บทที่ 606 ตัวตนที่แท้จริงของท่านเทพ

พลังชีวิตและกลิ่นอายของเหมียวโหย่วฟางถูกลิดรอนอย่างรวดเร็วโดยไม่มีสัญญาณเดือนล่วงหน้าแต่อย่างใด

ในไม่กี่ลมหายใจเขาก็จวนจะสิ้นลมแล้ว

“เกิดอะไรขึ้น?”

หลี่หลิงซู่ที่มีประสบการณ์ช่ำชองก็ตื่นตระหนกกับฉากตรงหน้าเช่นกัน เขารีบรุดเข้าไปและคุกเข่าลงเพื่อตรวจสอบทันที

สิ่งแรกที่ผุดขึ้นในสมองของสวี่ชีอันคือคำว่า ‘วิชาสาปสังหาร’

ตามประสบการณ์ของเขา มีไม่กี่วิธีที่สามารถฆ่าคนได้อย่างไร้ร่องรอย หนึ่งในนั้นคือ ‘วิชาพ่อมดแห่งความฝัน’ และ ‘วิชาสาปสังหาร’ ของสำนักพ่อมด และ ‘วิชาล่อให้หลง’ ของลัทธิเต๋าที่สามารถทำเช่นนี้ได้ แต่วิชาพ่อมดแห่งความฝันและวิชาล่อให้หลงต่างก็มีข้อกำหนดเบื้องต้นอย่างหนึ่ง นั่นก็คือเป้าหมายต้องอยู่ในสถานะหลับสนิท

ซึ่งเหมียวโหย่วฟางไม่ได้เป็นไปตามข้อกำหนดนี้ เช่นนั้นก็เหลือเพียงวิชาสาปสังหารแล้ว

แต่ปัญหาก็คือ วิชาสาปสังหารจำเป็นต้องใช้เส้นผม ผิวหนัง หรือเลือดเนื้อมาเป็นสื่อกลาง อย่างน้อยที่สุดก็ต้องเป็นของใช้ที่พกติดตัวเป็นอาจิณ เหมียวโหย่วฟางอยู่กับพวกเราตลอดเวลา และเขาก็ไม่ได้สูญเสียของใช้ที่ ‘คล้าย’ กับอะไรพวกนั้น…สวี่ชีอันขมวดคิ้วแน่น

“อวัยวะภายในทั้งห้าและอารมณ์ทั้งหกของเขากำลังล้มเหลว จิตเดิมหายไปส่วนหนึ่งแล้ว”

สีหน้าและท่าทางของหลี่หลิงซู่เปลี่ยนไปเล็กน้อย ในเวลาเดียวกัน เขาก็รีบหยิบยาอายุวัฒนะออกมาจากถุงหอม และป้อนให้เหมียวโหย่วฟางทันที

“จิตเดิมหายไปส่วนหนึ่งแล้วรึ?!” สวี่ชีอันถามราวกับต้องการยืนยัน

หลี่หลิงซู่พยักหน้า เขาเข้าใจว่าสวี่ชีอันหมายความว่าอะไร จึงกล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า “นี่ไม่ใช่วิชาสาปสังหาร”

วิชาสาปสังหารจะไม่ทำให้เกิดสถานการณ์ที่ ‘จิตเดิมหายไปส่วนหนึ่ง’ ถ้าเหมียวโหย่วฟางถูกโจมตีด้วยวิชาสาปสังหารจริงๆ เช่นนั้นสถานะของเขาในตอนนี้ จิตเดิมและกายเนื้อก็ควรจะล้มเหลวไปด้วยกันจนกระทั่งถึงแก่ความตายไปแล้ว

หลี่หลิงซู่กล่าวเพิ่มเติมว่า “วิญญาณสวรรค์ของเขาหายไปแล้ว ราวกับถูกดึงออกไป ที่น่าแปลกคือข้าไม่สามารถรับรู้ได้เลยแม้แต่น้อย”

สามารถช่วงชิงจิตเดิมไปต่อหน้าต่อตายอดฝีมือขั้นสี่รวมปราณโดยไม่ถูกจับได้เช่นนี้ มันประหลาดกว่าวิชาสาปสังหารจริงๆ…สวี่ชีอันดึงสติกลับมาพลางลากมู่หนานจือไปด้านข้าง และโน้มตัวลงไปตรวจสอบสภาพการณ์ของเหมียวโหย่วฟาง

