255 พบกันในห้องใต้ดิน (ความจริง)

 

ในเมื่อทั้งสองคนโวยวาย ฉันจึงตัดสินใจฟังพวกเขาในตอนนี้ แต่――

 

……อืม

 

“ไม่ใช่เสร็จแล้วเหรอ？”

 

“เนีย เป็นเด็กก็อย่าพูดแบบนั้นสิ”

 

ไม่สิ ก็แบบ

เมื่อฉันได้มองอย่างเต็มตา ก็ไม่เรียบร้อยยิ่งกว่าที่ฉันจินตนาการไว้

 

――เมื่อมองแวบแรกก็เห็นได้ชัดว่าเสื้อผ้าไม่เรียบร้อย แต่ยิ่งมองไปใกล้ ๆ ใบหน้าของทั้งริโนกิสทั้งซาคุมะก็แดงก่ำ และมีเหงื่อออกมาก ราวกับว่าพวกเขาเพิ่งออกกำลังกายหนักมา

 

มันเหมือนกับช่วงเวลาที่กำลังออกกำลังกายอย่างหนักและอยากถอดมันออก มันดูไม่เหมือนกำลังพยายามจัดเสื้อผ้าเลยจริงไหม

 

โดยเฉพาะซาคุมะล่ะ

เนื่องจากปกติเขาจะแสดงให้เห็นเพียงด้านที่ไร้ที่ติของเขาเท่านั้น การได้เห็นด้านความเป็นมนุษย์ของเขาจึงทำให้รู้สึกสดใหม่มาก

 

“――เข้าใจผิดไปหนักแล้วค๊า！　ดูนี่สิคะ！　นี่น่ะ！”

 

และริโนกิสก็ถือขวดในมือแต่ละข้างออกจากข้างหลัง

 

 

“พวกเรากำลังชิมเหล้ามี้ดอยู่ค๊า！”

 

อะไร เหล้ามี้ด？

 

แม้ว่าภายในใจฉันจะตื่นเต้นเมื่อเอ่ยถึงเหล้า ซาคุมะก็รีบพูดต่อโดยไม่เว้นช่อง

 

“ผมได้ลองเจือจางเหล้ากับน้ำผึ้งเพื่อดูว่ารสชาติจะเป็นยังไงครับ ทว่า ดูเหมือนว่าจะมีฤทธิ์ทำให้เหงื่อออกมากผิดปกติ ตอนนี้ร่างกายของผมก็ยังร้อนมาก”

 

ริโนกิสยังคงกังวลอยู่ แต่ซาคุมะก็สามารถอธิบายได้อย่างใจเย็น

 

“ทำด้วยน้ำผึ้งนั่นงั้นเหรอ？”

 

“ครับ เนื่องจากมันเข้มข้นเกินไปที่จะนำมาใช้ทั้ง ๆ เช่นนี้ พวกเราจึงกำลังมองหาวิธีที่จะนำมาใช้ตามคำสั่งเนียโอโจ้ซามะไงครับ นี่ก็เป็นหนึ่งในนั้น”

 

อ้า งั้นเหรอ เหมือนกับที่ซิลเลนพูดไว้เมื่อกี้หรือเปล่าน๊า

 

ฉันสามารถจัดการกับผลไม้ได้หมด แต่ก็ยังมีน้ำผึ้งเหลืออยู่พอสมควร แต่เพราะเป็นสิ่งที่ไม่สามารถเปิดเผยต่อสาธารณะได้ ฉันจึงอยากจะรีบจัดการให้หมดโดยเร็วที่สุด……

 

จะว่ายังไงดี ใช่ ฉันยังไม่พบวิธีดี ๆ ในการกินมันล่ะนะ

ตอนนี้ก็มีเอามารีดออกมาเป็นแผ่นบาง ๆ ใช้สำหรับเป็นของว่าง และใส่ในอาหาร แต่หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ก็มีความเป็นไปได้ที่จะยังเหลืออยู่แม้จะผ่านไปหนึ่งปีก็ตาม ดูเหมือนไม่ได้ลดลงมากขนาดที่คิด

 

“พวกเราไม่ได้ดื่มจนถึงขั้นเมาครับ แต่สถานการณ์ก็เป็นดังที่เห็น”

 

