บทที่30พวกเขารนหาที่ตายถ้าอย่างนั้นจงสนองให้พวกเขาสมปรารถนา

“จูนหวั่นเอ๋อร์เจ้าอยากจะเป็นคนคุกเข่าไปตามทางปีนขึ้นเขาหรืออยากจะให้ข้าเป็นคนช่วย？”

เมื่อต้องสบตาตรงๆกับจูนจิ่วจูนหวั่นเอ๋อร์ก็ตัวสั่นสะท้าน

นางเชื่อว่าหากนางไม่ปฏิบัติตามจูนจิ่วจะต้องลงมือกับนางเป็นแน่！ฟันสบกัดกรามแน่นกรอดจูนหวั่นเอ๋อร์โกรธเสียจนตัวสั่นเทิ้ม“ข้าเอง！นังคนชั้นต่ำแค้นครั้งนี้ข้าคุณหนูผู้นี้จำเอาไว้ใส่ใจวันนี้ถูกหยามเกียรติคุณหนูผู้นี้จะต้องเอาคืนให้ยิ่งสาสม！อย่าให้ข้าจับเจ้าได้นะไม่เช่นนั้นข้าจะไม่มีวันไว้ชีวิตให้กับเจ้า”

“ขู่？”

จูนจิ่วเลิกคิ้วขึ้นมองตอบอย่างดูแคลน

จูนหวั่นเอ๋อร์ยอมที่จะรับผลของการคุกเข่าไปตลอดทางที่ปีนขึ้นเขาผลคือตอนนี้ร่างกายสามารถขยับเขยื้อนได้แล้วตอนนางอยากจะลุกขึ้นยืนแต่กลับทำไม่ได้นี่มันปีศาจร้ายชัดๆ！จูนหวั่นเอ๋อร์อดที่จะสงสัยไม่ได้ว่านังผู้หญิงชั่วคนนั้นแท้จริงแล้วหรือนางคือแม่มดที่สาปใส่นางกันแน่

มองดูใบหน้าอันบูดเบี้ยวของจูนหวั่นเอ๋อร์ที่กำลังออกไปปีนจูนจิ่วสำทับขึ้นอีก“เจ้าลืมขอโทษ”

“อื้ม！”จูนหวั่นเอ๋อร์โมโหจนส่งเสียงดังตอบน้ำเสียงเต็มไปด้วยความเคียดแค้น“ขอโทษ！”

“ขอโทษ！”

“ขอโทษ……”

ทุกครั้งที่เปล่งคำขอโทษออกมาน้ำเสียงเต็มไปด้วยอารมณ์ชิงชังและหวังจะประหัตประหารให้ตายนางจะต้องเอามีดมาชำแหละนางออกเป็นชิ้นๆ！

จูนหวั่นเอ๋อร์ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าในครั้งนี้จะเป็นตัวนางเองที่เป็นคนหาความเดือดร้อนใส่ตัว！ตัวเองคิดอยากจะดูถูกเหยียบย่ำจูนจิ่วลงพนันกับจูนจิ่วกลับได้รับผลกรรมความชั่วเหล่านั้นคืนสนอง

รอให้นางปีนมาถึงทางเข้างานชมหินร่างกายก็สามารถขยับได้แล้วนางลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วสายตาอาฆาตแค้นมองไปยังผู้คนที่อยู่โดยรอบ“อยากจะดูอะไรกันนักหนา！หากยังมองกันอีกข้าคุณหนูผู้นี้จะไปควักลูกตาของพวกเจ้าออกมาให้หมด”

ชิ้ง！

จูนหวั่นเอ๋อร์หยิบดาบออกมาพุ่งตรงเข้าไปที่งานชมหิน“นังหญิงใจชั่วข้าจะฆ่าเจ้า！”

แต่ทว่าจูนจิ่วได้ออกจากงานไปตั้งนานแล้ว

ไม่ไปหรือว่าจะรอประลองฝีมือกับจูนหวั่นเอ๋อร์ดี？จูนจิ่วหรี่ตาลงตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาที่จะประลองมือกับจูนหวั่นเอ๋อร์รอให้จูนหวั่นเอ๋อร์โกรธจนแทบจะกระอักเลือดเสียก่อนรออีกสักเพลาแล้วกัน

ออกจากงานชมหินกลับมาที่เมืองเฟิงหลัวจูนจิ่วก็แยกกับหยูนเฉียว“ถ้าอย่างนั้นก็ลากันตรงนี้เถิด”

