ตอนที่ 6 สาวสวยมีเอฟเฟกต์พิเศษที่ทำให้พวกเธอเข้าไปแทรกแซงได้ในทุกสถานการณ์

 

โรงเรียนคิโซเป็นหนึ่งในโรงเรียนที่เก่าแก่ที่สุดที่มีมาตั้งแต่สมัยที่เมืองแห่งโรงเรียนพึ่งถือกำเนิด

 

พลังอำนาจของโรงเรียนคิโซซึ่งได้รับการสนับสนุนจากบริษัทต่าง ๆ จากภายนอกเมืองเสมอมา ทำให้มีอิทธิพลอย่างมากต่อเมืองแห่งโรงเรียนมาจนถึงปัจจุบัน

 

คิระนิชิ(คิราระ) ครัม เป็นนักเรียนคนหนึ่งที่ไม่ชอบสถานการณ์ปัจจุบัน

 

ความชั่วเป็นเรื่องธรรมชาติ、การแย่งชิงคือความยุติธรรม

หากคุณมีอำนาจ ทุกอย่างก็สมเหตุสมผล

　

เธอเกลียดกฎแห่งความแข็งแกร่งอันเน่าเฟะที่แพร่กระจายไปทั่วทั้งโรงเรียน

ดังนั้น,อาจกล่าวได้ว่าเป็นความจำเป็นอย่างหนึ่งที่เธอต้องหาทางปลูกเมล็ดพันธ์แห่งการต่อต้านโรงเรียนคิโซ

 

ในกรณีของเธอ นั่นอยู่ในรูปแบบของการไลฟ์สด

 

นักเรียนหลายคนที่ทำสตรีมมิ่งการสำรวจดันเจี้ยนของตนเอง

สำหรับคนทั่วไป ดันเจี้ยนคือพื้นที่ที่ไม่มีใครรู้จัก และมีความต้องการที่จะรู้เกี่ยวกับมันอย่างต่อเนื่อง ต่อให้เป็นเพียงวิดีโอมันก็ยังเป็นที่ต้องการอย่างมาก

 

「ผู้ชำระล้างหัวใจของทุกคนได้ในพริบตา！ ――เพียวริฟิเคชันจังค๊าー！」

 

ครัมโพสท่าอยู่หน้าไลฟ์คาเมร่าเพื่อไลฟ์สดดันเจี้ยน

โดรนอัตโนมัติซึ่งออกแบบมาให้ไม่เกะกะระหว่างการต่อสู้ กำลังจับภาพของครัม ด้วยเลนส์สารประกอบอนินทรีย์

 

เธอ、เป็นสตีมเมอร์ที่ไลฟ์เฉพาะสำหรับโรงเรียนคิโซเท่านั้น 

 

ในไม่ช้า คอมเมนต์ก็เริ่มหลั่งไหลเข้ามาในหน้าต่างโปร่งแสงเล็ก ๆ ที่ปรากฏจากไดฟ์เกียร์

 

：กำลังรออยู่เลย

：ผู้หลบหนีโผล่มาแล้ว

：คอนเพียวริー！

 

「ค๊าค๊า วันนี้ทุกคนก็สบายดีกันช่ายม๊ายเน๊ー ก็เช่นเคยนะค๊า、วันนี้ตามที่ผมประกาศไปเมื่อวันก่อน ผมจะเปิดเผยมรดกเชิงลบที่โรงเรียนคิโซทิ้งไว้เบื้องหลังー！ เฮ้ー、คุณกำลังดูอยู่ไหมค๊า ประธานสภานักเรียนー？ ……สักวันฉันจะลากคุณลงจากที่นั่งนั้นเองน๊า」

 

：ฮ๊าっ

：ทำไมแม่นี้ไม่โดนจับสักทีน่ะ

：ความบ้าคลั่งที่พยายามจะบดขยี้โรงเรียนคิโซ อยู่ในโรงเรียนคิโซ

 

