ตอนที่ 9 สาวสวยคือคนที่เสียสละตัวเองอย่างง่ายดาย หากใช้งานหนักเกินไป 

 

สวัสดีทุกท่าน！ ผู้ล่วงล้ำทำลายงานต้นฉบับเองคร๊าบ！

 

ทั้งไม่ได้เป็นสาวสวย、ทั้งทำลายงานต้นฉบับ、ฉันคงไม่มีค่าเหลือพอให้มีตัวตนอยู่อีกต่อไปแล้ว！ใครก็ได้、โปรดให้เหตุผลในการมีชีวิตแก่ฉันด้วย！ แล้วก็ขอยาที่ทำให้TS！

 

「ไอ้ตูดหมึกตรงนั้นคงกลัวจนขยับไม่ออกเลยล่ะสิ ห๊า？」

 

ชายผมแดงที่อยู่ตรงหน้าฉันพยายามยั่วโมโหด้วยการพูดอะไรแบบนั้น

เรื่องนั้นถูกต้องเลย！

 

เมื่อฉันได้ยินว่ารุ่นพี่มิซุฮิกำลังมุ่งหน้าไปยังสถานที่ทดลองที่อยู่ถัดจากดันเจี้ยนสำหรับผู้เริ่มต้น ฉันก็รีบไปที่นั่นทันที

 

ฉันกลัวว่าหากเธอสัมผัสดีมอนเกียร์โดยปังเอิญมันจะกลายเป็นปัญหาใหญ่ ดังนั้นฉันจึงรีบเร่งมาที่นี่ แต่แล้วฉันก็พบว่ารุ่นพี่กำลังต่อสู้กับใครบางคนอยู่

 

ตอนแรกฉันคิดว่าเป็นพวกนักเรียนม็อบกระจอก ๆ จากโรงเรียนอื่นที่บุกเข้ามาในเฟกตอมเพื่อทำผลงาน ฉันจึงโดดเข้าร่วมอย่างกระตือรือร้น

แล้วจากนั้น、เมื่อได้มองดูใบหน้าของคู่ต่อสู้ที่ต้องต่อสู้ด้วยดี ๆ ก็รู้สึกสังเกตเห็นว่าเขาดูคุ้น ๆ

 

「……เจ้าหน้าที่ฝ่ายบริหารของคณะกรรมการ Apis『โรคุฮาระแห่งความรุ่งโรจน์และการล่มสลาย』」

 

「น่าประทับใจมาก、ที่มีคนจำเซตตำแหน่งข้าได้แจ่มแจ๋วขนาดนั้น แต่ข้าไม่สนใจเรื่องนั้นหรอกนะ ไอ้ตูตหมึก」

 

 

ฉันเองก็เหมือนกันแหละ！บ๊าーกะ！

 

ชื่อของเขาคือโรคุฮาระ

ในหมู่แฟน ๆ เขามักจะถูกเรียกว่าโรคุฮาระซัง

　

เขาปรากฏตัวครั้งแรกในงานต้นฉบับตั้งแต่เล่มแรกมาจนถึงเล่มล่าสุด、เขาคือหนึ่งในผู้ที่แข็งแกร่งที่สุด และชื่อของเขามักจะปรากฏในกระทู้สนทนาว่าใครคือผู้แข็งแกร่งที่สุดเสมอ

 

เช่นเดียวกับตัวเอก โทรัคคุง ในงานต้นฉบับ เขาเองก็เป็นเจ้าของดีมอนเกียร์เช่นกัน และด้วยเหตุนี้เขาจึงมักจะมายุ่งเกี่ยวกับโทรัคคุงซึ่งเป็นเจ้าของดีมอนเกียร์เหมือนกันอยู่เสมอ

โรคุฮาระซังคือกำแพงที่ต้องเอาชนะ เขาถูกมองว่าเป็นเหมือนคู่แข่งกัน

 

เจ้าของดีมอนเกียร์ทุกคนแข็งแกร่งจนงี่เง่า

นอกจากนี้ โรคุฮาระซังยังเป็นหนึ่งในเจ็ดนักสำรวจระดับ S ในของเมืองแห่งโรงเรียน ดังนั้นเขาจึงมีความแข็งแกร่งแม้จะไร้อาวุธพิเศษก็ตาม