ตอนนี้เขาเป็นเหมือนเชิงเทียนในสายลมที่สามารถสิ้นลมได้ทุกเมื่อ

“วิธีการใดกันที่สามารถแยกจิตเดิมบางส่วนออกไปและทำให้กายเนื้อเข้าใกล้ความตายเช่นนี้?” สวี่ชีอันถามด้วยความรวดเร็ว

“วิธีการแยกจิตเดิมบางส่วนออกไปเป็นเรื่องที่สามารถพบเห็นได้ทั่วไป ข้าก็ทำได้ แต่การที่มันปิดบังการรับรู้ของข้าได้ ถ้าฝ่ายตรงข้ามไม่ใช่ระดับบรรลุธรรม ก็ต้องมีวิธีการที่พิเศษ…สำหรับเรื่องการทำให้กายเนื้อเข้าใกล้ความตาย…หากว่ากันตามทฤษฎีแล้ว เมื่อไร้ซึ่งวิญญาณสวรรค์ คนก็จะหมดสติ เมื่อไร้ซึ่งวิญญาณโลก ก็จะกลายเป็นคนบ้า เมื่อไร้ซึ่งวิญญาณมนุษย์ ก็จะตายทันที”

หลี่หลิงซู่ก็ตอบกลับอย่างรวดเร็วเช่นกัน จากนั้นก็กล่าวด้วยสีหน้าอันตื่นตระหนกและหนักอึ้งอีกว่า “แย่แล้ว ยาอายุวัฒนะไม่ได้ผล เขาอยู่ได้นานสุดเพียงแค่เวลาหนึ่งถ้วยชา”

ไร้ซึ่งวิญญาณสวรรค์ก็จะนอนกลายเป็นผัก ไร้ซึ่งวิญญาณโลกก็จะกลายเป็นคนบ้า ไร้ซึ่งวิญญาณมนุษย์ก็จะตายทันที…สวี่ชีอันคิดทบทวนและกล่าวว่า “จะว่าไปแล้ว สภาพกายเนื้อของเหมียวโหย่วฟางดูเหมือนจะไม่เกี่ยวข้องอะไรกับการไร้ซึ่งวิญญาณสวรรค์”

หลี่หลิงซู่ครุ่นคิดครู่หนึ่ง ก่อนจะได้ข้อสรุปจากมุมมองของเทพบุตรนิกายสวรรค์ว่า “ควรพูดว่าไม่มีความเกี่ยวข้องกันเลยต่างหาก”

ทันใดนั้นความคิดของสวี่ชีอันก็เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว “มันใช้วิญญาณสวรรค์เป็นสื่อกลาง คล้ายกับวิชาสาปสังหารใช่หรือไม่? เพียงแต่วิชาสาปสังหารอ้างอิงตามเส้นผม ผิวหนังและเลือดเนื้อ แต่วิธีการนี้อ้างอิงตามวิญญาณสวรรค์ อืม ข้ารู้แล้วว่าควรทำอย่างไร”

สวี่ชีอันยื่นฝ่ามือออกไปตีศีรษะของเหมียวโหย่วฟางเบาๆ ภายใต้การมองอย่างครุ่นคิดของหลี่หลิงซู่

ไม่มีปรากฏการณ์ใดๆ เกิดขึ้น แต่อวัยวะภายในทั้งห้าและอารมณ์ทั้งหกของเหมียวโหย่วฟางหยุดล้มเหลวทันที ยาอายุวัฒนะที่เขาเพิ่งได้รับก็เริ่มออกฤทธิ์และหล่อเลี้ยงอวัยวะภายใน

สวี่ชีอันใช้ความสามารถระดับสูงของเทียนกู่เพื่อ ‘ซ่อน’ เหมียวโหย่วฟางและตัดการเชื่อมต่อระหว่างวิญญาณสวรรค์และร่างกาย

ได้ผลอย่างที่คิดจริงๆ…สวี่ชีอันถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“ยอดเยี่ยม!”