คอมเมนต์เมื่อเห็นสภาพของครัมก็ดูจะกลัวอยู่บ้าง แต่ดูเหมือนคนที่ถูกพูดถึงจะไม่สนใจ

 

「นี่คือขั้นตอนที่สี่ของแผนการทำลายโรงเรียนคิโซ、วันนี้ชั้นจะทำให้มันสำเร็จให้ได้？ทุกครั้ง、คณะกรรมการวินัยหรือเจ้าหน้าที่ฝ่ายบริหารจะมาปิดปากพวกเราและปล่อยให้หลักฐานหลุดลอยไปเน๊ะ」

 

：น่าเสียดาย（ห้องปฏิบัติการผิดกฎหมายแห่งหนึ่งโดนระเบิด）

：แค่สามารถหลบหนีจากเจ้าหน้าที่ฝ่ายบริหารได้ก็น่าทึ่งมากแล้วน๊า

 

「ซ้าซ้า、นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้ชั้นคิดได้ว่า หากเป็นสถานที่ที่สุนัขรับใช้จากโรงเรียนนั้นไม่สามารถมาได้ในทันที、ก็คงจะดีไม่น้อยจริงไหม？ 」

 

：ปราดเปรื่อง

 

「ใช่ไหมล๊าใช่ไหมล๊าー？ นี่คือเหตุผล、ที่ชั้นมาเยี่ยมโรงเรียนแห่งหนึ่ง อะ、จะไม่บอกคุณว่าที่ไหน โอเคไหม？ ถ้าชั้นบอกไป、เดี๋ยวจะถูกพวกคณะกรรมการวินัยของโรงเรียนไล่ล่าเอาเน๊」

 

：แม่นี้บุกรุกผิดกฎหมาย

：กรรมการวินัยซ๊าง แม่นี้อยู่นี้

：ลุยเลยลุยเลยー！

：ครั้งหน้าคุณจะมาบ้านฉันไหมด้วยได้ไหม

 

คอมเมนต์ก็ค่อนข้างร่าเริงตามปกติ

ครัม、จะเริ่มเคลื่อนไหวเมื่อยืนยันยอดผู้ชมทะลุ 10,000 แล้ว

 

ในป่าทึบมืดมนและหนาแน่น เธอเดินไปตามเส้นทางตามข้อมูลที่ได้รับมาล่วงหน้าเพื่อไม่ให้หลงทาง จนในที่สุดก็มาถึงหน้าสถานที่แห่งหนึ่ง

 

ปลายเหนือสุดภายในดันเจี้ยนมือใหม่ของโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอม มันเป็นที่ตั้งของอาคารอำนวยการที่ใช้จัดการดันเจี้ยน

 

「เมื่อสิบปีที่แล้ว ที่นี่มีสิ่งอำนวยความสะดวกบางอย่างที่ใช้เพื่อควบคุมดันเจี้ยนー、แต่มันหายไปเนื่องจากอุบัติเหตุ ม๊า、เป็นวิธีที่โง่ในการทำลายหลักฐานเน๊ะ」

 

เมื่อพูดอย่างนั้น ครัมก็เดินไปรอบ ๆ ซากปรักหักพังสักพักหนึ่ง และตั้งเป้าไปที่จุด ๆ หนึ่งบนพื้นในที่สุด

　

「ดีล่ะ、ยินดีต้อนรับ กบกลืนคน(กบฆาตกร)」

 

เครื่องจักรรูปกบถูกสร้างออกมาจากไดฟ์เกียร์

นั่นหมายถึง เป็นอาวุธที่ครัมใช้

 

กบพุ่งเข้าไปยังจุดที่มาร์กไว้ และทันทีที่มันไปถึงจุดนั้น ก็ระเบิดทันที

 

「ฟุว๊า！ วันนี้เอง、มาจังก็ทำงานได้ยอดเยี่ยมมากเน๊ぇ」

 

