ช่วงเวลาที่สบตากัน เมื่อจูนจิ่วแทงดาบออก ปราณดาบที่สง่า แรงอาฆาตมหึมา!

ดาบแทงทะลุผ่านศีรษะของจูนหยูนเสวี่ย ปราณดาบไม่มีอะไรกีดขวาง บินไปหาหงยิงดังผัวะเข้าที่อกของนางเลือดทะลักออก สีหน้าของหงยิงซีดเผือดทันที นางไม่อยากจะเชื่อเลยว่าในพริบตาจูนจิ่วจะแข็งแกร่งได้ขนาดนี้?

คือค่ายกล? แล้วนางเอาชนะค่ายกลได้อย่างไร

ตูม!

จูนหยูนเสวี่ยกระแทกลงกับพื้นอย่างแรง เลือดออกจากศีรษะไหลอาบทั่วใบหน้าอย่างรวดเร็ว ไม่มีความเคลื่อนไหว ร่างกายที่ขาดวิ่นของคนก็ไม่ใช่คนผีก็ไม่ใช่ผีค่อยๆ เย็นลง ประโยคนั้นใช่เลย ความตายคือการหลุดพ้น

จูนจิ่วไม่ได้มองไปที่จูนหยูนเสวี่ยสักนิด นางเงยหน้าขึ้นและชี้ดาบไปที่หงยิง จ้องมองไปที่หงยิงอย่างเย็นชาและไร้ความปรานี แววตานั้นดุจดั่งถูกมัจจุราชจับจ้อง น่าขนลุกขนพอง จิตวิญญาณสั่นเทาไปหมด! หน้าอกเจ็บจี๊ดเป็นระลอก เลือดที่ไหลนองทำให้หงยิงหน้าขาวซีดราวกับกระดาษ

ขณะที่ปราณดาบบิน หงยิงได้ยินเสียงฉึบที่คมชัด ชุดเกราะของนางแตก ชุดเกราะที่สามารถต้านทานการโจมตีของนักจิตใหญ่ได้ กลับถูกนักจิตชั้นสี่ตัวเล็กๆ ใช้ดาบฟันแตกในคราเดียว บาดเจ็บไปถึงหน้าอก

หากไม่ใช่เพราะชุดเกราะบังเอาไว้ เกรงว่าตอนนี้นางจะไปถึงจุดจบเหมือนจูนหยูนเสวี่ยเสียแล้ว!

“คุณหนูหงยิง!” เหล่าทหารหน่วยกล้าตายเทียงฉิวมาช้าเกินไป ด้านหลังพวกเขาคือพวกชิงหยู่ที่วิ่งเข้ามา ทั้งสองเผชิญหน้า กลายเป็นสนามรบของทั้งสองฝ่ายทันที

หงยิงกระอักเลือกเป็นระลอก ดวงตาที่ชั่วร้ายของนางจ้องไปที่จูนจิ่ว หงยิงพูดขึ้น: “ข้าจำเจ้าไว้แล้ว! ครั้งนี้เจ้าก็แค่อาศัยบารมีของค่ายกลจึงสามารถอวดได้อย่างสง่าผ่าเผย คราวหน้าข้าจะทำลายร่างของเจ้าเป็นชิ้นๆ!”

ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น คนที่เผยพลังอ่อนแอบาดเจ็บสาหัสคือหงยิง! เมื่อชิงหยู่รู้สึกโล่งใจ รีบพูดอย่างเย็นชา: “อยากหนี? ศิษย์น้อง อย่าให้หงยิงหนีไปได้เด็ดขาด!”

ศิษย์น้อง?

หงยิงได้ยิน หัวของนางก็แทบระเบิด เป็นศิษย์น้องของชิงหยู่ จูนจิ่ว! นางก็คือจูนจิ่ว!

จำได้ว่าตนเองบอกกับผางชิงเยว่ หากนางได้พบกับจูนจิ่ว นิ้วเดียวก็สามารถขยี้นางให้ตายได้ ดูความเป็นจริงที่ชัดเจนตอนนี้ ใบหน้าของหงยิงบวม ถูกตบหน้าจนสมองยังคงเจ็บจี๊ดอยู่

มองไปที่จูนจิ่วความขุ่นเคือง หงยิงระเบิดอารมณ์ตะโกน: “ระเบิด!”

ไม่มีผู้ใดรู้ว่าอยู่ๆ คำพูดของหงยิงที่ว่า “ระเบิด” หมายความว่าอะไร พวกเขาเห็นเพียงทหารหน่วยกล้าตายเทียงฉิวจับกลุ่มวิ่งพุ่งเข้ามา มีเพียงจูนจิ่วเท่านั้นที่ขนลุกตั้งขึ้น ความเย็นยะเยือกคืบคลานจากฝ่าเท้าไปยังศีรษะ

จูนจิ่วตะโกน: “ถอย! พวกเขาจะระเบิดตัวเอง ทุกคนถอย!”