หลี่หลิงซู่ปลื้มปีติมาก คนที่อยู่เบื้องหลังไม่สามารถข่มเหงเหมียวโหย่วฟางผ่านวิญญาณสวรรค์ได้อีกต่อไป

ระหว่างที่พวกเขากำลังแก้ไขปัญหาก็ทำให้ผู้บำเพ็ญส่วนมากถึงกับหมดหนทาง

ไม่ใช่เพราะประสบการณ์และความรู้ที่กว้างขวางของทั้งสองคน แต่เป็นเพราะสวี่ชีอันมีวิธีการที่สมบูรณ์มากพอ

จุดประสงค์ของเจ็ดยอดกู่แข็งแกร่งมากจริงๆ ถึงแม้มันจะไม่ได้เติบโตในระดับบรรลุธรรมขั้นสาม แต่เมื่อเทียบกับระบบจอมยุทธ์ที่สามารถแสดงพลังทำลายล้าง เจ็ดยอดกู่กลับมีประโยชน์ยิ่งกว่าในบางช่วงเวลา

และปัญหาใหม่ก็ตามเข้ามา หลี่หลิงซู่ขมวดคิ้ว “ใครกันที่กำลังจัดการกับพวกเรา?”

สวี่ชีอันถามกลับว่า “เจ้าเดาออกแล้วไม่ใช่รึ สิ่งที่ขัดแย้งกับพวกเราอย่างชัดเจนในตอนนี้อยู่แค่เอื้อมมือ”

ทั้งสองมองไปที่ประติมากรรมของวิหารพร้อมกัน สวี่ชีอันกล่าวว่า “เมื่อครู่เหมียวโหย่วฟางพังทลายรูปปั้นประติมากรรมของมัน”

หลี่หลิงซู่กล่าวว่า “ไม่น่าจะใช่ เมืองเล็กๆ กับศาลหลักเมืองเล็กๆ จะมีของที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้ได้อย่างไร? จะว่าไปแล้ว ท่านเทพนี่เป็นอะไรกัน? กระทั่งตอนนี้ข้าก็ยังไม่รับรู้ถึงความผันผวนของวิญญาณแม้แต่น้อย”

สวี่ชีอันยักไหล่กล่าวว่า “ตอนนี้ข้ารู้เพียงว่ามีคนโชคร้ายอยู่ในหมู่พวกเรา”

การได้พบเจอเรื่องยุ่งยากในเมืองเล็กๆ เมืองหนึ่งเช่นนี้ ก็เหมือนเด็กตกปลาในลำธารแล้วเจอมังกร นอกจากผิวที่คล้ำไปหน่อย อันที่จริงก็ไม่พบคำอธิบายที่เหมาะสมมากกว่านี้แล้ว

เมื่อไม่มีตัวละครอย่าง ‘ผู้อาวุโสสวี’ สวี่ชีอันจึงพูดตามอารมณ์ขึ้นมาก “ออกไปไต่ถามวิญญาณก่อน ดูว่าท่านเทพนี่คืออะไร”

ข้าอยู่ที่สว่าง ศัตรูอยู่ที่มืด หากต้องการจะแก้ปัญหานี้ก็ต้องง่วนอยู่กับการครุ่นคิดก่อนว่ามันคืออะไร เพราะกระทั่งตอนนี้ พวกเขาก็ยังไม่เข้าใจรายละเอียดของท่านเทพ

หลี่หลิงซู่แบกเหมียวโหย่วฟางขึ้นหลังทันที ในขณะที่กำลังวางแผนจะหันหลังออกจากวิหาร จู่ๆ เขาก็หยุดนิ่ง และในวินาทีต่อมา เขาก็ทำซ้ำความผิดพลาดแบบเดียวกับเหมียวโหย่วฟางอย่างสมบูรณ์แบบ

‘ปัง!’