สรุปคือคน ๆ นี้ถือครองดีมอนเกียร์

 

ฉันหมายความว่าโครตซวยแล้ว

 

「รุ่นพี่มิซุฮิ、ถอยกันเถอะครับ」

 

「คิดว่าจะทำได้เหรอ？」

 

「……นั่นสินะครับ」

 

ลักษณะนิสัยที่แย่ที่สุดประการที่หนึ่งของโรคุฮาระซัง

ถ้าคุณได้รับว่าการยอมรับว่าเป็นคนที่น่าสนใจ、มันก็จบแล้ว、เพราะเขาจะเข้าเกาะติดเพื่อสู้ด้วยอย่างต่อเนื่องเหมือนคราบน้ำมันที่ฝังแน่น ใช่แล้ว เขาคือตัวละครหลักในงานต้นฉบับ！

 

「โอ้ยๆๆๆ、ข้าจะเดือดร้อนได้ถ้าพวกแกหนีไป พวกข้ากำลังรู้สึกหงุดหงิดสุด ๆ เพราะไม่เจอไอ้สัตว์ประหลาดที่โดนสั่งให้มาตามหา」

 

「ฮี่っ」

 

ลักษณะนิสัยที่แย่ที่สุดประการที่สองของโรคุฮาระ

เห็นแก่ตัวเหมือนคนงี่เง่า

เขาเป็นสุดยอดจิตวิญญาณเสรีที่ทำทุกสิ่งตามที่ต้องการ ทำไมคนแบบนี้ถึงเป็นเจ้าหน้าที่ฝ่ายบริหารได้กัน？？？？

 

「เคย์、ฉันจะล่อเขาเอาไว้เอง ระหว่างนี้ช่วยรีบไปเรียนมิโรคุมาที ถ้ามีหลายคนก็น่าจะทำอะไรได้บ้าง」

 

มันเป็นไปไม่ได้

ประการแรก Sแรงค์เป็นตัวตนที่แตกต่างออกไปตั้งแต่แรก

 

 

มีสองเงื่อนไขในการได้รับการรับรองให้เป็น Sแรงค์

หนึ่งคือ、คุณสามารถพิชิตแม้แต่ดันเจี้ยนที่ยากที่สุดได้ด้วยตัวเอง

อีกประการหนึ่งก็คือ、การปกครองโรงเรียนใดก็ได้เพียงลำพัง 

 

เฉพาะผู้ที่ถูกตัดสินว่าสามารถเอาชนะนักเรียนทุกคนได้ ยกเว้นนักเรียนระดับSแรงค์ด้วยกันเท่านั้นจึงจะสามารถเป็นนักเรียนระดับSแรงค์ได้

 

กล่าวอีกนัยหนึ่ง ด้วยความแข็งแกร่งของโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมในปัจจุบัน ไม่ว่าพวกเราจะทำอะไรก็ไม่สามารถชนะได้

 

「ดูเหมือนไอ้ตูดหมึกตรงนั้นจะรู้สึกตัวแล้วสินะ ว่านี่เป็นสถานการณ์ทางตันสำหรับพวกแก สิ่งที่พวกแกต้องทำคือสร้างความบันเทิงให้กับข้า ไอ้พวกกระสอบทราย！」

 

「ชิ、มาแล้ว！」

 

「ครับ！」

 

คำเตือนรุ่นพี่มิซุฮิ

แต่ทว่าทางนั้นเร็วกว่า ก่อนที่ฉันจะทันตั้งตัว โรคุฮาระซังก็อยู่ตรงหน้าฉันแล้ว

 

มันกำลังเล็งมาที่ฉัน！？

 

「โซเรี๊ย、ก่อนอื่นก็หนึ่งคน」

 

「っ！？ เคย์！」

 

ฉันได้ยินเสียงของรุ่นพี่มิซุฮิ

ที่ตรงหน้าฉันคือดาบคู่เล่มโปรดของโรคุฮาระซัง

 