เป็นเรื่องจริงที่ทั้งสองคนมีเหงื่อออกมาก

ขณะที่เรากำลังคุยกัน ก็ยังคงมีเหงื่อไหลอาบใบหน้าของเขา และฉันแน่ใจว่ามีเหงื่อออกอยู่ใต้เสื้อผ้าด้วย แม้แต่ซาคุมะก็ยังต้องคลายคอเสื้อเพิ่ม

 

ม๊า ฉันไม่รู้ว่ามันมีฤทธิ์ทำให้เหงื่อออกไหม แต่น้ำผึ้งมีคุณสมบัติเป็นยาที่รุนแรง

อาจให้ผลแตกต่างออกไปเมื่อผสมกับเหล้า

 

“มีฤทธิ์ขนาดนั้นเลยเหรอ？　จ๊า ฉันเองก็ขอลองสักหน่อยแล้วกัน”

 

“ไม่ได้เด็ดขาด แค่สิบขวบไม่ใช่รึไง”

 

“ขอโทษที แต่ฉันเกือบจะสิบเอ็ดปีแล้ว”

 

“ขอแสดงความยินดีด้วย แต่แค่นั้นยังไม่พอหรอกนะ”

 

……ไม่ได้สินะ รู้งี้ใช้ประโยชน์จากสถานการณ์ที่สับสนอยู่ก็ดี ไม่ได้สิน๊า

 

“จ๊า ซิลช่วยชิมให้ฉันทีสิ”

 

“หืม？　เรางั้นเหรอ？”

 

“ใช่แล้ว。ลองใช้ลิ้นราชวงศ์ดูหน่อยสิว่าดีแค่ไหน”

 

หากรสชาติดีก็สามารถมอบให้คนอื่นได้เช่นกัน

มากำจัดให้หมดไปด้วยการใช้เป็นของขวัญกันเถอะ

 

จะดีกว่าถ้าน้ำผึ้งประสิทธิภาพสูงนั้นมีประโยชน์ต่อใครสักคนมากกว่าจะทิ้งไว้ที่นี่ตลอดไป

บางทีมันอาจจะเหมาะเป็นของขวัญให้กับคุณนายฝั่งตรงข้ามก็ได้

 

ยังไงซะเป็นเป็นน้ำผึ้งที่ผลิตในมาเวเลียแห่งนี้เอง

แม้ว่าฉันจะไม่ชอบประเทศนี้ แต่ก็เป็นการดีที่จะมอบบางสิ่งกลับคืนสู่ประเทศนี้

 

“อะ หรือว่าบางทีจะดื่มไม่ได้？”

 

“ไม่หรอก เราดื่มได้ในระดับหนึ่ง มีเครื่องดื่มบางอย่างที่เราปฏิเสธไม่ได้เพราะเป็นสมาชิกคนหนึ่งของราชวงศ์ ……เช่นนั้นเราจะลองชิมดูแล้วนะ”

 

――ผลที่ได้คือ ซิลเลนเริ่มมีเหงื่อออกมากเหมือนกับทั้งสองคน ด้วยเหตุนี้จึงสามารถกล่าวได้ว่าความบริสุทธิ์ของริโนกิสกับซาคุมะได้รับการพิสูจน์แล้ว

 

ม๊า แม้ว่าพวกเขาจะออกเดทกันจริง ๆ ฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอก

 

……สิ่งเดียวที่ฉันต้องบ่นคือฉันยังไม่โตพอที่จะดื่มได้สักที ช่างน่าเศร้าโศก

 

 

 

“……อาโน ทางนี้คือ？”

 

วันต่อมา

เมื่อฉันกลับมาจากโรงเรียน ก็ได้พบกับคนรับใช้ของเลดี้โคลซึ่งกำลังรอฉันอยู่ในห้องรับแขกตามที่ได้สัญญาไว้

 

เมื่อเราพบกันอีกครั้ง ฉันก็วางขวดที่เต็มไปด้วยของเหลวสีทองที่เตรียมไว้ต่อหน้าเธอ

แม้จะเจือจางไปพอสมควร แต่สีน้ำผึ้งที่ส่องประกายสีเหลืองทองอ่อนก็ยังสวยงามมาก

 

“ทาร์ตนั้นใช้ผลไม้พิเศษบางอย่าง และฉันไม่สามารถหามันได้ในทันที เลยได้เตรียมน้ำผึ้งที่ทำเป็นเหล้ากลั่นไว้ให้แทน

ถ้าชอบกรุณานำกลับบ้านไปให้คนรับชืคนอื่นได้ชิมด้วยก็ได้นะ แต่ว่าหากยังอยากได้ทาร์ตอีก ฉันจะเตรียมไปอบในวันงานให้เลย”