：อาวุธที่ไร้มนุษยธรรม

：อืมー、นี่แหละสมเป็นนักเรียนของโรงเรียนคิโซ

 

บันไดขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นจากพื้นดินที่ปลิวไปตามแรงระเบิด

เมื่อเห็นแบบนั้น ครัมก็ชี้นิ้ว

 

「กรุณาดูให้ดีนะคะ นั่นคือทางเข้าสถานที่ทดลองที่สร้างขึ้นอย่างลับ ๆ เอาล่ะ、ทุกคนคราวนี้รับรองได้เลยว่าต้องเป็นตอนเทพแน่นอน！ อะ、ฟล์อาจถูกลบอีกครั้งโดยโรงเรียนคิโซ、ดังนั้นโปรดบันทึกและเผยแพร่ต่อด้วยตัวเองด้วยเน๊ー」

 

：รีบเข้ารีบเข้า！

：นี่คือดันเจี้ยนของโรงเรียนไหนน่ะ

：ก็พูดแบบนี้ตลอดแหละ แต่สุดท้ายก็พลาดหลักฐานไปหนึ่งก้าวเสมอ

：มันมืดมากเลยไม่ใช่เหรอ ระวังตัวด้วยเน๊ー

 

ครัมเหลือบมองคอมเมนต์ซึ่งสะท้อนอยู่บนบันไดแล้วเร่งความเร็วเดินลึกลงไป

 

ภายในสถานที่ทดลอง、เต็มไปด้วยคราบสกปรก เป็นการยืนยันข้อมูลว่ามันถูกละทิ้งมานับสิบปีแล้ว 

เธอสงสัยว่าพลังงานยังคงถูกส่งมาจากที่ไหนสักแห่งหรือเปล่า、แสงอันมีค่าเพียงหนึ่งเดียวในโถงทางเดินคือไฟฉุกเฉินที่ส่องสว่างเล็กน้อย

 

ที่ภายใน、ครัมเคลื่อนตัวผ่านไปเรื่อย ๆ โดยใช้แสงของไดฟ์เกียร์คอยส่องสว่าง

 

「มีกรงแปลก ๆ อยู่มากมายเลยเน๊……กะแล้ว ดูเหมือนว่าการทดลองพวกนั้นจะเกิดขึ้นที่นี่ล่ะค่ะ」

 

：การทดลองพวกนั้น？

：บอกฉันเกี่ยวกับการทดลองทีー

 

เมื่อคอมเมนต์เหล่านี้เข้ามาในสายตา、ครัมก็อ้าปากพูด ขณะที่ค้นหาบางอย่างภายในกรงた。

 

「ครั้งหนึ่งเคยมีแผนกาที่จะสร้างอุปกรณ์ที่มีประสิทธิภาพสูงขึ้นมา、เพื่อแทนที่ไดฟ์เกียร์ที่นักสำรวจใช้อยู่ในปัจจุบัน เดิมทีมันเป็นแผนการของบริษัทนอกเมืองแห่งหนึ่ง、แต่ดูเหมือนว่าโรงเรียนคิโซจะเสนอที่จะจัดหาเงินทุน กำลังคน、และสถานที่จำนวนมากให้」

 

ครัมได้ยินมาว่าแผนการนั้นได้ถูกทำลายไปแล้ว

แต่、ในเวลาเดียวกัน เธอก็ยังได้ยินข่าวลือว่ามีอุปกรณ์หลายชิ้นที่เสร็จสมบูรณ์แล้ว

 

「เกียร์ที่มีเบสเป็นร่างกายของเด็กสาวที่มีความสามารถ ชื่อของมันคือเดมอนเกียร์ ด้วยการใช้จิตวิญญาณของมนุษย์เป็นโปรแกรม、ทำให้ผู้ใช้สามารถดึงเอาสเปกที่สูงกว่าไดฟ์เกียร์ทั่วไปได้มาก」

 

