ตอนที่ 17 แม้แต่สาวสวยก็ยังมีข้อผิดพลาดอยู่หนึ่งหรือสองอย่าง

 

　โซลเซียลา、คุณเป็นใครกันแน่……！　

　ก็ฉันไงล่ะ！！！

　ฉันไงฉันไง！

　สาวสวยลึกลับคนนั้นก็คือ！

　สาวสวยที่ได้รับการรับรองเป็นＳแร๊งค์！

　ก็คือฉันไงล๊า！

 

　ม๊ายสิ๊、โซลเซียลาล๊า！

 

『■■ー■！』

 

　ไม่ใช่คุณ นั่งลง

 

『■！？』

 

ข้อมูลการประท้วงที่รุนแรงถูกโยนเข้ามาในสมองของฉัน แต่ฉันตัดสินใจที่จะเพิกเฉยต่อมัน

ฟุฮ่าๆๆๆ、คุณไม่สามารถทำอะไรได้หากไม่มีร่างกายของตัวเองจริงไหม

 

ตอนนี้ฉันอยู่ที่โรงเรียน

เมื่อวานนี้ฉันได้ทานอาหารดีๆ เป็นครั้งแรกหลังจากระยะเวลาหนึ่ง ดังนั้นฉันจึงมีพลังงานมากมาย

 

ฉันยังสนุกกับการสวมบทบาทเป็นสาวสวยลึกลับ โซลเซียลา、ยังเป็นประโยชน์กับรุ่นพี่มิซุฮิ、และได้กินเนื้ออีกด้วย

 

วันนี้เองก็จะทำให้ดีที่สุดในงานกู้ภัยดันเจี้ยนล่ะ！

 

「วันนี้ก็จะกินเนื้อ……ยิ่งเนื้อดีเท่าไรก็ยิ่งดีเท่านั้น……หืม、รุ่นพี่มิซุฮิ？」

 

「っ！？ ――อะ、เคย์หรอกเหรอ」

 

ระหว่างทางไปห้องสภานักเรียนก็เจอรุ่นพี่มิซุฮิ 

เธอตรวจสอบพื้นที่โดยรอบเธออย่างระมัดระวัง、และกวักมือเรียกฉัน

 

「เช้านี้เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ」

 

「มะ、ไม่มี ม๊ายมีอะไร นายจะไปทำงานกู้ภัยดันเจี้ยนใช่ไหม？ไปกันเร็ว โฮรา、น่ะ？」

 

「อะ、ครับ」

 

ฉันพยักหน้าให้รุ่นพี่มิซุฮิที่ดูท่าทางเหมือนกำลังตื่นตระหนกเล็กน้อย

　

「ดะ、ดีล่ะ จ๊า ไปประตูหลัง」

 

「จะไปไหนจากประตูหลังงั้นเหรอ？」

 

「――มิっ、มิโรคุ！？」

 

「อะ、อรุณสวัสดิ์ครับ รุ่นพี่มิโรคุ」

 

「จ๊ะ อรุณสวัสดิ์นะ เคย์คุง……แล้วก็、จับได้แล้วนะ มิซุฮิ」

 

รุ่นพี่มิโรคุยิ้ม、แล้วจับมือแน่น

 

「ปะっ、ปล่อยนะ มิโรคุ！ ฉันต้องไปงานกู้ภัยดันเจี้ยน」

 

「ด้วยร่างกายแบบนั้น？」

 

หลังพูดอย่างนั้น รุ่นพี่มิโรคุ、ก็จิ้มรุ่นพี่มิซุฮิที่หลัง

ทันใดนัน้、รุ่นพี่มิซุฮิก็ร้อง「อ๊ายっ！？」แล้วทรุดลงกับพื้น

 

「รุ่นพี่มิซุฮิ！？」

 

「คะ、เคย์、ไปทำงานช่วย、กันเถอะ」

 

「ในสายตาของผม ดูเหมือนรุ่นพี่ต้องการความช่วยเหลือมากกว่านะครับ？」

 

รุ่นพี่มิโรคุจับตัวรุ่นพี่มิซุฮิที่ตัวสั่นเทาได้อย่างง่ายดาย เปิดปากพูดด้วยรอยยิ้ม

 

「มิซุฮิตอนนี้หมดแรงแล้ว เมื่อวานก็ประมาทเกินไปที่จะพิชิตดันเจี้ยนＡแร๊งค์」

 

