บทที่17หยูนเฉียว

“คุณชาย”บ่าวใช้ตกตะลึง“คุณชายทำไมทานเข้าไปง่ายดายขนาดนี้ยานี้หากมีพิษจะทำยังไง?”

“ข้าเชื่อใจแม่นางจูน”หยูนเฉียวยิ้มร่าให้กับจูนจิ่ว

จูนจิ่วช่วยชีวิตเขาไม่จำเป็นต้องวางยาอีกอีกอย่างเขาเชื่อใจจูนจิ่วนับตั้งแต่เขาลืมตาขึ้นมาจากอาการเจ็บปวดกำเริบสบกับดวงตาสดใสคู่นั้นหยูนเฉียวก็เริ่มเชื่อใจผู้หญิงร่างกายผ่ายผอมอายุเพียงสิบสองสิบสามคนนี้

ยาปรุงจิตเข้าปากไปหยูนเฉียวก็รู้สึกร่างกายที่เย็นเฉียบของตัวเองเริ่มอบอุ่นขึ้นมาทันทีแม้แต่ตรงหัวใจที่เจ็บปวดเยือกเย็นจนถึงกระดูกมาตลอดตอนนี้ด้วยฤทธิ์ของยาอุ่นๆทำให้เขารู้สึกสบายเป็นอย่างมาก

หยูนเฉียวพูดขึ้นว่า“ข้ารู้สึกดีมาก”

“ให้ข้าตรวจชีพจรของเจ้าดู”จูนจิ่วยื่นมือไปตรวจชีพจรทุกคนไม่ทันสังเกตแววตาลึกๆจูนจิ่วฉายแววประหลาดใจ

ยาปรุงจิตนี้มีผลสัมฤทธิ์มากกว่ายาที่นางเคยทำไว้เสียอีก

นี่เป็นเพราะอะไร?

“จูนจิ่วยาปรุงจิตของเจ้าทำให้ข้ารู้สึกสบายมากฤทธิ์ยานี้ดีจริงๆดีกว่ายาทุกอย่างที่ข้าเคยทานมา”หยูนเฉียวชื่นชมจูนจิ่วอย่างออกนอกหน้า

จูนจิ่วยิ้มมองดูหยูนเฉียวนางก้มหน้ายกพู่กันขึ้นมาขีดเขียนแล้วยื่นให้หยูนเฉียว“นี่เป็นสูตรยาปรุงจิตเจ้าได้เห็นขั้นตอนต่างๆตอนที่ข้าทำแล้วต่อไปหากไม่มีแล้วก็สามารถทำได้เอง”

หยูนเฉียวมองดูจูนจิ่วอย่างเหม่อลอย“เจ้ายกสูตรยาให้ข้า?”

“ใช่มีปัญหาอะไรไหม?”จูนจิ่วขมวดคิ้ว

“สูตรยาเป็นความลับของนักกลั่นยาทุกคนจักไม่เพ่งพายออกไปเจ้าให้ข้าแบบนี้ไม่กลัววิชากลั่นยาของเจ้าแพร่กระจายออกไปหรือ?”หยูนเฉียวมองเห็นท่าทางตามสบายยิ่งตกใจมากขึ้นอีก

นักกลั่นยาทุกคนมีใครไม่เก็บสูตรของตัวเองไว้อย่างมิดชิดไม่เปิดโอกาสให้ใครได้แอบดูแต่จูนจิ่วกลับยกสูตรยาให้เขา

เอาแต่ใจเป็นคำขนานนามของจูนจิ่วมาโดยตลอด

หากนางชอบจะไม่คำนึงถึงผลที่จะตามมากล้าแม้กระทั่งแย่งคนจากมือยมบาลหากนางไม่ชอบก็จะส่งเจ้าไปหายมบาลได้ทุกเมื่อ

หยูนเฉียวจ้องมองจูนจิ่วสักพักเขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วก้มคำนับจูนจิ่ว“ข้าหยูนเฉียวขอบคุณน้ำใจอันชอบธรรมของแม่นางจูน”

เฮ้ย?นี่เกี่ยวอะไรกับความชอบธรรม?

เสี่ยวอู่อธิบายว่า“เจ้านายยาปรุงจิตไม่ถือเป็นสิ่งของมรค่าในสายตาท่านแต่ที่นี่ท่านลืมไปแล้วหรือความรู้ทางการแพทย์ที่นี่ล้าสมัยแค่ไหน?”

ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เองนางแค่ให้ไปอย่างขอไปทีกลับเป็นสิ่งของล้ำค่าในสายตาหยูนเฉียว

แต่นี่ก็ไม่ได้ทำให้จูนจิ่วเปลี่ยนใจนางยิ้มให้กับหยูนเฉียว“ไม่เป็นไร”

จูนจิ่วหันไปสั่งเจ้าของร้านยาเอายาที่มีในร้านทั้งหมดใส่ห่อให้นางเอากลับไปนางกำลังเครียดอยู่ว่าเงินที่ปล้นเอามาจากจูนไห่เทียนนี้จะเอาไปใช้ที่ไหนหากไม่ใช่เพราะพื้นที่เรือนตงหูไม่เพียงพอจูนจิ่วอยากยกทั้งร้านนี้กลับไปเลยด้วยซ้ำ

หากจูนไห่เทียนรู้ว่าจูนจิ่วกำลังคิดอะไรอยู่น่ากลัวว่าคงจะกระอักเลือดสลบไปอีกรอบแน่

“แม่นางจูน”หยูนเฉียวเรียกนางอย่างรีบร้อน

จูนจิ่วหันมาเห็นหยูนเฉียวกำลังพยายามหุบยิ้มแล้วพูดว่า“แม่นางจูนช่วยชีวิตข้าค่ายาพวกนี้ให้ข้าเป็นคนจ่ายเถอะแต่นี่ก็ยังไม่เพียงพอที่จะตอบแทนบุญคุณที่แม่นางจูนมีต่อข้า”

“ดัวนั้นขอให้แม่นางจูนรับสิ่งนี้ไว้ด้วย”เขาล้วงตราอันหนึ่งออกมามอบให้จูนจิ่ว

จูนจิ่วรับมาดูหยกชั้นดีสลักเป็นตราขนาดประมาณสองสามนิ้วด้านหน้าสลักคำว่าหยูนด้านหลังคือเฉียวเป็นชื่อของเขาหยูนเฉียว

หยูนเฉียวตระกูลหยูน

ตระกูลหยูนเมืองหลวงแววตาจูนจิ่วเคร่งขรึม