ในความเป็นจริง หนุ่มแดงก็เข้าใจว่านี่คือบุคลิกที่แท้จริงของฟางเจิ้ง ไม่ว่าใครจะขออะไรจากเขาหรือจากคนอื่น หรือเขาจะทำตัวเหมือนพระพุทธเจ้าแค่ไหน เขาก็ยังเป็นเด็กที่กระตือรือร้นอยู่ดี เขาแค่รักษาภาพลักษณ์ของพระที่สำเร็จแล้วไว้ต่อหน้าคนอื่นเท่านั้น ถ้าเขาปล่อยตัวเอง Fangzheng ก็สามารถทำเรื่องซุกซนได้ไม่แพ้ Red Boy เลย

ท้ายที่สุดแล้ว ฟางเจิงเคยเป็นปีศาจน้อยในหมู่บ้าน เขาไม่ได้ขโมยของสำคัญ แต่ต้นไม้ผลมักจะตกเป็นเหยื่อของเขาบ่อยๆ

ทั้งสองวิ่งกลับไปที่ห้องนั่งสมาธิและเริ่มกิน!

“อาจารย์ ข้าคือศิษย์ของท่าน” ฉันยังเติบโตอยู่ ให้ฉันกินสองชิ้น ส่วนเธอกินหนึ่งชิ้น

“ฉันก็กำลังโตเหมือนกัน” นอกจากนี้ คุณไม่รู้จักการเคารพผู้ใหญ่หรือ? ฉันจะกินสอง ส่วนเธอกินหนึ่ง

“อาจารย์ ท่านต้องแสดงความรักต่อศิษย์ของท่าน!”

“ฉันแสดงความรักให้พวกเจ้าแล้ว” คุณเพิ่งทานข้าวไป แต่ฉันยังไม่ได้กินแม้แต่คำเดียว

“ท่านครับ เราไม่พูดถึงอาหารเมื่อก่อนนี้ได้ไหมครับ?” ถ้าท่านต้องการ ท่านสามารถไปที่นั่นได้ตอนนี้ ฉันแน่ใจว่ามันยังมีอยู่

“งั้นเราอย่าพูดถึงมันเลย”

…

ทั้งคู่ยังคงแลกเปลี่ยนกันต่อไปเป็นเวลานาน ทั้งหมดเพื่อข้าวปั้นเพียงลูกเดียว ในขณะนั้น ประตูห้องก็เปิดออก

“ท่านฟางเจิ้ง จิงซิน พวกเจ้ากำลังทำอะไรอยู่?” อูหยางเฟิงฮวา สังเกตเห็นว่าเป็นเวลาทานข้าวกลางวันแล้ว แต่ไม่เห็นเด็กแดงและฟางเจิ้ง ดังนั้นเธอจึงออกตามหาพวกเขา แต่กลับเห็นทั้งคู่กำลังยื้อแย่งกันอยู่บนเตียง พวกเขากำลังแย่งชิงข้าวปั้น และข้างหลังพวกเขามีข้าวปั้นคนละลูก

เมื่อฟางเจิงและหนุ่มแดงได้ยินเธอ พวกเขาก็หยุดแย่งทันที พวกเขานั่งตัวตรงทันที และเมื่อฟางเจิงกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง เขาก็เห็นอู๋หยางเฟิงฮวาเก็บข้าวปั้นขึ้นมาแล้วดมมัน จากนั้นเธอก็พูดด้วยสีหน้าที่แสดงความประหลาดใจอย่างยินดีว่า “ข้าวปั้นลูกนี้หอมจริงๆ”

ฟางเจิงและหนุ่มแดงรู้สึกถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดีขึ้นพร้อมกัน…

เด็กชายเรดพูดทันทีว่า “พี่อูหยาง ทำไมพี่ถึงมาอยู่ที่นี่?”

“ไม่ใช่เวลาทานข้าวกลางวันแล้วเหรอ?” ฉันกลัวว่าคุณจะหิวเลยมาพาคุณไปทานอาหารกลางวัน ใครจะรู้ว่าทั้งสองคนแอบมานั่งกินของอร่อยที่นี่ คุณไม่รังเกียจถ้าฉันลองชิมสิ่งนี้ไหม? อูหยางเฟิงฮวา มองไปที่ฟางเจิ้งและหนุ่มน้อยแดงด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง

พวกเขาจะพูดอะไรได้อีก? พวกเขาได้อาศัยเธอตลอดการเดินทาง แม้แต่ที่พักและการเดินทางของพวกเขาก็ยังเป็นเธอที่จ่ายให้ พวกเขาจะไม่ให้ข้าวปั้นเธอได้อย่างไรเมื่อเธอต้องการมัน?

ทั้งสองมองตากันและเห็นความผิดในดวงตาของกันและกัน “ทั้งหมดเป็นความผิดของคุณ!” ถ้าคุณไม่แย่งมันไป เราคงเสร็จงานนี้ไปนานแล้ว มันจะยอดเยี่ยมขนาดไหน! เราโดนหลอกแล้ว!

