บทที่1หมอเทวดาจูนจิ่ว

ปีหัวเซี่ย3075

งานประมูลที่ใหญ่ที่สุดในเมืองเซิ่งจิงกำลังเปิดการประมูลอย่างคึกคัก

“เปิดประมูลที่ราคาห้าสิบล้านเงินหัวเซี่ยนี่เป็นราคาประมูลที่แพงที่สุดของการประมูลในเมืองเซิ่งจิงที่ไม่เคยมีมาก่อนและนี่ก็เป็นราคาของยาเพียงเม็ดเดียวสมกับที่เป็นหมอเทวดาจูนจิ่วจริงๆ”

“ยาเม็ดเดียวประมูลห้าสิบล้านร้านยาหัวเซี่ยตรงข้ามวันนี้ขายไปสิบขวดราคาที่ขายยังไม่ได้เศษหนึ่งส่วนสิบของหมอเทวดาจูนจิ่วเลย”

“เมื่อกี้เถ้าแก่ร้านยากระอักเลือดเลยได้ยินมาว่าเขาไปพนันกับหมอเทวดาจูนจิ่วว่าใครจะขายได้ราคามากกว่าคนนั้นก็ถือเป็นเถ้าแก่คราวนี้เขาจบแล้ว”

……

หญิงงามในชุดกระโปรงสีแดงเดินฝ่าฝูงชนด้านข้างได้ยินพวกเจ้าคุยกันริมฝีปากสีแดงสดยิ้มที่มุมปาก

หัวหน้าร้านยาหัวเซี่ย?ช่างไม่น่าฟังนางไม่ยอมเป็นหรอก

ไม่ผิดนี่ก็คือหมอเทวดาจูนจิ่วยาเม็ดหนึ่งประมูลขายที่ราคาห้าสิบล้านและยาเม็ดนี้เป็นยาที่นางทำออกมาภายในครึ่งชั่วโมงต่อหน้าเถ้าแก่ร้านยาไม่เพียงพนันแพ้ใบหน้าเขายังโดนนางตบจนบวม

“ยาชนิดพิเศษที่คิดค้นวิจัยมาตั้งสามปียังสู้ลูกอมถั่วที่ทำขึ้นมาภายในครึ่งชั่วโมงก็ไม่ได้ไม่มีฝีมือเองโทษข้าหรือ?”จูนจิ่วหัวเราะเย้ยรับเหล้าแดงมาจากเด็กเสริฟหนึ่งจอกแล้วเดินจากไป

ได้กำไรมาแล้วนางจึงตัดสินใจวางแผนจะออกไปเที่ยวพักผ่อนสักหน่อยจุดมุ่งหมายนั้นเพราะนางยังไม่เคยมาเมืองเซิ่งจิงจึงหาของกินที่อร่อยที่สุดในเมืองเซิ่งจิงก่อนล่ะกัน

อนาคตที่สวยงามทำให้จูนจิ่วอมยิ้มอย่างมีความสุขแล้วกำลังก้าวเดินออกไปหนึ่งก้าวปังปัง

มีหนึ่งกำปั้นทุบอยู่ในอากาศโปร่งใสที่อยู่ตรงหน้าเหมือนกำลังชนโดนอะไรตรงกำปั้นมีเลือดไหลออกมาจูนจิ่วไม่แม้แต่จะขมวดคิ้ว

“เฮ้ยยังไม่ได้อีก”จูนจิ่วก้มหัวลงหายใจเข้าลึกๆปรับเปลี่ยนอารมณ์อย่างรวดเร็วเดินไปทางด้านตะวันออกด้วยสีหน้าเยือกเย็น

ในงานประมูลหลังจากเสียงดังปังที่ดังขึ้นนั้นแล้วความทรงจำภาพสุดท้ายของจูนจิ่วก็คือกำไลมือของนางเปล่งแสงปกป้องนางไว้…….

เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้งนางปรากฏว่าตัวเองอยู่ที่ใต้หน้าผานี้กลายเป็นจูนจิ่วอีกคนแคว้นเทียนโจ้งคุณหนูผู้ขี้ขลาดตาขาวที่มีชื่อเสียงของตระกูลจูนแต่โดนใส่ร้ายจนตายไปแล้วทำให้นางได้ครอบครองร่างนี้มา

กระดูกร้าวมีเลือดออกตรงอวัยวะภายในหัวสมองได้รับความกระทบกระเทือนหากเป็นคนอื่นป่านนี้คงได้ไปพบยมบาลแล้วแต่นางใช้เวลาแค่วันเดียวก็จัดการทุกอย่างจนหายดีได้แล้วผลปรากฏว่าข้างล่างหน้าผานี้มีปกโปร่งใสห่อหุ้มอยู่หนึ่งชั้นนางทำทุกวิธีทางก็ไม่มาสามารถออกไปได้

มีช่องทางเดียวก็คือที่นี่

ด้านตะวันออกของหน้าผาเป็นพื้นที่มีหมอกปกคลุม

“เจ้านายท่านเตรียมพร้อมแล้วหรือยัง?”กำไรมือเปล่งแสงระยิบระยับมีเสียงหนึ่งดังขึ้นในหัวจูนจิ่ว

นี่คือกำไลมือของจูนจิ่วข้างในมีอากาศที่สามารถเก็บสิ่งของทุกอย่างของนางไว้ยังมีคนน่ารักน่าเอ็นดูคนหนึ่งอยู่ในนั้นดีที่ข้ามภพมาพร้อมกับนางไม่อย่างนั้นนางคงเสียใจแย่

“อืม”จูนจิ่วลูบกำไลมือของนางยาเม็ดหนึ่งก็ลอยขึ้นมาอยู่บนมือนางจูนจิ่วเข้าปาก“พวกเราเข้าไป”

“นายท่านระวังตัวด้วย”

นี่เป็นค่ายกลหมอกจูนจิ่วใช้เวลาศึกษาวิจัยตลอดหนึ่งวันเต็มๆในที่สุดก็พบทางออกนางเดาว่าข้างหลังค่ายกลนี้ก็คือทางออก

และแล้วจูนจิ่วก็ต้องผิดหวังนางเดินออกจากกลหมอกแล้วสิ่งที่ปรากฏตรงหน้ามีเพียงถ้ำ

ในขณะนั้นกำไลมือก็ส่งเสียงอย่างตกใจว่า“ข้างในมีคน”

มีคน?

สายตาจูนจิ่วเป็นประกายในตาแฝงด้วยแววตามุ่งมั่นและเย็นชานางยื่นมือเอามีดสั้นออกมาจากกำไลมือกลั้นลมหายใจแล้วค่อยๆเดินเข้าไปในถ้ำ

ภายในถ้ำฝังเต็มไปด้วยอัญมณีล้ำค่าแสงคริสตัลส่องสว่างภายในถ้ำและทำให้จูนจิ้วมองเห็นมคนคนหนึ่งภายในถ้ำเมื่อมองดูจูนจิ่วก็ต้องตะลึงเป็นผู้ชายคนหนึ่งเป็นผู้ชายที่รูปงามจนไม่เหมือนคนผมขาวคิ้วขาวดุจดั่งพญามาร

“เจ้านายเขาโดนสะกดขังไว้ที่นี่ไม่มีทางช่วยให้เราออกไปได้”