ตอนที่ 15 ในฐานะคน 1 คน ไม่มีสาวสวยสองคนที่เหมือนกัน

 

อะไรคือสิ่งที่แข็งแกร่งที่สุดสำหรับเทรุคามิ มิซุฮิ

 

เมื่อถูกถามด้วยคำถามนั้นเธอก็จะตอบโดยไม่ลังเล

 

ว่า『ซากุระนิวะ รักกะ』

 

ทักษะขั้นสูงสุดอันเป็นผลมาจากพรสวรรค์โดยกำเนิด และการฝึกฝนอย่างต่อเนื่อง

เธอเชื่อว่าเธอคนนั้นแข็งแกร่งที่สุด เพราะเธอคนนั้นก้าวเข้าสู่ขอบเขตอาณาเขตที่อาจเรียกได้ว่าเป็นขีดจำกัดของมนุษย์

 

แล้ว ถ้าเป็นเช่นนั้น

ถ้าซากุระนิวะ รักกะแข็งแกร่งที่สุด

 

ผู้หญิงคนนี้ที่อยู่ตรงหน้าเธอที่ดูเหนือชั้นกว่านั้นคือใครกัน

 

「――อะฮ่าๆๆๆ、เธอน่าสนใจจริง ๆ เน๊ะ！」

 

「เป็นเช่นนั้น หากคุณชอบ、ฉันก็ดีใจ」

 

เสียงการต่อสู้ด้วยอาวุธดังก้องกังวาน

มันเป็นเสียงเคียวและหอกปะทะกันอย่างอิสระในทุกทิศทาง

 

ยังไงก็ตาม、มันเป็นโจมตีอยู่ฝ่ายเดียว

 

เด็กสาวที่ชื่อโซลเซียลากำลังไล่ต้อนซากุระนิวะ รักกะให้จนมุมอย่างเป็นธรรมชาติ

 

「ฉันอุตส่าห์คิดว่าเป็นซากุระนิวะ รักกะคนนั้น、แต่ก็ดูช่างน่าประหลาดใจที่ไม่ใช่เรื่องใหญ่เลยเน๊ะ」

 

「เจ็บจังน๊า」

 

ซากุระนิวะ รักกะพูดอย่างสนุกสนาน ขณะหลบเคียวและแทงหอกออกมา

ลมพัดอย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้า

 

ยังไงก็ตาม、โซลเซียลาคนนั้นก็หลบได้ด้วยการเอียงตัวเพียงเล็กน้อยโดยไม่เปลี่ยนสีหน้าแม้แต่น้อย

 

「……เธอไม่ได้ทำนายการโจมตี、แต่หลบหลีกหลังจากที่เห็นแล้วเน๊ะ เป็นการมองเห็นการเคลื่อนไหวของร่างกายที่ไม่อาจเข้าใจได้ล่ะ」

 

「เหรอ？ เพราะการโจมตีนั้นช้าเกินไปไง」

 

โครงร่างของเคียวดูพร่ามัวเล็กน้อย

ในพริบตาต่อมา เคียวก็ถูกเหวี่ยงลงมา

 

ตั้งแต่ไหล่ขวาของซากุระนิวะ รักกะลงมา、ถูกตัดแยกออกจากกันโดยไม่ทันได้ตะลึง 

 

「อาร๊าๆๆๆ」

 

ซากุระนิวะ รักกะกระโดดถอยห่างจากโซลเซียลา และวางมือซ้ายลงบนผนัง

จากนั้นซีกขวาซึ่งควรจะขาดหายไปแล้วก็ถูกฟื้นขึ้นมาราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น 

 

「นี่ก็ครั้งที่สิบ หรือว่าบางที、จะอยู่ยงคงกระพันกัน」

 

「ไม่เลย、มันได้ผลไม่ใช่น้อยเน๊ อืม……บางทีเธออาจจะแค่เหน็บแนมสินะ？」

 