“แม่นางจูนช้าก่อนต่อไปข้าจะตามหาเจ้าได้จากที่ไหน”

ตากระพริบปริบๆจูนจิ่วยิ้มบาง“ข้าจะไปหาเจ้าเองต่อไปพวกเราไปเจอกันที่เมืองหลวง”

จูนจิ่วจะไปเมืองหลวงหยูนเฉียวใจเต้นลิงโลดพร้อมกับพยักหน้ารับหนักๆ“ได้！”

ร่ำลากันที่ตรงนี้จูนจิ่วหาได้ตระหนักรู้ตัวไม่ว่ายังมีดวงตาสีดำคู่หนึ่งที่แอบมองมาจากในที่มืดกำลังมองตามนางไป

กลับมาที่จวนจูนจูนจิ่วก็สัมผัวได้ถึงบรรยากาศในจวนจูนที่มีการฆ่ากันเกิดขึ้นจูนจิ่วเม้มริมฝีปากดูท่าจูนไห่เทียนคงได้รับ“ของขวัญ”จากนางแล้ว

“นายหญิง”ปี้หลั๋วกำลังรออยู่ในห้องด้วยความยำเกรง

“ลองรายงานสถานการณ์ที่จวนจูนมาสิ”

“เจ้าค่ะ”

ไม่เหนือเกินความคาดหมายของจูนจิ่วจูนไห่เทียนโกรธจนหัวฟัดหัวเหวี่ยงเหมือนสายฟ้าฟาดที่ผ่าลงที่จวนจูนทำแม้กระทั่งสังหารทาสรับใช้ในบ้านบางคนทิ้งในเวลานี้ทั้งจวนจูนต่างก็กระทำการด้วยความระวังเนื้อระวังตัวเกรงว่าจะเป็นการซ้ำเติมเหมือมเพิ่มเชื้อไฟเข้าไปให้กับจูนไห่เทียน

จูนจิ่วเทน้ำให้เสี่ยวอู่มองดูเสี่ยวอู่ที่กำลังใช้ลิ้นแลบออกมาเพื่อเลียน้ำใบลิ้นสีชมพูขนาดเล็กก็หันกลับมาเลียเข้าที่นางลิ้นอันสากทำให้รู้สึกจั๊กกะจี้

มุมปากงอขึ้นเล็กน้อยจูนจิ่วค่อยๆสางขนให้กับเสี่ยวอู่นางเอ่ยปากขึ้น“รวดเร็วมากจวนจูนกำลังจะครึกครื้นกันอีกแล้วนั่นถึงจะนับว่าเป็นฉากใหญ่ครั้งสำคัญ”

ปี้หลั๋วไม่ได้ตอบใดๆทำเพียงแค่นิ่งเงียบและฟังตามเท่านั้น

ทว่าจูนจิ่วเองก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะพูดให้นางฟังเสี่ยวอู่เงยหน้าขึ้น“เจ้านายต้องทำอย่างไรกันหรือ”

“พวกเขารนหาที่ตายข้าจะสนองให้พวกเขาสมปรารถนา”

นางกำลังพลิกเล่นหินทิพย์บนฝ่ามือไปมาริมฝีปากกระตุกยิ้มที่อันตรายและแสนเยือกเย็นราวกับน้ำแข็ง“นี่ก็ถึงเวลาที่ออกจากบ้านรองกลับไปร่วมงานบ้านใหญ่ก็ต้องแพรวพราวไปด้วยเล่ห์กลเหมือนงูสารพัดพิษ”

เมืองเฟิงหลัวไม่มีอะไรที่มีค่าพอที่จะหยุดยั้งทำให้นางเสียเวลาได้อีกต่อไป

ตามหลังนางจูนหวั่นเอ๋อร์และจูนเหลยเดินทางมาถึงจวนจูนได้ช้าไปอีกก้าวการกลับมาของทั้งสองคนได้นำพายุห่าฝนครั้งใหญ่มาให้กับจวนจูนด้วย

จูนหวั่นเอ๋อร์โมโหจนเดือดพล่านต้องสังหารจูนจิ่วให้ได้เสียก่อน！จากนั้นค่อยตามจับนังสารเลวแล้วฉีกนางให้แหลกเป็นชิ้น！

จูนจิ่ว：เฝ้ารอคอยอยากดูสีหน้าของจูนหวั่นเอ๋อร์เมื่อได้พบกับนาง