ตอนที่ 22 สาวสวย（ละเมิดกฎหมายต่อต้านการจ่ายเบี้ยประกันที่ไม่เป็นธรรมและการให้ข้อมูลที่เป็นเท็จ）ยังไม่สามารถควบคุมได้ด้วยกฎหมาย

 

ฉันคิดว่า『นาตากิ เคย์』มีใบหน้าที่เหมาะกับการแต่งหญิง

 

แม้แต่ในชาติที่แล้วของฉัน เหล่าผู้คลั่งไคล้ก็วาดภาพเขากลายเป็นผู้หญิง ดังนั้นจึงค่อนข้างเป็นที่ชื่นชอบในช่วงต้นเกม

 

แต่、ไม่คิดเลยว่าจะไปได้ไกลขนาดนี้

 

หวัสดีค๊า、สาวสวยแต่งตัวเป็นชาย（คอสเดรส）เองค๊า

กว่าจะรู้ตัวฉันก็กลายเป็นเหมือนตุ๊กตาแม่ลูกดกไปแล้ว

 

「ดูเหมือนว่าคุณ นาตากิ เคย์จะใช้ประโยชน์จากความคิดอุปาทานที่ว่าคุณเป็นผู้ชาย แต่ว่ามันไม่สมเหตุสมผลสำหรับฉันเลย แม้แต่บันทึกของโรงเรียนนั้นก็ยังเป็นของปลอมใช่ไหม？」

 

「……เข้าใจดีมากเลยไม่ใช่เหรอ」

 

เมื่อคุณผ่านขั้นความแตกต่างระหว่างการสื่อสารและไม่สื่อสารแลว การคาดการณ์ของคุณก็จะยุ่งเหยิง

 

ไม่สิ、ไม่ผิดปกติไปหน่อยเหรอ ทำไมไม่คิดว่าที่กำลังทำอยู่ทั้งหมดนี้คือการแต่งหญิงกันล่ะ 

 

「แล้ว、คุณต้องการอะไรจากฉันกันล่ะ？กรุณาพูดสั้น ๆ」

 

「เรื่องนั้นสิเน๊ ถ้าอย่างงั้นก็ขอเข้าประเด็นเลย ――กรุณามาช่วยฉันทำลายโรงเรียนคิโซด้วยค่ะ」

 

「ขอปฏิเสธ」

 

ไม่มีทางที่ฉันจะไปสมรู้ร่วมคิดในการทำลายต้นฉบับหรอกนะ ยัยบ้าเอ๊ย

 

「……ฉันแน่ใจว่าคุณรู้เกี่ยวกับการทดลองที่ผิดกฎหมายของโรงเรียนคิโซ ดีม่อนเกียร์ที่คุณกำลังไล่ล่าก็ควรเป็นหนึ่งในนั้น」

 

「นั่นสิเน๊ะ」

 

เป็นอย่างงั้นเหรอ？

 

ฉัน、กำลังไล่ล่าดีม่อนเกียร์？

นั่นคือเซ็ตติ้งตอนนี้ที่เกิดขึ้นสินะ？

 

「โรงเรียนคิโซเก็บกู้ดีม่อนเกียร์โดยใช้งานโรคุฮาระ นั่นคือคนที่อยู่ในห้องทดลองของเฟกตอม」

 

อะ、จะว่าไปแล้ว คิดดูดี ๆ โรคุฮาระซังก็กำลังตามหาอยู่จริง ๆ ล่ะเน๊ะ

ฉันคิดว่าคน ๆ นั้นน่าจะสามารถหามันเจอได้ในที่สุด แต่คงหาเจอไปแล้วจริงไหมนะ

　

ดีแล้วเน๊ะ、ไม่สิ ไม่ดีเลยต่างหาก

 

「……ตอนนี้、โรงเรียนคิโซก็มีดีม่อนเกียร์ถึงสองชิ้นแล้วสินะ」

 

「ใช่แล้วล่ะ พอพวกนั้นมีชิ้นที่สองขึ้นมา ไม่นานโรงเรียนคิโซก็คงจะเตรียมตัวทำสงครามกับโรงเรียนอื่น ๆ แน่นอนค่ะ เราต้องรับหยุดมันไว้ก่อนที่สิ่งนั้นจะเกิดขึ้น」

 

ฉันเข้าใจสิ่งที่เธอต้องการจะพูดแล้ว

แต่เรื่องนั้นโทรัคคุงจะเป็นคนจัดการให้เอง ดังนั้นไม่มีปัญหาหรอก！

 

