ตอนที่ 4 หากเป็นสาวสวยก็ย่อมได้รับการให้อภัยสำหรับการขายของที่เจอบนพื้นโดยไม่ได้รับอนุญาต

 

นักสำรวจที่ทำการพิชิตดันเจี้ยนจะต้องติดตั้งอุปกรณ์รูปทรงกำไลที่เรียกว่าไดฟ์เกียร์

 

นี่เป็นเครื่องมือที่จำเป็นอย่างยิ่งในการรักษาชีวิตให้กับผู้ถือครองที่ทำการเข้าท้าทาย『ดินแดนส่วนลึกต่างมิติ』ที่เรียกสั้น ๆ ว่าดันเจี้ยน

หาไม่แล้ว คุณก็อาจจะกลายเป็นหนึ่งในสัตว์ประหลาดของดันเจี้ยนไปก็ได้ น่ากลัวใช่ไหมล่ะเน๊ะ

 

และขณะเดียวกันก็ยังเป็นเครื่องมือในการอัญเชิญอาวุธอีกด้วย

อาวุธที่อัญเชิญมาโดยพลังเวทมนตร์นั้น จะแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงขึ้นอยู่กับผู้ใช้

นอกจากนี้ยังมีอาวุธมากมายที่มีเอฟเฟกต์พิเศษจากเวทมนตร์ด้วย

นาตากิ เคย์ก็ไม่มีข้อยกเว้น และอาวุธของเขาก็มีเอฟเฟกต์พิเศษ

 

ผลเอฟเฟกต์ก็คือ พิษ

พิษที่หยดออกมาจากปลายดาบสั้นเล็ก ๆ สามารถทำให้คู่ต่อสู้เป็นอัมพาตได้ น่าสมเพช

 

แต่ว่า เขาก็ใช้สิ่งนี้แทงตัวละครหลัก และเนื่องจากเขาเป็นตัวร้ายที่สนุกกับการเตะบริเวณที่เป็นอัมพาต จึงแปลว่ามีเอฟเฟกต์ 100 เปอร์เซ็นต์แน่นอน

 

「แต่จากมุมมองของฉัน、อาวุธที่มีระยะโจมตีต่ำเช่นนี้、ยังไงก็อดไม่ได้ที่จะคิดว่าใช้งานยากเน๊ะ！」

 

ภายในดันเจี้ยนของผู้เริ่มต้น ฉันตัดผ่านเป้าที่ลอยอยู่รอบ ๆ

จากที่ได้เรียนรู้จากรุ่นพี่มิซุฮิมาก่อน พื้นที่แห่งนี่ซึ่งเลียนแบบป่าดูเหมือนจะค่อนข้างใหญ่ และมีความเสี่ยงที่จะหลงทาง

 

「อย่างแรกเลย ศัตรูเสมือนไม่สามารถทำให้เป็นอัมพาตได้ ให้ตายเถอะ ฉันก็อยากได้อาวุธพิเศษเหมือนกันน๊าー」

 

ไดฟ์เกียร์แต่ล่ะอัน สามารถลงทะเบียนอาวุธได้เพียงอาวุธเดียวเท่านั้น

และเนื่องจากกนาตากิ เคย์ได้ลงทะเบียนอาวุธไร้ประโยชน์ชิ้นนี้ไปแล้ว ดังนั้นฉันจึงไม่สามารถใช้อื่นใดได้อีก

ก่อนอื่นเลย ไดฟ์เกียร์ไม่ใช่สิ่งที่คุณสามารถซื้อได้อย่างง่ายดาย เพราะเป็นสินค้าฟุ่มเฟือยที่มีราคานับล้านดอลลาร์สำหรับแม้แต่สินค้าที่ราคาถูกที่สุด เอ๊ะ เครื่องใช้สำหรับแต่งหญิงยังซื้อได้？ หนวกหูน๊า

 

「ถ้าสามารถไปเข้าร่วมการกู้ภัยดันเจี้ยนได้ ฉันคงจะสามารถหาเงินได้มากขึ้นกว่านี้ เพื่อการนั้นแล้วฉันจะต้องแข็งแกร่งขึ้น」

 

เป้าหมายสูงสุดคือการครอบครองＴＳดันเจี้ยนในหนึ่งปีข้างหน้า

หากสามารถเอาชนะบอสในดันเจี้ยน และได้คอร์ดมา คุณก็จะสามารถเป็นเจ้าของดันเจี้ยนนั้นได้

 

