ตอนที่ 43 ผลกรรมและสาวสวย

 

การพักรักษาตัวในโรงพยาบาลของฉันจบลงแล้วล๊าー！

 

ลาก่อนห้องผู้ป่วย、ตอนนี้กลับบ้านกันเถอะ！

 

『เป็นหอพักที่มีรูพรุนเต็มผนังเน๊』

 

หนวกหูน๊า

สาวสวยลึกลับเหมาะสำหรับห้องโทรม ๆ แบบนั้นแหละ

 

ไม่มีใครชอบที่สาวสวยลึกลับอยู่ในห้องแบบธรรมดา ๆ จริงไหมล๊า？

ต้องอยู่ในบ้านร้างที่มีแสงจันทร์สาดส่อง！

 

『อาหาร เสื้อผ้า และที่พักของเธอ ไม่ขึ้นอยู่กับตัวตนสาวสวยเกินไปเหรอ？』

 

อาหาร เสื้อผ้า และที่พักที่ไม่ได้รับผลกระทบจากเรื่องนั้น、นั่นคือสิ่งที่ฉันนึกไม่ออกเลย

 

「รีบเปลี่ยนชุดกันเถอะ！ อ๊าวล๊า、ออกจากห้องผู้ป่วยกันเลยไหม」

 

เพราะฉันได้อยู่คนเดียวมากเกินไป ฉันจึงทำได้เพียงแค่แต่งหญิง

ด้วยเหตุนี้、ฉันจึงได้รับสารสาวสวยเนียมไม่มากพอ

 

รีบรับสาวสวยเนียมกัน……

 

『เอนเนอจี้ที่ฉันไม่รู้จักออกมาอีกแล้วเน๊』

 

เท่าที่ฉันสามารถผลิตได้เองจากการทำตัวเป็นสาวสวยลึกลับเน๊ะ

แต่สุดท้ายฉันก็ต้องติดต่อกับสาวสวยคนอื่นที่ไม่ใช่ตัวเอง

 

『การพูดกับตัวตนบางสิ่งที่ไม่มีอยู่จริงตรงนั้น、กลัวแล้ว ช่วยหยุดทีได้ไหม？』

 

มีอยู่นะ……

 

ก่อนอื่นเลย、ตอนนี้ฉันต้องกลับไปที่โรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมก่อน เพื่อคอมมูนิเคชั่นกับรุ่นพี่มิซุฮิ กับโทอาจัง 

 

ด้วยเหตุผลบางอย่าง ฉันจึงไม่สามารถพบกับรุ่นพี่มิโรคุได้……

ฉันได้ยินมาว่าร่างกายไม่มีปัญหา แต่สงสัยจังว่าเกิดอะไรขึ้น

 

『หากเธอกังวล ทำไมไม่แอบเข้าไปในห้องตอนกลางคืนด้วยโซลเซียลาล่ะ？ระดับเครือข่ายการรักษาความปลอดภัยของโรงพยาบาลแห่งนี้เธอสามารถฝ่าเข้าไปได้ง่ายดายจริงไหม』

 

การแอบเข้าไปในห้องผู้ป่วยของสาวสวยกลางดึกนั้นผิดจริยธรรมไม่ใช่หรือไง？

พูดไปแล้วก็ห้ามทำแบบนั้นด้วยล่ะ

 

『อะ อะไรกันย๊ะ เจ้าหมอนี่……！』

 

ความเป็นส่วนตัวของสาวสวยจะต้องได้รับการคุ้มครอง

เราต้องลากเส้นตรงนั้นให้ชัดเจนไงล๊า

 

ซ้า、ก็ตามนั้นแหละ งั้นกลับบ้านกันเถอะเน๊ー

 

ฉันสวมแจ็กเก็ตเครื่องแบบและยืนอยู่หน้าประตู

อิย๊า、ฉันดีใจจริง ๆ ที่มีตัวสำรองเน๊ 

แน่นอนว่าไซส์ยังใหญ่กว่าตัวเช่นเดิม

 