เมื่อฉันเห็นมันเข้ามาใกล้――ก็พยายามหลบเลี่ยง

 

พื้นดินถูกฉีกกระชากเป็นช่องว่างขนาดเท่าร่างกายคนหนึ่งคนออกจากกัน、จนเกิดควันฝุ่นหนาขึ้น

 

「……เห้、แก、เมื่อกี้หลบได้สินะ。ยอดเยี่ยมเน๊ぇ」

 

「……เรื่องนั้นขอบคุณ」

 

แย่แล้ว รู้สึกเหมือนฉันจะโดนล็อคเป้าเข้าให้แล้ว

 

「จ๊า、ถ้าเป็นแบบนี้ล่ะ！？」

 

โรคุฮาระซังเริ่มเหวี่ยงดาบมาที่ฉันอย่างต่อเนื่อง

เมื่อมองแวบแรก มันดูเหมือนเป็นการโจมตีแบบสุ่ม แต่ในความเป็นจริง การโจมตีทั้งหมดนี่เชื่อมโยงกัน และไม่มีโอกาสที่จะใช้ประโยชน์จากช่องว่างเหล่านั้นได้เลย

 

ฉันยังคงพยายามหลบหลีกต่อไป เพราะถ้ามันโดนฉันแม้แต่การโจมตีครั้งเดียวก็จบเห่แน่

 

……แต่ทำไมฉันถึงหลบได้กันล่ะ？？？？？？

 

「โอ้ยๆๆๆ、แกใช้หลักการอะไรกันァ？ รีบบอกข้ามาสิว่ามันทำงานยังไงกันォ！」

 

ฉันจะไปรู้เรอะ！

 

ตอนที่ฉันกำลังคิดจะตอบแบบนั้น กำไลสีแดงที่พันรอบแขนซ้ายของฉันก็ดึงดูดสายตา

 

เป็นเพราะเจ้านี้แน่นอนเลยไม่ใช่เรอะ！

แน่นอนว่า、นี่คือเหตุผลเดียวที่เป็นไปได้ที่ว่าทำไมการมองเห็นการเคลื่อนไหวของฉันจึงพัฒนาไปถึงระดับของสัตว์ประหลาด

 

ฉันเคยรู้สึกแบบนั้นครั้งหนึ่งแล้วก็จริง แต่สุดท้ายสร้อยข้อมืออันนั้นก็เริ่มดึงดูดใจฉันโดยตรง

 

『■■■■■』

 

เป็นความรู้สึกแปลกใหม่ ราวกับว่าน้ำอัดลมถูกเทลงในสมองโดยตรง

เห็นได้ชัดว่ากำลังขอให้ฉันเรียกชื่อโซลเซียลา

 

「ไม่ชอบใจเลยจริง ๆ」

 

「เห้ งั้นเรอะ！ถ้าเมล็ดพันธ์น่าสนุกแบบนี้พังไปจะมีปัญหาล่ะนะ！」

 

แกไม่ต้องมาพูดเลย！

 

ตลอดมา、กำไลสีแดงพยายามดึงดูดใจ『ตัวข้า、พร้อมรับใช้ทุกเมื่อ！』และอยู่ในสถานะสแตนด์บาย

ฉันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องปกปิดมันด้วยแขนเสื้อของฉัน และไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องหลบหลีกการโจมตีต่อไป เพื่อที่จะไม่ถูกจับได้

 

「โซร๊าโซร๊า！ถ้าเอาแต่หลบ เดี๋ยวก็ตายหรอกเฟ๊ย？」

 

「ก็จริง」

 

ถ้าเป็นเช่นนั้นฉันควรทำยังไงดี

หากฉันนำไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาว(โซลเซียลา)ออกมาใช้ที่นี่ ก็น่าจะสามารถหลบหนีได้

แต่ทว่า、ในตอนนั้น ตัวตนที่แท้จริงของ『สาวสวยลึกลับ แข็งแกร่งขั้นสุดยอด และอยู่ยงคงกระพัน』ที่ปรากฏตัวในไลฟ์สดเมื่อคืนก็จะถูกเปิดเผยว่าเป็นฉัน