นอกจากนี้、โรคุฮาระซังก็จะทำการทรยศแล้วมาเข้าร่วมกับโทรัคคุงที่เขาเองก็ชื่นชมอีกด้วย（สปอยล์）

 

จริง ๆ แล้ว、ที่โรงเรียนคิโซมีดีม่อนเกียร์แค่ชิ้นเดียวเท่านั้น

ไม่มีทางที่จะเอาชนะทั้งลูทราและเอย์น่าได้ด้วยตัวเอง

 

และเพราะว่าฉันรู้เรื่องราวดั้งเดิม ฉันจึงสามารถคิดในแง่ดีได้

　

 

แต่ทว่า、ในมุมมองของเพียวริจังแล้ว สถานการณ์ต้องดูเป็นอันตรายอย่างยิ่งล่ะน๊า

ยังไงก็เถอะ ฉันต้องทำให้เธอมั่นใจก่อน

 

「ฉันในยามนี้จะไม่เคลื่อนไหวใด ๆ ทั้งสิ้น」

 

「ทำไมกันล่ะ คุณก็รู้ถึงความน่ากลัวของดีม่อนเกียร์ดีไม่ใช่รึไงกัน！？」

 

อืมー、สำหรับตอนนี้ฉันจะพยายามทำให้เธอเข้าใจผิดไปก่อนด้วยคำพูดและการกระทำที่เหมาะสม

 

「……ยังก่อน、เพราะยังไม่ถึงเวลา」

 

「โซลเซียลา、คุณรู้อะไรอย่างงั้นสินะ」

 

「ทุกสิ่งที่คุณไม่รู้、และภัยพิบัติที่จะเกิดขึ้นในอนาคต」

 

ฉันจ้องมองท้องฟ้าอย่างไร้จุดหมาย

สาวสวยต้องมีพฤติกรรมเช่นนี้

 

「ยังก่อน、ยังไม่ถึงเวลาเคลื่อนไหว ทุกสิ่งล้วนเป็นเรื่องบังเอิญของดวงดาว เมื่อโอกาสมาถึง、ฉันแน่ใจว่าคุณจะเข้าใจเอง」

 

「……คุณต้องการให้ฉันยอมรับคำพูดเหล่านั้น？」

 

「ไม่จำเป็นเลย แต่ทว่า、คุณต้องเข้าใจ ยามนี้、ไม่ว่าคุณจะทำอะไร คุณก็จะไม่สามารถเอาชนะพวกเขาได้」

 

โรคุฮาระซังเป็นตัวอันตรายอย่างยิ่ง

ต้องรอจนกว่าเขาจะหันไปมองโทรัคคุงก่อน、ไม่งั้นจะได้เจ็บหนักกันแน่ ๆ

 

อย่าทำให้คน ๆ นั้นเป็นศัตรูของคุณ ฉันกำลังพูดสิ่งนี้ในฐานะผู้ที่เคยมีประสบการณ์ ดังนั้นจงอย่าสงสัยอีกเลย

 

「แต่、ถ้ามีคุณอยู่ด้วย」

 

จะไม่ประเมินคุณค่าของโซลเซียลาสูงเกินไปหน่อยเหรอ？

 

เป็นเรื่องจริงที่เธอเป็นสาวสวยลึกลับ ไร้ที่ติ และแข็งแกร่งที่สุดและไม่มีใครเทียบได้อย่างแน่นอน、แต่เมื่อต้องต่อสู้กับโรคุฮาระซัง ความสามารถของเธอน่าจะพอ ๆ กันหรือน้อยกว่าเขานิดหน่อยน่ะ?

 

ฉันยังมั่นใจด้วยซ้ำว่าจะต้องพ่ายแพ้แน่ ๆ หากโชคไม่ดีเจอเข้ากับประธานนักเรียนของโรงเรียนคิโซ

 

「คุณคิดว่านั่นเป็นภัยคุกคามเพียงอย่างเดียวจริง ๆ หรือ ……หากคุณมุ่งความสนใจไปที่สิ่งที่อยู่ตรงหน้ามากเกินไป คุณจะมองไม่เห็นภาพใหญ」

 

「……っ」

 

เพียวริจังเงียบลงและกัดริมฝีปากของเธอ

ทำไมคุณถึงจงเกลียดจงชั่งขนาดนั้นกัน มันน่ากลัวมากเลยน่ะหากมีแอนตี้ที่ไปไกลได้ถึงขนาดนี้