ในขณะที่ซากุระนิวะ รักกะยักไหล่ ดวงตาของเธอไม่ได้ยิ้มเลย

 

「ฉันพยายามดึงเอาตัวตนที่แข็งแกร่งที่สุดเท่าที่เธอจะจินตนาการได้มาสักระยะแล้ว แต่ไม่ได้ผลเลยเน๊ะ ราวกับว่ามีบางสิ่งที่คอยป้องกันไว้ บางสิ่งที่แข็งแกร่งจนสามารถขัดขวางไม่ให้ฉันแทรกเข้าไปได้」

 

「เหรอ」

 

โซลเซียลาพ่นเสียงออกมาด้วยความรู้สึกเบื่อหน่าย

และจากนั้น เธอก็พูดออกมาพร้อมกับใช้เคียวปัดการโจมตีของซากุระนิวะ รักกะที่กระโดดเข้ามา

 

「ไม่มีดวงดาวใดที่จะส่องประกายเทียบเท่ากัน สิ่งที่คุณพูดเป็นเพียงเรื่องไร้สาระ ความล้มเหลวของตัวปลอมที่ต่ำต้อย」

 

「คึก、พูดไปเถอะเน๊」

 

「ใช่ ซากุระนิวะ รักกะ……ถ้าเป็นเธอ เธอจะไม่มีทางเปิดเผยความอัปลักษณ์เช่นนั้น」

 

「งั้นเร๊องั้นเร๊อ、เธอเองก็เคยเจอกับฉันมาก่อนสิน๊า！ จ๊า、ไม่ได้เจอกันนานเลยเน๊！」

 

「สำหรับตอนนี้ ยินดีที่ได้รู้จัก คุณของปลอม」

 

โซลเซียลาประกาศอย่างชัดเจนว่าเธอคนนั้นเป็นของปลอม

ดูเหมือนจะมีความโกรธเล็กน้อยในสายตานั่น

 

และ ในเวลานั้นเอง

 

「――คุณจะทำยังไง？」

 

นอกจากคำถามนั้นแล้ว โซลเซียลายังโยนบางสิ่งมาให้มิซุฮิอีกด้วย

จากนั้น、เมื่อเห็นว่าเป็นปืนที่ถูกพรากไปโดยซากุระนิวะ รักกะ ฉันก็รีบคว้าไว้ทันที

 

โซลเซียลาพูดอย่างเบื่อหน่าย、เมื่อเห็นสภาพของมิซุฮิ

 

「ฉันคิดว่าคุณควรเลิกเป็นคนดูได้แล้ว」

 

「……อ้า」

 

ฉันขึ้นไปยืนเคียงข้างโซลเซียลา

 

ตัวตนที่แท้จริงของเด็กสาวยังไม่เป็นที่ทราบแน่ชัด

ถึงกระนั้นฉันก็ตัดสินใจที่จะเชื่อใจเธอในช่วงเวลานี้

 

（ไม่มีดวงดาวใดที่จะส่องประกายเทียบเท่ากัน、สินะ ใช่แล้วล่ะ นั่น、ไม่ใช่ทั้งคุณครู หรือผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดที่ฉันปรารถนาจะเป็น）

 

ความปรารถนาที่จะคว้าชัยชนะหลังจากที่ยอมแพ้ไปแล้ว กลับมาคำรามอยู่ในตัวมิซุฮิอีกครั้ง

มิซุฮิในตอนนี้ไม่คิดที่จะสละชีวิตของตัวเองด้วยซ้ำ

 

ทว่า โลกทัศน์เดียวที่ฉันเห็นในสายตาก็คือ การเอาชนะจอมปลอมที่อยู่ตรงหน้า

 

「อะฮ่าๆๆๆ、ถ้าเป็นมิซุฮิจะสู้ได้เหรอนะ？ ถึงการไม่ยอมแพ้จะดี สิ่งที่คุณต้องทำคือดูการต่อสู้อย่างเงียบ ๆ ไปเถอะ เธอ、ตามไม่ทันหรอกนะ」