……คราวหน้า、ฉันอาจจะซื้อเครื่องแบบที่มีขนาดเล็กกว่านี้เพื่อไว้ใช้สวมใส่ในขณะที่แต่งตัวเป็นผู้ชาย

นั่นเพื่อเข้าใกล้ความเป็นผู้หญิงจากภายในอะไรทำนองนั้น

 

『ไม่สิ、ที่ถูกมองว่าเป็นสาวสวยก็เพราะขนาดของชุดเครื่องแบบที่มีขนาดใหญ่โดยเจตนา หากอยากเป็นสาวสวยลึกลับ、ก็ต้องไม่ทำอะไรสะดุดตาให้เห็นเป็นสาวสวยจริงไหม ฉันคิดว่าควรเลือกใช้ขนาดเดียวกันต่อไป』

 

ว๊าก、พูดรัวเร็วเกินไปแล้ว เธอเองก็เข้าสู่โลกด้านนี้โดยสมบูรณ์แล้วสิเน๊ 

ถึงแม้ว่าฉันจะรู้สึกประหลาดใจที่ถูกโจมตีด้วยความคิดเห็นเกี่ยวกับสาวสวยลึกลับอย่างกะทันหันก็ตาม

 

ตอนแรกเครื่องแบบก็มีไว้เพื่อซ่อนสร้อยข้อมือเท่านั้น แต่ก็ใช้ร่วมกับสาวสวยได้ด้วยล๊า

 

『หวังว่าเธอจะไม่ดูถูกความสามารถในการเรียนรู้ของฉันเน๊ะ』

 

ความน่าเชื่อถือไร้ซึ่งขีดจำกัด

ต่อไปเรามาคุยถึงหนทางแห่งช่วงเวลาสาวสวยลึกลับสองเท่ากันดีกว่าเน๊♥

 

『ขอปฏิเสธแน่นอน』

 

แล้วฉันก็เปิดประตูออกไป พร้อมกับส่ายหัวให้กับไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวที่ไม่ซื่อตรงต่อใจตัวเองเลยล๊า

 

รุ่นพี่มิซุฮิ！ โทอาจัง！

 

ตอนนี้、สาวสวยลึกลับกลับมาแล้วค๊าー！

 

「「อะ」」

 

ทันทีที่ฉันเปิดประตู สายตาของฉันก็สบกับคนตรงหน้า

 

เขามีผมสีดำ ใบหน้าที่สดชื่น และร่างกายที่มีผิวสดใสซึ่งสามารถมองเห็นได้แม้ผ่านเสื้อผ้าของเขา

ใช่แล้ว、ตัวละครหลักจากงานต้นฉบับเน๊！

 

ทำไมกัน！？

 

「ยะ、ย๊า บังเอิญจังเน๊ะ……เอ๊ะโตะ、ฮะๆๆๆ」

 

「……นายคิดว่าทำอะไรที่หน้าห้องผู้ป่วยของคนอื่นกัน หลบไปซะ」

 

ฉันรีบเปลี่ยนมารับบทตัวร้าย และตะคอกออกไปราวกับจะผลักออกให้ห่าง

และตอนนั้นเองที่ฉันกำลังจะหายตัวไปจากตรงหน้าโทรัคคุง

 

「ระ、รอก่อนสิ！」

 

โทรัคคุงคว้ามือฉันไว้

เอ๊ะ、อะไร？ คราวนี้มันเกิดบ้าอะไรขึ้นเนี่ย？？？？？

 

「――อะ、ขะ、ขอโทษ！ ทะที่จับมือไป……」

 

「อะ？ อ้า、เรื่องนั้นช่างมันเถอะ」

 

