็นครั้งแรกรึเปล่านะที่พวกเราได้คุยกันแบบเป็นทางการ　――――โยคุโนมะ คาเนะฮิโตะ」

 

 

 

คนที่อยู่ตรงนั้นคือประธานสภานักเรียน รุ่นพี่มยาบิ เอ็นโนมิยะ