ปล้นสวรรค์ SPH: บทที่ 239 ชักชวน

SPH: บทที่ 239 ชักชวน

 

” เขา?”

ดวงตาของ โม่เปาซวน ยังคงตกใจอยู่ ลูกกระเดือกของเขาขยับขึ้นลงโดยไม่ตั้งใจ และเขากลืนน้ําลายเต็มปากก่อนที่จะพูดต่อไป”เขาคือถังหยิน!”

“ถังหยิน?”

โจวไคว์จีพูดซ้ํา ๆ ด้วยเสียงเบา ๆ “ มีใครเคยพูดถึงถังหยินในโลกของการประดิษฐ์ตัวอักษรและการวาดภาพบ้างหรือเปล่า?ควรจะต้องตกใจ?

โม่เปาซวนโม จ้องมองที่โจวไคว์จี และเย้ยหยัน ”คุณไม่รู้ได้อย่างไรว่าถังหยินคือใคร ?”

โจวไคว์จีเปิดเผยการแสดงออกที่น่าอึดอัดใจและยิ้มแย้มอย่างเบิกบาน “ฉันจะไม่รู้? ได้อย่างไรกัน?!” ถังหยินแน่นอนฉันรู้เขาคือ .”

 

หลังจากนั้นไม่นาน โจวไคว์จี ก็ยังไม่สามารถบอกได้ว่าถังหยินคือใคร

“อ้าย!” ฉันรู้แล้ว! ”

ดวงตาของ ฉีเพิ่งสว่างขึ้นทันที ที่เธอร้องออกมาว่า “ถังหยิน!ถังปอหู!”

“ถูกต้อง!” ใบหน้าของโม่เปาซวน เผยให้เห็นการแสดงออกที่น่าตื่นเต้น“ถ้าฉันไม่ผิด เขาเขียนด้วยลายมือเป็นของถังหยินและถังปอหู!”

 

“จริงๆ เหรอ?!”

ฉีเพิ่งร้อง ออกมาด้วยความไม่เชื่อ “ถังหยินเพียงแค่วาดภาพ แต่เขาสามารถแกะสลักพู่กันได้ด้วยเหรอ”

หลังจากฉีเพิ่ง พูดจบ มองโม่เปาซวน อย่างหงุดหงิด ”เจ้าของร้านคุณแน่ใจหรือไม่ว่า คุณไม่ได้ดูผิด?”

 

ท่าทีของโม่เปาซวน กลายเป็นคนเคร่งขรึมเขาไตร่ตรองสักครู่แล้วพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “จากประสบการณ์ของฉัน ลายมือที่นี่เป็ นสิ่งที่ถูกต้องของถังหยิน!”

ในขณะที่เขาพูดจบโม่เปาซวน ได้เห็นภาพของเย่หยูยืนอยู่ข้างๆดวงตาของเขาเปล่งประกาย ขณะที่เขาเดินเข้ามาหาเขาและถามด้วยความเคารพว่า “คุณเย่

 

ถังหยิน เป็นคนแกะสลัก อารามดอกท้อ นี้ด้วยมือของเขาเองจริง ๆ หรือ?”

มุมปากของเยว่ยยิ้มเข้ามาเขาพยักหน้าแล้วพูดว่า “ถูกต้อง!”

“ซัด …”

เจ้าของร้านโม่เปาซวน สูดหายใจเข้าลึก ๆ แม้ว่าเขาจะคาดเดาในใจของเขาแล้ว เมื่อเขาได้ยินคํายืนยันจากเย่หยู เขาก็ยังตกใจอย่างมาก

“นี่มันช่าง เหลือเชื่อ!”

ฉีเมิง จับพู่กันอย่างระมัดระวัง ดวงตาของเธอเปล่งประกาย

 

ตรวจสอบปากกาอย่างระมัดระวังในมือของเธอ ฉีเม็งอุทานว่า”นี่เป็นงานของถังหยิน!” โอ้พระเจ้า! ของล้ําค่าเช่นนี้ ประเมินค่า ไม่ได้จริงๆ! ”

“ฮี!” เมื่อเห็นว่าฉีเพิ่ง สรรเสริญ พู่กันของเย่หยู โจวไคว์จีก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกอิจฉาในใจของเขา และเขาก็สลดใจอย่างเย็นชา

“ถ้าเป็นเช่นนั้นมันจะถูกแกะสลักโดย ถังหยิน หรือไม่ครอบครัวของฉันก็มีภาพวาดของ ถังหยิน ในภาพสะสมของพวกเขาด้วย!”

” มันจะเหมือนกันได้อย่างไร?” โม่เปาซวนโม มองดูที่โจวไคว่จีด้วยความรังเกียจ “ถังหยินวาดภาพมากมาย แต่นี้ เป็นพู่กันเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น!”

