บทที่36โม่อู๋เยว่กลับมาแล้ว

เมื่อได้ฟังข้าทาสบริวารก็รีบพุ่งทะยานตัวเข้าไปหาจูนจิ่ว

บนต้นไม้ฝั่งตรงข้ามชายหนุ่มบ่นพึมพำกับตัวเองด้วยความประหลาดใจ“ดูท่าข้าได้มาพบกับงานใหญ่งานช้างเข้าให้แล้ว！นี่ข้าต้องเข้าไปช่วยแม่นางผู้นั้นหรือไม่นะ”

“เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ไม่ต้องการความช่วยเหลือของเจ้า”เสียงหยิ่งผยองกล่าวออกมาเบาๆจากข้างทางให้ได้ยินชายหนุ่มตกใจผวาตัวสั่นเทิ้มหันไปมองรอบด้าน

มีเพียงคนหนึ่งที่เหยียบเบาๆอยู่บนกิ่งไม้ด้านบนสุดพิจารณามองดูก็เห็นกิ่งไม้นั้นผอมเรียวบอบบางเกาะอยู่อย่างโดดเดี่ยวดูท่าสายลมที่พัดผ่านมายังหนักเสียกว่าเสียด้วยซ้ำเมื่อมองดูแบบนี้ก็เหมือนกับเขาผู้นั้นกำลังลอยตัวอยู่กลางอากาศ

ใบหน้าท่าทีที่ดุดันดวงตาสีทองคู่หนึ่งที่ทอดมองดูด้วยความเย็นชาและหยิ่งผยองค่อยๆกวาดตามองเขาชายหนุ่มตัวแข็งทื่อลมหายใจราวกับถูกกลั้นเอาไว้แค่ชั่วครู่ก็คุกเข่าลงย่อแสดงความเคารพ“ต้อนรับนายท่าน”

“ข้าบอกให้เจ้าดูแลนางเจ้ากลับดูแลแบบนี้อย่างนั้นหรือ？”แค่มองอยู่ด้านข้าง？

ชายหนุ่มได้ฟังก็รีบร้องขึ้นเป็นพาละวันนายท่านก็ท่านไม่ได้เป็นคนบอกเองหรอกหรือว่านางไม่ต้องการการช่วยเหลือแน่นอนเขาไม่สามารถอธิบายแบบนี้ออกไปได้ถ้าไม่อย่างนั้นแล้วนายท่านคงจะบีบคอเขาจับหัวเอาหน้าแนบสนิทติดไปกับต้นไม้

ชายหนุ่มตอบด้วยเสียงขลาดๆ“ข้าน้อยมาไม่ทันที่จะเข้าลงมือ”

โม่อู๋เยว่ยืนอยู่บนกิ่งไม้บนยอดก้มหัวทอดสายตามองลงไปยังเรือนไห่ถังด้านในเมื่อสายตาหยุดลงที่ร่างของจูนจิ่วริมฝีบากบางชวนมองก็กระตุกขึ้น

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เขากลับมาแล้ว

โม่อู๋เยว่เอ่ยปากขึ้นออกเสียงสั่งอย่างเด็ดขาด“ปิดจวนจูนไม่ว่าจะคนเป็นหรือคนตายอย่าให้มีใครหลุดรอดออกไปได้”

“ขอรับ”ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างโล่งอกพร้อมกับออกตัววิ่งไปอย่างรวดเร็ว

รอยยิ้มของโม่อู๋เยว่ฉีกยิ้มลึกแต่ทว่านัยน์ตาสีทองกลับเต็มไปด้วยความเยือกเย็นโหดเหี้ยมกล้าที่จะลงมือกับเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์อย่างนั้นหรือ？หึช่างอาจหาญเกินไปแล้ว

จูนจิ่วไม่รู้ว่าโม่อู๋เยว่กลับมาแล้วอีกทั้งกำลังอยู่ที่ด้านนอก“แอบจ้องมอง”นางพร้อมทั้งช่วยนางปิดจวนจูนในเวลานั้นนางถูกทาสรับใช้ในจวนจูนล้อมตัวเอาไว้สีหน้าไม่ไหวติงกลับมองไปที่จูนหวั่นเอ๋อร์ด้วยความเย็นชาประดุจน้ำแข็ง

กรงเล็บที่อยู่ในฝ่าเท้าของเสี่ยวอู่พุ่งออกมาและกางออกมัน“เจ้านายท่านให้ข้าช่วยท่านสั่งสอนหญิงใจทรามผู้นี้เถิด”