ด้วยเหตุนี้ ฉันจึงเป็นต้องหาไดฟ์เกียร์ใหม่ให้ได้ก่อน

และที่สำคัญ ฉันต้องมีความสามารถเพียงพอก่อนด้วย

 

「ชุดนี้ ในโฆษณาบอกว่าเป็นชุดโกธิคโลลิต้าที่สามารถใช้ต่อสู้ได้ แต่เอาจริงเลยเคลื่อนไหวได้ง่ายมาก…… ถึงหน้ากากจะทำให้หายใจลำบากอยู่ก็เถอะ」

 

ที่ได้เห็นชุดปลิวไสวไปมาจนสุดสายตาทุกครั้งที่เหวี่ยงดาบสั้นเป็นเรื่องที่ทำให้มีความสุข เธอต่อสู้ได้อย่างยอดเยี่ยม กระโปรงของเธอพลิ้วไหว อืมー นี่แหละสาวสวยล๊า

 

「ฉันไม่มีเวลาให้มาเสียกับพวกลูกปลาตัวจ่อยอย่างพวกเธอ――หรอกน๊าぁ！？ คู๊ว～！」

 

เมื่อตัดเป้าได้สำเร็จ ฉันก็พูดวลีตามบทพร้อมโพสท่า

 

แม้ว่าโดยปกติแล้วร่างกายนี้จะมีเสียงที่ค่อนข้างก้ำกึ่งกลาง ๆ ถ้าหากลองบีบเส้นเสียงคออย่างสุดกำลัง มันก็จะกลายเป็นเสียงที่น่ารักได้ล่ะ

 

ไม่สิ ฉันคิดว่าเสียงที่น้ำเสียงอ่อนลงเล็กน้อยจะเหมาะกับลุคนี้มากกว่าล่ะมั้ง

อืมー、ฉันรู้สึกมีชีวิตชีวามากที่สุดเมื่อคิดถึงเรื่องแบบนี้

 

「วันนี้รู้สึกว่าสู้ได้เต็มที่กว่าที่ผ่านมาเลย จิตวิญญาณของฉันกำลังส่งสว่างกว่าที่เคยเป็นมา！」

 

แหล่งที่มาของพลังของนักสำรวจดูเหมือนจะเป็นพลังงานที่มองไม่เห็นที่เรียกว่าพลังเวทมนตร์ และดูเหมือนว่าจะมีความเชื่อมโยงอย่างลึกซึ้งกับจิตวิญญาณ และกล่าวอีกนัยหนึ่ง ในตอนนี้พลังเวทมนตร์ของฉันกำลังพรั่งพรูออกมาเริงระบำไงล่ะ

 

ไม่มีสกิลเวทมนตร์ในโลกใบนี้ และพลังเวทย์ส่วนใหญ่จะใช้เพื่อเสริมความแข็งแกร่งร่างกาย ดังนั้นเวลาที่แต่งตัวเป็นผู้หญิงก็เหมือนได้บัฟล่ะ

 

หากแค่แต่งหญิงก็ได้บัฟแล้ว ถือว่าราคาถูกนะ

 

「ตัด、ตัด、ตัดเข้าไป！」

 

ฉับฉับ เป้าถูกตัดขาดเหมือนของเด็กเล่น

ตอนนี้ไม่มีทางหยุดฉันได้แล้ว

ด้วยร่างกายที่ถูกทิ้งไว้ของตัวร้าย และจิตวิญญาณที่เปล่งประกายราวกับดวงอาทิตย์

　

ตอนนี้ฉันอาจจะสามารถเอาชนะบอสได้แล้ว

 

「ตามที่รุ่นพี่มิซุฮิบอกไว้、บอสของดันเจี้ยนดูเหมือนจะเป็นปลาตัวเล็กที่รูปร่างคล้ายมนุษย์ที่มีขนาดใหญ่กว่าปกติ และน่าขนลุกนิดหน่อย  แค่ต้องเฉือดเป็นชิ้น ๆ ก็พอ มาเอาชนะมันกันเถอะ และมาสนุกกับการเล่นเป็นสาวสวยที่อยู่บนซากศพกันเถอะ มาลุยกันเลย」

 

ไม่มีอะไรแปลกประหลาดเกี่ยวกับเรื่องนี้

 

ด้วยเหตุนี้ ฉันจึงเริ่มมองหาบอส

เบาะแสคือ รูปร่างใหญ่

ถ้าเป็นอย่างนั้น ต่อให้อยู่ในป่าก็น่าจะหาได้ง่าย ๆ แต่ฉันกลับมีช่วงเวลาที่ยากลำบากในการค้นหามัน　