「ไม่เป็นไรหรอกน๊า ฉันแค่มีอาการปวดอย่างรุนแรงตามร่างกายนิดหน่อยเอง」

 

「นั่นไม่เรียกว่าไม่เป็นไรหรอกนะ มิซุฮิ ค๊า、ซึนซึน」

 

「เจ๊บっ！？ เดี๋ยว、หยุดนะっ――」

 

น่าสงสาร、เมื่อรุ่นพี่มิซุฮิถูกจับได้แล้ว ก็ไม่มีใครช่วยได้ 

เธอถูกแหย่เข้าที่ร่างกายตามความพอใจ และก็พ่ายแพ้อย่างสิ้นเชิง

　

รุ่นพี่มิโรคุ、เป็นคนประเภทที่ชอบเล่นแกล้งคนที่เท้าเป็นเหน็บชา

 

「ร่างกายของเคย์คุงไม่มีอะไรผิดปกติใช่ไหมจ๊ะ？ สมมติว่า、ถ้าเธอบ้าบิ่นเหมือนมิซุฮิล่ะก็、ฉันจะพาคุณไปห้องพยาบาลด้วยกันเลย」

 

「ไม่เป็นไรครับ ……ไม่สิ、แม้ว่าจะถูกตีเข้าที่ร่างกายก็ตาม ผมก็ไม่เป็นไรหรอกครับ」

 

「ดูเหมือนว่าจะเป็นเช่นนั้นเน๊ะ ฟุมุ、ฉันควรจะบอกว่าน่าทึ่งอย่างที่คิดไว้ดีไหม」

 

ถึงฉันจะพูดไปอย่างงั้น แต่ฉันก็ไม่ได้แข็งแกร่งขนาดนั้นจริง ดังนั้นการประเมินค่าสูงเกินไปก็จะเป็นปัญหาเช่นกัน

ต้องขอบคุณ ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวซังล่ะนะ

 

 

『■■■■』

 

 

แต่ยังไงก็จะขายแน่นอน เป็นเรื่องข่าวร้ายที่ไม่ดีอย่างแน่นอน

 

 

『！？』

 

 

ฉันส่ายหัวโดยไม่สนใจเสียงประท้วงของไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวผู้ร่าเริงตั้งแต่เช้า

 

「ผม、ออกจากศึกมากลางคัน ดังนั้นจะบอกว่าได้รับภาระน้อยกว่าก็คงได้ครับ หลังจากนั้น、คนที่กำลังต่อสู้พร้อมรุ่นพี่มิซุฮิก็……」

 

「――โซลเซียลา、สิเน๊ะ」

 

รอยยิ้มหายไปจากหน้ารุ่นพี่มิโรคุ

ใบหน้าที่แท้จริงของบุคคลนี้อาจจะน่ากลัวที่สุด

 

「ครับ ผมก็สงสัยเหมือนกันว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าไม่มีนักสำรวจลึกลับคนนั้น」

 

「นั่นสินะจ๊ะ แต่ว่า、เพราะว่าเธอเป็นสาเหตุส่วนหนึ่งที่ทำให้มิซุฮิเป็นแบบนี้ ฉันจึงพูดไม่ได้ว่าฉันรู้สึกขอบคุณ……」

 

「เอ๊ะ、อย่างงั้นเหรอครับ？」

 

เอาจริงดิ？

ฉันถูกสงสัยว่าเป็นอาชญากรสงครามหรือเปล่า？

 

「ดูเหมือนว่าด้วยการแทรกแซงที่เกิดจากโซลเซียลา、จึงทำให้มิซุฮิปล่อยการโจมตีแบบบรรจบที่เกินขีดจำกัด แม้ว่าภาระจะถูกจำกัดให้เหลือน้อยที่สุด、แต่ก็ไม่ใช่ศูนย์ สภาพปัจจุบันของมิซุฮิก็คือผลสะท้อนจากสิ่งนั้น」

 

「มะ、ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ？」

 

ด้วยน้ำเสียงกังวลของฉัน รุ่นพี่มิซุฮิ ตอบพร้อมยกนิ้วโป้งโดยไม่เงยหน้าขึ้นมอง

ไม่ดีเลย……。

 

「ขอโทษด้วยครับ、เป็นความผิดของผมเอง」

 

「เอ๊ะ、ทำไมเป็เคย์คุงไปได้ล่ะ？」

 

แย่แล้ว

 