โทรัคคุงปล่อยมือฉันด้วยสีหน้าตกใจ、และด้วยเหตุผลบางอย่างเขาจึงขอโทษ

เรื่องนั่นแน่เลย、ขอโทษด้วยน๊าที่ต้องจับมือกับฉันที่อยู่ในบทตัวร้าย……

คราวหน้า、จะให้คุณจับมือกับสาวสวยลึกลับเน๊……

 

「เอ่อ……เราคุยกันสักแป๊บได้รึเปล่า」

 

「ฉันไม่ว่าง ฉันแตกต่างจากของล้มเหลวแบบนาย」

 

เมื่อฉันพูดแบบนั้น、โทรัคคุงก็มองมาที่ฉันตรง ๆ

กรี๊ดぁっ、ดวงตาบริสุทธิ์นั้นจะชำระล้างฉันแล้วววววว！

 

「ถึงอย่างงั้น、ผมก็อยากคุยกับเธอถึงจะแค่ครั้งเดียวก็ยังดี」

 

「……ชิッ、แค่นิดเดียวเท่านั้น รู้สึกขอบคุณด้วยซะล่ะ」

 

「อืม ขอบคุณมาก」

 

เด็กดี……

เป็นเด็กดีจริง ๆ……

 

「จ๊า、เราไปหาที่คุยกันเถอะ」

 

รอยยิ้มของโทรัคคุงยังสดใสเช่นเคย

 

 

■

 

 

แม้จะยังเป็นลานกลางโรงพยาบาล แต่ฉันก็มาถึงสถานที่ที่มีทิวทัศน์สวยงาม

ลานกลาง……？　นี่คงจะเป็นความผิดพลาดของการจัดสวน……

 

『ดูจากความเข้มข้นของพลังเวทมนตร์แล้ว ดูเหมือนว่าจะเป็นดันเจี้ยนขนาดเล็กที่ถูกติดตั้งไว้ที่ลานกลาง ดูแล้วโรงเรียนมิคาเงะจะมีความสามารถในการจัดการทางเทคนิคไม่น้อย』

 

เห้、สมกับเป็นโรงเรียนมิคาเงะ

นอกจากนี้ยังมีดันเจี้ยนคอร์อยู่มากมาย ดังนั้นจึงสามารถใช้เพื่อสิ่งนี้ได้

แค่มอบให้โรงเรียนสหศึกษา เฟกตอม แค่มอบให้ฉัน ฉันจะทำสวนแบบที่นี่ให้ด้วยเลย

……อะ、แม้ว่าจะมีคอร์มาจริง ๆ เราก็จะขายมันอยู่ดี ดังนั้นจึงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง　

 

「เธอพึ่งมาที่นี่เป็นครั้งแรกใช่ไหม？」

 

「อ้า、โรงพยาบาลแบบนี้ไม่เหมาะกับชนชั้นสูงอย่างฉัน」

 

「ฮะๆๆๆっ、อาจจะเป็นอย่างงั้นเน๊ะ ผม、มักจะได้รับบาดเจ็บอยู่เสมอ ดังนั้นเลยต้องได้มาที่โรงพยาบาลบ่อย ๆ ล่ะ ที่นี่เป็นสถานที่โปรดของผมเลย」

 

ม่านสีเขียวที่สร้างขึ้นจากต้นไม้พลิ้วไหวตามสายลม

แสงแดดที่อ่อนโยนและทิวทัศน์ธรรมชาติที่สวยงามอาจเหมาะสำหรับพื้นที่ปิดอย่างโรงพยาบาล

 

ฉันนั่งลงบนม้านั่งตัวข้าง ๆ ของโทรัคคุง

ฉันไม่สามารถนั่งบนม้านั่งเดียวกับเขาได้

เพราะเขาเป็นตัวละครหลักของงานต้นฉบับไงล่ะ

 

ฉันจะวิ่งหนีทันทีหากมีโอกาส！

 