 

「เป็นเช่นนั้น ในสายตาของฉัน、เป็นคุณต่างหากที่ถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง」

 

「เอ๊ะ？」

 

ก่อนที่ใครจะทันรู้ตัว、เคียวที่โซลเซียลาถืออยู่ก็ปรากฎต่อหน้ามัน

　

ร่างกายซึ่งเป็นผลผลิตของดันเจี้ยนไม่จำเป็นต้องกระพริบตา

ดังนั้นข้อมูลภาพจึงแทบไม่มีความล่าช้าเลย

 

ถึงกระนั้น มันก็ไม่สามารถมองเห็นการเคลื่อนไหวของการก้าวเข้ามาครั้งนี้ได้

 

「คุโซ！」

 

ซากุระนิวะ รักกะสร้างเกราะสายลมขึ้นมา

มันเล็งไปที่ช่วงเวลาที่เคียวจะหยุดเพียงเสี้ยววินาทีเมื่อพยายามตัดผ่าน และมันจะแทงหอกออกไปตอบโต้

 

ยังไงก็ตาม ปลายหอกระเบิดเบี่ยงออกจากกระสุน

 

「ฉันเห็นการเคาน์เตอร์นั้นมามากเกินพอจนเกลียดเข้าไส้แล้ว」

 

จากด้านหลัง、มิซุฮิพูดพร้อมกับเล็งปืน

เปลวไฟพุ่งออกมาจากปากกระบอกปืนนั้น

 

「ไอ้ท่าทางล้มเหลวที่ไม่สามารถเอาชนะฉันได้หายไปกันล่ะ！」

 

「อาร๊า、โรลเพลย์เป็นซากุระนิวะ รักกะจบแล้วเหรอ？ ไม่เอาสิ、จะทำก็ทำให้จนจบสิ」

 

เคียวแทงเข้าไปในลำตัวของมัน

จากนั้นจึงถูกหั่นเป็นชิ้นใหญ่

　

「っ！」

 

โชคดีที่มันไม่รู้สึกเจ็บปวด 、ซากุระนิวะ รักกะกระโดดไปข้างหลังด้วยบาดแผลที่ใครเห็นแวบแรกก็ต้องบอกว่าไม่มีทางขยับตัวได้ 

 

จากนั้นมันก็วางมือลงบนพื้นดันเจี้ยน

ทันใดนั้น ลำตัวที่ควรจะถูกฉีกกระชากออกจากกันก็กลับคืนสู่สภาพเดิมอย่างรวดเร็ว

 

「ไม่ว่าจะพยายามอีกสักกี่ครั้งก็เปล่าประโยชน์ ฉันจะไม่มีวันแพ้ เพราะฉันแข็งแกร่งที่สุดเท่าที่คุณจะจินตนาการได้」

 

「ไม่เลย แกไม่ใชคุณครู ท้ายที่สุดแล้ว แกก็มีอยู่แค่ในขอบเขตจินตนาการของฉันเท่านั้น หากเป็นคุณครูจริงล่ะก็、หากเป็นซากุระนิวะ รักกะ、เธอจะต้องแข็งแกร่งกว่าที่ฉันจะจินตนาการไว้อย่างแน่นอน」

 

「……ถ้างั้นฉันจะเหนือกว่านั้น！」

 

ซากุระนิวะ รักกะวิ่งออกมาพร้อมกับหอก

เป็นการโจมตีที่เร็วที่สุดในความทรงจำของเทรุคามิ มิซุฮิ

 

เป็นการโจมตีที่ไม่เหนือจินตนาการ

 

「ฉันเดาว่านั่นคือขอบเขตของมันสินะ」

 

กระสุนถูกยิงออกไป

 

เมื่อกระสุนน้ำและเปลวไฟสองนัดเข้าไปใกล้ดวงตาของซากุระนิวะ รักกะพวกมันก็ปะทะกัน และกลายเป็นไอน้ำจำนวนมากที่ระเบิดไปทั่ว