：ฉันเคยได้ยินเรื่องนี้ในตำนานเมือง

：มันไม่มีทางมีอยู่จริงหรอก

：น่ากลัว

：กำลังไล่ล่าของที่อันตรายมากอยู่เลยสิน๊า

 

ขณะที่มองดูคอมเมนต์ของคนที่สามที่แตกต่างจาดคนอื่น、ครัมก็ยังคงค้นหาต่อไปอย่างเงียบ ๆ

กบหลายตัวกระโดดไปมารอบ ๆ เธอ ราวกับเพื่อปกป้องเจ้าของพวกมัน

 

ผ่านไปประมาณ 30 นาทีแล้วตั้งแต่ครัมบุกเข้ามาในสถานที่ทดลอง

เมื่อรู้สึกได้ว่าไม่มีอะไรน่าสนใจ เธอก็เดินลึกเข้าไปในสถานที่ทดลอง

 

「ชั้นคิดว่าอย่างน้อยพวกเขาก็น่าจะมีเอกสารการวิจัยหลงเหลืออยู่เน๊ะ ไม่ไหวไม่ไหว、โชคร้ายอีกแล้ว」

 

：จริง ๆ แล้ว ต่อให้ที่นี่มีสถานที่ทดลองอยู่จริงก็ตาม หลักฐานก็ไม่เพียงพอจริงไหม？

 

「นั่นจะกลายเป็นหลักฐานชิ้นหนึ่งอย่างแน่นอน、แต่ก็คงไม่ใช่สิ่งที่แสดงถึงความเชื่อมโยงใด ๆ กับโรงเรียนคิโซ」

 

จุดประสงค์ของครัม、คือเพื่อขจัดกฎแห่งความแข็งแกร่งอันเน่าเฟะที่มีอยู่ในโรงเรียนคิโซ แล้วดูเหมือนว่านอกเหนือจากนี้、เธอจะไม่สนใจเลย

 

「ซ้าซ้า、นี่คือห้องสุดท้ายแล้วーประตูค่อนข้างใหญ่และดูแข็งแรง。……มาจังลุย！」

 

：งาน ฝีมือ โฮมเมด

：ผู้หญิงที่ในสมองมีแต่ระเบิดเท่านั้น

：การเปิดเช่นนี้จะทำเสียงเตือนภัยทำงาน

 

「ใช่ น่ารำคาญจังเน๊！ ยังไงสถานที่ทดลองนี้ก็ถูกเลิกใช้งานไปแล้ว ต่อให้สัญญาณเตือนภัยจะดังขึ้นมาก็ไม่มีใครสนใจหรอก！」

 

เมื่อพูดอย่างนั้นครัมก็สั่งให้กบกระโดดไปที่ประตู

กบหลายตัวเข้าไปเกาะติดประตูจนแน่น จากนั้นก็เกิดระเบิดเสียงขึ้น

 

ครัมมองรูที่เปิดออกเหนือควัน และพยักหน้าพอใจ

 

「นี่ยั้งมือแล้ว」

 

：นี่มันไม่ได้ยั้งมือชัด ๆ

：หน้าตาน่ารักแท้ ๆ

 

ครัมกระโดดลอดผ่านรูเข้าไปในห้อง ก่อนที่ควันจะจางหายไป

　

ดูเหมือนว่าสถานที่นี้ยังมีไฟฟ้าใช้เหลือเฟือ

แม้ว่าจะยังมีเพียงแสงสลัว แต่จอภาพหลายจอ และอุปกรณ์คอมพิวเตอร์ขนาดใหญ่ที่ฝังอยู่ในผนังก็ยังคงปล่อยแสงลึกลับออกมา

 

「……เป็นยังไงล่ะ、ที่นี่แหละคือชัยชนะเน๊」

 

ใช่แล้ว เมื่อเธอพูดอย่างงั้น、ครัมก็มองดูของที่ตั้งอยู่กลางห้อง

　

