บทที่20จูนเชียนเชียนมา

จูนจิ่วถอดเสื้อผ้าแล้วลงนั่งในถังน้ำร้อนเดือดร้อนจนทำให้ผัวหนังของนางแดง

จูนจิ่วหลับตาค่อยๆหายใจเข้าออกนางสามารถรู้สึกได้ถึงกำลังอันฮึกเหิมที่ไหลอยู่ในน้ำซึมเข้าสู่ภายในร่างกายของนางผิวหนังเจ็บแซบเหมือนโดนฉีกให้ขาดหลังจากนั้นร่างกายก็เร้าร้อนเหมือนดั่งโดนไฟแผดเผา…

จูนจิ่วหลับตาดูไม่ออกว่ารู้สึกยังไง

จนกระทั่งน้ำอุ่นจนเย็นสีม่วงข้างในโดนดูดซึมเข้าไปหมดแล้วสีในน้ำเปลี่ยนเป็นสีใสเหมือนเดิมจูนจิ่วปืนออกมาจากถังอย่างเจ็บปวด

“เฮ้ยความรู้สึกเจ็บปวดของร่างกายนี้ไวมากโอ๊ย”

“เหมียวเสี่ยวอู่เป่าให้ก็ไม่เจ็บแล้ว”ใจเสี่ยวอู่ที่อยู่ในกำไลอย่างรีบร้อนเหมือนทำแบบนี้แล้วจะช่วยให้จูนจิ่วไม่เจ็บ

ได้ยินเสียงของเสี่ยวอู่ในใจจูนจิ่วอบอุ่นสัตว์น้อยน่ารักเป็นยารักษาที่ดีที่สุดเลย

จูนจิ่วค่อยๆยิ้มแล้วพูดว่า“ไม่เป็นไรฤทธิ์ยาฝึกฝนบ่อยๆเดี๋ยวก็ชินแล้วนับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปข้าจะใช้ยาวี่เจียงทุกวันเตรียมพร้อมสำหรับการล้างไขข้อ”

ทำยังไงได้ร่างกายนี้ไม่ใช่ร่างกายเดิมของนางแต่นางจะฟื้นฟูให้อย่างดีฝึกฝนนับร้อยพันให้ร่างกายนี้ฟื้นฟูถึงระดับสูงสุดหรทอมากกว่าในภพที่แล้วของนาง

ต่อมาหลายวันจูนจิ่วไม่ได้ไปไหนเลยใช้ยาวี่เจียงฝึกฝนร่างกายทุกวันและทบทวนฝึกฝนวิชาปิงซินสมรรถภาพของร่างกายดีขึ้นกว่าปกติอย่างเห็นได้ชัดเสี่ยวอู่ก็ได้รับพลังจิตอีกครั้งสามารถแปลงร่างออกมาจากกำไลมือ

วันเวลาที่สุขสงบถูกทำลายอย่างรวดเร็ว

ปี้หลัวเข้ามารายงานว่า“เจ้านายจูนเชียนเชียนมาหา”

“เหมียว?”เสี่ยวอู่เอียงหัวมองดูจูนจิ่วดวงตาสีทองของแมวประกายแววสงสัยจูนเชียนเชียนนางยังกล้ามา?

เพิ่งพูดถึงนางสักพักจูนเชียนเชียนพาคนพังประตูเข้ามาครั้งนี้เหมือนนางเตรียมการก่อนมาพาคนมาเยอะกว่าครั้งที่แล้ว

จูนจิ่วเงยหน้าอย่างเงียบสงบเห็นเพียงสีหน้าซีดเซียวของจูนเชียนเชียนผอมไปทั้งตัวเหมือนดั่งโครงกระดูกเสื้อผ้าอาภรณ์อย่างดีก็ปังไม่มิดนางเพ่งเล็งนางอย่างโหดร้ายกระโจนเข้ามาด้วยท่าทางน่ารังเกียจเหมือนผีชั่ว

จูนจิ่วค่อยๆฉีกยิ้มปลายนิ้วมือกระดิกส่งพลังตีออกไป

พลั่ก

หัวจูนเชียนเชียนล้มกองบนพื้นสาวใช้ข้างหลังนางรีบรุดหน้ามาอย่างหวาดกลัว“คุณหนูรองท่านไม่เป็นไรใช่ไหม?”

จูนเชียนเชียนผลักสาวใช้ออกอย่างโมโหนางคลานลุกขึ้นเพ่งมองจูนจิ่วนางล้มจมูกทิ่มเลือดไหลเต็มหน้าบวกกับท่าทางน่ารังเกียจน่าเกลียดถึงใจจริงๆ

เป็นจูนจิ่วแน่ๆที่ทำร้ายนางจูนเชียนเชียนเกลียดชังอย่างที่สุด

นางกลายเป็นคนใบ้พูดไม่ได้ร่างกายเจ็บปวดเหมือนดั่งไฟเผาทุกวันแต่เพราะนางพูดไม่ได้จึงไม่มีใครรู้ว่านางเจ็บปวดทรมานแค่ไหนอดทนทรมานอยู่ทุกวันเหมือนตายทั้งเป็นจูนเชียนเชียนทำได้เพียงใช้แรงทั้งหมดที่มีมาเกลียดชังจูนจิ่ว

ดังนั้นเมื่อนางลงจากเตียงได้ก็รีบพาคนมา

นางอยากฆ่านางฆ่าจูนจิ่ว

จูนจิ่วอ้าปากร้องอ้าเสียงดังแต่นางเป็นใบ้ไม่มีใครรู้ว่านางหมายความว่าอย่างไรจูนเชียนเชียนโกรธจนต้องระบายอารมณ์โกรธใส่สาวใช้หยิกสาวใช้อย่างสุดแรงแล้วชี้ไปที่จูนจิ่ว

สาวใช้เจ็บจนน้ำตาไหลแล้วถึงเข้าใจรีบร้องสั่งว่า“พวกเจ้ายังยืนบื้ออยู่ทำไมยังไม่รีบเข้าไปจับตัวจูนจิ่ว”

คนใช้ด้านหลังกระโจนเข้ามาในห้องทั้งหมดหมายจะจับตัวจูนจิ่ว

ฉัวะฉัวะฉัวะ

เงาดำพุ่งผ่านฝูงคนแล้วก็มีเสียงร้องโอดอวยตามมาเงาดำว่องไวราวกับลมพุ่งผ่านฝูงคนออกไปอย่างรวดเร็วสุดท้ายทิ้งตัวลงบนโต๊ะอย่างอ่อนโยนเอียงหัวเลียนิ้วมือตัวเองอย่างสง่า

จูนเชียนเชียนเบิกตาโตมองดูฝูงบ่าวใช้มีเลือดอาบหน้าลงล้มกองกับพื้นอย่างไม่อยากเชื่อลงมือกระทำทุกอย่างนี้กลับเป็นแมวตัวหนึ่ง

“เหมียว”เมื่อกี้ยังข่วนได้อย่างโหดและรวดเร็วตอนนี้เอียงหัวร้องเหมียวเหมียวออดอ้อนจูนจิ่ว

จูนจิ่วลูบคางเสี่ยวอู่ปากแดงๆยิ้มแล้วพูดว่า“ทำได้ดีมาก”