 

ในขอบเขตการมองเห็นที่กลายเป็นสีขาวสะอาดโดยสมบูรณ์ ซากุระนิวะ รักกะเริ่มจัดการกับสถานการณ์ด้วยกลไก

 

「เป็นรูปแบบที่ไม่ซ้ำใครน๊า」

 

มีลมพัดเข้ามา และกระจายม่านไอน้ำในเวลาไม่ถึงวินาที

ยังไงก็ตาม หนึ่งวินาทีนั้นเป็นขีดจำกัดที่ไม่สามารถข้ามผ่านได้

 

「ไม่ซ้ำใครแน่นอนเน๊ะ」

 

โซลเซียลาอยู่ตรงหน้ามัน

การหลบหลีก การสกัดกั้น รูปแบบพฤติกรรมทุกประเภทถูกคำนวณไว้แล้ว แต่ทั้งหมดนี้แสดงให้เห็นว่าไม่มีทางหนีจากโซลเซียลาได้

 

「เข้ากันได้ดีเลยนะ、เทรุคามิ มิซุฮิ」

 

「อ้า」

 

เคียวเหวี่ยงลงมาฟันซากุระนิวะ รักกะในแนวตั้ง

ซากุระนิวะ รักกะแทงหอกออกมาราวกับจะไม่ยอมแพ้ ตอบโต้โซลเซียลาที่กำลังเหวี่ยงลงไปหา แต่มือของมันก็ถูกกระสุนน้ำตัดขาด

 

เมื่อไม่เหลือหนทางที่จะโจมตีกลับ ซากุระนิวะ รักกะก็ถูกโซลเซียลาใช้ด้ามเคียวตีหัว

การมองเห็นถูกบังคับให้ต้องเงยหน้ามองขึ้นข้างบนจากกระสุนเพลิงที่ระเบิดกระจายไปทั่วขอบเขตการมองเห็น 

 

「っ！？ ……ทำให้การมองเห็นหายไปสินะ、เข้าใจแล้วเน๊ะ」

 

ดวงตาถูกเผาไหม้ด้วยเปลวไฟ

ในเวลาเดียวกัน มันก็รู้สึกว่าเท้าขวาของมันหล่นหายไปในขณะที่การมองเห็นถูกทำให้มืดบอด 

 

「แย่แล้วล่ะน๊า」

 

ซากุระนิวะ รักกะใช้ขาซ้ายที่เหลือและลมกระโดดถอยหลังครั้งใหญ่

เมื่อไม่สามารถรับรู้ถึงระยะห่างใด ๆ ได้ มันจึงกระแทกร่างกายเข้ากับกำแพง แต่ก็ไม่มีปัญหากับเรื่องนั้น

 

「ฉันสามารถแก้ไขได้อีกครั้งในเร็ว ๆ นี้แหละ」

 

ซากุระนิวะ รักกะพูดราวกับกำลังบอกตัวเองอยู่

ไม่มีวี่แววว่าทั้งสองจะเข้ามาหา

 

มันคิดว่าพวกเธอกำลังมั่นใจว่าเอาชนะมันได้แล้ว และกำลังลดความระมัดระวังลง

 

「――วิกฤติ、ในช่วงเวลาเช่นนี้ยังคิดว่าตนเองเป็นซากุระนิวะ รักกะอยู่อีกหรือไม่？」

 

มันได้ยินเสียงในความมืด

เสียงใส ๆ、เสียงของโซลเซียลา

 

「……ฉันคิดซากุระนิวะ รักกะ」

 

「คุณกำลังพยายามโน้มน้าวฉันรึ นั่นน่าสมเพชเน๊ะ」

 

「ไม่คิดว่าตัวเองประมาทเกินไปรึไง？ ฉันกับเธอต่างก็รู้ดีว่าใครที่ได้เปรียบในการต่อสู้ที่ต้องใช้ความอดทนแบบนี้กันจริงไหม？」

