บทที่4จูนจิ่วคนเดิมผู้อนาถ

จูนจิ่วยื่นมือรับมีดสั้นออกมาจากกำไลข้อมือจ่อตรงปากจูนเชียนเชียน“อ้าปากอย่างว่าง่ายสิข้าจะลงมืออย่างรวดเร็วไม่เจ็บหรอก”

“ฮือฮือฮือ”จูนเชียนเชียนหรือจะกล้าอ้าปากกัดกรามอย่างสุดแรงแล้วส่ายหัวอย่างเดียว

นางตกใจจนตัวงอเบิกตาโตมองดูจูนจิ่วตกใจกล้วอย่างที่สุดนางน่ากลัวมาก

จูนเชียนเชียนอยากขอความช่วยเหลือแต่บ่าวไพร่ต่างล้มกลิ้งอยู่กับพื้นปี้หลัวตกใจจนเสียงหายในสายตาพวกเขาจูนจิ่วไม่ใช่คนไร้ประโยชน์อย่างเมื่อก่อนอีกต่อไปนางเป็นผีที่โหดเหี้ยมอำมหิตนางกลับมาแก้แค้นแล้ว

จูนจิ่วขมวดคิ้ว“ไม่อ้าปากนึกว่าข้าจะไม่มีหนทางแล้วใช่ไหม?”

จูนจิ่วขยับนิ้วยกคางจูนเชียนเชียนออก

“อ๊าก”

“หยุดนะ”เสียงดังคำรามเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบกำลังเดินมา

มีดสั้นเพิ่งบาดปากของจูนเชียนเชียนเลือดสดๆไหลออกมาจูนจิ่วได้ยินเสียงจึงหันไปดูมองเห็นชายวัยกลางคนจ้องมองนางด้วยความตกใจและโมโหนางหาคนคนนี้ในความทรงจำเขาคือจูนเหลยเทียนเจ้าบ้านบ้านรองเมืองเฟิงหลัว

คนหนึ่งที่เกลียดและต้องการให้จูนจิ่วคนก่อนตายเหมือนกัน

จูนเหลยเทียนตะโกนขึ้นว่า“จูนจิ่วเจ้ากล้าดียังไงยังไม่รีบปล่อยเชียนเชียน”

จูนเชียนเชียนอยากร้องเรียกขอความช่วยเหลือแต่คางโดนถอดออกแล้วในปากยังมีมีดสั้นคาอยู่จึงทำได้เพียงปล่อยให้น้ำตาไหลอย่างหวาดกลัวแววตามองไปยังจูนเหลยเทียนอย่างขอความช่วยเหลือ

“ทำไมข้าต้องปล่อยนาง?”

“จูนจิ่วเจ้ากล้าดียังไงที่ไม่ฟังคำสั่งข้า”จูนเหลยเทียนถลึงตา

เขาได้ทราบข่าวบอกว่าเรือนทางทิศตะวันออกเฉียงใต้มีเสียงร้องอย่างเจ็บปวดจึงคิดถึงว่าเชียนเชียนเคยมาเล่าข่าวดีให้ฟังว่าได้ฆ่าจูนจิ่วตายแล้วนางจะไปจุดเผาเรือนทิ้งให้จูนจิ่วไม่หลงเหลืออะไรในโลกนี้อีก

ในใจคิดป้องกันไว้ก่อนเผื่อมีอะไรเปลี่ยนแปลงจึงรีบมาดูยังไงจูนเหลยเทียนก็คิดไม่ถึงว่าจะเห็นภาพตรงหน้านี้

ไหนบอกว่าจูนจิ่วตายแล้วไม่ใช่หรือ?

มองดูจูนเหลยเทียนแล้วจูนจิ่วก็หัวเราะบนใบหน้านางยังเปื้อนไปด้วยเลือดสดๆท่าทางที่หัวเราะนี้ทำให้นางงดงามมากและเหมือนกับรอยยิ้มของเทพแห่งความตายในใจจูนเหลยเทียนหวั่นกลัว

จูนจิ่วเก็บมีดสั้นเช็ดเลือดบนใบหน้าจูนเชียนเชียนการกระทำนี้ทำให้ในใจจูนเหลยเทียนตกใจจนเนื้อเต้นจูนจิ่วเงยหัวมองดูจูนเหลยเทียน“จูนเหลยเทียนเจ้าเป็นแค่เจ้าของบ้านรองมีสิทธิ์อะไรให้คุณหนูอย่างข้าฟังคำของเจ้า?”

“เจ้า”

“ข้าจำได้เกียรติศักดิ์ของข้าคือคุณหนูเอกตามธรรมเนียมแล้วเจ้าพบข้าต้องทำความเคารพทักทายข้า”จูนจิ่วพูดขึ้นอย่างเกียจคร้าน

“ฮ่าฮ่าฮ่า”จูนเหลยเทียนอ้าปากกว้างหัวเราะ“จูนจิ่วเจ้ากำลังฝันอยู่หรือ?เจ้าคนขี้ขลาดตาขาวอย่างเจ้ายังอยากเป็นคุณหนูเอก?พ่อแม่เจ้าล้วนตายไปแล้วเหลือไว้แค่คนขี้ขลาดตาขาวอย่างเจ้าตระกูลจูนยอมเลี้ยงดูเจ้าล้วนเป็นบุญอย่างยิ่งแล้ว”

“เจ้าคงยังไม่ลืมว่าทำไมเจ้าถึงถูกส่งมายังบ้านรองไช่ไหม?เจ้าทำให้คุณหนูใหญ่โกรธจึงโดนไล่ออกมาตอนนี้คนที่สั่งฆ่าเจ้าก็เป็นคำสั่งของจู๋หมู่เจ้ายังมีสิทธิ์อะไรมาพูดถึงเกียรติศักดิ์ของเจ้าต่อหน้าข้า?”

หือมีเรื่องแบบนี้ด้วยหรือ?

จูนจิ่วทบทวนความทรงจำของตนพบว่าจูนเหลยเทียนพูดไม่ผิดตอนนี้นางยังรู้อีกว่าบ่าวไพร่ที่มากับจูนเชียนเชียนเป็นคนของจู๋หมู่คำสั่งของผู้หญิงจิตใจเหี้ยมโหดคนนั้น

“นายท่านเจ้าของเดิมของร่างนี้มีชิวิตอนาถยิ่งนัก”เสียงในกำไลข้อมือพูดขึ้น

อืมจูนจิ่วเห็นด้วยช่างอนาถจริงๆ

จูนเหลยเทียนเห็นจูนจิ่วไม่พูดอะไรก็นึกคิดว่าจูนจิ่วเกรงกลัวจึงยกมือออกคำสั่งให้ทหารล้อมจูนจิ่วไว้

จูนเหลยเทียนจ้องมองจูนจิ่วอย่างเย้ยหยัน“จูนจิ่ววันนี้เจ้าต้องตายปล่อยเชียนเชียนเดี๋ยวนี้ข้าจะให้เจ้าได้ตายอย่างรวดเร็ว”

“เจ้าอยากจะฆ่าข้า?อาศัยเจ้าเนี๊ยนะ”จูนจิ่วหัวเราะเสียงดังไม่รีบร้อนเลยสักนิด

เสียงในกำไลข้อมือก็กำลังหัวเราะ“คนอย่างพวกเขาคิดอยากจะฆ่าเจ้านายฝันไปเถอะเจ้านายลงมือเลยสั่งสอนพวกเขาสักหน่อย”