บทที่8สาเหตุที่ข้ามภพ

กำไลข้อมือกระพริบสองครั้งพูดอย่างติดๆขัดๆว่า“ก็ไม่มีอะไรนี่”

“เวลาเจ้าโกหกจะมีแสงกระพริบสองครั้งเวลาพูดจะติดอ่างเสี่ยวอู่เจ้าคิดว่าจะสามารถปิดบังข้าได้หรือ”

เสี่ยวอู่รู้ว่าปิดบังต่อไปไม่ได้แล้วจึงพูดอย่างหมดอาลัยตายอยาก“ข้าทำไปก็เพื่อช่วยเจ้านายข้ารู้ว่าในงานประมูลนั้นมีระเบิดซ่อนอยู่แต่ตอนนั้นระเบิดก็แตกแล้วข้าจึงทำได้เพียงช่วยวิญญาณของเจ้านายออกมา”

เสี่ยวอู่มีความสามารถแบบนี้ด้วย?

จูนจิ่วหลับตานางรู้ว่าเสี่ยวอู่มีญาณปัญญาอ่อนโยนและก็ฉลาดยังมีพื้นที่ให้นางได้เก็บยาและสิ่งของต่างๆและยังสามารถพาวิญญาณไปด้วย?

“เจ้านายวิญญาณของท่านข้ารักษาไว้ได้ไม่นานจึงจำต้องข้ามภพส่งท่านมายังที่นี่แต่ร่างกายจูนจิ่วนี้พอดีกับเจ้านายมากและยังมีรูปร่างหน้าตาเหมือนกันด้วย”

จูนจิ่วลูบดูหน้าตัวเอง

เมื่อกี้ตอนที่นางอาบน้ำนางมองดูกระจกหน้าตาเหมือนกันจริงๆเป็นตอนยังเด็กตอนอายุประมาณสิบสามขวบ

จูนจิ่วถามขึ้นว่า“เมื่อกี้เจ้าพูดว่าในงานประมูลมีระเบิดซ่อนไว้”

“สามารถระเบิดคนทั้งหมดระเบิดขึ้นฟ้าแบบนั้น”

ที่แท้เสียงปังที่ดังเป็นเสียงระเบิดแตกใครเป็นคนทำ?

จูนจิ่วคิดอยู่วิเดียวแล้วถามต่อว่า“แล้วข้ายังกลับไปได้ไหม?”

“ไม่ได้แล้ว”เสี่ยวอู่ตอบเสียงอ่อน“ร่างคงโดนระเบิดแหลกเป็นผงแล้วกลับไปไม่ได้”

“อืม”จูนจิ่วขานรับเฉยเมยนางไม่มีอะไรให้ต้องเสียใจ

ในโลกใบนั้นนางเป็นเด็กกำพร้าไม่มีญาติตายแล้วก็แล้วไปสิ่งของมีค่าล้วนเก็บไว้ในอากาศไม่ถือว่าเสียเปรียบพูดไปแล้วประสบการณ์ของร่างกายนี้ช่างอนาถจริงๆ

มีชื่อเรียกว่าจูนจิ่วเพราะเกิดตอนเดือนเก้าพ่อแม่ตายแล้วตระกูลจูนตั้งชื่อให้นางอย่างขอไปที

ต่อมาตอนอายุสิบสองก็คือปีที่ผ่านมาได้ทดสอบพรสวรรค์ปรากฏว่าไม่สามารถฝึกวิชาได้เป็นคนขี้ขลาดตาขาวจึงไล่ออกจากบ้านหลักทันทีทิ้งมาไว้ที่บ้านรองอย่างตามมีตามเกิด

ต่อมาหลังจากนั้นก็คือตอนที่จูนจิ่วข้ามภพมาพบกับเจ้าของเดิมที่โดนจู๋หมู่บ้านหลักออกคำสั่งให้ฆ่านาง

ส่วนเหตุผลนั้นจูนจิ่วค้นหาในความทรงจำได้ความว่าจูนจิ่วเป็นพ่อที่แสนดีคนหนึ่งตอนมีชีวิตอยู่โคตรมีอำนาจตำแหน่งฐานะเกียรติศักดิ์สูงส่งด้วยเหตุนี้จึงให้นางกับองค์ชายรัชทายาทหมั่นหมายกันไว้ตั้งแต่ยังอยู่ในครรภ์

“คนขี้ขลาดตาขาวคนหนึ่งพ่อแม่ตายแล้วจะเหมาะสมกับองค์ชายรัชทายาทได้อย่างไร?และบังเอิญคุณหนูเอกคนโตของบ้านหลักจูนหยูนเสวี่ยก็หลงรักองค์ชายรัชทายาทคนนี้”

จูนจิ่วยิ้มที่มุมปาก“เจ้าของเดิมโดนฆ่าก็เพราะแบบนี้”

“เจ้านายคนพวกนี้โหดร้ายมากเลยอำมหิตได้ขนาดนี้เจ้านายเราหนีไปเลยไหมอาศัยฝีมือการแพทย์ของเจ้านายพวกเราอยากไปที่ไหนก็ไปที่นั่น”เสียวอู่เสนอความคิดเห็น

“ไม่ในโลกใบนี้กับโลกที่พวกเราจากมาไม่เหมือนกันที่นี่มีนักจิตคนที่ฝึกฝนได้จะมีชีวิตยาวนานหลายร้อยปีฝีมือการแพทย์ยังไม่รู้ว่ามีผิดพลาดต่างกันยังไงไหม”

ในความทรงจำของเจ้าของเดิมไม่มีความรู้ด้านการแพทย์เลย

ดังนั้นจูนจิ่วจึงไม่สามารถเอามาเทียบกันได้นางต้องการอาศัยฐานะของตระกูลจูนเพื่อทำความคุ้นเคยกับโลกใบนี้

จูนจิ่วนั่งไขว่ห้าง“มีความแข็งแกร่งถึงถือเป็นราชาร่างกายนี้ต่อให้ขี้ขลาดตาขาวจริงๆตกถึงมือหมอเทวดาจูนจิ่วของข้าข้าก็สามารถเปลี่ยนเป็นมีพรสวรรค์”

“เจ้านายเก่งกาจสู้ๆ”

จูนจิ่วหลับตาในปากพึมพำบทท่องที่นางฝึกฝนอยู่ตลอดในชาติที่แล้ว…..วิชาปิงซิน

นางไม่รู้ตอนที่นางฝึกฝนวิชาปิงซินพลังจิตระหว่างฟ้าดินปรากฏขึ้นอย่างทันทีไม่ได้เข้าสู่ร่างจูนจิ่ว

หากมีคนอื่นอยู่จะต้องเบิกตาโตคนขี้ขลาดตาขาวสามารถนำปราณเสริมร่างแล้ว

ปราณเสริมร่างจูนจิ่วรู้ผิดปกตินี่ไม่เหมือนกับตอนที่นางฝึกฝนในภพที่แล้วรู้สึกไม่เหมือนกันจูนจิ่วขมวดคิ้วลืมตาขึ้นบนแขนโดนสิ่งของอะไรนุ่มๆปุยๆสัมผัสผ่าน

เมื่อก้มมองดู“เหมียว”