 

แค่เรื่องนั้นเท่านั้นที่ฉันยอมไม่ด๊าย

นอกจากนี้ยังมีความเป็นไปได้ที่จะเข้าไปเกี่ยวข้องกับงานต้นฉบับโดยไม่จำเป็น、แต่ที่แย่ยิ่งกว่านั้นคือ――ฉันคงไม่ได้สนุกกับการแต่งหญิงอีกต่อไป！

 

「ฉันไม่ยอมสูญเสียมันไปเด็ดขาด」

 

ใช่แล้ว！ฉันไม่สามารถที่จะพลาดโอกาสในการแสดงบทบาทสมมติที่ยอดเยี่ยมในฐานะสาวสวยลึกลับได้

 

สาวลึกลับที่ (มีแผนจะเป็น) ประเด็นร้อนในเมืองแห่งโรงเรียน

เธอที่ปรากฏตัวในดันเจี้ยนคืนแล้วคืนเล่า และหายไปราวกับฟองสบู่

 

สีหน้าโศกเศร้าที่เห็นได้เป็นครั้งคราว、การแสดงออกทางสีหน้าอันอ่อนล้า！

คำพูดมากมายที่บ่งบอกถึงบางสิ่ง และความงามอันน่าพิศวง！

พระจันทร์สีเงินอันโดดเดี่ยวห่างไกลที่ดึงดูดสายตาของผู้คน ！

 

ฉันอยากสวมบทบาทเหมือนเมนฮีโร่อิน(นางเอกหลักฉของเกมอีโรติกยุค 2000！

 

แต่ยังไงก็ตามหาก『สาวสวยคนนั้นสวมบทบาทโดยตัวร้าย♂！？』มันจะพังพินาสแน่นอน！

 

「ขอโทษที、แต่ตอนนี้ผมไม่หลงไปกับคำยั่วยุของคุณหรอกนะ」

 

「อ๊าァ！？」

 

ถ้าผมต่อสู้ที่นี่、ชีวิตสาวสวยของผมก็จะจบสิ้นลง

 

แต่ในขณะเดียวกัน ก็ไม่สามารถแพ้ที่นี่ได้ ไม่งั้นต่อไปเขาจะมุ่งเป้าไปหารุ่นพี่มิซุฮิ

ดังนั้นฉันจึงตัดสินใจใช้ความรู้เพียงเล็กน้อยเกี่ยวกับงานต้นฉบับ

 

「คุณบอกว่ามีบางอย่างที่คุณกำลังมองหาอยู่สินะ、ดีมอนเกียร์か？」

 

「ถูกต้อง เห็นได้ชัดว่าแกรู้ว่าอะไรเกิดขึ้นเป็นอย่างดีสินะ」

 

「ซ้า、จะยังไงกันน๊า」

 

ในขณะที่หลบหลีกการโจมตีด้วยดาบนับครั้งไม่ถ้วน ฉันก็พูดคุยกับโรคุฮาระซัง

ฉันพูดต่อโดยพยายามทำราวกับว่าเราเท่าเทียมกัน

 

「แกครอบครองมันสินะ？ เพราะงั้นแล้ว、นี่คือการยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวสินะ」

 

แม้จะอยู่ระหว่างการโจมตี แต่โรคุฮาระซังก็ยังหัวเราะอย่างดุร้ายโดยไม่แสดงอาการหอบแม้แต่น้อย

 

「ไม่、ผมไม่มีมัน โรงเรียนอื่นได้เอาไปแล้ว หรือไม่ก็มันก็วิ่งหนีไปด้วยความตั้งใจของตัวเอง」

 

หลบหลีกดาบ ฉันหมุนไปรอบ ๆ และรักษาระยะห่าง

แล้วชี้ไปที่ดาบคู่ที่ถือโดยโรคุฮาระซัง

 

「ถามเอย์น่าดูสิ ดีมอนเกียร์นั่น、มีความสามารถในการรับรู้ที่ดีกว่าดีมอนเกียร์อื่น ๆ มาก เธอจะต้องมีความสามารถในการค้นหาดีมอนเกียร์อื่น」

 

