ตอนที่ 18 สาวสวยมักจะถูกคาดหวังจากคนอื่นอยู่เสมอ

 

　สึกิมิยะ โทอา

 

ฉันเรียกเธอว่าโทอาจังในใจ

เธอเป็นนักเรียนปีแรกที่ค่อนข้างขี้อายและมีผมสีบลอนด์ที่โดดเด่น

ใช่แล้ว、เธออายุเท่ากับฉันและเป็นเพื่อนร่วมชั้นเพียงคนเดียวอีกด้วย

เมื่อรุ่นพี่มิซุฮิกับรุ่นพี่มิโรคุจบการศึกษาไปก็จะเหลือเพียงเราสอง ……น่าอึดอัดใจมากเน๊！

 

「วะ、วันนี้มาทำให้ดีที่สุดกันเถอะเน๊！」

 

「อะ、ค่ะ」

 

โทอาจัง、บางทีอาจจะรับมือเรื่องของฉันได้ไม่ดีนัก

แม้ว่าตอนนี้、เธอจะตอบสนองต่อทุกการเคลื่อนไหวของฉันก็ตาม 

 

ถูกต้องแล้ว เป็นเรื่องธรรมดาที่จะต้องระวังคนอย่างฉัน

จู่ ๆ ก็มีสัตว์ประหลาดโสโครกโยนตัวเองเข้ามาในสวนดอกลิลลี่อย่างกะทันหัน

 

เป็นเรื่องปกติของโลกที่จะกล่าวว่าผู้ชายที่บุกเข้าไปในสวนดอกลิลลี่จะต้องได้รับผลกรรมอันใหญ่หลวง

คุโซ、ถ้าฉันเป็นสาวสวย เรื่องแบบนี้คงไม่เกิดขึ้น……！

 

「โดยปกติแล้ว、รู้สึกยังไงเหรอคะ กับการพยายามช่วยชีวิต？」

 

「รู้สึกยังไงสินะ โดยปกติแล้วผมจะไปตามคำร้องขอกู้ภัยที่ส่งมาถึงรุ่นพี่มิซุฮิเน๊ะ」

 

「เข้าใจเลยค่ะ……！ ฉันเองบางครั้งก็ตามมิซุฮิจังไปด้วย、ตะ、แต่ถ้าอย่างงั้นแล้ว จ๊า、วันนี้ล่ะคะ」

 

「……ก่อนอื่นเลย、อยากไปเดินในโซนพิเศษไหม」

 

「ค่ะっ、ค่ะ！」

 

 

ช่วงบ่าย ต่างจากตอนที่อยู่กับรุ่นพี่มิซุฮิตรงที่ยังเหลือเวลาอีกเยอะ

เพราะฉันต่างจากรุ่นพี่มิซุฮิที่มีประวัติการช่วยเหลือที่ประสบความสำเร็จอยู่แล้ว ฉันไม่เคยได้รับคำขอให้ช่วยเหลือดันเจี้ยนแบบระบุชื่อเลย

 

ในกรณีนี้ ฉันจะเริ่มต้นด้วยการค้นหาสัญญาณขอกู้ภัยที่แสดงบนแผนที่ แต่วันนี้ดูเหมือนว่าจะมีดันเจี้ยนจำนวนไม่มากตั้งแต่เริ่ม

 

ไม่มีการผ่อนปรนใด ๆ มีเพียงแค่ระดับความยากที่เหมาะสมเท่านั้นที่พวกเราจะมุ่งหน้าไปได้

 

「ฉะ、ฉันอยากจะช่วยให้ได้อย่างน้อยสักหนึ่งคนเน๊ะ ถ้ากลับไปบอกว่าทำอะไรไม่ได้เลย、มิซุฮิจัง เธอจะทำตัวบ้าบิ่นอีก」

 

「นั่นสินะเน๊ะ แต่หวังว่าจะมีการขอความช่วยเหลือเข้ามาบ้าง นั่นมัน、ดันเจี้ยน？」

 

ที่พวกเรามาเดินอยู่ในโซนพิเศษกันก็เพราะว่ามีโอกาสจะเจอดันเจี้ยน

แม้ว่าความน่าจะเป็นจะมีน้อย แต่หากสามารถค้นพบดันเจี้ยนได้ เราก็สามารถรับเงินได้เพียงแค่ส่งสิทธิ์ในการพิชิตออกไป หรือหากสามารถพิชิตได้ด้วยตัวเอง ก็จะได้รับคอร์ไป และมันสนุกดี

 

「ฉันไม่ค่อยได้เห็น、ดันเจี้ยนสักเท่าไหร่เน๊ะ……。มะ、มีอาคารเรียนแนวหน้าของโรงเรียนอื่น ๆ อยู่แถวนี้เยอะแยะเลย」

 

โทอาจังพูดโดยไม่ปิดบังสีหน้าเศร้าใจ

 

