บทที่5เจ้านายหล่อมากหล่อที่สุดเลย

จูนเหลยเทียนมองดูจูนเชียนเชียนที่น้ำตาไหลนองหน้าและปนเปื้อนไปด้วยเลือดอย่างสงสาร“เชียนเชียนอดทนไว้นะพ่อจะรีบช่วยเจ้าทหารลงมือ”

ข้างหลังจูนเหลยเทียนมีทหารองอาจตามมาสองคนเมื่อสองคนนั้นลงมือสีหน้าจูนจิ่วเปลี่ยนไปนางรู้สึกได้ถึงอันตราย

“เด็กน้อยให้ข้าช่วยเจ้าไหม?”ในใจมีเสียงผู้ชายดังขึ้น

“ไม่จำเป็น”จูนจิ่วปฏิเสธนางเงยหัวมองดูสองคนนั้นยื่นมือดึงจูนเชียนเชียนขึ้นมา

จูนเหลยเทียนเห็นเข้าจึงรีบตะโกนขึ้นว่า“อย่าให้คุณหนูได้รับบาดเจ็บ”

“รับทราบ”

ชายองอาจสองคนเป็นห่วงความปลอดภัยของจูนเชียนเชียนจึงลงมืออย่างระมัดระวังจูนจิ่วไม่คำนึงถึงอะไรหมุนสะบัดมีดสั้นในมีดบาดคมไร้เงาเพียงแปบเดียวชายองอาจสองคนยังไม่ทันถูกเนื้อต้องตัวจูนจิ่วกลับโดนจูนจิ่วแทงบาดเจ็บตรงแขน

สีหน้าเคร่งขรึมชายองอาจสองคนสบตากัน

คนหนึ่งกระโจนเข้ามายื่นมือคว้าตัวจูนเชียนเชียนอีกคนแอบกระโจนมาทางด้านหลังจูนจิ่วรู้สึกได้ถึงคนข้างหลังมีอันตรายจะต้องหลบ

นางหิ้วคอเสื้อจูนเชียนเชียนไว้ยกมือโยนใช้เท้าถีบตรงท้องจูนเชียนเชียน

อ๊วก

จูนเชียนเชียนอ้วกออกมาเป็นเลือดชายองอาจตรงหน้ารีบอุ้มจูนเชียนเชียนไว้เมื่อจูนจิ่วมือว่างแล้วก็หมุนตัวหางตามองเห็นในมือคนข้างหลังคนนั้นมีแสงสีขาวอ่อนๆแสงอันนี้อันตรายที่สุด

จูนจิ่วยกปลายเท้ารีบถอยออกห่างชายองอาจรีบไล่ตาม

จูนเหลยเทียนเห็นจูนเชียนเชียนอ้วกออกมาเป็นเลือดสงสารจับใจจนหน้าตาเปลี่ยนรูปตะคอกอย่างโมโหว่า“ฆ่านาง”

เมื่อได้รับคำสั่งชายองอาจส่งเสียงดังขึ้นอีกครั้งแสงในมือนั้นก็สว่างขึ้นอีกหลายชั้นชายองอาจอีกคนก็ไล่ตามมาจูนจิ่วรับมือกับสองคนสถานการณ์อันตรายอย่างมาก

ในที่ลับผู้ชายกำลังจะปรากฏตัวแล้วก็พึมพำขึ้นมุมปากค่อยๆยิ้ม“เด็กน้อยที่แท้เจ้ายังมีแอบซ่อนไว้”

มองเห็นจูนจิ่วปล่อยเข็มเงินออกจากนิ้วมือหลายเล่ม

ลอยไปปักตรงฝ่ามือชายองอาจกลับโดนแสงขาวนั้นหลอมละลายในใจเต้นระทึกจูนจิ่วคิดถึงความทรงจำของเจ้าของเดิมอันหนึ่งที่เรียกว่านักจิต

ความระมัดระวังจึงมีเพิ่มขึ้นหลายเท่า

จูนจิ่วไม่ปกปิดอีกต่อไปปล่อยเข็มเงินในมืออย่างรัวคราวนี้ไม่ได้เล็งไปที่ฝ่ามือชายองอาจแต่เล็งไปตามร่างกายของเขาเพียงแค่เข็มเงินเล็กๆชายองอาจไม่แม้แต่จะหลบไม่อยู่ในสายตาเลยด้วยซ้ำ

เห้อจูนจิ่วยิ้มเย้ยดูถูกคู่ต่อสู้อาจต้องเสียชีวิตได้

เข็มเงินไม่ได้ปักโดนหน้าอกชายองอาจร่างชายองอาจกระตุกปังล้มลงกับพื้นร่างกายกระตุกไม่หยุดในปากมีฟองไหลออกมาชายองอาจอีกคนมองดูอย่างตกใจจนเนื้อเต้นโชคดีที่ตัวเองหลบทัน

“หากลืมตัวก็ทำให้ตายได้นะ”

เสียงหญิงสาวพูดขึ้นพร้อมเสียงหัวเราะชัดเจนรื่นหูวนเวียนอยู่ในหูชายองอาจร่างกระตุก

อ๊าก

มีดสั้นลากจากล่างขึ้นบนจากคอชายองอาจจนปักเข้าไปในหัวสมอง

จูนจิ่วดึงมีดสั้นออกฉึกเลือดพุ่งไหลออกมามีหลายหยดกระเด็นเปื้อนหน้าจูนจิ่ว

“เจ้านายหล่อมากหล่อที่สุดเลยเจ้านายเก่งที่สุด”

เงียบๆ

จูนจิ่วมองดูจูนเหลยเทียนกับจูนเชียนเชียนอย่างเยือกเย็นยิ้มที่มุมปากทั้งสองตกใจจนตัวสั่น

“จูนจิ่วเจ้าคิดจะทำอะไร”จูนเหลยเทียนตะคอกขึ้นร่างกายเขาก็ปรากฏแสงสีขาวขึ้นหนึ่งชั้นสีเข้มกว่าชายองอาจสองคนเมื่อกี้เขาจ้องเขม็งจูนจิ่วอย่างเอาเรื่อง

ภายนอกแลดูมีสติแต่แววตาเขาฉายแววสั่นเทาไม่มีทีท่าว่าเขาก็กำลังหวาดกลัวจูนจิ่วเก่งกาจขึ้นอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

โหดเหี้ยมน่ากลัว

ลงมือเหี้ยมโหดเด็ดขาดจนทำให้ไม่อยากเชื่อว่านางจะขี้ขลาดตาขาว

มองดูร่างที่โดนพิษจนตายบนพื้นกับชายองอาจที่โดนฆ่าตายในใจจูนเหลยเทียนหวั่นไหวเขาจะสามารถฆ่าจูนจิ่วได้ไหม?

“เจ้ายังอยากฆ่าข้า?”

“ไม่”จูนเหลยเทียนรู้สึกตัวแล้วรีบส่ายหัวเขาพูดขึ้นว่า“จูนจิ่วระหว่างเรามีความเข้าใจผิดกันไม่ใช่พวกเราที่ต้องการฆ่าเจ้าคำสั่งของจู๋หมู่ตระกูลจูนพวกเราจะไม่ทำตามไม่ได้”

จูนเหลยเทียนออกอาการอย่างหน้าด้านหน้าไม่อายเป็นที่สุด