บทที่26กล้าหรือไม่กล้ามาพนันหินกับข้า

จูนจิ่วเงยหน้าขึ้นมองเห็นจูนหวั่นเอ๋อร์พาจูนเหลยพุ่งตรงมาเต็มไปด้วยความโมโหโทโสสายตาที่จับจ้องมองมาเต็มไปด้วยความอาฆาตมาดร้ายเกลียดชังนางเสียจนแทบอยากจะจับมาฉีกให้เป็นชิ้นๆ

เสี่ยวอู่คำรามพร้อมกับเบิกตาจ้องมองจูนหวั่นเอ๋อร์แยกเขี้ยวเห็นฟัน“เจ้านายนังผู้หญิงสารเลวนั่นกลับมาสร้างเรื่องให้กับท่านอีกแล้ว”

“นังแพศยา”จูนหวั่นเอ๋อร์ถลึงตามองจูนจิ่ว

หยูนเฉียวขมวดคิ้วเป็มปมขวางจูนหวั่นเอ๋อร์ที่ยืนเบื้องหน้าเอาไว้“เจ้าเป็นใครเหตุใดจึงกล่าวเรียกแม่นางจูนอย่างไม่มีมารยาทเช่นนี้”

“เจ้าอีกแล้ว……”จูนหวั่นเอ๋อร์คิดอยากจะสั่งสอนให้จูนจิ่วต้องเข็ดหลาบสักหน่อยกล้าดูหมิ่นนาง！หากนี่ไม่ใช่งานชมหินเห็นทีนางจะต้องฉีกปากของนางสับแขนของนางออกเป็นชิ้นๆ

เงยหน้ามองเห็นหยูนเฉียวจูนหวั่นเอ๋อร์มองอย่างไม่อยากเชื่อในสายตาด้านหลังจูนเหลยเองก็ถึงกับสูดลมหายใจเข้าลึกๆ“คุณชายหยูนรองท่านมาทำอะไรที่นี่”

หยูนเฉียวคุณชายรองผู้เป็นบุตรอันชอบธรรมเกิดจากนายหญิงของตระกูลหยูนเจ็บออดๆแอดๆมาโดยตลอดน้อยนักที่จะปรากฏตัวให้ใครเห็นแต่จูนเหลยเคยพบเห็นกับหยูนเฉียวมาก่อนดังนั้นอดไม่ได้ที่จะตกอกตกใจ

คุณชายรองแห่งตระกูลหยูนท่านมาถึงที่ห่างไกลกันดารของเมืองเฟิงหลัวได้อย่างไรกัน

”

ดูจากท่าทีแล้วหยูนเฉียวเองก็หาได้รู้จักสองคนผู้นี้ไม่เขาออกโรงปกป้องจูนจิ่วอยู่ด้านหน้า“พวกเจ้าต้องขอโทษต่อสหายของข้า”

“ขอโทษ？”จูนหวั่นเอ๋อร์ถามขึ้นด้วยเสียงแหลมสูง

นางมองไปที่จูนจิ่วด้วยความเคียดแค้นขอโทษ？ไม่มีวันเสียหรอก！

จูนหวั่นเอ๋อร์กล่าวขึ้นอย่างประสงค์ร้าย“คุณชายรองแห่งตระกูลหยูนนังแพศยาผู้นี้เป็นคนทำลายดูหมิ่นเกียรติข้าเมื่อสักครู่ที่ปากทางเข้าการกระทำต่ำทรามชั่วช้าท่านนับว่านางเป็นสหายของท่านอย่างนั้นหรือท่านกำลังถูกนางหลอก”

จูนเหลยค่อนข้างยำเกรงต่อสถานะของหยูนเฉียวยืนอยู่ข้างกายโดยไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไรขึ้น

“คุณชายรองแห่งตระกูลหยูนข้าคือคุณหนูบ้านรองแห่งตระกูลจูนข้าไม่ได้คิดจะล้อเล่นกับท่านทางที่ดีท่านควรจะอยู่ห่างๆนังแพศยาที่ร้ายกาจผู้นี้ไว้หลีกให้พ้นเงื้อมมือของนางทองที่นางเพิ่งถืออยู่เมื่อครู่บางทีอาจจะเป็นของคุณชายรองแห่งตระกูลหยูนที่นางแอบขโมยไปก็เป็นได้”

เมื่อได้ฟังจูนหวั่นเอ๋อร์ที่กำลังดูถูกใส่ความอย่างร้ายกาจจูนจิ่วเลิกคิ้วขึ้นเปลี่ยนขาวให้เป็นดำปากคอของจูนหวั่นเอ๋อร์ช่างไม่ธรรมดาเสียจริงๆ