ทั้งสองล้มลงไปที่พื้นพร้อมกัน

ในอีกด้านหนึ่ง มู่หนานจือและจิ้งจอกน้อยก็เข้าสู่อาการหมดสติในเวลาเดียวกัน พลังชีวิตของหลี่หลิงซู่และจิ้งจอกน้อยลดลงอย่างรวดเร็ว มีเพียงมู่หนานจือเท่านั้นที่ยังปลอดภัยและไม่สูญเสีย แต่ก็ยังไม่สามารถฟื้นขึ้นมาได้

สวี่ชีอันคว้าร่างของนางไว้ในอ้อมแขนก่อนที่นางจะล้มลงพื้น

เขามองไปยังสถานที่ที่มีรูปปั้นประติมากรรมพังทลายด้วยสายตาเคร่งขรึม

ไม่รู้ว่ากระจกหินครึ่งหนึ่งที่รูปปั้นเด็กน้อยถือไว้ลอยขึ้นมาตั้งแต่เมื่อใด เสียง ‘แครก’ ดังขึ้นและปรากฏรอยแตกบนพื้นผิวกระจก

นี่คือกระจกสำริดครึ่งชิ้นที่ประดับด้วยลวดลายคล้ายเถาวัลย์ ผิวกระจกเรียบสะท้อนดวงตาที่ปราศจากขนตาข้างหนึ่ง ซึ่งกำลังจ้องมองทุกคนในวิหารด้วยความเย็นชาและเฉยเมย

กระจกนี้ถูกตัดออกจากกันตรงกลาง รอยตัดเรียบราวกับถูกตัดด้วยมีดคมกริบ

ชั่วพริบตาที่ถูกจ้องมองด้วยดวงตาข้างนี้ สัญชาตญาณชาวยุทธจักรของสวี่ชีอันก็แจ้งเตือนสัญญาณอันตรายออกมาทันที

ในเวลาเดียวกัน ในที่สุดสวี่ชีอันก็เข้าใจแล้วว่าสิ่งที่เรียกว่าท่านเทพคืออะไร

มันคือของวิเศษชิ้นหนึ่ง ของวิเศษที่ไม่สมบูรณ์ เป็นของที่เพียบพร้อมไปด้วยความตระหนักในตนเองอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ถือได้ว่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่ผิดปกติ

ของวิเศษชิ้นหนึ่ง ได้รับการบูชาจากผู้คนและดูดซับควันธูปที่นี่…หัวใจของสวี่ชีอันกระตุกวูบ เขาเหมือนจะคาดเดาข้อมูลภายในบางอย่างได้อย่างคลุมเครือ

ดวงตาในกระจกมองลงมาที่สวี่ชีอันด้วยความเย็นชา ก่อนจะฉายลำแสงสีเขียวเข้มออกมาอย่างกะทันหัน

ลำแสงนี้เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ซึ่งมันกระทำต่อจิตวิญญาณโดยตรง

ชั่วพริบตา สวี่ชีอันรู้สึกได้ถึงพลังมหาศาลที่กำลังดึงจิตเดิมและพยายามฉีกวิญญาณออกจากร่าง

“ฮึ่ย!”

จิตเดิมของเขาเป็นสิ่งที่ดึงตะปูตอกวิญญาณออกมาเป็นอันดับแรก จิตเดิมขั้นสามของแท้ จิตเดิมของยอดฝีมือระดับบรรลุธรรม แม้จะเป็นจอมยุทธ์ก็ไม่ใช่สิ่งที่ของวิเศษสามารถดูดซับไปได้ง่ายๆ

ในขณะที่สวี่ชีอันพยายามรักษาเสถียรภาพของจิตเดิมและต่อต้านแรงดึง เขาก็หยิบชิ้นส่วนหนังสือปฐพีออกมาและเขย่าเจดีย์พุทธะออกมา

เขาต้องการใช้ของวิเศษที่สมบูรณ์มาต่อสู้กับของวิเศษที่ไม่สมบูรณ์

ทันทีที่เจดีย์พุทธะปรากฏขึ้น กลิ่นอายอันยิ่งใหญ่ก็แผ่กระจายออกมาและปกคลุมไปทั่วทุกพื้นที่

เจดีย์พุทธะขั้นสอง…ปราบปราม!

มันถูกใช้เพื่อปราบปรามจอมยุทธ์ขั้นสูงโดยเฉพาะ อย่างเช่น น่าหลันเทียนลู่ เจ้าแห่งวัสสานขั้นสองในตอนนั้น

กระจกสำริดค่อยๆ ‘มองขึ้นไป’ และความสนใจของมันก็เปลี่ยนไปที่เจดีย์พุทธะ

“ไป!”

