ตอนที่ 29 เมื่อถูกสาวสวยลูบหัว สมองของคุณจะละลาย

 

อิย๊า、สัปดาห์ที่ฉันโดนกักตัวเหมือนตกนรกเน๊ะ！

 

ก็แบบ เพราะทำกิจกรรมบนเตียงทั้งหมดยกเว้นกิจกรรมขั้นต่ำสุดเน๊！

ฉันไม่สามารถแต่งหญิงได้เลยสักนิดเน๊

 

แต่、เมื่อแขนขวาของฉันหายดีแล้ว ฉันได้รับการปล่อยตัวอย่างปลอดภัย

　

「อืม、โม๊ว ไม่เป็นไรแล้วเน๊ ไม่มีแผลเป็นเหลือแล้วด้วยนะจ๊ะ」

 

「ครับ ขอโทษที่ทำให้เป็นกังวลครับ」

 

「ถ้าหากคิดได้แล้ว、ครั้งหน้าก็ได้โปรดอย่าพยายามแอบออกไปอีกนะจ๊ะ โดยเฉพาะอย่าทำอะไรที่จะทำให้อาการบาดเจ็บของคุณแย่ลงระหว่างการฝึก」

 

「อะ、ครับ」

 

ใบหน้าของรุ่นพี่มิโรคุซึ่งควรจะยิ้มนั้นดูน่ากลัว

ยังไงก็ตาม、รุ่นพี่มิซุฮิได้รับการปล่อยตัวจากพันธนาการนี้เร็วกว่าฉันสามวัน

 

ดูเหมือนว่าวันนี้เธอจะไปปฏิบัติภารกิจกู้ภัยกับโทอาจัง

ในกรณีนี้ฉันจะอยู่ที่บ้าน

 

「ถ้าอย่างงั้น、เริ่มจากจัดเรียงเอกสารเป็นลำดับแรกแล้วกันเน๊ะ」

 

ฉันกำลังนั่งอยู่ในห้องสภานักเรียนและจ้องมองเอกสารกับรุ่นพี่มิโรคุ

โดยปกติแล้วนี่เป็นงานของนักเรียนที่ไม่ได้ไปทำภารกิจกู้ภัย

 

นั่นเป็นเหตุผล、ที่รุ่นพี่มิซุฮิเริ่มไปทำภารกิจกู้ภัย คน ๆ นั้นดูจะไม่เก่งเรื่องอะไรแบบนี้……

 

ยังไงก็ตาม、การจัดระเบียบเอกสารก็ไม่ใช่เรื่องยาก

ทำไมงั้นเหรอ、ก็เพราะท้ายที่สุดแล้วเนื้อหาของเอกสารส่วนใหญ่เหมือนกันหมด

 

ทั้งหมด เกี่ยวกับหนี้ของโรงเรียนนี้

 

「……」

 

「อาร๊า、เป็นอะไรไปเหรอจ๊ะ เคย์คุง ถึงได้ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดแบบนั้น」

 

「เรามีหนี้เยอะมากใช่ไหมครับ」

 

「จ๊ะ นั่นเป็นตัวเลขที่น่าหัวเราะเลยใช่ไหมล่ะเน๊ ฟุๆๆๆ」

 

ไม่สิ มันไม่ตลกเลย

ทำไมถึงหัวเราะได้น่ารักขนาดนั้น ยังไงซะ สาวสวยก็น่ารักน๊า โอ้ย

 

「ในอดีต ดูเหมือนว่าจะเคยมีการส่งต่อคอร์ของดันเจี้ยนอยู่จ๊ะ แต่ว่าหลังจากที่คอร์ของดันเจี้ยนที่โรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมเป็นเจ้าของอยู่หายไป ทุกอย่างก็ถูกเปลี่ยนเป็นเงิน แต่ที่เล่าไป นั่นก็เป็นเรื่องเมื่อสิบปีก่อนแล้วล่ะจ๊ะ」

 

โรงเรียนสหศึกษา เฟกตอม 、ตกอยู่ในสถานการณ์ทางการเงินที่เลวร้ายตามที่รุ่นพี่มิโรคุเล่า

 

โดยปกติ โรงเรียนจะได้รับการสนับสนุนจากบริษัทที่อยู่นอกเมืองแห่งโรงเรียน

แต่、ไม่มีบริษัทที่สนับสนุนโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอม 

 