 

“อะ เป็นเช่นนั้นเองสินะคะ ต้องขออภัยที่รบกวนแล้วจริง ๆ ค่ะ ไม่ขอรบกวนที่เกินเลยไปกว่านี้แล้วค่ะ――”

 

อย่างที่คาดไว้ ดูเหมือนว่าเธอจะมาขออย่างไม่เป็นทางการ　ฉันพูดว่า「ไม่หรอก」ขัดจังหวะหญิงชราที่ดูกังวลใจขณะที่กำลังยกสะโพกขึ้น

 

“คนรับใช้ของฉันเคยบอกว่าได้พวกคุณช่วยเหลือเอาไว้มากเช่นกัน ดังนั้นแม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่ฉันก็อยากจะขอบคุณในทางใดทางหนึ่ง”

 

ทั้งริโนกิส ทั้งซาคุมะ และพวกเด็ก ๆ ต่างบอกว่าการได้สานสัมพันธ์กับพวกเขานั้นทำให้สามารถเข้าถึงอาหารที่มีคุณภาพที่ดีขึ้นได้

สมกับที่คาดหวังจากคนในท้องถิ่นได้ ดูเหมือนว่าพวกเขาจะรู้เรื่องเกี่ยวกับเมืองนี้มากกว่า และสามารถแนะนำร้านค้าและผู้ค้าส่งให้ฉันได้ด้วย

 

ท้ายที่สุดแล้วก็มีบางอย่างเกี่ยวข้องกับฉันเช่นกัน

ต้องขอบคุณพวกเขาที่ทำให้ฉันได้กินของว่างอร่อย ๆ ทุกวัน

 

“น้ำผึ้งที่ผสมอยู่ด้วยนั้นมีสรรพคุณทางยาค่อนข้างแรง โปรดลองอย่างระวังไว้ด้วยนะคะ”

 

“ทราบแล้วค่ะ ต้องขอขอบพระคุณเป็นอย่างสูงจริง ๆ ค่ะ”

 

 

 

หญิงชรากลับบ้านพร้อมเหล้าหนึ่งขวด และกลับมาในวันรุ่งขึ้น

 

“――ดิฉันได้ลองดื่มเครื่องดื่มนั้นแล้วค่ะ ช่างอร่อยอย่างไม่น่าเชื่อ แต่ไม่ใช่เพียงรสชาติเท่านั้น เหมือนกับรู้สึกถึงความแข็งแกร่งที่ออกมาจากก้นบึ้งเลยล่ะค่ะ……ในหมู่คนรับใช้เองก็มีผู้ที่กล่าวว่า『ต้องสิ่งนี้เท่านั้น！』มติเป็นเอกฉันท์เลยค่ะ

หากไม่เป็นการรบกวนมากเกินไป ได้โปรดช่วยเตรียมไว้อีกขวดได้หรือไม่คะ？”

 

เมื่อวานและวันก่อน เธอยังดูเหนื่อยเล็กน้อย แต่วันนี้ผิวพรรณของเธอสดใสขึ้น ความตึงเครียดในน้ำเสียงก็ลดลง และมีใบหน้าที่ดูจะเต็มไปด้วยพลังจนล้นออกมา

 

ดูเหมือนว่าจะได้ผล มากกว่าที่ฉันจินตนาการ

 

……อืม แต่ว่า ถ้าได้ผลเกินไปก็อาจจะไม่เหมาะกับการให้เป็นของขวัญ……หากได้รับความนิยมมากเกินไปก็มีแนวโน้มที่จะทำให้เกิดความโกลาหล

 

การนำมาทำเป็นเหล้าแล้วแจกจ่ายให้กับผู้คน

ดังนั้นหยุดทำด้านนี้ไปก่อนน่าจะดีกว่า

 

ไม่สามารถนำไปเป็นของขวัญได้สินะ……น้ำผึ้งนั่น ฉันควรใช้ทำอะไรดีน๊า

 

 

 

 

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ 

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

 

ขอบคุณ คุณนิรนาม กรุงไทย X-2814 มาก ๆ ครับ

ขอบพระคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

ไร้สาระ

ตอนเที่ยงไม่น่าฝืนกินข้าวขาหมูพิเศษจนหมดในทีเดียวเลย ทำเอาอิ่มตั้งแต่เที่ยงวันยันเที่ยงคืน ฮา