ทันใดนั้น ดาบที่เข้ามาใกล้หัวของฉันก็หยุดลง

 

คน ๆ นี้กำลังพยายามจะทุบหัวคนที่พยายามจะพูดถึงเรื่องสำคัญอยู่อย่างงั้นเร๊ออออ？

 

「……แก、รู้มากแค่ไหนกัน」

 

「ไม่ใช่คำถามที่ต้องตอบ บางครั้งสิ่งต่าง ๆ จะดีกว่าถ้าคุณไม่รู้」

 

「ชิ、เฮ้ เอย์น่า！ ที่พูดเมื่อกี้เรื่องจริงเรอะ？」

 

โรคุฮาระซังมองมาที่ฉันแล้วลดดาบลง

 

จากนั้นเขาก็พูดกับดาบคู่ของตัวเอง

มองแวบแรกอาจดูเหมือนเป็นพฤติกรรมตลก ๆ แต่ในฐานะคนที่รู้เรื่องราวดั้งเดิมฉันเข้าใจได้

 

เขากำลังคุยกับเธอในขณะที่เธออยู่ในโหมดอาวุธ

โรคุฮาระซังดูเหมือนจะโต้เถียงอะไรบางอย่างกันอยู่พักหนึ่ง แต่พวกเขาก็ตะโกนด้วยเสียงที่ดังที่สุดของวัน

 

「……อะ？กำลังแก้ตัวอะไรห๊า โกร๊า！โผล่หน้าหล่อนมาให้เห็นเดี๋ยวนี่เลย」

 

เมื่อโรคุฮาระซังขว้างดาบคู่ของตัวเองออกไป เธอก็กลับคืนร่างเด็กสาวที่ราวกับหลุดออกจากปลายดาบ

รูปลักษณ์ที่ปรากฏออกมาคือเด็กสาวขี้อายที่มีผมเปียโดดเด่นสองข้าง

 

「ละ、ลีดเดอร์、ขออภัยด้วยค่ะ ฉัน、ฉันไม่ได้ตั้งใจจะปิดปากเงียบนะค๊า！」

 

「เงียบไปเลย！ เอย์น่า、พวกเรามาที่นี่ก็เพื่อเก็บดีมอนเกียร์ไปถูกต้องไหมห๊า？สิ่งแรกในตอนเช้า.ข้าต้องรับโทรศัพท์แย่ ๆ จากทั้งสภาและโรงเรียนคิโซ！」

 

「คะ、ค๊า！」

 

เอย์น่านั่งลงตรงจุดนั้น

ส่วนโรคุฮาระซังยืนมองลงอย่างน่ากลัว

 

「จนถึงตอนนี้ไม่เห็นเคยใช้มันมาก่อน！ข้าไม่เคยได้ยินว่าแกมีฟีเจอร์ที่มีประโยชน์ขนาดนี้มาก่อน！ อ๊าァ！？」

 

「ฮี่っ。ฉะ、ฉันทำก็เพื่อไม่ให้ลีดเดอร์ตกอยู่ในอันตราย、และ、ฉันด้วย？ มะ、เมตตา？ถ้าต้องตายยังไงก็อยากตายสบายใช่ไหมล่ะ？」

 

「นั่น ปากเรอะ。โอ้ย、มาเริ่มหาดีมอนเกียร์ที่อยู่ในนี้กันดีกว่า ถ้าหาไม่เจอ ข้าจะให้หล่อนเตรียมอาหารกินเองสักเดือนหนึ่ง」

 

「เอ๊ぇ！？ ขะ、เข้าใจแล้วค๊า กรุณารอสักครู่……」

 

ขณะที่บ่นและงอแง เอย์น่าก็วางมือลงบนพื้นแล้วหลับตา

 

หลังจากสั่งให้ตรวจสอบสถานการณ์แล้ว โรคุฮาระซังก็มองมาที่ฉัน

 

「จริง ๆ แล้วก็ช่วยข้าได้มากเลย ข้าดีใจจริง ๆ ที่แกพูดก่อนจะโดนฆ่า」

 

「เหรอ」

 