เสียงพูดยังไม่จบ เสียงระเบิดตูมดังขึ้น ทหารหน่วยกล้าตายเทียงฉิวระเบิดตัวตาย พวกเขาเป็นนักจิตที่มีพลังวิชาไม่น้อย ความตายที่เกิดจากการระเบิดตัวเองนั้นน่ากลัวมาก

จูนจิ่วคว้าดาบออกมาฟัน ฆ่าพวกทหารหน่วยกล้าตายเทียงฉิวก่อนที่พวกเขาจะระเบิดตัวตาย แต่เวลานั้นสั้น ในพริบตาทหารหน่วยกล้าตายเทียงฉิวส่วนใหญ่ก็วิ่งพุ่งเข้ามา เสียงร้องอย่างตื่นตระหนกของเสี่ยวอู่ดังมาที่ข้างหู ยังมีเสียงเรียกของโม่อู๋เยว่ “เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์”

ตูมๆๆ ——

เสียงระเบิดดังต่อเนื่อง โลกกำลังสั่นสะเทือนและพังทลาย ไม่มีผู้ใดคิดว่าหงยิงนั้นจะบ้าคลั่งขนาดนี้ เลือกที่จะให้ทหารหน่วยกล้าตายเทียงฉิวระเบิดตัวตายเพื่อให้นางเอาตัวรอดหนีไป

ในเสียงระเบิด สิ่งสุดท้ายที่จูนจิ่วเห็นก็คือดวงตาสีแดงของหงยิง เต็มไปด้วยความโกรธ ความเกลียดชัง ความดุร้ายและคำสัตย์สาบานอย่างร้ายกาจที่ไม่เลิกรา!

……

จูนจิ่วจำได้เพียงสายตาของหงยิง นอกจากนั้นเหลือเพียงคือความเหนื่อยล้า และความเจ็บปวดจากการได้รับบาดเจ็บ จมดิ่งสู่ความมืดมิด ไม่รู้อีกนานแค่ไหนตื่นมาอีกครั้ง แค่ลืมตาก็ทำให้จูนจิ่วสูญเสียแรงไปมาก

มองเห็นภาพคลุมเครือ เห็นเพียงแสงและเงาถูกตัดเป็นชิ้นๆ ไม่แสบตาเลย กระทั่งสติกลับคืนมา จูนจิ่วรู้ว่าแสงและเงาไม่ได้ถูกตัดเป็นชิ้นๆ แต่มีมือที่เรียวยาวสมบูรณ์แบบซึ่งเปรียบเสมือนสิ่งที่สร้างขึ้นของพระเจ้าเพื่อบดบังนางจากดวงอาทิตย์ เหลือเพียงแสงแดดอุ่นๆ สาดส่องบนร่าง ทำให้นางมีความสุขไปกับความอบอุ่นโดยไม่ต้องถูกแสงแดดทำร้ายดวงตา

เอียงศีรษะ จูนจิ่วมองผ่านนิ้วมือนี้เห็นเจ้าตัว ดวงตาสีทองสวยพราวเสน่ห์ จูนจิ่วมองเห็นเงาสะท้อนของตนเอง ใบหน้าซีดและอ่อนแรง ไม่มีสีเลือดที่ริมฝีปาก

กะพริบตา จูนจิ่วพูดขึ้น: “ข้าหมดสติไปนานแค่ไหนแล้ว?”

นางนึกออกแล้ว ขณะที่ระเบิดโม่อู๋เยว่กอดนางเอาไว้ บดบังอันตรายทั้งปวงให้นาง แต่นางหมดแรงทรุดลงและหมดสติไป

“เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ เจ้าหลับไปเดือนหนึ่งแล้ว หากเจ้ายังไม่ฟื้นขึ้นมา บางทีข้าอาจลองใช้วิธีการในตำรา” น้ำเสียงที่เจ้าเล่ห์นั้นเผยให้เห็นถึงการยั่วยวนคนอย่างเนือยๆ น้ำเสียงให้ท่า

จูนจิ่วขมวดคิ้ว “วิธีการในตำรา?”

“ใช่ จุมพิตให้เจ้าตื่น” โม่อู๋เยว่วางมือลง ใช้ปลายนิ้วถูริมฝีปากซีดของจูนจิ่ว ตอนนี้เขาก็มีความต้องการ ที่จะจูบนางอย่างรุนแรง ทำให้ริมฝีปากซีดของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์มีสีของดอกกุหลาบที่มีสุขภาพดีขึ้น

จูนจิ่วเห็นความคิดที่อันตรายในดวงตาสีทองของโม่อู๋เยว่ นางนอนตากแดดอยู่บนตักของโม่อู๋เยว่ ลุกขึ้นนั่งเรียบร้อย จุนจิ่วไขว่ห้างหมุนเวียนพลังทิพย์รอบหนึ่ง พลังทิพย์วนไปรอบๆ แขนขาและโครงกระดูกหลายร้อยชิ้นและสุดท้ายกลับไปที่จุดตันเถียน จูนจิ่วลืมตาขึ้นและมองอย่างประหลาดใจ

นางเงยหน้ามองไปที่โม่อู๋เยว่ “พลังวิชาของข้าเป็นอย่างไรบ้าง?”