「ยังจำได้รึเปล่า ตอนครั้งแรกที่เธอชวนผมให้ไปสำรวจดันเจี้ยน เธอชวนผมที่ไม่มีใครในชั้นมัธยมต้นของโรงเรียนมิคาเงะยอมรับให้เข้าร่วมปาร์ตี้เลย」

 

「……ฉันลืมเรื่องพวกนั้นไปนานแล้ว」

 

แทบจะไม่มีคำบรรยายเกี่ยวกับเรื่องราวในอดีตของนาตากิ เคย์เลย

ก็แบบ เพราะเขาเป็นตัวละครที่ไม่ปรากฎในงานต้นฉบับอีกแล้ว……！

เพราะอย่างงั้นก็เลยไม่จำเป็นต้องขุดลึกลงไปไง……！

 

ฉันรู้สึกเหมือนว่านี่คือเรื่องราวส่วนนั้น

 

「ผมยังจำได้ดีเลย เป็นเพราะเธอที่ทำให้ผมได้พบกับลูทรา」

 

「สำหรับฉัน มันคงจะดีกว่านี้ ถ้านายจะตาย ๆ ในนั่นไปซะ」

 

「……เคย์คุง、พอได้แล้วล่ะ」

 

「อะ？」

 

ฉันมองตรงไปที่โทรัคคุง

เขามองมาที่ฉันด้วยสีหน้าจริงจัง

ฮี่ย๊าดะ……！ อิเคเม็งล๊า……！

 

「จริง ๆ แล้ว――เธอเป็นเด็กผู้หญิงใช่ไหมเน๊ะ」

 

ความเงียบปกคลุมไปทั่วบริเวณ

สิ่งเดียวที่ฉันได้ยินคือเสียงลมที่พัดหญ้า

 

ฉันคิดอย่างสงบขณะฟังเสียงของธรรมชาติ

 

เมื่อกี้คน ๆ นี้พูดอะไรกันค๊า？？？？

 

「นี่นายพูดบ้าอะไรกันน่ะ」

 

「ผมได้ยินมาจากลินกะแล้ว เกี่ยวกับโซลเซียลา」

 

「……ฟัー」

 

ฉันอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

 

นั่นหมายความว่าเรื่องที่ฉันแกล้งทำเป็นสาวสวยลึกลับต่อหน้ารินกะจัง มันก็จะถูกส่งต่อไปให้โทรัคคุงด้วยงั้นเหรอ？

ห๊ะ？？？

ทำไม？？？

 

『เป็นความผิดของตัวเธอเองเน๊ぇ』

 

ฉันพึ่งบอกรินกะจังไปว่านาตากิ เคย์เป็นเด็กผู้หญิงที่แต่งตัวเป็นผู้ชาย

 

……อืม！ ในกรณีนั้น หากคิดตามปกติแล้วก็สมเหตุสมผลแล้วที่เธอจะบอกต่อสิ่งที่รู้ไปให้โทรัคคุงด้วยเน๊！

 

อุว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก！

แผนสาวสวยลึกลับที่สมบูรณ์แบบของฉ๊านนนนนน！？

 

「บอกตามตรงว่าผมแปลกใจมากเลยลั่……ทั้งผมทั้งมิฮายะต่างไม่ได้รู้สึกตัวเลย จนกระทั้งรินกะมาบอกพวกเรา ทั้งที่ผมทะเลาะกับเธอมาตลอดโดยไม่รู้ตัวเลยเน๊ะ」

 

「……ฉัน」

 

นี่มันสถานการณ์วิกฤติขั้นสุดแล้ว

เข้าใจแล้วเน๊

นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อสาวสวยลึกลับได้พบกับตัวละครจากงานต้นฉบับเน๊

 

ฉันจะใช้มันเพื่ออนาคตเองเน๊

ถึงจะไม่รู้ว่าจะยังมีอนาคตอยู่รึเปล่าเน๊！

 

『เธอได้เรียนรู้จากประสบการณ์ อะไรสักนิดจากเรื่องนี้บ้างไหม？』

 