「ทว่า、ในขณะเดียวกันก็มีเรื่องที่อยากถามเพิ่มไปอีก ……แก、เป็นใคร ไม่แค่จะรู้ถึงการมีอยู่ของดีมอนเกียร์เท่านั้น、แน่ยังเข้าใจถึงหน้าที่ของเอย์น่าด้วย」

 

โรคุฮาระซังยกแขนซ้ายขึ้น

ราวกับตอบสนองต่อการกระทำดังกล่าว 、ไดฟ์เกียร์เรียกดาบออกมาเล่มหนึ่ง

นั่นคืออาวุธที่เขาใช้แต่เดิม ซึ่งแตกต่างจากดีมอนเกียร์

 

ดาบที่มีการออกแบบที่ดูเหมือนดาบสองเล่มบิดรวมกันเป็นหนึ่งเดียว ซึ่งโรคุฮาระซังชี้มาที่ฉัน

 

「โอ้ยๆๆๆ、ตอนนี้เรามีเหตุผลที่จะต่อสู้กันแล้วใช่ไหมห๊าァ……」

 

อะ、อาเร๊ぇ！？

เพราะสามารถตรวจจับดีมอนเกียร์ได้แล้ว、โดยปกติก็ต้องไม่ให้ความสำคัญกับทางนี้เลยซี๊！？

 

ฉะ、ฉันต้องทำให้เขามองข้ามไป　ฉันต้องร้องขอชีวิต！

 

「อย่ารีบร้อนไป」

 

「อะ？」

 

「วันอันสมควรจะมาถึงในไม่ช้านี้อย่างแน่นอน วันอันสดใสศเหมาะแก่การต่อสู้และดื่มกิน ไม่คิดอย่างงั้นรึ？」

 

นี่คือประโยคที่โรคุฮาระซังพูดไว้ในงานต้นฉบับ！？

โทรัคคุงเองก็เหมือนกัน แม้ว่าเขาจะถูกทุบตี แต่เขาก็จะยอมมองข้ามไปโดยไม่โจมตีขั้นเด็ดขาด และหากจำเป็น เขาก็พร้อมจะช่วย！

 

ดังนั้นแล้ว ช่วยปล่อยนักเรียนธรรม ๆ ดาอย่างฉันที่มีงานอดิเรกแต่งหญิง และปรารถนาที่จะเป็นผู้หญิง และสนุกไปกับงานต้นฉบับไปทีเถอะ！

 

「ตอนนี้ไม่ใช่เวลาสำหรับการต่อสู้ขั้นเด็ดขาด (เสียงสั่นเครือ) 」

 

คำพูดของฉันมีน้ำตาครึ่งหนึ่ง

ขณะที่โรคุฮาระซังกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง、ก็มีแสงวาบพุ่งผ่านระหว่างฉันกับโรคุฮาระซัง

 

เมื่อมองย้อนกลับไป、ก็เห็นรุ่นพี่มิโรคุกับโทอาจังกำลังถืออาวุธอยู่

มากันแล้ว！ ……ไม่สิ、นี่ก็แค่ทำให้มีคนกลายเป็นเหยื่อเพื่มขึ้นเท่านั้น！？

 

「……เข้าใจล่ะ」

 

โรคุฮาระซังมองสลับฉันกับรุ่นพี่มิโรคุแล้วพยักหน้า

 

「แยกเอย์น่าไปจากข้า、จำนวนกองทหารยังเพิ่มขึ้นเป็นโบนัส ฮ่าๆๆๆๆ、มีคนบอกไหมว่าแกนี่นิสัยไม่ดีเอาซะเลย」

 

「ที่โรงเรียนเก่าของผม ผมได้ยินเรื่องนี้มากจนเบื่อที่จะได้ยินเลยล่ะ」

 

ถึงส่วนใหญ่จะไม่ใช่ฉัน、แต่เป็นตัวร้าย♂ต่างหากก็เถอะเน๊

 

「โดยปกติฝ่ายตรงข้ามก็คงจะถอยกันจริงไหม、แต่ข้า Sแรงค์？ แกรู้ดีใช่ไหมว่าหมายถึงอะไร ถึงมันจะไม่สมเหตุสมผลที่จะฆ่าพวกแกก็ตาม」

