เวยเวยพูดด้วยสีหน้าขมขื่น“ แขกวีไอพีตัวน้อยที่ชั้นยี่สิบกำลังเอะอะโวยวายไม่ยอมกินข้าว เข้าไปกี่คนก็โดนไล่ออกมาหมดเลย ตอนนี้ภายในรกไปหมดเลย ถ้าเกิดว่ามีอะไรแตกหรือเสียหายมันก็เป็นความรับผิดชอบของโรงแรมเรา”

“ห้องวีไอพีที่ชั้นยี่สิบ ? แขกตัวน้อย ?”

เซิ่งอันหรานไม่เคยเห็นแขกแบบนี้ในบันทึกรายการบริการของตัวเองมาก่อน “เป็นลูกค้าที่เข้ามาพักใหม่เหรอ ?”

ผู้ช่วยรีบพยักหน้าอย่างรวดเร็ว

“น่าจะใช่ค่ะ ห้าขวบ อายุยังน้อยแต่เจ้าอารมณ์มาก ไม่มีใครสามารถกล่อมได้ และในตอนนี้ครอบครัวเขาก็ไม่อยู่ เขาจึงโกรธจนโยนข้าวของ”

“อะไรนะ ?”คนในครอบครัวไม่อยู่ ? เป็นไปได้เหรอ ? เซิ่งอันหรานตัดสินใจอย่างเด็ดขาด “ไป ไปดูกันเถอะ”

ผู้ช่วยรอให้เธอพูดแบบนี้ แล้วรีบตามไปพูดว่า “ไม่ได้กินข้าวทั้งวัน ถ้ายังไม่กินอีก พวกเราเกรงว่าถ้าเกิดเรื่องขึ้น เมื่อถึงเวลานั้นจะชดใช้ไม่ไหว”

“พ่อแม่ไม่ได้อยู่ด้วย เด็กน้อยจะรู้สึกกลัวก็ไม่แปลก”เซิ่งอันหรานพูดพลางกดลิฟต์ “มีพ่อแม่ที่ไหนกันที่จะทิ้งลูกไว้ที่โรงแรมเพียงคนเดียว มันเป็นไปได้เหรอ  ผู้ช่วยที่อยู่ข้างๆก้มศีรษะลง และพยักหน้าด้วยท่าทางที่ไม่เป็นปกติ

หน้าประตูห้องสวีท ได้ยินเสียง ‘เพล้ง’ ซึ่งเป็นเสียงของตกลงมาแตก พร้อมด้วยเสียงอุทานของพนักงานหลายคนในโรงแรม ที่ยืนบังอยู่หน้าประตู

ผู้คนที่อยู่ข้างหลังมองหน้ากัน ราวกับใช้สายตาสื่อสารอะไรกัน

“ช่างเถอะ”เซิ่งอันหรานพับแขนเสื้อขึ้น “แล้วสั่งให้ห้องอาหารทำไข่ตุ๋นมาก่อน จากนั้นก็เตรียมหมูสับน้ำมาถ้วยหนึ่ง รสชาติอ่อนหน่อย แล้วก็ให้คนมาทำความสะอาดที่นี่ซะ”

หลังจากสั่งเสร็จ เซิ่งอันหรานก็เดินข้ามสิ่งรกวุ่นวายบนพื้นแล้วเดินไปทางห้องนอน

“ปล่อยให้เธอไปแบบนี้เหรอ ?”

“ไม่อย่างนั้นคุณจะไปเหรอ ?”

“ฉันไม่ไปหรอก ถ้าทำให้คุณชายน้อยขุ่นเคืองอีก ก็เท่ากับทุบหม้อข้าวตัวเองนะสิ”

แต่เสียงกระซิบที่ดังอยู่ข้างหลังไม่ได้เข้าหูของเซิ่งอันหราน

ประตูห้องนอนเปิดออกนิดหนึ่ง ให้พอมองเห็นสถานการณ์ข้างใน ผ้าห่มถูกโยนลงบนพื้น ร่างเล็กสวมชุดนอนลายตารางสีน้ำตาล นั่งอยู่บนพื้นที่เย็นแล้วหันหลังให้กับประตูห้องนอน ราวกับรูปปั้น

“สวัสดีค่ะ……..”

เซิ่งอันหรานพยายามจะทักทาย แต่ฝ่ายตรงข้ามไม่มีท่าทีจะสนใจเธอเลย เธอเดินเข้าไปใกล้ๆ ขณะที่ก้าวไปได้สองก้าว ทันใดนั้นร่างเล็กก็ขยับ ใช้ของบางอย่างที่อยู่ในมือขว้างไป แล้ววิ่งไปทางประตูที่เธออยู่