 

แต่ว่าถ้าเป็นเช่นนี้ต่อไปก็ดูเหมือนว่าบางทีเธออาจจะเคลื่อนไหวเองน๊า

 

「……หากแม้นเมื่อถึงเวลา、ฉันจะเรียกหาคุณเอง เช่นนั้นจะตกลงไหม」

 

ด้วยคำพูดของฉัน、เพียวริจังก็เงยหน้าขึ้นมา

 

ค๊าー、มาจำกัดการเคลื่อนไหวเอาไว้ตั้งแต่ที่นี่กันเลยดีกว่าเน๊ー

 

「จริงเหรอคะ」

 

「จริงแท้ โดยเฉพาะ、เหตุนี้ไม่ใช่เรื่องที่ห่างไกลในอนาคต การทำลายล้างโรงเรียนคิโซน่ะ」

 

นั่นเป็นเพราะ ในงานต้นฉบับ พวกเขาเป็นบอสใหญ่ในภาคแรก、ดังนั้นแล้วพวกเขาจึงพ่ายแพ้ไปอย่างรวดเร็ว 

 

จนกว่าจะถึงตอนนั้น ช่วยอดทนทีน๊า เพียวริจัง

 

「ไม่มีทาง、มีแผนจะบดขยี้โรงเรียนคิโซอยู่แล้วงั้นเหรอค๊า……！？」

 

「ใช่แล้ว」

 

ว่าไปแล้ว ตอนนี้ทิ้งไว้แค่นี้ดีกว่า

ดังนั้นโปรดเข้าร่วมกับงานอดิเรกนี้ของฉัน 

 

「พวกเขากำลังพยายามใช้ดีม่อนเกียร์ในลักษณะที่ผิดไปจากจุดประสงค์ดั้งเดิม นั่นคือเพื่อความอยู่รอดของมนุษยชาติ อาวุธจะแสดงคุณค่าที่แท้จริงก็ต่อเมื่อใช้อย่างถูกต้องเท่านั้น」

 

「คุณรู้จักดีม่อนเกียร์มากแค่ไหนกันแน่……！？」

 

ฉันตอบคำถามของเพียวริจัง、ด้วยสีหน้ามั่นใจ 

 

「ทุกอย่าง」

 

「……っ」

 

ด้วยคำพูดของฉัน、เพียวริจังก็ตัวแข็งทื่อด้วยความประหลาดใจ

 

อุ๊ปฮ่าๆๆๆๆๆ、เธอคนนี้ดีจริง ๆ น๊า

เธอตอบสนองต่อทุกสิ่งที่ฉันพูดเลยไม่ใช่รึไง

 

อ๊าวล๊า、ขอเคลื่อนไหวในนามสาวสวยลึกลับอีกหน่อยแล้วกันดีกว่าー！

 

「เดิมทีสิ่งเหล่านี้、เป็นดั่งศูนย์รวมสำแดงตำนานที่มนุษย์สร้างขึ้นเพื่อต่อสู้กับปรากฏการณ์หนึ่ง ความหวังแรกที่สร้างขึ้น、โดยโลกนี้」

 

ความรู้ของฉันเกี่ยวกับงานต้นฉบับนั้นเข้ากันได้ดีกับการเคลื่อนไหวของสาวสวยลึกลับมากเกินไป

ฉันแค่ให้สปอยเลอร์โคตรใหญ่ ถึงกระนั้น สำหรับโลกนี้ก็มีผลเทียบเท่ากับไม่มีอะไร

 

ฉันจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเพียวริจัง

 

「ดังนั้นแล้ว、พวกเราจึงจับตาดูดีม่อนเกียร์อยู่เสมอ」

 

「พวก、เรา？」

 

「ถูกต้องแล้ว พวกเรา――ไม่สิ、หยุดเพียงแค่นี้จะดีกว่า คุณแค่อยากจะทำลายโรงเรียนคิโซ ถูกต้องไหม？」

 

ฉันค่อย ๆ ลูบผมของเพียวริจัง

 

เพราะเธอคิดว่าฉันเป็นสาวสวย ดังนั้นจึงเซฟล่ะ！

เพราะเธอถือว่าฉันเป็นสาวสวย ดังนั้นจึงเซฟพอดี！

 

จากนั้น ก็ยิ้มกว้างส่งไปให้

 

