บทที่34สุนัขประจำบ้านตัวหนึ่ง

“มาแล้ว！ทุกคนรีบเตรียมตัวกันเสีย”

ทาสรับใช้หยิบดาบถอยหลังลงไปตั้งท่าที่ศาลาไห่ถังหลบซ่อนตัวกันมิดชิดยิ่งขึ้น

จูนจิ่วเดินเข้ามาที่ศาลาไห่ถังเงยหน้ามองเห็นคนทั้งสามดวงตาแอบกวาดมองรอบไปทั้งสี่ทิศมุมปากค่อยๆกระตุกยิ้มพวกเขาเตรียมตัวกันเอาไว้อย่างดี

“จูนจิ่ว？”จูนเหลยแค่มองเห็นจูนจิ่วแค่ชั่วพริบตาสีหน้าก็แปรเปลี่ยนไปในบัดดลเขารู้สึกฉงนสงสัย“เจ้าคือจูนจิ่ว？”

นี่มันไม่ใช่นางชั่วช้าผู้นั้นที่งานชมหินหรอกหรือ？

ในตอนที่จูนหวั่นเอ๋อร์มองเห็นจูนจิ่วสีหน้าของหน้าเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดสีหน้าดำครึ้มหนักส่งสายตามองไปที่นางอย่างแทบจะฉีกเนื้อให้แหลกเป็นชิ้นๆ“จูนจิ่ว？นังแพศยาแท้จริงก็คือเจ้า！”

เสียงสั่นแฝงไว้ด้วยความอาฆาตแค้นเกลียดชังจูนจิ่วราวกับจะสามารถเอามีดออกมาเฉือนหั่นให้เป็นชิ้น！

จูนไห่เทียนมองเห็นปฏิกิริยาของคนทั้งสองอดไม่ได้ที่จะตกอกตกใจนี่มันเหมือนกับเป็นความแค้นที่มีต่อกันมาหลายภพหลายชาติ？แต่ทว่าก็ต้องตามนั้นแล้วเป้าหมายของเขาคือต้องการสังหารจูนจิ่ว

ตกใจประหลาดใจเป็นปฏิปักษ์คู่อาฆาตความเคียดแค้นชิงชังทั้งสามคนก็จ้องมองไปที่จูนจิ่วสายตาที่จ้องมองก็เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา

จูนจิ่วในตอนนี้เทียบกับเมื่อวันวานเปลี่ยนไปราวฟ้ากับเหวจากเดิมที่เป็นคนร่างกายอ่อนแอใบหน้าสีเหลืองซีดเซียวผอมแห้งแคระแกร็นรูปร่างเล็กบอบบางไม่น่ามองเลยสักนิดประกอบกับท่าทีที่ดูขี้ขลาดดูตื่นกลัวสวมใส่เสื้อผ้าสีมอซอขมุกขมัวเมื่อเดินออกมาไม่แน่ว่าหากเทียบกับนางรับใช้สักคนแล้วดูท่าทางยังเหมาะจะเป็นคุณหนูมากกว่านางเสียด้วยซ้ำ

แต่ทว่าในตอนนี้！

ชุดสีแดงเพลิงสดใบหน้าเรียวเล็กกอบกับเครื่องหน้าที่ดูโดดเด่นสีผิวจากที่เคยซีดคล้ำเหลืองก็หายไปกลับกลายเป็นผิวขาวบอบบางดุจกระเบื้องเคลือบ

เชิดหน้าอกตั้งตรงยืนอยู่ทางด้านนั้นจับจ้องมองพวกเขาด้วยสายตาที่เยือกเย็นและดูถูกท่าทีเต็มไปด้วยความถือตัวจูนหวั่นเอ๋อร์กับพวกเขาจ้องตามองตรงอย่างยากลำบากเพียงชั่วขณะจูนไห่เทียนเบิกตาโพลงมองอย่างตกตะลึงแค่เพียงไม่เจอกันไม่กี่วันจูนจิ่วไม่เพียงเปลี่ยนกลับกลายเป็นคนสวยชวนพิศอีกทั้งท่วงท่าก็ดูมีเสน่ห์งดงาม

นี่เป็นผลของยาวี่เจียงที่จูนจิ่วใช้รอให้นางฝึกชำระพลังลมปราณแล้วนั่นถึงจะเรียกว่าเป็นการแปลงร่างที่แท้จริง