สวี่ชีอันชี้ไปยังกระจกสำริดที่อยู่ในระยะไกล จากนั้นเจดีย์พุทธะก็พุ่งเข้าไปปราบปรามของวิเศษที่ไม่สมบูรณ์ชิ้นนั้นทันที

กระจกสำริดหันกลับไป หน้ากระจกเล็งไปที่เจดีย์พุทธะที่อยู่บนท้องฟ้า ดวงตาที่ปราศจากขนตานั้นยิงแสงสีเขียวเข้มอันพร่างพราวออกมา

‘หึหึ!’

ลำแสงสีเขียวตกกระทบลงบนฐานเจดีย์พุทธะ แสงสีเขียวพร่างพราวราวกับประกายไฟที่พวยพุ่งออกมาจากการเชื่อมเหล็ก

เจดีย์พุทธะต่อต้านอย่างแน่วแน่ ลำแสงสีเขียวถูกบีบอัดอย่างต่อเนื่อง จนกระทั่งเกิดเสียงดัง ‘ปัง’ เจดีย์พุทธะตกลงสู่พื้น พร้อมกับกระจกสำริดที่ถูกปราบไว้ใต้ล่าง

สวี่ชีอันแทบไม่สนใจที่จะตรวจสอบเจดีย์พุทธะ เขารีบพุ่งเข้าไปหาไป๋จีและหลี่หลิงซู่โดยใช้ความสามารถของ ‘วิชาดวงดาราผันเปลี่ยน’ ในการซ่อนพวกเขาเพื่อไม้ให้พวกเขาสิ้นลมจากร่างกายที่หมดกำลัง

หลังจากทำสิ่งเหล่านี้ทั้งหมด เขาก็เข้าไปในเจดีย์พุทธะอย่างวางใจและตรงไปที่ชั้นสาม

ภิกษุชราถ่าหลิงนั่งขัดสมาธิอยู่บนฟูกพลางเล่นกับกระจกสำริดครึ่งเสี้ยวในมือ และมองการมาถึงของเขาด้วยรอยยิ้ม

“ไต้ซือ!”

สวี่ชีอันประสานมือทั้งสองข้างเพื่อทำความเคารพและถามทันทีว่า “ไต้ซือรู้หรือไม่ว่านี่คืออะไร?”

ภิกษุชราถ่าหลิงยังไม่ตอบในทันทีและถามกลับว่า “เจ้าได้มันมาจากที่ใด?”

สวี่ชีอันเล่าเรื่องที่ประสบพบเจอในวันนี้อย่างรวบรัด

ภิกษุชราถ่าหลิงกล่าวอย่างกะทันหันว่า “ที่จริงมันหายไปในหมู่ประชาชนนานแล้ว โยมสวี่เป็นคนที่โชคดีจริงๆ ที่หาของชิ้นนี้พบ”

แล้วสรุปว่านี่มันเป็นของสิ่งใดกัน? ในขณะที่สวี่ชีอันกำลังจะถาม ภิกษุชราถ่าหลิงก็เขย่ากระจก วิญญาณสี่ดวงที่ประกอบไปด้วยคนสามคนและสุนัขจิ้งจอกหนึ่งตัวถูกเขย่าออกมา เหมียวโหย่วฟาง มู่หนานจือ และจิ้งจอกขาวลอยอยู่บนอากาศด้วยความสับสน

มีเพียงหลี่หลิงซู่เท่านั้นที่ยังมีชีวิตชีวา เพียงพอที่จะแสดงให้เห็นถึงความพิเศษของลัทธิเต๋าในขอบเขตแห่งจิตเดิม

เขามองไปรอบๆ ด้วยความประหลาดใจ “ทำไมข้าถึงเข้ามาในเจดีย์ได้”

“เจ้าถูกกระจกนี้จับวิญญาณสวรรค์เอาไว้” สวี่ชีอันชี้ไปที่กระจกสำริด

“กระจกนี่รึ? สิ่งที่จู่โจมพวกเราในวิหารเมื่อครู่คือกระจกนี่ใช่หรือไม่?” หลี่หลิงซู่ประหลาดใจมาก “นี่เป็นของสิ่งใดกัน อาวุธเวทมนตร์รึ?”