 

ทุกคนต่างก็ระวังต่อคำพูดของโรคุฮาระซัง

ยังไงก็ตาม เมื่อดูสถานการณ์ จู่ ๆ โรคุฮาระซังก็หัวเราะอย่างน่าฉงนก่อนทำให้อาวุธหายไป

 

「ข้าล้อเล่นหรอก โอ้ย、แกชื่ออะไร」

 

「……นาตากิ เคย์」

 

「งั้นเรอะ เคย์、มันไม่ยุติธรรมเลยจริงไหมถ้ามีแค่แกที่ต้องเปิดจุดอ่อนมากมาย มันไม่น่าสนุกเลยสักนิด……แกยังซ่อนอะไรบางอย่างอยู่ใช่ไหม」

 

「？？？？」

 

「ไม่ต้องมาแกล้งทำหน้าโง่แบบนั้นเลยเฟ้ย」

 

แต่ฉันไม่รู้จริง ๆ

 

『■■■■■！』

 

ไม่ไม่ 、ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาว、อย่างเธอไม่นับเด็ดขาด 

เพราะเธอ、เป็นเพียงสินค้าที่สามารถแลกเปลี่ยนเป็นเงินสดได้

 

รู้สึกว่าจะมีการประท้วงอย่างดุเดือดจากกำไลสีแดง、แต่ฉันตัดสินใจเพิกเฉย

 

「เคย์、แกได้เปิดไพ่ทั้งหมดที่ข้ามีตอนนี้แล้ว เป็นผลให้โอกาสในการชนะเพิ่มขึ้นจาก 0% เป็นเพียงไม่กี่เปอร์เซ็นต์ ข้าจะยอมรับความกล้าหาญนั่น แล้วตอนนี้จะยอมปล่อยแกไปก่อน」

 

「งั้นเหรอ」

 

ขอบพระคุณคร๊าบ！ขอบพระคุณคร๊าบ！

 

「ถ้างั้น、เดาว่าคุณน่าจะมีสถานที่ที่ต้องไปแล้วสินะ」

 

เร็วเข้า、รีบ ๆ ไปเอาดีมอนเกียร์ได้แล้ว เลิกสนใจเรื่องของฉันสักที！ ขอร้องล่ะ！

 

「เข้าใจแล้ว、เข้าใจแล้ว ตอนนี้ข้าจะยอมรับคำพูดนั่นก่อน เอย์น่า！ตรวจเจอรึยังห๊าァ！」

 

「ค่ะ、ค๊าぃ！อยู่ในพื้นที่ตะวันตกเฉียงใต้ของเขตชูโอぅ」

 

「จ๊า、งั้นรีบไปกันได้แล้ว มันจะยิ่งยุ่งยากถ้าพวกโรงเรียนอื่นเอามันไปได้ก่อน」

 

โรคุฮาระซังยกเอย์น่าขึ้นบนบ่าแล้วรีบออกจากที่นี่

ลาก่อนนนน！ แล้วอย่ากลับมาอีกน๊า！

 

「ฟู๊วぅ」

 

ฉันถอนหายใจออก

ต้องเหนื่อยตั้งแต่เช้าเลย！กะแล้วท้ายที่สุด หากต้องการมีชีวิตที่มีสุขภาพดีขึ้นต้องไม่เข้าไปยุ่งกับเนื้อเรื่องต้นฉบับ！

 

「เคย์、เธอ……」

 

ฉันหันไปตามเสียงของรุ่นพี่มิซุฮิ

มีอีกสองคนมาร่วมอยู่ตรงนั้นด้วย และพวกเธอก็มองมาที่ฉันด้วยสีหน้าซับซ้อน

 

「อะ」

 

แย่แล้ว จริงด้วย

ฉันพยายามอย่างยิ่งเพื่อทำให้โรคุฮาระซังกลับไปจนลืมเรื่องของทางนี้ไปเลย！

 