เมื่อยี่สิบปีที่แล้ว ดูเหมือนทุกบริษัทจะถอนตัวออกไปพร้อม ๆ กัน

คุณทำอะไรลงไปกัน เหล่าคนรุ่นนั้น

 

ปัจจุบัน ดูเหมือนว่าโรงเรียนยังคงอยู่ได้โดยได้รับการสนับสนุนจากโรงเรียนอื่นที่เป็นตัวกลาง

ดูเหมือนว่าพวกเขาจะเรียกร้องคอร์จากดันเจี้ยนระดับสูงเป็นการตอบแทน

แม้ว่าตอนนี้จะเป็นเงินแล้ว แต่ก็ไม่มีอะไรทดแทนความจริงที่ว่าความต้องการยังคงมีอยู่ต่อไป

 

และคุณก็รู้แล้วว่ามีเพียงโรงเรียนเดียวที่ทำเรื่องแบบนั้น

 

ใช่แล้วเน๊、โรงเรียนคิโซไงล่ะเน๊ะ！

 

โรงเรียนบ้านั่นァ……！

ฉันหวังว่าการถอนตัวของบริษัทจะไม่ใช่ฝีมือของพวกแกน๊าァ……！

 

「ไม่มีทางที่บริษัทจะออกมาสนับสนุนโรงเรียนที่เต็มไปด้วยหนี้แบบนี้หรอกจ๊ะ แล้วในที่สุดเธอก็จะคุ้นเคยกับการเห็นตัวเลขเองจ๊า」

 

「ไม่อยากคุ้นเคยเลยครับ เน๊ะ」

 

「ฟุๆๆๆ แต่ปีนี้เราอาจจะสามารถสร้างความประทับใจที่ดีได้ที่เทศกาลสงครามก็ได้จ๊ะ ถ้าเราทำแบบนั้น ก็อาจจะพอได้รับความสนใจจากบริษัทต่าง ๆ ได้บ้าง」

 

「เห้、มีแผนอะไรยังงั้นเหรอครับ？」

 

เพื่อตอบคำถามของฉัน มิโรคุรุ่นพี่จึงหยุดปากกาและพูดด้วยรอยยิ้มว่า「เธอไงจ๊ะ」 ได้โปรดหยุดเถอะ ฉันจะตกหลุมรักแล้ว……

 

「เคย์คุงเป็นแนวหน้าที่มีค่า เป็นนักสำรวจที่มีพรสวรรค์อีกด้วย เข้ากันได้ดีกับมิซุฮิ และโทอาจัง หากเป็นนักสำรวจทั่ว ๆ ไป จะไม่มีทางแพ้」

 

ฉันโดนคาดหวังสูงเลย

ทว่าฉันแค่แต่งตัวเป็นผู้หญิง มีความกดดัน ก็มีแรงกดดันแล้วสิ

 

「คาดหวังเกินไปแล้วครับ ……จะว่าไปแล้ว、อาวุธของรุ่นพี่มิโรคุเป็นดาบสินะครับ？ เหมือนจะเป็นเรเปียร์ใช่ไหมครับ」

 

「จ๊ะ ใช่แล้วล่ะー แต่ถ้าพูดให้ชัดก็ไม่ใช่เรเปียร์หรอกนะจ๊ะ」

 

หลังจากพูดอย่างนั้น รุ่นพี่มิโรคุก็เอาอาวุธออกมาแสดงให้ฉันดู

เป็นดาบบาง ๆ

หากปะทะกันอย่างตรงไปตรงมา、อาจจะแตกเอาง่าย ๆ 

 

「ฉันไม่ใช่สายต่อสู้จ๊ะ ฉันจะสามารถช่วยทุกคนในเทศกาลสงครามได้หรือเปล่าก็ไม่รู้」

 

「เป็นอย่างงั้นเหรอครับ？」

 

「จ๊ะ ฉันก็เล่นกีฬาไม่เก่งเหมือนกัน……ด้วยเหตุนี้、ตอนนี้ฉันจึงเก่งแค่เรื่องการจัดเอกสารเท่านั้น」

 

รุ่นพี่มิโรคุยักไหล่　

 

「แต่ถึงอย่างงั้น、ก็ต้องขอบคุณเรื่องนั้นนะครับ ถึงทำให้รุ่นพี่มิซุฮิกับโทอาจังออกไปทำภารกิจกู้ภัยได้」