แท๊งค์แก้วทรงกระบอกขนาดใหญ่

ภายในนั้นมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งลอยขดตัวอยู่ในแท็งค์ที่เต็มไปด้วยของเหลวสีส้ม

 

สิ่งนั้นยังมีชีวิตอยู่

เธอไม่รู้ว่าทำไม、แต่สัญชาตญาณบอกเธอว่าอย่างนั้น

 

「รูปร่างเด็กสาว……ไม่มีทาง、ดีมอนเกียร์？」

 

：จริงเรอะ！？

：ตอนเทพมาแล้วววววー！

：เซเรียวจัง、คุณทำได้แล้วเน๊！

：ค้นหาหลักฐานความสัมพันธ์กับโรงเรียนคิโซเร็ว！

 

「จะ、จริงด้วยเน๊ะ เรามาค้นหาหลักฐานกันดีกว่า  ถึงอย่างนั้น、ชั้นก็ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะมีของจริงหลงเหลืออยู่แบบนี้ ……เราจะทำยังไงกันดี นี่เป็นสิ่งที่ไม่คาดคิดไว้อย่างแรงเลย――ッ！？」

 

 

เสียงระเบิดดังขึ้นข้างหลังเธอ

　

ครัม、รู้ได้ในทันทีว่านั่นเป็นเสียงของการทำลายตัวเองโดยเกียร์ของตัวเธอเองเพื่อปกป้องเจ้าของของมัน

 

「มาจังเคลื่อนไหวอัตโนมัติ！？ หรือว่า、นั่นหมายความว่ามีคนที่ไม่เป็นมิตรต่อฉันปรากฎตัวเน๊ะ」

 

ที่ประตูที่เธอเพิ่งเข้ามา

อีกด้านของประตูนั้นที่มีรูใหญ่พอให้คนเข้าไปมาได้เพียงคนเดียว、ครัมสังเกตเห็นบางสิ่งที่มีลักษณะคล้ายก้อนเนื้อสีเนื้อ

 

มีบางส่วนถูกไฟเผา ดูเหมือนจะไม่ทำงาน

 

「ชั้นถูกขังอยู่ในห้องนี้……จุดประสงค์เพื่อฆ่าผู้บุกรุเข้ามาในห้องสินะ」

 

หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง、ครัมก็ได้คำตอบอย่างรวดเร็ว

 

「ดีล่ะ、มาระเบิดทุกอย่างแล้ววิ่งหนีกันเถอะค๊า」

 

：เข้าสู่ส่วนหลบหนี

：ตามปกติ

：อีกแล้วเหรอ

：แม่นี้บ้าไปแล้ว

：เด็กผู้หญิงก็โดนแรงระเบิดด้วยนะสิ？

 

「ไม่มีทางที่ชั้นจะระเบิดห้องนี้หรอกจริงไหม？เป็นสมบัติดีมอนเกียร์อันล้ำค่าเชี่ยวน๊า ด้วยหลักฐานนี้จะทำให้โรงเรียนอื่นเข้ามาแทรกแซงโรงเรียนคิโซ、โดยอ้างว่าเพื่อเก็บกู้ดีมอนเกียร์กลับไป นี่มันคุ้มค่าโชคลาภ」

 

พอพูดจบครัมก็ปล่อยกบออกไปนอกประตูนับไม่ถ้วน

กบกระโดดออกไปทางรู แล้วเกาะติดกับอะไรสักอย่างที่ผิวหนังสีเนื้อก่อนระเบิดขึ้นมาทันที

 

แต่ดูเหมือนว่าประสิทธิภาพจะยังไม่ได้ผลดีพอ

 

「นั่นคือระเบิดที่สามารถเปลี่ยนแผ่นเหล็กหนา 50 ซม. ให้กลายเป็นผงเหล็กได้เลยนะย๊า……。เมื่อเป็นเช่นนี้」

 

ครัมติดกบไว้ที่ประตู

กบระเบิดออก และประตูพังทลายลงมา

 