จูนจิ่วค่อยๆเม้มริมฝีปากมองไปที่จูนหวั่นเอ๋อร์ด้วยท่าทีขบขัน“พวกเราเจอกันอีกแล้ว”

“หึหึ”จูนหวั่นเอ๋อร์ใช้แรงกัดฟันแน่นได้เห็นจูนจิ่วอีกครั้งก็ทำให้นางนึกถึงตอนงานชมหินครั้งนั้นนับว่าเป็นความอัปยศอดสูครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิตของนาง！และนั่นนึกไม่ถึงเลยว่าจะเป็นจูนจิ่วคนโง่ไร้ประโยชน์ผู้นี้เป็นคนมอบให้

ถ้าหากไม่ใช่ว่าเทียบกับภาพในความทรงจำกับจูนจิ่วในตอนนี้ที่แตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัดนางเองก็จำจูนจิ่วแทบไม่ได้เลยเหมือนกันในขณะนี้เองจูนหวั่นเอ๋อร์ก็ทราบถึงสาเหตุที่ตอนเห็นจูนจิ่วครั้งแรกก็รู้สึกขัดลูกหูลูกตาเป็นอย่างมาก

จูนจิ่ว！

มือกำหมัดแน่นสายตาของจูนหวั่นเอ๋อร์สาดส่องไปด้วยความเกลียดชังอย่างน่ากลัวและโหดเหี้ยมนางยิ้มเย็นพร้อมกับเอ่ยขึ้น“คาดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นเจ้า！ถ้าเช่นนั้นก็ดีข้าจะได้สะสางให้เรียบร้อยในคราเดียว”

นังแพศยาจูนจิ่วผู้นี้นางสังหารนางแล้วก็เหมือนยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว

จูนไห่เทียนสัมผัสได้ถึงบรรยากาศกลิ่นไอเต็มไปด้วยความแปลกประหลาดเขาจ้องที่จูนจิ่วกล่าวด้วยเสียงที่ไม่พอใจ“จูนจิ่วงานฉลองของครอบครัวครั้งนี้เชื้อเชิญให้เจ้ามาเหตุใดถึงมัวรีรอชักช้าทำให้เสียเวลาเช่นนี้เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นคุณหนูหรืออย่างไร？ยังจะทำท่าทีดูจองหอง”

“ท่านผู้นี้คือพ่อบ้านผู้ดูแลตระกูลใหญ่ใต้เท้าจูนเหลย”จูนไห่เทียนยิ้มให้จูนเหลยด้วยท่าทีประจบสอพลอ

จูนเหลยยังคงตกอยู่ในห้วงความประหลาดใจถึงการเปลี่ยนแปลงของจูนจิ่วโดยไม่ได้สนใจจูนไห่เทียนเลยสักนิดจูนไห่เทียนเองก็ไม่ได้มีท่าทีรู้สึกอับอายกลับหันหัวไปมองที่จูนจิ่วสีหน้าก็แปรเปลี่ยนเป็นดุร้ายขึ้นมาทันทีเมื่อเขาได้สังเกตเห็นเสี่ยวอู่ในอ้อมแขนของจูนจิ่ว

“จูนจิ่วเจ้ามาร่วมงานเลี้ยงของตระกูลเหตุใดถึงนำสัตว์ประหลาดมาด้วย？รีบเอาไปทิ้งเสีย！แล้วรีบมาคำนับขออภัยต่อใต้เท้าจูนเหลยขอให้ท่านใต้เท้าจูนเหลยยกโทษให้เจ้า”

ได้ยินว่าให้เอามันไปทิ้งเสี่ยวอู่ก็โมโหกรงเล็บแหลมคมกางแผ่หราออกมาดวงตาอันดุร้ายของแมวน้อยจับจ้องมองไปที่จูนไห่เทียน

จูนไห่เทียนเห็นจูนจิ่วไม่ตอบเสียงก็แผดสูงดังก้องขึ้นอย่างบีบบังคับ“จูนจิ่วเจ้าได้ยินแล้วหรือยัง”

จูนจิ่วยิ้มขึ้น“สุนัขรับใช้ตัวหนึ่งของตระกูลนี้ทำไมข้าจะต้องขอโทษต่อเจ้าสัตว์ประหลาดนี่ด้วย”

“เจ้า！”จูนเหลยตบโต๊ะด้วยความโมโห“จูนจิ่วเจ้าช่างอาจหาญยิ่งนักเจ้าว่าใครเป็นสุนัข？ไหนเจ้าลองว่ามาอีกหนสิ”