「ไม่จำเป็นต้องมองเข้าไปในหุบเหว*อีกต่อไปแล้ว」

(*ถ้าเจ้ามองไปยังความืดมิด ความมืดมิดก็จะจ้องตอบกลับมา)

 

Perfect……。

งดงาม……。

 

แต่หากได้มองอย่างใจเย็นแล้ว、ฉันก็จะดูราวกับเป็นคนบ้าที่พล่ามข้อมูลสำคัญๆ ออกมาโดยไม่ถาม และบอกเธอว่าไม่ควรเข้ามายุ่งเรื่องนี้、ทว่าเพียวริจังไม่ได้สังเกตเห็น เพราะมัวแต่ซึมซับบรรยากาศอยู่

 

การเล่นเป็นสาวสวยลึกลับเป็นเรื่องสนุกเน๊！

 

「โซลเซียลา、คุณ……พวกคุณกำลังคิดที่จะทำอะไรอยู่กันแน่」

 

「ตั้งแต่ทิวาแรกเริ่ม จุดประสงค์ของพวกเรามีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น――นั่นคือความอยู่รอดของมนุษยชาติไงล่ะ」

 

เมื่อกล่าวเช่นนั้นแล้ว、ฉันก็ใช้มือปัดผมยาวเบา ๆ แล้วโพสท่า

 

……หืม！？！？！？！？！？！

ผมของฉันยาวขึ้น！？！？！？！

 

「หน้าตานั้น……」

 

เพียวริจังกำลังรู้สึกประหลาดใจ

 

「อาร๊า、คุณแปลกใจเรื่องอะไรงั้นเหรอ？」

 

ฉันก็แปลกใจเหมือนกัน

 

แม้ว่าชุดจะยังเป็นเหมือนเดิม、แต่ฉันในตอนนี้มีรูปลักษณ์ที่ดูเหมือนกับตอนที่แต่งเป็นโซลเซียลาอย่างสมบูรณ์

 

ได้ไง？？？

 

 

『■■■い！』

 

 

หล่อนเรอะ！

 

……เอ๊ะ、เอาจริงดิ ทำไมถึงทำเพื่อฉันล่ะ？

ผลประโยชน์ร่วม？　

 

จะค่อยเอาใจฉันเอง เข้าใจล่ะ แต่ว่าน๊า、ฉันจะอธิบายเรื่องนี้กับโทจังยังไงดีล่ะ

คุณจะทำอย่างไรถ้าเด็กผู้ชายที่คุณมาด้วยผมยาวขึ้น、ในขณะที่คุณไม่ได้มอง 

 

ก็ต้องสับสนจริงไหม

 

 

『■■■■』

 

 

อะ、กลับเป็นอย่างเดิมได้？

อะไรยืดหดได้เรอะ

 

……จ๊า、ถ้าอย่างนั้นก็ไม่จำเป็นต้องสวมวิกแล้วสิน๊า

เธอ、บางทีก็มีประโยชน์ในบางครั้ง

 

 

『■■■■■！』

 

 

แต่ก็น่ากลัวจังน๊า

เพราะแปลว่าเข้ามาแทรกแซงร่างกายของฉันได้นะสิ？

 

ไม่อันตรายรึไง？

 

 

『…………』

 

 

อะ、อย่าเงียบสิเอ๊ย

โอ๊ย！

 

「ฮา」

 

ฉันอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

 

ว่าไปแล้ว、แทนที่จะทำให้ผมของฉันยาวขึ้น ได้โปรดช่วยเปลี่ยนฉันเป็นสาวสวยจริง ๆ ทีเถอะ 

……ไม่สิ、ยังไงก็ได้ รู้สึกว่าถ้าฉันใช้คุณทำให้เป็นสาวสวยจะอันตรายแปลก ๆ

 

「――ฉัน」

 

หืม？

 

「ถึงอย่างงั้น、ก็ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าให้ต้องร่วงหล่นลงสู่ก้นเหว、ฉันก็จะบดขยี้โรงเรียนคิโซให้ได้ ……ไม่สิ、ตราบเท่าที่ฉันสามารถแก้แค้นได้ ก็ไม่เป็นไร」

 

เพียวริจังพูดด้วยสีหน้ามุ่งมั่น

คุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร

 

กรุณาอย่าปล่อยเนื้อเรื่องให้เกิดขึ้นพร้อมกันโดยที่ฉันไม่เข้าใจทั้งภายในและภายนอกสิ

 

「เหรอ ฉันเดาว่าเราสามารถคาดหวังกับคุณได้ในระดับหนึ่งเน๊ะ」

 