คนที่ฉันเป็นอยู่ตอนนี้คือ ผู้ชายที่จู่ ๆ ก็เริ่มพูดพล่ามเกี่ยวกับสิ่งที่พวกเธอไม่เข้าใจ ทั้งหมดล้วนเป็นเรื่องลับสุดยอด

เป็นของลดราคาน่าสงสัย

 

จนถึงตอนนี้ฉันควรเป็นแค่นักเรียนธรรมดา！

 

「เอ๊ะโตะ、คือ……」

 

ฉันจะอธิบายยังไงดีล่ะ

จะบอกว่าฉันแค่โกหกโรคุฮาระซัง นั่นก็ไม่สมเหตุสมผลเลยเมื่อเคสของเอย์น่าเป็นเรื่องจริง

ที่จริงแล้วจะบอกว่ามีส่วนเกี่ยวข้องกับดีมอนเกียร์ดีไหม？ ……อืมー、รู้สึกไม่อยากสบตาเลยน๊า

 

ระหว่างที่ฉันกำลังสับสน รุ่นพี่มิโรคุก็ก้าวออกไปข้างห้นา

แล้วก็พูดด้วยรอยยิ้ม

 

「กลับกันเลยไหมจ๊ะ」

 

「เอ๊ะ？」

 

รุ่นพี่มิโรคุพูดจบ ก็ตะโกนเรียกโทอาจังกับรุ่นพี่มิซุฮิให้ออกไปจากที่นี่กัน

เมื่อรุ่นพี่มิซุฮิเริ่มเดิน ฉันก็รีบเดินตามไปเช่นกัน

 

「อ้า、กลับกันเลยเถอะ」

 

「มิโรคุจัง！？มิซุฮิจัง！？」

 

โทอาจังตื่นตระหนก และไล่ตามพวกเธอไป

ฉันเผลอตะโกนเรียกโดยสัญชาตญาณ

 

「อาโน๊！ตอนนี้ไม่สงสัยผมเลยงั้นเหรอครับ？」

 

「นั่นสิเน๊ แต่ว่า……เธอมาที่นี่ก็เพื่อปกป้องพวกฉันจริงไหม？」

 

พวกฉัน？ ฉันมาที่นี่เพื่อแยกรุ่นพี่มิซุฮิไม่ให้แตะต้องดีมอนเกียร์เท่านั้น……。

ไม่สิ、ถ้ารุ่นพี่มิซุฮิหายไป โรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมก็จะล่มสลายลง、เป็นคำที่ไม่แปลกไปหน่อยเหรอ

 

「เรื่องนั้น、ก็ใช่ครับ」

 

「ถ้างั้น、ตอนนี้ก็ดีแล้วล่ะจ๊ะ」

 

รุ่นพี่มิโรคุหันกลับมามองผม

 

「แต่ว่าน่ะ、หากว่าเธอต้องการความช่วยเหลือก็ขอให้รีบบอกน่ะจ๊ะ พวกฉันจะช่วยเป็นกำลังให้เธออย่างแน่นอน」

 

「……ครับ」

 

เรื่องอะไรก็ไม่รู้แหละ、แต่อบอุ่น……！

 

ฉันเริ่มรู้สึกเหมือนเป็นคนโง่ที่พยายามยึดติดกับการแต่งหญิง และกลายเป็นสาวสวย ทั้งที่ในโรงเรียนมีคนที่น่ารักมากขนาดนี้！

 

「ซ้า、ไปกันเถอะจ๊ะ เคย์คุง」

 

「ครับ」

 

ฉันเดินตามหลังเหล่ารุ่นพี่ไป

ฉันดีใจจริง ๆ ที่ฉันไม่โดนเข้าใจผิดแบบแปลก ๆ

 

 

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ 

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

 

ขอบคุณ คุณพันธวงศ์ กสิกรไทย X-2186 มาก ๆ ครับ

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

โลลินีทนักแปล

ฝนชอบตกตอนขายของจริงน้อ แรงจนเท้าเปียกไปหมด แล้วเย็นจนรู้สึกเหน็บกินขาแทบจะตลอดเวลา ขยับทีจี๊ดดีจริงๆ ได้กินพาราจนแทบจะกลายเป็นขนมกินเล่นแล้ว ฮา