มันน่าจะใหญ่พอให้อะไรก็ตามผ่านมาได้ 

 

สิ่งที่เป็นสีเนื้อค่อย ๆ เข้ามาในห้อง

 

：น่าขยะแขยง！

：เจ้านั่นตัวบ้าอะไร！？

：มนุษย์、ไม่ใช่สิน๊า

：บอสดันเจี้ยน？สำหรับเรื่องนี้ฉันจำไม่ได้ว่าเคยเห็นอะไรแบบนี้จากระบบเดียวกัน

 

คอลัมน์คอมเมนต์เร่งความเร็ว

 

มันเป็นสัตว์ประหลาดรูปร่างคล้ายมนุษย์

มันไม่มีใบหน้า、และก็ดูบิดเบี้ยว ราวกับดินเหนียวสีเนื้อที่ถูกบังคับให้มีรูปร่างคล้ายมนุษย์

 

มันกำลังมุ่งหน้ามายังครัมด้วยเจตจำนงอันแน่วแน่

 

「เจ้านี่มันตัวบ้าอะไรกันแน่？ ――ข้างหลังッ！？」

 

ตัวสัตว์ประหลาดหายไป

 

พริบตาต่อมา、ครัมก็กระโดดไปข้างหน้าตามหลักประสบการณ์

วินาทีต่อมา、เธอก็ได้ยินเสียงบางอย่างพุ่งผ่านไปด้วยความเร็วสูงตรงที่เธอเคยอยู่

 

「อึก、มันเป็นประเภทต่อสู้ด้วยความเร็วที่หลอกลวงให้คิดว่ามันเชื่องช้าสินะ ชั้นก็ไม่ได่เกลียดพวกที่ชอบชนะด้วยการบลัฟหรอกนะ แต่、ตอนนี้ฉันไม่สามารถตายได้เน๊ะ มาจังลุย！」

 

กบจำนวนมากกว่าที่เคยถูกอัญเชิญมาจากไดฟ์เกียร์

ครัมจุดชนวนระเบิดแบบสุ่ม、และรีบพุ่งทะยานออกไปนอกประตูทั้งแบบนั้น

 

「อุเฮ๊ー！อันตราย อันตราย อันตราย！เป็นสถานที่อันตรายจริง！」

 

：ทุกอย่างในห้องจะไม่พังเอาเหรอ？

：แม่นี้ในที่สุดก็มีแต่ระเบิดล่ะนะ

：เด็กผู้หญิงล่ะー！

 

「อะ、เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงหรอกค๊า เพราะกบกลืนคนของฉันสามารถกำหนดทิศทางการระเบิดได้ มีเพียงสัตว์ประหลาดเท่านั้นที่ได้กินของดี」

 

：พูดอะไรบางอย่างที่อันตรายได้หน้าตาเฉย

：ชนะไหม？

 

ครัมส่ายหัวให้กับคอมเมนต์

 

「ไม่ค่ะ ถ้ามันรอดจากการถูกไฟไหม้ขนาดนั้นในการระเบิดสกัดกั้นครั้งแรก、ในตอนนี้ชั้นก็คงไม่สามารถฆ่ามันได้เน๊ะ นอกจากนี้、รีบหนีกัน……โฮร่า มาแล้ว！」

 

สัตว์ประหลาดโผล่ออกมาจากแรงระเบิด

ครัมที่แม้ว่าจะตกใจ แต่ก็ยังวิ่งหนีไปพร้อมกับกบ

 

「ระเบิดมันเป็นระยะ ๆ、แล้วรีบไปที่ทางออกค๊า！」

 

：กับเจ้าหน้าที่ฝ่ายบริหาร อะไรน่ากลัวกว่ากัน？

 

「ก็ต้องเป็นเจ้าหน้าที่ฝ่ายบริหารไม่ใช่เหรอค๊าー！？」

 

：ค่อนข้างจะคล่องอยู่นะ คุสะ

：อืมー、ฉันคิดว่าคราวนี้ก็น่าจะหนีรอดไปได้เหมือนเดิมแหละ

 