 

ในที่สุด โจวไคว์จี ก็ตอบสนอง เขาไม่สามารถพูดพึมพําได้เพราะมันประเมินค่าไม่ได้จริงๆ

 

ฉีเพิ่งปล่อยลมหายใจยาว ๆ และวางพู่กันกลับเข้าไปในกล่องอย่างระมัดระวังหลังจากวางไว้ในกระเป๋าเป้สะพายหลังของเธอแล้วเธอก็ผ่อนคลายเล็กน้อย

 

ในเวลาเดียวกัน ก็รู้สึกว่ากระเป๋าเป้หนักมาก นี่คือพู่กันที่ถังหยินเคยใช้

“ เอ๊ะ….คุณฉี เนื่องจาก คุณมีพู่กันที่ดีขนาดนี้แล้ว คุณยังออกมาหาซื้อพู่กันอีก ?”

 

เมื่อเห็นว่า ฉีเพิ่ง เอาพู่กันเก็บไป เจ้าของร้านโม่เปาซวนถามด้วยสีหน้างงงวย

“เพราะฉันชอบมันมากๆ ฉันไม่เต็มใจที่จะใช้มันในการวาดภาพฉันแค่ต้องการซื้อพู่กันอีกอันหนึ่ง เพื่อใช้แทนมัน!”

เมื่อได้ยินคําตอบ โม่เปาซวน ทันใดนั้นก็รู้ และตบหัวแล้วพูดว่า”โอเคใช่แล้ว! พู่กันที่ดีเช่นนี้ จะเป็นการสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่แม้ว่ามันจะเสียไปเพียงเล็กน้อย!”

 

เดินออกจากร้านของ โม่เปาซวน, ฉีเพิ่งติดตามข้างๆ เย่หยูและพูดอย่างตื่นเต้นว่า “เย่หยู นี่เป็นครั้งแรกของคุณใน หมูบ้า นทางทิศใต้ขอให้ฉันได้พาคุณไปเที่ยวเอง!”

“ดูร้านนี้ขายกระดาษซวนนี้ คุณภาพของกระดาษซวนในบ้านของเขาดีมากฉันมักจะซื้อเป็นประจํา”

 

“ และอันนี้อันนี้ขายหยก คุณปู่ของฉันพาฉันมาที่นี่สองสามครั้งและมีหินสวยงามมากมายอยู่ข้างใน…”

โจวไคว์จี ยืนอยู่ตรงทางเข้าของร้านโม่เปาซวน จ้องมองที่ร่างของเย่หยูและนี่เพิ่งอย่างเศร้าโศก

 

เมื่อเห็นว่าฉีเพิ่งใส่ใจต่อ เย่หยุมาก ในขณะที่ไม่สนใจเขาเลยเปลวไฟแห่งความหึงหวงในใจ ก็เริ่มลุกโชน

 

ฮี เขาเป็นแค่เด็กเท่านั้น!

โจวไคว์จี จ้องไปที่ด้านหลังของ เย่หยู และสาปแช่งในใจของเขาอย่างเงียบ ๆ

เขาต้องหาโอกาส ที่จะทําให้เย่หยูอับอาย!

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ โจวไคว์จี ก็มุ่งหน้าไปยังเย่หยู และ ฉีเมิ่งอย่างรวดเร็ว

 

” ฉีเพิ่ง!”

 

โจวไคว่จี ไล่ตามเย่หยู แล้วตะโกน

ทําไม?”

 

ฉีเพิ่ง หยุดเดินและมองดู โจวไคว์จีอย่างสงสัย

 

สังเกตว่าการแสดงออกของ เย่หยู ไม่เปลี่ยนไปโจวใครูจีกล่าวอย่างรวดเร็วว่า ”ศูนย์กลางการค้าแร่ของสวนทางทิศใต้เป็นศูนย์กลางการค้าที่ใหญ่ที่สุด

 

ในประเทศ ผู้คนมักจะแยกแยะสิ่งที่ดี ออกจากแร่ ที่นั่นทําไมเราไม่ไปดูล่ะ

เย่หยู มองไปที่ โจวไคว์จี พร้อมรอยยิ้มจาง ๆพูดเบา ๆว่า “แน่นอนมันอยู่ไหน?”

 

ดวงตาของ โจวไคว่จีสว่างขึ้นอย่างตื่นเต้น พูดว่า “ไม่ไกลเลยฉันจะพาคุณไปที่นั่น!”