 

「ไม่มี……。บางทีอาจจะไม่ปรากฎตัวต่อกลางคืนก็ได้ล่ะมั้ง」

 

ขณะที่ฉันกำลังพิจารณาความเป็นไปได้ต่าง ๆ ฉันก็มองเห็นถ้ำอยู่ที่สุดขอบการมองเห็นของฉัน

 

มีพื้นที่เป็นชั้นหินโล่งโผล่ออกมาอย่างแปลกตาในป่า และมีช่องว่างขนาดใหญ่อยู่ตรงกลาง

ในฐานะอัจฉริยะคนหนึ่ง ฉันรู้ทันทีว่ามันคืออะไร

 

「ห้องบอสล่ะ……！」

 

สัตว์ประหลาดในดันเจี้ยนโดยพื้นฐานแล้วก็ไม่แตกต่างจากสิ่งมีชีวิตทั่วไป ยกเว้นว่าพวกมันไม่สามารถอยู่รอดได้หากไม่มีพลังเวทมนตร์ 

จึงมีเขียนไว้ในตำราว่าพวกมันบางส่วนจะนอนในตอนกลางคืนด้วยเช่นกัน

 

หากเป็นกรณีนั้น นี่อาจถึงเวลาเข้านอนของบอสแล้วก็ได้ ถ้าอย่างงั้นฉันจะช่วยส่งตรงไปสวรรค์ทั้ง ๆ อย่างงั้นให้เองน๊า

 

「ถ้าตัดหัวตอนหลับได้ก็วันช็อตล่ะน๊า ……ไม่สิ ถือเป็นการฝึกที่ดีเลยไม่ใช่เหรอ？」

 

ฉันก้าวเข้าไปในถ้ำขณะที่ถือดาบสั้นอยู่

จากนั้นภายในเวลาไม่ถึงสิบวินาที ฉันก็ชนเข้ากับทางตันของกำแพง

 

「เข้าใจผิดเหรอ น่าสับสนจริง……หืม？」

 

นี่มัน นี่ไม่ใช่กำแพง แต่เป็นประตูบานใหญ่

ฉันส่องสว่างประตูด้วยไฟที่ติดตั้งอยู่บนไดฟ์เกียร์

 

แม้ว่าจะเปลี่ยนสีไปเนื่องจากสนิมและสิ่งสกปรก แต่ก็เป็นประตูบานคู่แบบกลไกขนาดใหญ่

 

「นี่คืออะไรกัน」

 

ฉันลองพยายามผลักประตูดู

ม๊า ยังไงซะมันก็ไม่มีทางเปิดหรอก――

 

「อะ、เปิดแล้ว」

 

ประตูเริ่มพังทลายลงจากจุดที่ฉันสัมผัส และสุดท้ายก็มีรูใหญ่พอที่จะให้ฉันเข้าไปได้ด้วยตัวเอง

แบบนี้เหมือนกับพังมากกว่าเปิด ล่ะมั้ง

 

「ขะ、ขอรบกวรด้วยนะครับー」

 

ฉันคลานผ่านรูแล้วเข้าไปข้างใน

เมื่อมาถึงจุดนี้ ฉันก็รู้แล้วว่าบอสไม่ได้อยู่ที่นี่ แต่เห็นได้ชัดว่านี่เป็นห้องที่ซ่อนอยู่ และฉันก็รู้สึกสนใจมาก ๆ

 

ภายในมีพื้นที่ครึ่งวงกลมอันกว้างขวาง

บางทีคงเพื่อให้แสงธรรมชาติส่องเข้ามาได้ เพดานจึงถูกปิดด้วยกระจกจนสามารถมองเห็นดวงดาวได้

ที่กลางห้องมีบางอย่างที่เปล่งประกายล้อแสงจันทราที่ลอยอยู่เหนือท้องฟ้าของดันเจี้ยน

 

เคียวที่มีบรรยากาศราวกับสิ่งมีชีวิตแห่งความมืด

 

เคียวขนาดใหญ่ที่อาจสูงพอ ๆ กับฉัน ถูกวางไว้บนแท่น

 

「นี่มันอะไรกัน……ไม่เห็นอะไรแบบนี้ในงานต้นฉบับมาก่อนเลย」

 

ฉันเดินไปที่เคียวโดยหลีกเลี่ยงท่อจำนวนนับไม่ถ้วนที่เชื่อมต่อกับแท่นจากทุกด้านของห้อง