จากนั้นทั้งสองพูดพร้อมกันด้วยรอยยิ้มว่า “พี่ครับ เชิญเลย” มันสมบูรณ์แบบที่เราทั้งคู่สามารถมีคนละหนึ่งอัน ขณะที่ทั้งสองพูดคุยกัน หัวใจของพวกเขาก็เจ็บปวดจากการสูญเสีย โดยเฉพาะอย่างยิ่งของฟางเจิ้ง เขาไม่ได้กินอะไรเลยตอนกลางวัน ข้าวปั้นลูกเดียวไม่พอ! แม้จะกินหมดแล้ว เขาก็ยังรู้สึกถึงท้องที่ว่างเปล่า เขาหิว!

หลังจากอูหยางเฟิงฮวาเสร็จสิ้นข้าวปั้น ตาของเธอก็สว่างขึ้น กลิ่นหอมที่เหลืออยู่ในปากทำให้เธอตื่นเต้นไปทั้งตัว “ท่านฟางเจิ้ง ท่านยังมีอีกไหม?” อันนี้อร่อยจริงๆ!”

ฟางเจิงและหนุ่มแดงรีบส่ายหัว “ไม่มีเหลือแล้ว!”

“คุณได้สิ่งนี้มาจากไหน?” ฉันซื้อได้ไหม? อูหยางเฟิงฮวายังคงกดดันต่อไป เธอชอบรสชาติและวางแผนที่จะซื้อมาให้พ่อแม่ลองชิม

“ท่านผู้มีเกียรติ ท่านสามารถซื้อได้ตามธรรมชาติถ้ามันเป็นโชคชะตา” เอ้อ ว่าแต่คุณมาที่นี่ทำไม? ฟางเจิงรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนา เขาไม่ต้องการอธิบายเกี่ยวกับข้าวคริสตัล ถ้าเขาอธิบายเพิ่มเติม มันจะเป็นเรื่องยุ่งยากเท่านั้น

โชคดีที่โอวหยางเฟิงฮวาเปลี่ยนหัวข้อทันที “ไม่ใช่ตอนเที่ยงแล้วเหรอ?” ฉันชวนพวกคุณสองคนมาทานกลางวัน

“กลางวัน?” “ยังเป็นที่เดิมเมื่อวานนี้อยู่ไหม?” เด็กชายเสื้อแดงร้องทันที

อูหยางเฟิงฮวาหยักหน้า “ใช่ มีที่ไหนอีกไหม?” อาหารไม่อยู่ที่นั่นหมดแล้วเหรอ?

เด็กชายแดงเกือบจะหลั่งน้ำตาเมื่อเขาได้ยินเธอพูดถึงที่อื่น อาหารนั้น… เรดบอยเหลือบมองฟางเจิงเมื่อเขานึกถึงอาหาร ถ้าเขาไม่สู้กับฟางเจิงได้ เขาคงจะตีหัวล้านนั่นตายไปแล้ว

ฟางเจิ้งประสานมือเข้าหากัน “อามิตาภะ” ท่านเจ้าขา พระยาจนและจิงซินได้ทานกลางวันแล้ว ไปเถอะ ไปคนเดียวเถอะ

“อย่า.” ฉันยังไม่อิ่ม ฉันหิว!” เด็กชายแดงตะโกนออกมาทันที

ฟางเจิ้งยกเปลือกตาขึ้น “จิงซิน ถ้าคุณหิว ฉันสามารถพาคุณไปที่นั่นได้” ฉันจะทำให้แน่ใจว่าคุณได้อิ่มแน่นอน ดีที่สุดคือไม่ควรเป็นภาระให้กับท่านอู๋หยาง

เด็กชายแดงเกือบจะสะดุ้งตกใจเมื่อได้ยินเช่นนั้นและส่ายหัวอย่างรวดเร็ว “ท่านอาจารย์ ผมคิดว่าท่านควรเพลิดเพลินกับอาหารนั้นเองดีกว่า” ฉันจะกินกับพี่สาวเอง

“มีศูนย์อาหารอื่นจริงๆ เหรอ?” อู๋หยางเฟิงฮวาถามด้วยความอยากรู้

ฟางเจิงพยักหน้า “ใช่ มีห้องอาหารมังสวิรัติสำหรับพระจริง” ทำไมล่ะ? คุณอยากลองไหม?

ดวงตาของโอวหยางเฟิงฮวากระพริบวาบขึ้นทันทีเมื่อเธอพูดด้วยความตื่นเต้นว่า “เมื่อเราอยู่ที่นี่ ฉัน obviously ต้องลองอาหารมังสวิรัติแบบพุทธแท้แน่นอน” ท่านพระฟางเจิง เกี่ยวกับเรื่องนั้น…

ฟางเจิ้งกล่าวทันทีว่า “จิงซิน เนื่องจากท่านอูหยางต้องการลิ้มลองอาหารจากห้องอาหารมังสวิรัติที่แท้จริง ทำไมเจ้าถึงไม่พาเธอไปที่นั่นล่ะ?” ฉันยังไม่ได้อ่านพระสูตรจบเลย อามิตาภะ “ฉันจะไม่เข้าร่วมกับพวกคุณทั้งสอง”