ศูนย์กลางการค้าขายหินดั้งเดิม

นี่คือพลาซ่าใจกลาง ของสวนทางทิศใต้

จัตุรัสล้อมรอบด้วยรั้วเหล็ก และมีป้ายเก่า ๆ วางอยู่ข้างถนน

 

ข้างในมีหินทุกขนาด บางก้อนสะอาดและสว่างสดใส บางอันมีสภาพแตกร้าว และถูกห่อด้วยโคลน

มีผู้คนจํานวนมากเดินไปมาในพลาซ่า บางครั้งพวกเขาจะงอร่างกายของพวกเขา และตรวจสอบหินที่อยู่ด้านหน้าอย่างระมัดระวัง

หากมีใครที่ชอบจินตนาการและชอบการพนัน เขาสามารถผ่าแร่ด้วยการดึงมันไปที่ด้านข้างของเครื่องตัด

 

บางทีมันอาจเป็นเพียงช่วงเวลาแห่งความสุขหรือบางทีมันอาจเป็นเพียงแค่คืนแห่งความมั่งคั่ง มันต้องมีการมองเห็นของบุคคล และโชคดีเล็กน้อย!

 

เย่หยูและอีกสองคน ยืนอยู่ข้างนอกประตูเหล็ก สังเกตการณ์สถานการณ์ข้างใน

 

” แค่กๆ!” เย่หยู นี่คือศูนย์กลางการซื้อขายแร่!มาลองดูข้างในกันเถอะ!”

เย่หยู และคนอื่น ๆ เข้าสู่ศูนย์กลางการซื้อขายแร่และเดินเล่นท่ามกลางกองหินขนาดใหญ่ หลังจากนั้นครู่หนึ่งชายวัยกลางคนผอมสวมชุดยาวเดินไปมา

“โย” โจว ใช่นาย ใช่ไหม?! ฉันไม่เห็นคุณมานานแล้ว! ”

 

เมื่อชายวัยกลางคนเห็นร่างของ โจวไคว์จี ดวงตาของเขาก็เปล่งประกายและตะโกนออกมา

โจวไคว์จีได้ยินเสียงเรียกของบุคคลนี้ และมองไปที่เย่หยูเขาสังเกตเห็นว่าเหยูไม่สนใจเขาและถอนหายใจเบา ๆ

“ฮ่าฮ่าผู้จัดการหวัง ทั้งสองเป็นเพื่อนของฉันมาที่นี่เพื่อเยี่ยมชม!”

สายตาของผู้จัดการหวังเปิดเผยภาพความเข้าใจเมื่อเขาได้ยินสิ่งนี้เขายิ้มและพูดว่า “โอ้คุณเป็นเพื่อนของนายท่านโจว โปรดมาทางนี้! สิ่งที่ดีที่สุดทั้งหมด

อยู่ข้างใน!

หลังจากผู้จัดการหวัง พา เย่หยู และอีกสองคนเดินไปที่ห้องโถงขนาดใหญ่ที่ล้อมรอบกลางจัตุรัส

เมื่อเทียบกับการจัดเรียงที่ยุ่งเหยิงของหินข้างนอก แร่ที่อยู่ภายในก็ถูกจัดเรียงอย่างเป็นระเบียบมากขึ้น

กลุ่มคนสองหรือสามคนกําลังล้อมรอบแร่หินตรวจสอบอย่างระมัดระวังและลูบมัน พวกเขากําลังประเมินคุณค่าด้วยเสียงต่ําๆที่สะท้อนออกมา

 

เมื่อมองดูก้อนหินรอบ ๆ ตัวเขา โจวไคว์จี ออกไปหาผู้จัดการร้านหวัง

“ผู้จัดการร้านหวัง วันนี้มีหินจักรพรรดิ์มั้ย?”

 

เมื่อได้ยินอย่างนี้ใบหน้าของผู้จัดการหวัง เปิดเผยรอยยิ้ม“นายท่านโจวเพิ่งมาถึงที่นี่วันนี้ มีหินจักรพรรดิ สามก้อน!”

หินจักรพรรดินั้นดีที่สุดใน บรรดาหินดั้งเดิม มีโอกาสสูงมากที่จะผ่าได้อัญมณีระดับสูง จะปรากฏขึ้นภายในนั้น ถ้ามีใครโชคดีพอที่จะเจออัญมณีคุณภาพสูงมันจะมีมูลค่าเพิ่มเป็นสองเท่า!

 

โจวไคว์จี เคยเห็นมาก่อน เพื่อนเขาใช้เงินห้าล้านซื้อหินหยกจักรพรรดิหลังจากที่เขาผ่ามันออกมา พบกับหยกน้ําแข็ง

ขนาดเท่ากําปั้นปรากฏขึ้น แต่เขาขายมัน ได้ในราคาห้าสิบล้าน!

โจวไคว์จี ซื้อแร่มากมาย แต่มันก็น่าเสียดายที่สายตาของเขาไม่ดีพอและเขาไม่สามารถส่งมอบมันได้ดี

ดังนั้นเขาจึงต้องจ่ายเงินเป็นจํานวนมาก หลายครั้ง

 

นั่นคือเหตุผลที่ ผู้จัดการหวัง สนิทกับ โจวไค จีมาก