ในเวลาเดียวกันนางมองไปที่หยูนเฉียวอยากจะเห็นปฏิกิริยาท่าทีของหยูนเฉียวนึกไม่ถึงเลยว่ากลับเห็นหยูนเฉียวจดจ้องมองจูนหวั่นเอ๋อร์ด้วยความโกรธชังสายตาเยือกเย็นดุจน้ำแข็งที่เย็นเฉียบไปถึงขั้วหัวใจ“คุณหนูแห่งตระกูลจูนเจ้าช่างไร้มารยาทยิ่งนักร้ายกาจ？ข้าว่าเป็นเจ้ามากกว่าที่เป็นหญิงสาวจิตใจร้ายกาจเจ้ารีบขอโทษต่อแม่นางจูนผู้นี้เสียถ้าไม่เช่นนั้นแล้วจะมากล่าวโทษเอาความหาว่าข้าหยาบคายกับเจ้าไม่ได้”

“เอ๊ะ？”

เสี่ยวอู่ตกตะลึง“เจ้านายหยูนเฉียวกำลังปกป้องท่านนะ”

“อืม”จูนจิ่วเองก็รู้สึกตกใจไม่แพ้กัน

หัวนอนปลายเท้าของนางไม่มีใครบอกได้จูนหวั่นเอ๋อร์เสียอีกเป็นถึงคุณหนูบ้านรองของตระกูลจูนแต่หยูนเฉียวกลับไม่ลังเลใจเลยสักนิดที่จะเลือกนาง

จูนหวั่นเอ๋อร์เองก็รู้สึกงุนงงไม่ใช่น้อยมองเห็นสายตาที่เยือกเย็นดุจน้ำแข็งของหยูนเฉียวจูนหวั่นเอ๋อร์ก็ถึงกับต้องก้าวเท้าถอยหลังนางลืมสถานะของหยูนเฉียวหากหยูนเฉียวสังหารนางในตอนนี้ตระกูลจูนเองไม่มีทางที่จะยื่นมือช่วยเหลือคุณหนูจากบ้านรองเป็นแน่ที่ไปฝ่ายหาเรื่องตระกูลหยูนเข้า

จูนหวั่นเอ๋อร์รู้สึกผิดขึ้นมาหน่อยแต่ทว่าภายในในใจลึกๆก็ยังเต็มไปด้วยความเคียดแค้นที่มีต่อจูนจิ่ว

นี่มันต้องเป็นเพราะนังแพศยาพูดอะไรต่อหน้ากับหยูนเฉียวเป็นแน่หาไม่อย่างนั้นแล้วคุณชายรองแห่งตระกูลหยูนที่อ่อนแอป่วยกระเสาะกระแสะจะกล้าใช้วาจาท่าทีที่ขึงขังดึงดันแบบนี้ได้อย่างไรกัน

“ขอโทษ？”จูนหวั่นเอ๋อร์เบิกตามองจูนจิ่วด้วยความโกรธแค้นนัยน์ตาของนางก็แปรเปลี่ยนเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้แล้ว

จูนหวั่นเอ๋อร์ปรับเปลี่ยนท่าทียืดอกเชิดหน้าขึ้น“หากจะให้ข้าคุณหนูผู้นี้เป็นผู้ขอโทษเจ้าก็ได้แต่ว่าเจ้าจะต้องเล่นพนันหินชนะข้าให้ได้เสียก่อนนังงงงแพศยาเจ้ากล้าที่จะมาแข่งพนันหินกับข้าไหมล่ะ”

“เจ้าจะประลองพนันหินกับข้า？”จูนจิ่วยิ้มขึ้นที่มุมปาก

คนตระกูลจูนเพราะอะไรถึงชอบแส่หาเรื่องอยากจะให้นางหักหน้าสั่งสอนกลับกันนะ

“ใช่เจ้าคงไม่ได้กำลังกลัวอยู่หรอกนะถ้าหากว่ากลัวก็รีบไสหัวออกไปซะอย่าได้กลับมาที่งานชมหินอีก”หากนังแพศยาผู้นี้ไสหัวออกไปแล้วนางก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจต่อสถานะของหยูนเฉียวเอ่ยปากขอโทษทั้งที่ไม่เต็มใจอย่างอดเสียไม่ได้

แค่มองปราดเดียวก็เท่าทันในความคิดของจูนหวั่นเอ๋อร์จูนจิ่วเอ่ยปากตอบรับด้วยท่าทีสบายๆ“ได้สิเจ้าคิดจะพนันอย่างไร”

จูนหวั่นเอ๋อรู้สึกแปลกใจคาดไม่ถึงว่านังผู้หญิงตัวดีคนนี้จะกล้ายอมรับคำท้าของนาง