 

「ฉันเข้าใจแล้วว่าการฟื้นคืนชีพทำงานอย่างไร」

 

เสียงทรงพลังประกาศชัดเจน

 

ในขณะเดียวกัน、ซากุระนิวะ รักกะก็รู้สึกไม่สบายตัว

　

ทำไมการมองเห็นของมันยังมืดบอดอยู่

 

ระบบที่ควรจะซ่อมแซมทั้งแขนได้ทันทีกลับไม่ทำงาน ไม่ต้องพูดถึงความเสียหายที่ลำตัวเลย

มันายังคงเหลือเพียงขาซ้าย และรอยแผลเป็นยังคงอยู่บนหลายส่วนของร่างกาย

 

「……มันเกิดอะไรขึ้นกัน」

 

ซากุระนิวะ รักกะเปลี่ยนจากการฟื้นตัวโดยรวมเป็นการฟื้นฟูดวงตา ให้ความสำคัญกับการฟื้นฟูการมองเห็นเพียงเท่านั้น

แม้ว่าภาพจะเบลอ แต่การมองเห็นของมันก็กลับมามีสีสันอีกครั้ง และในที่สุดมันก็มองเห็นภาพตรงหน้าได้ชัดเจน

 

「อะ」

 

ซากุระนิวะ รักกะไม่รู้ตัวเลยว่านั้นเป็นเสียงกรีดร้องที่หลุดออกมาจากตัวเอง 

นี่เป็นเพราะมันไม่มีกำลังเหลือพอในการประมวลผลข้อมูลดังกล่าว

 

「――ฉันจะปล่อยให้เวลาการยิงขึ้นอยู่กับคุณ คุณทำได้ใช่ไหม？」

 

「ปล่อยให้มันเป็นหน้าที่ของฉันเอง」

 

ด้ามเคียวยักษ์ของโซลเซียลา、และปืนพกคู่ของเทรุคามิ มิซุฮิ

ปากกระบอกปืนทั้งสามกระบอกชี้มาทางมัน

 

และทั้งหมดนั้นกำลังมีพลังเวทมนตร์อันหนาแน่นมาบรรจบกัน 

 

「การโจมตีแบบบรรจบของพลังเวทมนตร์……！？ เข้าใจล่ะ พวกเธอกำลังขโมยพลังเวทมนตร์ที่สร้างดันเจี้ยน！？」

 

「ความสามารถในการฟื้นฟูที่ไม่มีที่สิ้นสุดของคุณเกิดขึ้นได้โดยการใช้ทรัพยากรของดันเจี้ยน ในกรณีนั้น ทำไมเราไม่เอามันออกไปทั้งหมดล่ะ」

 

「……เป็นปีศาจรึไง」

 

「ถ้าเป็นซากุระนิวะ รักกะก็หัวเราะสิ」

 

โซลเซียลาพูดอย่างเงียบ ๆ

 

「การป้องกัน、เป็นไปไม่ได้เน๊ะ」

 

เคียวยักษ์ได้รวมพลังเวทมนตร์เสร็จสิ้นแล้ว

และ、เทรุคามิ มิซุฮิเองก็รวมพลังเวทมนตร์เสร็จเรียบร้อยแล้วเช่นกัน

 

「พลังนี้……！นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ฉันรู้สึกได้ถึงพลังเวทมนตร์ที่ไหลเวียนอยู่ในตัว」

 

「คุณคิดว่าจะจัดการมันได้หรือไม่？」

 

「อ้า ต่อให้ต้องบังคับ、ก็ต้องทำให้เป็นของฉันให้ได้」

 

「เช่นนั้นก็ดี」

 

มิซุฮิเอามือเหนี่ยวไกปืน

น้ำและเปลวไฟพุ่งทะยานออกมาจากปากกระบอกปืนราวกับรอคำสั่งจากผู้เป็นนายมานานแล้ว 

 