มองยังไงก็ไม่ปกติ

 

「เผื่อไว้ก่อน นี่น่าจะเป็นมรดกศักดิ์สิทธิ์ล่ะสิน๊า、นี่น่ะ」

 

ภายในดันเจี้ยนนั้น มีสมบัติที่เรียกว่ามรดกศักดิ์สิทธิ์ที่บางครั้งจะสามารถเกิดขึ้นได้จากพลังเวทมนตร์ที่หนาแน่นจนเกิดการควบรวมกลายเป็นสิ่งที่สามารถจับต้องได้ มันมีหลายประเภทแตกต่างกันไป และตัวละครหลักของเนื้อเรื่องต้นฉบับ โทรัคคุงก็ครอบครองมรดกศักดิ์สิทธิ์ที่ผิดกฎหมายเช่นกัน……แต่ อืมー นี่มันเกินความรู้ของฉันจริง ๆ”

 

「ถึงจะเป็นประเภทอาวุธที่ค่อนข้างหายากเลย……แต่ก็เป็นของสามัญที่จะเจอในดันเจี้ยนเริ่มต้นล่ะเน๊」

 

ฉันคิดถึงความเป็นไปได้ทันทีว่านี่จะเป็นสิ่งที่พิเศษสำหรับโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอม แต่ในขณะเดียวกันฉันก็ปฏิเสธความคิดนั่น

 

ไม่มีทางที่โรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมซึ่งมีปัญหาเรื่องเงินจะทิ้งมรดกศักดิ์สิทธิ์ซึ่งดูมีราคาสูงเช่นนี้ไว้เฉย ๆ

ดูจากการเสื่อมสภาพของประตู ที่นี่มันคงถูกทิ้งร้างมาเป็นเวลานานและไม่มีใครรู้ว่ามีอยู่

 

ถ้าไม่มีใครรู้ล่ะก็

 

「ขายกันเถอะเน๊☆」

 

ฉันแน่ใจว่าจะต้องได้ราคาที่ดี และรุ่นพี่มิซุฮิก็จะมีความสุขเช่นกันน๊า

เพราะโดยปกติ คนพวกนั้นกินแค่ถั่วงอกเท่านั้นเอง

 

ฉันเข้าเรียนที่โรงเรียนแห่งนี้ก็เพียงเพื่อＴＳ แต่น่าประหลาดใจที่ทั้งสามคนนั้นเป็นคนดีที่ดีต่อฉันมาก ดังนั้นฉันเลยอยากช่วยพวกเธอถ้าสามารถทำได้

ดังนั้นรุ่งอรุณเมื่อฉันกลายเป็นผู้หญิง ฉันก็อยากจะเข้าร่วมเป็นหนึ่งเดียวกับพวกเธอ

ＴＳยูริมีอยู่จริงล๊า（กลุ่มหัวรุนแรง）

 

「เมื่อตัดสินใจได้แล้ว、ก็รีบลุยกันเลยเน๊ぇ」

 

ขณะเข้าใกล้เคียว ฉันก็ถูมือไปมา

ฉันไม่ต้องการสัมผัสมันด้วยมือเปล่า ดังนั้นโปรดยกโทษให้ฉันด้วยน๊า ถุงมือลูกไม้สีดำจากชุดคอสตูมโกธิคโลลิต้า

 

「พรุ่งนี้ฉันอยากกินเนื้อจังเน๊～っโอ๊ะ」

 

ในตอนที่ฉันหยิบเคียวขึ้นมา

 

ความเจ็บปวดสาหัสที่ฉันไม่เคยรู้สึกมาก่อนก็แล่นไปทั่วร่างกายของฉัน

 

「คู๊วっ！？ นะ、นี่ม๊าน、อะไร……！」

 

ความรู้สึกไม่สบายใจตามสัญชาตญาณและความเจ็บปวดที่ราวกับว่าอวัยวะภายในของฉันถูกกลับด้านเข้าออกปวดท่วมท้นอย่างต่อเนื่อง

 

เจ็บกว่าถูกรถบรรทุกชน 0.5 เท่า！！！！

……จ๊า、มาอดทนกันเถอะ

 

「ฟุฮี่っ！กร๊อดดดดดดดดดด！！！！！！」

 

คลื่นความเจ็บปวดครอบงำร่างกายของฉัน ราวกับว่าเคียวกำลังปฏิเสธฉัน

แต่ไม่มีทางที่ฉันจะปล่อยมือนี้ไปซะหรอก 

 