เสี่ยวอู่กระโดดพุ่งตัวออกจากอ้อมกอดของจูนจิ่วหลบหลีกทาสรับใช้อย่างคล่องแคล่วจงใจเหยียบกลางกบาลของจูนเหลยเพื่อกระโดดพุ่งตัวไปทางจูนหวั่นเอ๋อร์ใต้สายอาทิตย์กรงเล็บอันแหลมคมของมันก็ไม่ได้ยิ่งหย่อนด้อยไปกว่าปลายแหลมของดาบ

“อ้าก”จูนหวั่นเอ๋อร์ร้องขึ้นอย่างสุดเสียงนางคาดไม่ถึงว่าแมวขาวตัวน้อยจะกล้าแอบพุ่งตัวเข้ามาโจมตีนางอีกทั้งยังรวดเร็วอย่างไม่น่าเหลือเชื่อมองเห็นรอยแผลเป็นลายสามแถบมีเลือดไหลซึมจูนหวั่นเอ๋อร์ทั้งเจ็บทั้งโมโห

นางยื่นมือออกไปจับเสี่ยวอู่ทว่าเสี่ยวอู่กับใช้ความชำนาญหลบหลีกได้ทันเงยหน้ามองดดูจูนจิ่วจูนหวั่นเอ๋อร์ก็ตัวค้างเป็นหิน

เห็นเพียงจูนจิ่วที่ลงมือแล้วนางก็สะบัดตัวพุ่งตรงเข้าไปในวงที่กำลังล้อมรอบทุกอย่างที่กำลังดำเนินอยู่ตรงหน้าราวกับฝูงคลื่นอสูรกายกริชควงตัวหมุนอยู่ที่ปลายนิ้วแสงเย็นที่ตัดผ่านคมกริชแหลมก็ถูกอาบไว้ด้วยหยาดโลหิตสีแดง

ซิวว！

ผลั่ก！ผลั่กผลั่ก——

ใต้ฝ่าเท้าของจูนจิ่วมีเสียงลมที่พัดผ่านนางใช้กริชประลองอย่างคล่องแคล่วด้วยท่วงท่าที่งดงามความเร็วประดุจสายลมพายุชั่วขณะที่พัดผ่านร่างของนางถูกล้อมไว้ในใจกลางวงแต่ทว่าฝีไม้ลายมือของนางเต็มไปด้วยความชำนิชำนาญรับมือทุกกระบวนท่าของฝั่งตรงข้ามที่หมายพุ่งเข้ามาทำลายได้อย่างง่ายดายพวกเขาอยู่ตรงเบื้องหน้าของนางไม่มีความสามารถที่จะหยุดทานต่อต้านได้สักนิดเดียว

ยาวี่เจียงเพิ่มความรวดเร็วและธาตุในร่างกายของจูนจิ่ว

นางยื่นมือออกมาคว้าเอาเข้าที่ลำคอของทาสรับใช้ที่อยู่ด้านหน้ากร่อก！หักคอลงดวงตาแทบไม่ได้กระพริบหมุนตัวกริชบินคว้างออกไปปลั่ก！เสียบเข้าที่ขมับของทาสรับใช้พร้อมกระชากดึงออกมีเลือดแดงฉานเป็นดวงไหลติดออกมาหลงเหลือร่องรอยสีขาวแค่เพียงเล็กๆให้เห็น

ผลั่ก！

ร่างที่ไร้วิญญาณร่วงตกลงบนฝ่าเท้าของจูนจิ่วทาสรับใช้คนสุดท้ายก็ถูกนางจัดการอย่างฉับไวราวกับสายฟ้าฟาดเสี่ยวอู่กระโดดกลับไปหมอบตัวลงบนบ่าของจูนจิ่วมองไปยังจูนหวั่นเอ๋อร์พร้อมกับแยกเขี้ยว

สะบัดเลือดที่ติดบนกริชออกแล้วจูนจิ่วเงยหน้ามองที่จูนไห่เทียนและจูนหวั่นเอ๋อร์ทั้งสองคนต่างก็ตกอกตนใจแทบสิ้นสติมีอย่างเดียวที่แตกต่างกันก็คือจูนหวั่นเอ๋อร์เรียกสติกลับคืนได้รวดเร็วกว่าดวงตาของนางเบิกโตขึ้นสีหน้าท่าทางหวาดหวั่นขวัญผวาอย่างไม่อยากเชื่อในสายตาของตัวเอง

“จูนจิ่ว！คาดไม่ถึงว่าเจ้าปกปิดซุกซ่อนความสามารถแบบนี้เอาไว้！ข้ารู้จักเจ้าน้อยเกินไป”จูนหวั่นเอ๋อร์ทั้งตกใจและหวาดกลัว