โซลเซียลาวางมือบนด้ามจับ

เคียวยักษ์ที่เคลื่อนไหวกำลังรอช่วงเวลานั้นอย่างเงียบ ๆ

 

「ลุยกันเลย」

 

「ได้――ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาว(โซลเซียลา)」

 

เมื่อเรียกชื่อแล้ว、เธอก็เหนี่ยวไก

ทันใดนั้น แสงสีเงินและรัศมีแสงเวทมนตร์เกลียวสีแดงและน้ำเงินก็ถูกปล่อยออกมา

 

การโจมตีแบบบรรจบพลังเวทมนตร์สองครั้งที่หนาแน่นมากจนสัตว์ประหลาดทั่วไปไม่สามารถคงร่างของมันไว้ได้แม้แต่วินาทีเดียวกำลังเข้าใกล้ซากุระนิวะ รักกะ

 

「คิดว่าฉันจะยอมรับความพ่ายแพ้เรอะ！」

 

ด้วยเสียงกรีดร้อง มันดึงพลังแห่งลมออกมาอย่างเต็มที่

แปลงพลังเวทมนตร์จากสภาพแวดล้อมที่ประกอบขึ้นเป็นดันเจี้ยนให้กลายเป็นทรัพยากรของความสามารถแห่งลม สร้างกำแพงแห่งลมที่เกินกว่าพลังดั้งเดิมของมัน

 

「ฉันคือ、ซากุระนิวะ รักกะ！ฉันแข็งแกร่งที่สุด！」

 

ในไม่ช้า กำแพงและการระดมยิงก็ปะทะกัน

 

กำแพงและการระดมยิงที่ยิ่งใหญ่เกินค่าทางทฤษฎีสูงสุด

ยังไงก็ตาม การระดมยิงสามารถทำลายกำแพงได้โดยปราศจากการต่อต้านแม้แต่วินาทีเดียว　

 

「อ้าーอา」

 

เสียงสบาย ๆ

เหล่านี้คือคำพูดและการกระทำที่ตามรอยซากุระนิวะ รักกะได้อย่างสมบูรณ์แบบ

 

「ทำได้แล้วเน๊ะ、ทั้งสองคน」

 

และด้วยเหตุนี้、ร่างของซากุระนิวะ รักกะก็หายไปในแสงแห่งพลังเวทมนตร์

 

 

 

สิ่งที่เหลืออยู่ในที่เกิดเหตุคือ ผนังห้องผ่าตัดที่ถูกไฟไหม้และละลาย คอร์ และหินเวทมนตร์

สิ่งที่เลียนแบบซากุระนิวะ รักกะหายไปอย่างไร้ร่องรอย

 

「จบแล้วสินะ」

 

「น่าจะใช่」

 

โซลเซียลาพยักหน้า、ถอนหายใจเล็กน้อยแล้วเริ่มเดิน 

นั่นคือทางออกของห้องผ่าตัดในทิศทางตรงกันข้ามกับตำแหน่งที่คอร์อยู่

 

「คุณไม่ต้องการคอร์เหรอ？」

 

「ไม่ต้องการ ……อ้า、อย่าเข้าใจฉันผิด ฉันไม่ได้มาช่วยคุณหรอกนะ」

 

เคียวยักษ์ชี้มาทางมิซุฮิ

 

「ทว่า、เป้าหมายของเราเหมือนกัน เพราะดันเจี้ยนแห่งนี้ไม่ปกติ」

 

「……คุณรู้อะไรอย่างงั้นเหรอ」

 

「ทุกอย่าง เกี่ยวกับภัยพิบัติที่จะเกิดขึ้น และสิ่งที่คุณไม่จำเป็นต้องรู้」

 

พูดจบโซลเซียลาก็ใส่พลังเวทมนตร์เข้าไปในเคียวเล็กน้อย

มิซุฮิเผชิญหน้า จ้องมองตรงไปข้างหน้าโดยไม่ยกอาวุธขึ้น

 