ฉันจะขายสิ่งนี้！ขายเพื่อเงิน ได้รับคำชมจากรุ่นพี่ แล้วก็เข้าร่วมปาร์ตี้ยูริในภายหลัง！

 

ไม่รู้เป็นเพราะว่าความมุ่งมั่นอันสูงส่งของฉันถ่ายทอดไปถึง หรือว่าหมดเวลาแล้ว

แต่ทันใดนั้น ความเจ็บปวดทั้งหมดก็หายไป

 

ดีดี เด็กดี ฉันจะดูแลเธอเป็นอย่างดี และจะขายให้ได้ราคาดีเลยล๊า

 

「เอ๊าล๊า！ แรร์ไอเทมเก็ทโตะ！」

 

ฉันดึงเคียวออกจากแท่นแล้วยกขึ้น มีความสุขจัง

 

「ซ้า、ดูเหมือนว่าบอสจะไม่ได้อยู่ที่นี่สินะ งั้นเรารีบกลับกันเถอะ……หืม？」

 

ที่ทางด้านหลังเหมือนจะยังคงลึกเข้าไปอีก

นอกจากนี้ยังมีโถงทางเดินที่ไม่มีประตูที่เปิดอ้ากว้างราวกับรอฉันอยู่

 

「……ไปกันเถอะ！」

 

อาจจะมีมรดกศักดิ์สิทธิ์อยู่อีกก็ได้

ฉันตัดสินใจเข้าไปข้างใน

 

แล้วในจังหวะที่ฉันวางเคียวลงบนไหล่

น้ำหนักที่ควรจะอยู่บนไหล่ก็หายไป

 

「เจ็บっ」

 

ทันใดนั้นฉันรู้สึกเจ็บที่แขนซ้าย

อาการเจ็บเหมือนโดนดีดหน้าผากรุนแรงอยู่ที่ข้อมือซ้ายของฉัน

 

ก่อนที่ฉันจะรู้ตัว เคียวก็หายไปแล้ว และมีสร้อยข้อมือสีดำ-แดงติดอยู่ที่ข้อมือซ้ายของฉัน

 

「เอ๊ぇ……」

 

หลังจากดูสร้อยข้อมือสักพัก มันก็หายไปในข้อมือของฉันราวกับถูกดูดเข้าไปในนั้น

 

「เอ๊ぇ！？」

 

เหลือเพียงรอยแดงเล็ก ๆ เป็นจุด ๆ และไม่มีสร้อยข้อมือหรือเคียวอีกต่อไป

 

「หะ、หายไปแล้ว！？ฉะ、ฉันกินเข้าไป！？」

 

แน่นอนว่าไม่ใช่แบบนั้น มันหายไปราวกับถูกดูดซึมเข้าสู่ร่างกายของฉัน

แม้ว่าฉันจะเขย่าข้อมือซ้ายหรือบีบ ๆ ถู ๆ มัน มันก็ไม่หลุดออกมา ดังนั้นจึงไม่มีอะไรที่ฉันสามารถทำได้อีกแล้ว อะไรกัน……พวกรุ่นพี่  ขอโทษนะครับ 

 

「ถ้างั้นล่ะก็、คงต้องเข้าไปลึกกว่านี้แล้วเอามรดกศักดิ์สิทธิ์มาให้ได้」

 

ประสบการณ์การสูญเสียของมีค่าไปครั้งหนึ่ง ผลักดันฉันให้เข้าลึกไปยิ่งขึ้น

ตอนนั้นเองที่ฉันพึ่งก้าวเข้าไปยังส่วนของสิ่งปลูกสร้างที่ดูเหมือนโถงทางเดินของห้องพยาบาลร้าง

 

「――อะร๊ายっ！？」

 

ฉันรู้สึกได้ว่าพื้นกำลังพังทลายลง

อ้า โถงทางเดินอยู่ในสภาพทรุดโทรมเน๊ะ ที่ไหนสักแห่งในหัวของฉัน ตัวตนที่สงบนิ่งของฉันกำลังวิเคราะห์มัน

 

 

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ 

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

 

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

ปล. โลลิเฮดช็อตตอนใหม่กำลังแปลอย่างช้า ๆ เรื่อย ๆ เพราะเป็นตอนเว็บบอร์ดที่ยาวเรือหาย และแน่นอนปัญหาแปลเว็บบอร์ดที่พูดใครพูดมันยิ่งทำให้แปลช้าแปลยากไปอีก ฮา