“ค่ายกลวิญญาณเก้าภพคือค่ายกลพลิกฟ้าชนิดหนึ่งเป็นค่ายกลที่ลึกล้ำ เจ้าสามารถสร้างมันมาสำเร็จ ไม่ง่ายจริงๆ แม้ว่าในท้ายที่สุดแล้วจะถูกแว้งกัดแต่ก็ยังได้ลิ้มลองประโยชน์เล็กน้อย ความก้าวหน้าไปอีกขั้นของนักจิตชั้นสี่ระดับสูง ตอนนี้เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์รู้สึกอย่างไรบ้าง?” โม่อู๋เยว่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ถามนาง

ถูกต้อง!

เมื่อจูนจิ่วตื่นขึ้น นางทะลวงผ่านนักจิตชั้นสี่ระดับสูง เหลือเพียงก้าวเดียว ก็จะสามารถเลื่อนระดับเป็นนักจิตชั้นห้า! ต้องบอกว่านางยังคงเป็นนักจิตชั้นสี่ระดับต้นก่อนที่นางจะสลบไป ระดับต้น ระดับกลาง ตื่นขึ้นมาก็เป็นระดับสูง เรื่องนี้พูดออกไปจะถือเป็นตำนานเลยทีเดียว

หันศีรษะมองไปรอบๆ จูนจิ่วแปลกใจ: “เสี่ยวอู่ล่ะ?”

เสี่ยวอู่ไม่เคยห่างนางแม้แต่ก้าวเดียว เวลานี้ ทำไมเสี่ยวอู่ไม่อยู่ข้างกายนาง?

“เสี่ยวอู่อยู่กับชิงหยู่ สักพักก็มา”

จูนจิ่วหันกลับไปมองโม่อู๋เยว่ สัญชาตญาณที่กระตือรือร้นของนางรู้สึกถึงสิ่งผิดปกติ ความคิดของนางวกไปวนมา จูนจิ่วถามขึ้น: “อู๋เยว่ หลังจากที่ข้าสลบไปเกิดอะไรขึ้นบ้าง? หงยิงล่ะ ศิษย์พี่พวกเขาเป็นอย่างไรบ้าง?”

“เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ หลังจากที่เจ้าสลบไปเกิดเรื่องมากมาย เจ้าอยากฟังเรื่องใดก่อน?” ดวงตาสีเหลืองจ้องมองนาง ผมสีเงินของโม่อู๋เยว่เปล่งประกายในแสงแดด

หลังจากนางสลบ หงยิงหนีไป ชิงหยู่และคนอื่นๆ ได้รับบาดเจ็บที่ไม่ถือว่าเบาและไม่สาหัสจากการระเบิด สำนักเทียนอู่จงตกอยู่ในความตกต่ำอันเลวร้ายในความหายนะครั้งนี้ และนี่เป็นเพียงแค่เริ่มต้น!

เจี้ยนจง ตันจง ชางไห่จงเกิดหายนะพร้อมกัน ดาบชี้ไปที่สำนักเทียนอู่จง ให้ชิงหยู่และสำนักเทียนอู่จงเป็นการแข่งขันทั้งห้าสำนัก พวกเขาให้คำอธิบายการบาดเจ็บตายของสาวกนับไม่ถ้วน! เดิมยังมีสำนักหุ้นหยวน แต่หลังจากที่กู่ซงพาหยูนเฉียวกลับไปอย่างเร่งรีบ ในที่สุดก็สกัดกั้นสำนักหุ้นหยวนให้รวมอยู่ในนั้น

แต่แม้ว่าสำนักหุ้นหยวนจะเป็นกลาง อีกสามสำนักสร้างความหายนะทำให้สำนักเทียนอู่จงซึ่งได้รับบาดเจ็บอย่างมากตกที่นั่งลำบากเช่นกัน พายุฝนโหมกระหน่ำ

ไม่เพียงแค่นั้น!

ทั้งสามสำนักเห็นตรงกัน ขอให้สำนักเทียนอู่จงส่งมอบตัวจูนจิ่ว มิฉะนั้นจะไม่เพียงแค่เรื่องการแข่งขันทั้งห้าสำนักที่ต้องอธิบาย พวกเขาสามสำนักยังจะร่วมมือเพื่อทำลายสำนักเทียนอู่จง

จูนจิ่วรีบมุ่งเดินไปทางตำหนักเป่าถัง นางขมวดคิ้ว สีหน้าของนางหม่นหมองและเย็นชา