อย่างที่เธอพูด มีอาคารเรียนหลายแห่งบริเวณด้านนอกของโซนพิเศษที่เราอยู่ในปัจจุบัน

เหล่านี้เป็นอาคารเรียนแค่ในนามเท่านั้น เปรียบเสมือนหอดูดาวที่มีไว้รุกเข้าสู่ดันเจี้ยนอย่างรวดเร็ว และชั้นเรียนไม่ได้จัดขึ้นภายใน

　

ถึงกระนั้น เพื่อรักษาภาพลักษณ์ของอาคารเรียน มันจึงสร้างให้ดูเหมือนอาคารเรียนนั่นเอง

แต่ฉันรู้ดี อาคารเรียนทั้งหมดที่ล้อมโซนพิเศษไว้ได้รับการเสริมความแข็งแกร่ง แม้แต่กระสุนเทอร์โมบาริกก็ไม่ทำให้เกิดรอยขีดข่วน

 

「ต่อให้จะเจอดันเจี้ยนแล้ว ก็อาจมีความขัดแย้งกับนักเรียนคนอื่นได้ด้วยเน๊ะ」

 

หากเป็นเช่นนั้น โอกาสชนะของเราก็มีน้อย

หากฉันเป็นโซลเซียลา、และมีสหายเป็นรุ่นพี่มิซุฮิ ฉันอาจจะสามารถแข่งขันกับโรงเรียนอื่นที่ไม่ใช่โรงเรียนใหญ่ทั้งสี่ได้ แต่ตอนนี้โทอาจังก็อยู่กับตัวฉันที่ไม่ได้แต่งหญิงด้วย

 

มันก็เหมือนกับการโยนมอลทีส*สองตัวเข้าไปในทุ่งสะวันนา คุโซ

(*พันธ์น้องหมา)

 

「อะ、ฉันไม่ชอบการต่อสู้、เลยค่ะ ……การดวลด้วย」

 

「ดวลเหรอครับ ม๊า、ผมคิดว่าแบบน๊านดูมีโอกาสชนะมากกว่าเน๊ะ ดีกว่ามากันเยอะ」

 

การต่อสู้เพื่อสิทธิ์ในการพิชิตดันเจี้ยนจะเข้มข้นขึ้นตามอันดับของดันเจี้ยนที่สูงขึ้น

แค่ดันเจี้ยนที่ยากลำบากระดับ Ｂแร๊งค์ ก็เกือบจะเหมือนกับการก่อสงครามระหว่างโรงเรียนแล้ว

 

ยังไงก็ตาม 、หากเป็นระดับแค่Ｄล่ะก็、คงเป็นการเสียเวลาที่จะทะเลาะกัน ดังนั้นจึงมักจะตัดสินด้วยการดวลกันระหว่างคนที่มีปัญหากัน

นี่เป็นวิธีเดียวที่พวกเราจะได้รับสิทธิ์พิชิตดันเจี้ยน

 

「ฮ่าๆๆๆ ม๊า、ยังไงก็ไม่ง่ายเลยที่จะเจอดันเจี้ยนว่างแบบนั้น」

 

「น่ะ、นั่นสิเน๊ะ อะฮะๆๆๆ」

 

「「ฮ่าๆๆๆ…………หืม？？？？」」

 

เสียงซ้อนทับกันกับโทอาจัง

　

ยังไม่ถึงต้นฤดูร้อนด้วยซ้ำ พวกเราก็พบกับไอ้นั่นลอยอยู่ต่อหน้าต่อตาภายใต้แสงแดดอันร้อนแรงแล้ว 

 

กระแสน้ำวนที่พบกลางอากาศ

หลุมที่บิดเบือนกาล-เวลาและเป็นจุดเริ่มต้นของการกัดเซาะสู่โลกนี้

 

ใช่แล้ว

 

「「ดันเจี้ยน！？」」

 

 

■

 

 

ขณะเดียวกันมิซุฮิก็นอนอยู่บนเตียง

ไม่สิ、เรียกว่ากักบริเวณจะเหมาะสมกว่าหรือไม่

 

มิโรคุนั่งจับตาดูขณะจัดเอกสารใกล้ประตู

 

「กังวลเหรอ？」

 

มิโรคุพึมพำขณะมองดูเอกสาร

　

「อ้า」

 

มิซุฮิตอบสั้น ๆ ขณะมองออกไปนอกหน้าต่าง

ท้องฟ้ายังคงแจ่มใสและมีสีฟ้าสวยงามอันน่ารื่นรมย์อันกว้างใหญ่

 

ต้นฤดูร้อนจะมาเยือนเฟกตอมในไม่ช้า

 

「พวกเราจะเรียนจบ、โดยเหลือแค่เคย์กับโทอาไว้ข้างหลัง……ไม่สิ、โรงเรียนนี้น่าจะถูกทำลายในไม่ช้าซะมากกว่ามั้ง」

 

「ไม่เป็นอย่างงั้นหรอกจ๊ะ」

 

มิโรคุยิ้มขึ้นมาทันที

 

「ตั้งแต่ที่เคย์คุงเข้ามาความเร็วการชำระหนี้ก็ดีขึ้นนิดหน่อย นอกจากนี้เราสี่คนอาจจะชนะเทศกาลสงครามได้จริง ๆ ก็ได้」