เกิดความเงียบเล็กน้อยไหลผ่านระหว่างคนทั้งสอง

 

คนแรกที่เคลื่อนไหวคือ โซลเซียลา

เธอสูดจมูก รู้สึกเบื่อหน่ายกับท่าทีของมิซุฮิ จากนั้นจึงหันส้นเท้าแล้วเดินจากไปอย่างรวดเร็ว

 

มิซุฮิจ้องมองเธอจนลับสายตาไป

　

「……ไปแล้วสินะ」

 

ฉันอดไม่ได้ที่จะทรุดลงนั่งบนพื้นโดยไม่ตั้งใจ

ฉันเหงื่อออกมาก อาจจะเพราะโล่งใจแล้วก็ได้

 

『……ไม่เป็นไรใช่ไหม、มิซุฮิซัง』

 

「ถ้าให้พูดแล้ว、ก็ยังอยู่เน๊ะ」

 

『ต้องขอโทษด้วยที่ไม่สามารถช่วยอะไรได้ คณะกรรมการแจ้งให้ฉันเก็บรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับโซลเซียลาอย่างเร่งด่วน ดังนั้นจึงต้องใช้งานโหมดพรางตัวไว้』

 

「คณะกรรมการ？ งั้นเหรอ、กะแล้วว่ามีบางอย่างที่พิเศษเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้นเน๊ะ」

 

『ใช่แล้ว ทันทีที่เธอปรากฏตัวขึ้น ความเข้มข้นของพลังเวทมนตร์ในพื้นที่ก็เพิ่มขึ้นทันที มันแสดงให้เห็นค่าตัวเลขที่เป็นไปไม่ได้ตั้งแต่แรก』

 

ฉันต่อสู้เคียงข้างเด็กสาวแบบนี้เหรอ มิซุฮิก็อดใจสั่นไม่ได้　

 

『มิซุฮิซัง、การโจมตีบรรจบครั้งสุดท้ายนั่น นั่นน่ะ、เป็นการโจมตีขนาดใหญ่ที่โดยปกติจะดำเนินการโดยใช้การคำนวณพร็อกซีโดยใช้ไดฟ์เกียร์ ยังไงก็ตาม、ครั้งนี้โซลเซียลาเข้ามารับภาระและการคำนวณทั้งหมด ทำให้สามารถโจมตีแบบบรรจบกันได้』

 

「ฉันคิดว่ามันสมเหตุสมผลแล้วที่ฉันจะยิงอะไรแบบนั้นได้」

 

โอเปอร์เรเตอร์ที่ควบคุมกล้องโดรนอยู่ที่อีกด้านยังคงพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังอย่างยิ่ง

 

『ความสามารถในการแทรกแซงนักสำรวจคนอื่นเพียงฝ่ายเดียว และการจัดการเวทมนตร์ที่โดดเด่น เมื่อพิจารณาถึงทักษะของเขาแล้ว คณะกรรมการบริหารของ Apis ได้กำหนดให้โซลเซียลาเป็นนักสำรวจระดับＳ แร๊งค์อย่างไม่เป็นทางการ และคำสั่งพิเศษ ได้ตัดสินใจที่จะเปิดเผยการมีอยู่ของเขาต่อสาธารณะ』

 

「……ก็เธอทำอะไรที่ดูไม่ค่อยสมเหตุสมผลตั้งเยอะเลยนิเน๊ะ」

 

ความหมายของการตัดสินใจของคณะกรรมการ

นั่นคือ『ให้แสร้งทำเป็นว่า การกระทำทั้งหมดของโซลเซียลาเป็นไปตามการร้องขอจากคณะกรรมการบริหาร Apis ในรูปแบบของการตามเก็บกวาดงาน』อะไรประมาณนั้น

นี่เป็นการตัดสินใจที่ผิดปกติของคณะกรรมการบริหารของ Apis

 