 

「……ฉันรู้สึกว่าฉันเป็นเพียงคนเดียวที่อยู่ในสถานที่ที่ปลอดภัยเสมอล่ะเน๊ー」

 

เสียงของเธอเย็นชาเล็กน้อย แค่เล็กน้อย

น้ำเสียงผิดหวังราวกับว่าไม่ได้คาดหวังกับตัวเอง

 

ต้องหยุด！ในฐานะสาวสวย คุณคือศูนย์กลางของโลก！

 

ดีล่ะ、มาให้กำลังใจรุ่นพี่มิโรคุกันเถอะ！

แม้แต่มิฮายะจังก็ทำได้มาแล้ว、ครั้งนี้ก็ต้องได้แหละ！

 

「รุ่นพี่มิโรคุ

「อะ、พูดไปแล้ว เคย์คุง มะรืนนี้、ว่างไปด้วยกันหน่อยได้ไหมจ๊ะ？」

……อะ、ครับ」

 

พลาดโอกาสซะแล้ว！

 

บรรยากาศก่อนหน้านี้ของรุ่นพี่มิโรคุหายไปที่ไหนสักแห่ง และเธอมองมาที่ฉันด้วยใบหน้าที่ใจดีตามปกติ

และจากนั้น、ก็พูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

 

「มะรืนนี้、ไปเดทกันเถอะจ๊ะ」

 

「……เอ๊ะ」

 

เอ๊ะ？

 

 

■

 

 

ฉันหัวเราะอีกครั้งเมื่อเห็นใบหน้าที่ตกตะลึงของเคย์คุง

สีหน้าติ๊งต๊องของเขาที่ปกติไม่เคยคาดหวังว่าจะได้เห็นจากเขา ทำให้ฉันมีความสุขมาก เพราะฉันดีใจที่ได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของเขาได้

 

「ล้อเล่นจ๊ะ ไม่ใช่การออกเดทหรอกจ๊า、เป็นงานพาร์ทไทม์ล่ะ ที่งานพาร์ทไทม์ของฉัน ฉันถูกถามว่าจะช่วยพาคนอื่นมาช่วยอีกได้ไหมนะจ๊ะ」

 

「อะ、อ้า……ที่พูดหมายถึงอย่างงั้นหรอกเหรอคร๊าบบบบบ ได้โปรดหยุดทำเรื่องตลกแบบปุ๊บปั๊บทีเถอะครับ」

 

เคย์คุงถอนหายใจอย่างโล่งอก

ดูจากหน้าตาก็โล่งใจแล้วก็เผลอคิดอยากรู้ว่าเขาคิดยังไงกับฉันบ้างจัง

 

แม้ว่าเขาจะถูกรายล้อมไปด้วยเด็กผู้หญิงถึงสามคน แต่เขาก็มีใบหน้าที่จริงจังและดูไม่เหมือนเด็กผู้ชายวัยเรียนเลยแม้แต่น้อย

แม้แต่ตอนที่โดนโทอาจังกอดเองก็ด้วย、ด้วยเหตุผลบางอย่าง เขาดูรู้สึกเสียใจมากกว่ามีความสุข

ถ้าเป็นนักเรียนชายทั่ว ๆ ไป เขาคงจะหลงรักความน่ารักของโทจังไปแล้ว

 

หรือว่าบางที、เขาจะเป็นเด็กผู้หญิงจริง ๆ……ยังไงกัน

ใบหน้าเองก็หวานจนแยกเพศไม่ออก、ถ้าเขาใส่ชุดเด็กผู้หญิงแล้วมีคนบอกว่าเขาเป็นผู้หญิง บางทีทุกคนก็อาจจะเชื่อพวกเขาเลยก็ได้

 

「แล้ว、ที่ไปเป็นงานพาร์ทไทม์แถวไหนเหรอครับ？」

 

「เป็นสวนสนุกจ๊ะ แล้วก็มีดันเจี้ยนที่สร้างขึ้นสำหรับนักท่องเที่ยวอยู่ด้วย ที่นั่นมีการแจกลูกโป่ง เคย์คุงเคยสวมชุดมาสคอตไหมจ๊ะ」

 

「เห้、ชุดมาสคอตสินะครับ สำหรับผม、นี่ครั้งแรกเลยครับ」

 

ฉันดีใจที่เห็นว่าเขาดูกระตือรือร้นมาก

 