 

「ต่อให้ชนะ、ไอ้พวกนั้นจะรักษาสัญญาเรอะ」

 

「ต้องทำตามสิจ๊ะ ต่อให้จะไม่เป็นเช่นนั้น ก็จะมีบริษัทมากมายที่จะมาสนับสนุนโรงเรียนที่สามารถเอาชนะเทศกาลสงครามได้ล่ะนะ」

 

「……ช่วงนี้คุณดูเหมือนจะสนุกนะ」

 

มิซุฮิมองดูมิโรคุแล้วพูดเช่นนั้น

มิโรคุเอียงศีรษะด้วยสีหน้าตกตะลึง

 

「เป็นอย่างนั้นเหรอจ๊ะ？」

 

「อ้า เธอเริ่มหัวเราะบ่อยขึ้น เหมือนเมื่อก่อน」

 

「ว่าไปแล้วมิซุฮิเอง、ก็หัวเราะบ่อยขึ้นล่ะ รู้ตัวไหม？」

 

「……ไม่รู้」

 

ขณะที่สัมผัสแก้มของตัวเอง มิซุฮิก็ไอเพื่ออำพราง

 

 

「ถึงอย่างงั้น、ในที่สุดพวกเขาจะเป็นคนนำเฟกตอมแห่งนี้ ยาพิษอัมพาตของเคย์、ยุทโธปกรณ์ของโทอา ฉันเห็นด้วยกับการได้รับประสบการณ์ที่นี่จ๊ะ」

 

「แต่ฉันค่อนข้างกังวลนิดหน่อย」

 

「ทั้งสองคนควรจะคุ้นเคยกับการฝึกฝนแล้ว โทอามีประสบการณ์ในการต่อสู้ไม่มากนัก และเคย์ก็ไม่มีปัญหากับสัตว์ประหลาด แต่เมื่อต้องต่อสู้ระหว่างบุคคล เขายังใช้ดาบได้ไม่ดีนัก」

 

คำพูดเหล่านี้มาจากการเฝ้าดูทั้งสองคน

จากมุมมองของมิซุฮิ ทั้งสองมีศักยภาพสูงเมื่อเทียบกับคนรอบข้าง

 

ไม่สิ、จะแม่นยำกว่าไหมถ้าจะบอกว่าไม่มีสภาพแวดล้อมเช่นนั้นในโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมแห่งนี้

 

「ดูกังวลมากขึ้นเน๊」

 

「เธอก็เหมือนกันแหละน๊า」

 

「ฉันกังวลนิดหน่อยเน๊ะ ……แต่ว่า、ฉันเชื่อว่าเราสามารถฝากโทอาจังไว้กับเคย์คุงได้ล่ะจ๊ะ」

 

「งั้นเหรอ……งั้นสิน๊า」

 

ในใจของพวกเธอ นึกภาพใบหน้าของนักเรียนชายที่ดูจริงจังอย่างน่าขัน

 

ผมและดวงตาสีฟ้าเงินที่ดูเหมือนติดอยู่ในห้วงลึกของท้องฟ้าสีคราม

เมื่อเธอได้อยู่กับเขา มิซุฮิก็รู้สึกปลอดภัยอย่างน่าประหลาด

 

「จากนี้ไป ฉันว่าเราน่าจะรวมทั้งคู่เข้ามาในการหมุนเวียนงานกู้ภัยดันเจี้ยนได้แล้วใช่ไหม」

 

พึมพำกับตัวเอง แต่มีเสียงอ่อนโยนตอบกลับมา「ดีจังเน๊」

 

ฉันหวังว่าพวกเขาทั้งสองคนจะกลายเป็นนักสำรวจที่เต็มเปี่ยมซึ่งสามารถเอาชนะฉันได้ และฉันก็ตั้งปณิธานอีกครั้งที่จะทิ้งโรงเรียนนี้ไว้ข้างหลังให้ทั้งสองคน

 

สถานการณ์ปัจจุบันโดยรวมของโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมยังคงสิ้นหวัง ถึงกระนั้น เทรุคามิ มิซุฮิก็จะไม่ยอมแพ้

 

เพื่อจุดประสงค์นั้นแล้ว――。

 

（ความรู้สึกนั้นระหว่างการโจมตีแบบบรรจบ ถ้าเพียงแต่ไปถึงจุดนั้นได้อีกครั้ง）

 

ระดับที่สูงกว่าของตัวเองซึ่งไม่น่าจะเป็นไปได้

แม้ว่ามันจะมีพื้นฐานมาจากความไร้สาระและความบังเอิญต่าง ๆ

 

（ฉันสามารถแข็งแกร่งขึ้นได้）

 

มีเปลวไฟอยู่ภายในนั่นอย่างแน่นอน 

 

 

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ 

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

 

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

โลลินีทบ่นๆไร้สาระ

ช่วงนี้ปวดหลังสุดๆมาสองสามวันแล้ว กินพาราจนชินไม่ขมแล้ว ฮา