นอกจากครัมที่สิ้นหวังคนเดียวแล้ว、คอมเมนต์ดูเหมือนจะสนุกสนานราวกับงานประจำปี แม้ว่าจะสาปแช่งตัวเองอยู่ในใจ แต่ครัมก็นยังคงวิ่ง

 

（ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปจะโดนตามทันแน่……！　แรงระเบิดของกบกลืนคนเป็นของแท้แน่นอน ฉันระเบิดแขนขามันออกไปตั้งหลายครั้งแล้วด้วยซ้ำ แต่ว่า）

 

เธอมองไปที่ข้างหลัง

ขาซ้ายที่เพิ่งจะถูกระเบิดขาดหายไป ฟื้นฟูกลับมาอีกครั้ง โดยนูนออกมาจากด้านตัดขวาง

 

เมื่อเห็นเช่นนั้น จู่ ๆ ก็เกิดคำถามเกิดขึ้นในใจ 

 

（รู้สึกว่าความสามารถในการฟื้นฟู มันมากเกินไปไม่เข้ากันกับการที่จะใช้เป็นกลไกการป้องกันเลย สิ่งนั้นถูกสร้างขึ้นมาเพื่อจับผู้บุกรุกจริง ๆ นะหรือ？）

 

เมื่อคุณตระหนักได้ถึงบางสิ่งที่ลึกลับ คำถามนับไม่ถ้วนก็เกิดขึ้น

ยังไงก็ตาม ครัมส่ายหัว พยายามจะไม่คิดอะไร

 

「ก่อนอื่นเลย ตอนนี้ต้องหนีจากที่นี่เดี๋ยวนี้！」

 

ผ่านไปยี่สิบนาทีแล้วตั้งแต่เริ่มฉากหลบหนีกับสัตว์ประหลาด

 

แม้ว่านักสำรวจจะมีความสามารถทางกายภาพมากกว่าคนปกติถึงสิบเท่า แต่การต้องวิ่งหนีอย่างสุดกำลังในขณะที่มีคนไล่ล่าอยู่ข้างหลังที่มีเป้าหมายเพื่อเอาชีวิตของตัวเองแล้ว เป็นบางสิ่งที่ต้องใช้ความอดทนมาก

 

ถ้าไม่ใช่อาชญากรอย่างครัมที่คุ้นเคยกับการวิ่งหนีอยู่แล้ว คน ๆ นั้นก็คงถูกจับตัวได้นานแล้ว

 

「ฮ่าๆๆ แฮ่ก、อีกนิดเดี――」

 

กบกลืนคนที่เธอมีหมดลงแล้ว

 

（มันจะงอกใหม่อย่างสมบูรณ์ในเวลาประมาณสองวินาทีหลังจากที่ถูกระเบิด นี่เป็นเวลาห้าวินาทีแล้วนับตั้งแต่กบกลืนคนตัวสุดท้ายระเบิดไป ใกล้จะหนีได้แล้วจริง ๆ ใช่ไหมเน๊ะ……！）

 

：แบบนี้แย่แล้วเน๊ะ？

：เพียวริฟิเคชันจังหนีเร็วー！

：ติดต่อเจ้าหน้าที่ฝ่ายบริหารเถอะ ถึงบอกว่าจะโดนจับก็ยังดีกว่าใช่ไหม 

：ฉันพยายามรายงานและช่วยแล้ว แต่เพียวริฟิเคชันจังไม่ยอมบอกว่าเป็นดันเจี้ยนของโรงเรียนไหน！

 

ทีละน้อย คอลัมน์คอมเมนต์เริ่มเข้าใจถึงความร้ายแรงของสถานการณ์ และแนะนำให้พูดชื่อโรงเรียน

 

ยังไงก็ตาม ครัมก็ไม่ยอมพูดอะไร

 