แต่เมื่อเป็นสาวสวยลึกลับก็ต้องทำเช่นนี้แล

เพราะมันสนุกไงล่ะ

 

ฉันส่งข้อมูลติดต่อไปให้เพียวริจังผ่านไดฟ์เกียร์

 

「……นี่คือ」

 

「ฉันจะแจ้งให้คุณทราบเมื่อถึงเวลา」

 

คุณเป็นคนน่าสนใจ ฉันจะโทรหาคุณ และล้อเลียนคุณเป็นบางครั้ง

ฉันต้องการการเชื่อมต่อเพื่อที่ฉันจะได้ปิดปากถ้าเธอพยายามเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของฉัน

 

และ、ในตอนนั้นเองก็เสียงเรียกพวกเรา

 

「การติดตั้ง、บีคอน、สะ、เสร็จแล้วค๊าぁ！」

 

ผมของฉันสั่นเร็วกว่าคำพูดเหล่านั้นเล็กน้อย ว้าว ฉันตกใจอยู่ครู่หนึ่ง！

 

พอลูบผมก็กลับมายาวเหมือนเดิม

อืมー、แบบนี้สะดวกดี！

 

 

『■■■■■』

 

 

แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าฉันจะตัดสินใจที่จะไม่ขายน๊า

 

 

『■！？』

 

 

ฉันเข้าใกล้เพียวริจังที่ถูกโทอาจังทำวอกแวก และพึมพำ

 

「นั่นคือจุดสิ้นสุดของเรื่องราว」

 

「……ค่ะ」

 

เพียวริจังพยักหน้าเล็กน้อย

 

「ขะขอโทษค๊า！ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เจอดันเจี้ยนร้าง ฉันเลยสับสนเกี่ยวกับการตั้งค่าบีคอนนิดหน่อยค่ะ……！」

 

「ไม่หรอก、ไม่เป็นไร จริง ๆ แล้วก็น่าน่าจะดีกว่านี้ ซึ่งก็ทำให้เข้าใจแล้วว่าทำไม แต่ฉันขอโทษเกี่ยวกับเรื่องนี้」

 

「อะไรกัน ทำไมเคย์คุงต้องขอโทษด้วยล่ะ……！ ล่ะแล้ว、ทั้ง 2 คนกำลังคุยเรื่องไลฟ์สดอยู่รึเปล่าคะ」

 

พวกเรามองหน้ากันจากคำพูดของโทอาจัง

　

「……ท้ายที่สุดก็คิดว่าควรจะประชุมกับประธานสภานักเรียนจะดีกว่า ดังนั้นเลยยังไม่ได้ตัดสินใจอะไรเป็นพิเศษ เอาเป็นว่าเป็นเพียงการพูดคุยเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้น」

 

「นั่นสิเน๊ะー」

 

「อะ、ชะ、อย่างงั้นเหรอค่ะ」

 

เพียวริจัง、ก้มหัวลงเมื่อเข้าใกล้โทจัง

 

 

「ถ้าอย่างงั้น、ฉันน่าจะได้เวลาไปก่อนแล้วเน๊！ขอให้โชคดีในการพิชิตดันเจี้ยน」

 

「อะ、ขอบคุณมากเลย！」　

 

「ขอบคุณที่ช่วยนะ เพียวริจัง」

 

เพียวริจังโบกมือเล็กน้อยให้กับพวกเราที่ยกมือขึ้นโบกตอบกลับ

　

เธอมองมาที่ฉันแล้วพยักหน้าเล็กน้อย ฉันรู้สึกแบบนั้นจนบางทีมันอาจเป็นเพียงจินตนาการของฉัน

 

 

「ซ้า、ถ้าอย่างนั้นเรามาพิชิตดันเจี้ยนกันเลยดีไหม」

 

「อือ、ยังกังวลอยู่เลย……」

 

「ฉันเองก็เหมือนกัน ฉันไม่เคยคาดหวังว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้นเลย」

 

เมื่อเป็นเช่นนั้น、พวกเรามองหน้ากัน

 

หลังจากนั้นเราทั้งคู่ก็ตัดสินใจ และมุ่งหน้าเข้าไปยังดันเจี้ยน

 

ฉันหวังว่าจะเป็นลูกปลาตัวเล็ก ๆ ฉันหวังว่าจะเป็นลูกปลาตัวเล็ก ๆ ――。

 

 

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

 

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