「…………ก็ถ้าผมยังอยู่、คิดว่า、บางทีเราน่าจะสามารถเอาชนะได้โดยไม่ต้องพึ่งการโจมตีแบบนั้นจริงไหมครับ」

 

「อ้า、เข้าใจล่ะ ไม่ต้องกังวลเรื่องนั้นไปหรอกนะจ๊ะ เคย์คุง นี่เป็นเพียงปฏิกิริยาเชิงลบเล็กน้อยจากการสัมผัสกับพลังเวทย์มนตร์ที่มีความเข้มข้นสูงในระยะใกล้ และแค่ปวดกล้ามเนื้อเท่านั้นเอง」

 

「ชะ、ใช่แล้ว แล้วนั่นทำให้ฉันก้าวข้ามขีดจำกัดของตัวเองไปอีกขั้นด้วย、ฮี่กี๊っ！？」

 

「มิซุฮิกรุณาเงียบแล้วไปนอนซะเน๊ー」

 

เกือบไปแล้วー、ฉันเสียใจมากจนเผลอขอโทษออกไป

 

「ถึงอย่างนั้น、ก็ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะได้เกี่ยวข้องกับโซลเซียลาถึงสองครั้งแบบนี้……เธอ、ดูเหมือนว่าในที่สุดจะได้รับการรับรองเป็นＳแร๊งค์แล้ว」

 

「ความสามารถในการยกระดับนักสำรวจคนอื่น ๆ ให้เป็นＳแร๊งค์ได้ชั่วคราว？ แค่นั้นก็น่าทึ่งเกินพอแล้วเน๊ะ เธอ、เป็นอะไรกันแน่……！」

 

ฉันก็รู้เกี่ยวกับเรื่องนั้นในประกาศจากบอร์ด Apis แล้ว

ฉันเองก็สับสนเพราะถูกมอบความสามารถที่ฉันไม่รู้จักด้วยซ้ำ

สามารถทำให้นักสำรวจคนอื่นเป็น Ｓแร๊งค์ได้？

ล้อกันเล่นใช่ไหม ถ้าสร้างＳแร๊งค์ได้มากขนาดนั้น ฉันก็ไม่ต้องลำบากขนาดนี้หรอก！

 

 

『■■■■』

 

 

ทำได้เหรอ？

จ๊า งั้นตอนนั้นคุณก็ได้เปลี่ยนรุ่นพี่มิซุฮิให้เป็นＳแร๊งค์ได้ชั่วคราวจริง ๆ งั้นเรอะ？

 

ฉันอุตส่าห์คิดว่า、เป็นซิงโครไนซ์แห่งสาวสวยของฉันที่สั่นพ้องกับรุ่นพี่มิซุฮิ และทำให้เธอก็สามารถใช้พลังของฉันได้อย่างงดงามและนุ่มนวล……เหมือนกับพลังมิตรภาพ หรือการเคลื่อนไหวพิเศษที่ต้องใช้คนสองคนรวมกันโดยไม่สนใจความสามารถส่วนตัว……。

 

 

『■■■■■』

 

 

อะ、ในกรณีนั้นก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ

……อะไรก็เป็นไปได้น๊า เอาจริงๆ ฉันรู้สึกเหมือนคุณเป็นบางอย่างที่ฉันต้องรีบปล่อยวางไม่อย่างงั้นจะจมลงไปกับอะไรบางอย่าง

 

เพื่อค่อย ๆ หลบหนีความเป็นจริงจากโบราณวัตถุศักดิ์สิทธิ์ที่ผิดปกติอย่างชัดเจน ฉันจึงเปลี่ยนเรื่อง

 

「วะ、ว่าไปแล้ว ถ้ารุ่นพี่มิซุฮิไม่มาช่วยผม แสดงว่าผมต้องไปคนเดียวใช่ไหมครับ？」

 

「อะ、เรื่องนั้นฉันได้เตรียมคู่หูคนใหม่ไว้ให้เคย์คุงแล้วล่ะจ๊ะ」

 

「คู่หู？」

 

รุ่นพี่มิโรคุพยักหน้า

 

「ฉันคิดว่าตอนนี้เธอน่ากำลังกินข้าวเช้าอยู่ในห้องสภานักเรียนอยู่นะ ถ้าเธอต้องการ จะกินข้าวเช้าด้วยกันก่อนไหมจ๊ะ？ ฉันทำผัดผักกับเนื้อที่เหลือจากเมื่อวานมาล่ะ」

 

「จะกินครับ！」

 