「แค่ครั้งนี้เท่านั้นที่ชั้นจะไม่ยอมพูดอะไรทั้งนั้น นั่นเป็นหลักฐานที่สำคัญจริง ๆ ชั้นไม่ยอมให้พวกขยะโรงเรียนคิโซมาเจอเด็ดขาด、แบบนั้นก็ไม่มีความหมายนะสิ！」

 

บดขยี้โรงเรียนคิโซ

เพื่อจุดประสงค์นั้น ครัมจึงเสี่ยงชีวิตโดยไม่ลังเลใจ

 

「ต้องออกไปจากห้องนี้！」

 

เป็นในจังหวะที่เธอก้าวผ่านประตู และเข้าไปในห้องสุดท้ายก่อนทางออกนั้นเอง

 

ทันใดนั้นเพดานก็พังทลายลงมา

 

「ッ！？ คราวนี้บ้าอ๊าร๊ายอี๊กค๊าาาาาาาา！？」

 

สัตว์ประหลาดกำลังเข้ามาใกล้ข้างหลัง

ความเป็นไปได้ที่จะเป็นสัตว์ประหลาดตัวอื่นเข้ามาในใจ

 

แต่ทว่า ในช่วงเวลาต่อมา สิ่งที่ปรากฏในดวงตาของครัมคือ สิ่งที่อยู่ห่างไกลจากสัตว์ประหลาด

 

「นั่นคือ――」

 

นอกจากเศษซากที่ตกลงมาแล้ว ห้องที่มีแสงสลัวเปลี่ยนไปเป็นเต็มไปด้วยแสงจันทร์

 

ที่ตรงกลางมี เด็กสาวคนหนึ่ง

 

เสื้อผ้าให้ความรู้สึกลึกลับและน่ารักราวกับพึ่งหลุดออกมาจากงานปาร์ตี้ยามราตรี

ผมสีฟ้า-เงินที่สวยงามที่เปล่งประกายเมื่อสะท้อนแสงจันทร์ไหลเป็นเกลียวคลื่น และดวงตาของเธอซึ่งดูเหมือนจะติดอยู่ในส่วนลึกของมหาสมุทร มองโลกด้วยท่าทางเศร้าโศก

 

เด็กสาว、ร่อนลงสู่จุดนั้นอย่างแผ่วเบาไม่ส่งเสียงใด ๆ

เธอเป็นสาวสวยที่มีเสน่ห์น่าหลงใหลจนสร้างภาพลวงตาราวกับว่าโลกรักเธอเท่านั้นขึ้นมาได้

 

「――――อะ、คุณเป็นใครกันคะ？」

 

ก่อนที่จะทันรู้ตัว ครัมก็เผลอถามไปแบบนั้นแล้ว

เมื่อถามเช่นนั้น เด็กสาวก็หันกลับมาราวกับพึ่งสังเกตเห็นครัมมาเป็นครั้งแรก

 

เป็นตอนนั้นเองที่ความรู้สึกตึงเครียดแปลก ๆ เข้าครอบงำครัม

เรื่องที่ถูกไล่ล่าโดยสัตว์ประหลาดลอยหายไปจากความคิดของเธอ

 

「จู่ ๆ ก็มีอะไรร่วงลงมาจากเพดานที้ถล่มลงมา……โอโจ้ซัง(แม่หนู)、เธอมีชื่อว่าอะไรเหรอ」

 

「……แม่หนู？」

 

ดวงตาสีฟ้าที่ดึงดูดของเด็กสาวดูราวกับกำลังพูดว่า คุณกำลังพูดถึงฉันอยู่เหรอ คว้าครัมไว้

 

เด็กสาวที่ดูเฉื่อยชา และเย็นชาเล็กน้อยถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย

 

 

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ 

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

 

ขอบคุณ MR PANITHI SI X-6531มาก ๆ ครับ

ขอบคุณ คุณพันธวงศ์ กสิกรไทย X-2186 มาก ๆ ครับ

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