พูดจบ ฟางเจิงนั่งขัดสมาธิและดูเหมือนพระเณรชราภาพที่กำลังนั่งสมาธิ

อูหยางเฟิงฮวา หันไปมองไปที่หนุ่มแดงทันทีและพบว่าเขากำลังบดฟันของเขา เขาจ้องมองฟางเจิ้งอย่างตั้งใจราวกับไฟกำลังจะพุ่งออกมาจากดวงตาของเขา

“จิงซิน เกิดอะไรขึ้นกับเธอ?” คุณไม่สบายหรือเปล่า? ทำไมคุณถึงกร่อนฟัน? บอกแล้วว่า การกร่อนฟันไม่ดีสำหรับเด็ก ถ้าฟันของเธอเติบโตออกมาเบี้ยว มันจะดูไม่ดีในอนาคต”

เด็กชายแดงถึงกับพูดไม่ออกในทันที บดฟันของเขา? นี่เรียกว่ากัดฟันด้วยความโกรธนะ เข้าใจไหม? ทันใดนั้นที่เด็กชายแดงกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง เขาก็ได้ยินฟางเจิงพูดว่า “จิงซิน ฉันจะเริ่มสวดมนต์แล้ว”

เด็กชายแดงรีบกลืนคำที่เขากำลังจะพูดทันที รู้สึกเจ็บปวดอย่างมาก เขาพูดว่า “ท่านอาจารย์ ผมอิ่มจากมื้อก่อนแล้ว” ผมบอกว่าผมอยากออกไปสนุกสนาน ฉันคิดว่าความคิดแบบนั้นไม่ถูกต้อง ดังนั้น ฉันจึงตัดสินใจลงโทษตัวเองด้วยการสวดมนต์ในห้องสมาธิ ฉันจะไม่ออกไปไหน

“ไม่!” อูหยางเฟิงฮวาเป็นคนแรกที่ตะโกนออกมาก่อนที่ฟางเจิ้งจะตอบ

“ท่านผู้มีอุปการคุณ, พระไร้เงินนี้ควรได้รับการลงโทษสำหรับบาปของเขา” ท่านผู้มีอุปการคุณ หากท่านต้องการรับประทานอาหารมังสวิรัติ เชิญตามสบาย “แค่ไปข้างนอก ถามพระสงฆ์คนไหนก็ได้ แล้วคุณจะพบมัน,” เด็กชายแดงพูดอย่างจริงจัง

“ท่านผู้เจริญ, จิงซินยังคงเติบโตอยู่” ถ้าเขาไม่อิ่มท้อง มันจะเป็นอันตรายต่อการเจริญเติบโตของเขา อูหยางเฟิงฮวาเริ่มช่วยอ้อนวอนแทนจิงซิน โดยคิดว่าเขากลัวฟางเจิ้ง

ฟางเจิ้งเหลือบมองไปที่เด็กชายแดง ซึ่งเด็กชายแดงเห็นรอยยิ้มที่ชั่วร้ายเล็กน้อย เขารู้สึกทุกข์ใจอย่างยิ่ง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาตระหนักว่าความคิดที่มีน้ำใจบางครั้งอาจเป็นกับดักได้!

ฟางเจิงพยักหน้าเล็กน้อย “ท่านผู้มีอุปการคุณ ท่านพูดถูกต้องแล้ว” จิงซิน โทษของนายคือพาอูหยางไปทานอาหาร และนายต้องกินสองชาม!”

“ท่านอาจารย์ นั่นคือการลงโทษที่แท้จริง!” เด็กชายแดงพูดด้วยดวงตาที่แดงก่ำ

ฟางเจิงยิ้มขณะที่เขาลูบหัวของเด็กชายแดงและพูดด้วยความหมายลึกซึ้งในคำพูดของเขาว่า “อย่าชิงของในอนาคต” มันไม่ดี

เด็กชายแดงกลอกตาและคิดว่า “เหี้ย! มันเป็นเพราะเขากำลังแก้แค้นจริงๆ ไอ้หัวล้านนี่…!”

ในที่สุดเด็กแดงก็พาอูหยางเฟิงฮวาไปอย่างน่าสงสาร หลังจากที่หนุ่มแดงจากไป ฟางเจิงก็หยิบข้าวปั้นข้าวคริสตัลออกมาจากตู้และค่อยๆ กินมัน เขาหัวเราะเบาๆ “นี่อร่อยจริงๆ”

รุ่งเช้าวันถัดมา ฟางเจิงมาถึงซากปรักหักพังข้างแม่น้ำแต่เช้า อย่างไรก็ตาม ฟางเจิงรู้สึกแปลกใจที่เห็นหยวนไห่มาอยู่ที่นั่นแล้ว อย่างไรก็ตาม ครั้งนี้ เหยียนไห่ชัดเจนว่าได้ลงไปในแม่น้ำลึกขึ้นเล็กน้อย ในกางเกงว่ายน้ำและแว่นตาว่ายน้ำ เขากระโดดลงน้ำ