ห๊ะ？เรียนรู้จากประสบการณ์เรื่องอะไรล่ะ

 

ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาว、รู้จักคำพวกนี้ด้วยงั้นเหรอ？

 

『ทำไมจะไม่？』

 

แต่ตอนนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ช่วยไม่ได้แล้ว！

 

『เอ๋ぇ……』

 

ก็มันเกิดขึ้นไปแล้วไงล่ะ……เน๊ะ？

 

『……เอ๊ะ？ เอาจริง？ อยากจะทำที่นี่งั้นเรอะ！？』

 

เมื่อสัมผัสได้ถึงบางสิ่งบางอย่าง ฉันจึงเพิกเฉยต่อเสียงยุ่งเหยิงน่ารำคาญ และเพิ่มการเชื่อมต่อกับไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวให้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น

ด้วยจิตสำนึกที่ประสานกัน พลังเวทมนตร์จำนวนมหาศาลก็เริ่มไหลผ่านเข้าร่างกายของฉัน

 

สิ่งที่เปลี่ยนแปลงอย่างเห็นได้ชัดที่สุดคือร่างกายของฉัน――ไม่สิ เพศของฉัน

ร่างกายของฉันที่ถูกเขียนขึ้นใหม่ชั่วคราวโดยไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาว

 

0.1 วินาที

 

ด้วยเวลาเพียงแค่นั้น ร่างกายของฉันก็กลายเป็นสาวสวยลึกลับโดยสมบูรณ์

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ ถึงเวลาซุปเปอร์สาวสวยลึกลับแล้วค๊า

 

「――ฮา、นี่คือเหตุผลว่าทำไมฉันถึงไม่ชอบคนที่ทำตัวอัธยาศัยดีเน๊ะ」

 

ด้วยประสาทสัมผัสทั้งห้าของฉันที่ขยายออกไปโดยไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาว ฉันจึงยืนยันได้ว่าไม่มีใครอื่นนอกจากโทรัคคุง　

 

ฉันทำให้ผมยาวได้อย่างราบรื่น และปล่อยให้ปลิวไปตามสายลม

 

ความมหัศจรรย์ที่เกิดจากเด็กสาวสวมชุดเด็กผู้ชาย

ซึ่งดูแตกต่างไปจากสาวสวยที่แต่งตัวเหมือนผู้ชาย

 

มีความแตกต่างระหว่างสาวสวยที่แต่งตัวเหมือนผู้ชายและสาวสวยที่สวมเสื้อผ้าผู้ชาย

สำหรับที่นี่มันไม่เหมือนกัน

 

『เข้าใจแล้วเน๊』

 

โปรดจำเรื่องนี้ไว้ด้วยล่ะ ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาว

 

『อ้า แต่ก่อนอื่นเลย、ด้วยปริมาณพลังเวทมนตร์ที่เหลืออยู่ในปัจจุบันของเธอ ห้านาที、อาจจะเป็นขีดจำกัดสูงสุดสำหรับ เวลาซุปเปอร์สาวสวยลึกลับ ขอให้พึงพอใจจนกว่าจะถึงเวลานั้น』

 

รับทราบ！

เอาล่ะ มาเริ่มอีเว้นต์「นาย、เป็นผู้หญิงหรอกเหรอ！？」กันเลย！

 

 

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

 

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

บ่น?

แม่สายฝนตกต่อเนื่อง 3 วันติดจนตอนนี้เริ่มกลับมาท่วมแล้ว ถึงบ้านโลลินีทไม่น่าจะเกือบท่วม?อีกรอบ? แต่ที่แน่ๆโรงน้ำปะปามีสิทธิ์โดนจนน้ำไม่ไหลอีกแน่นอนเลย

แล้วพอออกไปขายของโดนฝนบ่อยๆ ไอ้ที่หายใจแย่อยู่แล้วก็ยิ่งแย่ไปใหญ่ ฮา