「ดูท่าแล้วจะต้องการเธอมากทีเดียวเน๊ะ」

 

『เพราะไม่มีเหตุผลที่จะพลาดไปด้วยล่ะนะ พูดไปแล้ว、ก็ต้องขออภัยด้วย แต่หลังจากนี้ พวกเขาอยากให้คุณมาให้ปากคำที่อาเรียนรอดน่ะ』

 

「ไม่เป็นไรหรอก ดีซะอีก คำให้การของฉันที่ได้จากการต่อสู้ร่วมกันกับเธอจริง ๆ มันต้องมีคุณค่าต่อมุมมองของคณะกรรมการล่ะนะ」

 

พูดจบ、มิซุฮิก็หยิบคอร์กับหินเวทมนตร์ขึ้นมา

ในตอนนั้นเอง ก็ได้ยินเสียงกำแพงพังทลายลงเล็กน้อย

 

เมื่อมิซุฮิมองไปที่นั่น เธอก็เห็นเคย์ซึ่งอยู่ในสภาพเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งกำลังยืนพิงผนังอยู่

 

「รุ่นพี่มิซุฮิ、ขอโทษด้วยครับ ……ผมมาสายไป」

 

「ไม่ต้องห่วงหรอกน๊า แล้วก็พิชิตดันเจี้ยนได้แล้วด้วย ――โดยโซลเซียลาล่ะน๊า」

 

「โซลเซียลา！？」

 

เคย์อุทานด้วยความตกใจ

 

「โซลเซียลา 『นักสำรวจสาวสวยลึกลับที่กำลังถูกพูดถึงในสตรีมมิ่ง』คนนั้นนะเหรอครับ！？」

 

「อะ、อ้า。ใช่แล้ว」

 

เคย์ที่พูดแปลก ๆ เกี่ยวกับโซลเซียลาก็รีบวิ่งมาหามิซุฮิ

 

「รุ่นพี่มิซุฮิ、บาดเจ็บตรงไหนไหมครับ！？ ไม่รู้โซลเซียลาเป็นศัตรูหรือมิตรกันแน่？」

 

เมื่อเห็นเคย์ดูกังวล มิซุฮิก็ยิ้มให้เขาสบายใจ

 

「อย่างน้อย ๆ ตอนนี้ก็ไม่ใช่ศัตรูล่ะนะ」

 

「เป็นอย่าง、งั้นเหรอครับ แล้วนั่นคอร์ของดันเจี้ยนเหรอครับ！？ นอกจากนี้หินเวทมนตร์ที่กองเป็นภูเขาอีก」

 

「อ้า ทุกสิ่งถูกปล่อยทิ้งไว้โดยโซลเซียลา」

 

「แค่เข้ามาสู้ แล้วไม่ขอรางวัลใด ๆ เลยเหรอครับ？……ให้ความรู้สึกไม่ดีเลยนะครับ」

 

เคย์ขมวดคิ้ว

 

จากนั้น ด้วยก้าวที่ไม่มั่นคง เขาเริ่มช่วยเก็บหืนเวทมนตร์กลับมา

 

「ถ้าร่างกายยังเจ็บอยู่、ก็อย่าฝืนตัวให้มากเกินไปน๊า」

 

「ไม่เป็นไรหรอกครับ โซลเซียลาไม่มีประโยชน์อะไรเลย ถ้าเทียบกับโซลเซียลาแค่นั้นแหละครับ」

 

「……ไม่หรอก、นายช่วยฉันไว้มากแล้ว」

 

พูดจบมิซุฮิก็ตบหัวเคย์

เคย์ดูประหลาดใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกะทันหัน แต่แม้ว่าเธอจะดูเขินอาย แต่ก็ยังทำตามที่ต้องการ

 

เป็นการหันเหความสนใจจากความลำบากใจหรือเปล่า

ในที่สุด เคย์ก็พูดออกมา

 

「โซลเซียลา、คุณเป็นใครกันแน่……！」

 

 

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ 

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

 

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