อันที่จริง、เคย์คุงรู้สึกกระตือรือร้นกับข้อเสนอแนะทั้งหมดของพวกฉัน 

ไม่มีเลยที่เขาจะบอกว่าไม่

 

แม้กระทั่งตอนนี้ เขากำลังจัดเรียงเอกสาร ซึ่งถ้าเป็นมิซุฮิดูคงจะทำหน้าขยะแขยงอย่างแน่นอน แต่เขากลับทำราวกับว่ามันง่าย

 

ไม่ว่าจะปกป้องโทอาจัง、หรือว่าทำงานเข้าขากับมิซุฮิ

 

ฉันรู้สึกว่าการปรากฏตัวของเคย์คุงจะกลายเป็นส่วนสำคัญของโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมอีกครั้ง

 

「มีอะไรหรือเปล่าครับ、รุ่นพี่มิโรคุ จ้องผมแบบนี้」

 

「……ไม่จ๊ะ、ไม่เลยจริง ๆ มีผมกระดกอยู่ตรงนั้นแหละจ๊ะ」

 

「เอ๊ะ？ ตรงไหนครับ？ อุว๊า、ขอโทษคร๊าบ！ ตรงนี้？ ไม่สิตรงนี้？」

 

เมื่อเห็นเคย์คุงไล่จับหัวไปทั่ว、ฉันก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอีกครั้ง

จากนั้น、ฉันก็ลุกขึ้นจากที่นั่ง และเดินไปยืนอยู่ข้างหลัง เคย์คุง

 

「ฉันจะทำให้เองจ๊ะ」

 

「อะ、จริงเหรอครับ？ ขอบคุณมากเลยครับ」

 

「ไม่เลยไม่เลย」

 

ฉันเอามือลูบผมเบา ๆ พยายามหลอกด้วยการเคลื่อนไหวให้ดูเหมือนจะช่วยแก้ไขผมกระดกให้จริง ๆ

ผมสวยสีฟ้าเงิน แตกต่างจากสีฟ้าหม่นของฉัน

 

สัมผัสที่เรียบเนียน ชวนให้สงสัยว่าเป็นเด็กผู้ชายจริง ๆ หรือเปล่า

 

「อาโน๊……รุ่นพี่มิโรคุ？」

 

「ตอนนี้、กำลังจัดการอยู่เน๊ー」

 

「อะ、ครับ」

 

กว่าจะรู้ตัวฉันก็กำลังลูบหัวเคย์คุงไปซะแล้ว

เหมือนที่อาจารย์เคยทำให้ฉัน

 

ฉันสงสัยว่าอาจารย์เองก็รู้สึกเช่นนี้เหมือนกันใช่ไหม

 

「โปรดดูแลโทอาจังกับมิซุฮิด้วยนะจ๊ะ、จากนี้ไปก็ขอฝากด้วยเน๊ะ」

 

「เอ๊ะ？ ม๊า、ครับ พูดไปแล้ว、ผมอยู่ในตำแหน่งที่ต้องขอฝากตัวมากกว่าครับ ส่วนใหญ่ผมแค่ให้การสนับสนุน แต่ไม่ได้มีประโยชน์อะไรเลยจริง ๆ」

 

「โม๊ว、อย่าถ่อมตัวนักสิจ๊ะ เพราะฉัน、เชื่อในตัวเคย์คุงนะจ๊ะ」

 

「……ขอบคุณมากเลยครับ」

 

เขาก้มหน้าลงเล็กน้อย ไม่ได้พูดอะไรอีก และปล่อยให้ฉันลูบหัวเขา

 

ช่วงเวลาอันเงียบสงบกำลังผ่านไป

เสียงเข็มนาฬิกาและสายลมเบา ๆ ที่ลอดเข้ามาทางหน้าต่าง

 

วันนี้เองก็เป็นวันที่แสนวิเศษอีกวัน

 

「ฉันเชื่ออย่างนั้นจริง ๆ」

 

หวังว่านี่จะเป็นสถานที่ที่หัวใจของเขาจะสามารถพักผ่อนได้

 

 

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

 

ขอบคุณ คุณนิรนามที่ฝากเข้ามาผ่านCDM มาก ๆ ครับ

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

ไร้สาระ

ดื่มเหล้าหวานตอนเช้าๆบ่ายๆก็อร่อย(ลืมเครียด)ดี ฮา