「ขะ、ของฉ๊าน……」

 

ขณะที่ถูกอุ้มโดยรุ่นพี่มิโรคุ、รุ่นพี่มิซุฮิก็ยกมือขึ้นอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ

เมื่อเห็นเช่นนี้ รุ่นพี่มิโรคุ จึงพูดด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน

 

「มิซุฮิกินไม่ได้หรอกนะจ๊ะ ดื่มได้แต่เยลลี่เท่านั้น」

 

「ถะ、ถึงจะแพงกว่าถั่วงอกแต่ก็กินไม่อร่อย……！」

 

「ขอโทษครับ、รุ่นพี่มิซุฮิ……」

 

「ไม่、ม๊าย、ไม่เป็นไร มันเป็นเพราะร่างกายของฉันอ่อนแอ、เอง ฉันจะฝึกทันที――มิ๊กกกก！？」

 

「ค๊าー、จะเริ่มฝึกทันทีไม่ได้นะจ๊า……ครั้งหน้า、หากเธอไม่เชื่อฟังฉัน、เข้าใจใช่ไหมเน๊？」

 

「……ค่ะ」

 

รุ่นพี่มิซุฮิ、ขอโทษจากใจจริงครับ

ฉันรู้สึกเสียใจอย่างสุดซึ้งจนอยากจะคุกเข่าลงกับพื้นตรงนี้เลย

 

เป็นเรื่องจริงที่เราไม่สามารถชนะได้หากไม่มีโซลเซียลา、แต่ก็ไม่จำเป็นต้องปล่อยให้รุ่นพี่มิซุฮิต่อสู้เช่นกัน

แต่ว่า、ฉันคิดว่าการเอื้อมมือเข้าไปหาใครบางคนด้วยความตั้งใจแบบนั้นก็เหมือนกับความงามของสาวสวยลึกลับ！

มันคงจะลำบากถ้าจะถูกมองว่าเป็นศัตรู ดังนั้นภายในสถานการณ์ปัจจุบันฉันคิดว่าฉันจะพยายามทำตัวเป็นคนดี！

 

คร๊าบ ทั้งหมดเป็นเรื่องของการเอาแต่ใจตัวเอง！ หากเป็นสาวสวยฉันจะไตร่ตรองในตอนนั้น！

 

「ถ้าอย่างงั้น、ไปกันเลยดีไหมจ๊ะ」

 

พวกเรามุ่งหน้าไปยังห้องสภานักเรียน นำโดยรุ่นพี่มิโรคุ

 

หากผู้ที่ร่วมงานกู้ภัยไม่ใช่รุ่นพี่มิโรคุ ก็แสดงว่าเหลือนักเรียนอีกเพียงคนเดียวในโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมแห่งนี้

 

ขณะที่เปิดประตูห้องสภานักเรียน เด็กสาวผมบลอนด์ก็กำลังยัดเนื้อเข้าปากอย่างมีความสุข

 

「เอาล่ะจ๊ะ、คู่หูสำหรับงานกู้ภัยดันเจี้ยนในวันนี้คือ、โทอาจังเองจ๊าー！」

 

เมื่อได้ยินคำพูดของรุ่นพี่มิโรคุที่พูดทันทีที่เข้าไปในห้อง、โทอาจังก็ตัวแข็งพร้อมอาหารเช้าที่ยัดเข้าปาก

 

โทอาจัง、เมื่อสบตากับฉัน เธอก็รีบลุกขึ้นยืนก้มหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า

 

「ว๊าน、วันนี้ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ！ ฉะ、ฉันจะทำให้ดีที่สุดที่จะไม่เป็นตัวถ่วงค่ะ！」

 

「อะ、ครับ」

 

แต่ว่า、ประวัติงานกู้ภัยดันเจี้ยนของโทอาจังยาวนานกว่า

นอกจากนี้หากพูดกันตามตรง、เธอก็น่าจะมีความสามารถพอถึงเข้ามาแทนที่รุ่นพี่มิซุฮิได้

 

กล่าวอีกนัยหนึ่งมีความเป็นไปได้สูงที่เด็กคนนี้จะแข็งแกร่งเช่นกัน

 

「……มิ、มิโรคุจังแต่ว่าหลังจากนี้、มิโรคุจังจะผลัดกันใช่……อืม、นั่นสิเน๊ะ ขอโทษ จะ、จะทำค่ะ、อืม」

 

……น่ากังวลล่ะ 

 

 

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ 

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

 

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