“มันเป็นของวิเศษ แต่ดูเหมือนจะไม่สมบูรณ์” สวี่ชีอันกล่าวพร้อมกับมองไปที่ภิกษุชรา

ภิกษุชราถ่าหลิงแสดงอารมณ์ผ่านสีหน้าเล็กน้อย “นี่คือของวิเศษ เรียกว่ากระจกเทพฮุ่นเทียน มันคือกระจกโต๊ะเครื่องแป้งของจิ้งจอกสวรรค์เก้าหาง เจ้าแห่งอาณาจักรหมื่นปีศาจ สามารถส่องสว่างไปทั่วทั้งจิ่วโจว ทำให้เจ้าแห่งอาณาจักรหมื่นปีศาจสามารถรับรู้เรื่องราวทางโลกโดยไม่ต้องออกไปข้างนอก ไม่ว่าใครก็ตามที่ได้รับแสงสว่างจากมัน จิตเดิมก็จะถูกดึงเข้าไปในกระจก กายเนื้อไม่เป็นอิสระ ชีวิตและความตาย รวมทั้งพฤติกรรมจะถูกควบคุมโดยมัน ว่ากันว่ามีเพียงจิ้งจอกสวรรค์เก้าหางเท่านั้นที่สามารถต้านทานได้และไม่ได้รับผลกระทบจากมัน ซึ่งการกวาดล้างปีศาจหกสิบปีในตอนนั้น มันถูกแบ่งออกเป็นสองซีกโดยพระโพธิสัตว์กว่างเสียน จากนั้นมันก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย คิดไม่ถึงว่าวันนี้จะปรากฏขึ้นที่นี่ อาจเป็นเพราะโยมสวี่มีเหตุต้นผลกรรมกับเผ่าพันธุ์ปีศาจ”

กายเนื้อไม่เป็นอิสระก็เพราะสิ่งนี้ควบคุมร่างกายภรรยาของหลี่กุ้ยงั้นรึ?

สวี่ชีอันถามทันทีว่า “มันน่าจะปรากฏขึ้นตั้งแต่เมื่อเดือนที่แล้ว เหตุใดต้องใช้นามของท่านเทพมาบีบบังคับให้ประชาชนบูชาเครื่องหอมด้วยเล่า?”

ภิกษุชราถ่าหลิงกล่าวอธิบายว่า “ของวิเศษดูดซับพลังแห่งการอธิษฐานจากควันธูป สิ่งนี้สามารถช่วยให้สถานะของมันคงที่ อาตมาบำเพ็ญที่วัดซานฮัวนับร้อยปีและได้รับการหล่อเลี้ยงจากควันธูปอย่างชุ่มฉ่ำทุกวัน เพียงแต่สถานะของอาตมาไม่ได้บุบสลาย จึงจะมีหรือไม่มีควันธูปก็ได้ แต่มันเป็นของที่ไม่สมบูรณ์ ด้วยเหตุนี้จึงจำเป็นต้องบำรุงด้วยควันธูป”

ควันธูปสามารถให้ความอบอุ่นและหล่อเลี้ยงของวิเศษ ดังนั้นการที่ดาบสยบดินแดนถูกเลี้ยงดูในวัดหย่งเจิ้นซานเหอมาโดยตลอด ดังนั้นดาบสลักปราชญ์ศักดิ์สิทธิ์และมงกุฎแห่งปราชญ์เอกก็ถูกเลี้ยงดูอยู่ที่พระวิหารย่าเซิ่งด้วยงั้นรึ? สวี่ชีอันตกตะลึง

“ของวิเศษที่ไม่สมบูรณ์ชิ้นนี้แสร้งเป็นเทพเจ้ามาตลอดห้าร้อยปีงั้นรึ?” สวี่ชีอันถามด้วยความสงสัย

ภิกษุชราถ่าหลิงก้มลงไปมองกระจกสีบรอนซ์ราวกับกำลังสื่อสารกับมัน หลังจากนั้นไม่กี่วินาที เขาก็เงยหน้าขึ้นและกล่าวว่า “มันบอกว่าจำเรื่องในอดีตไม่ได้ หลังจากตื่นขึ้นมาก็ถูกหญิงชราคนหนึ่งหยิบขึ้นมา จากนั้นมันจึงขอควันธูปจากหญิงชรา…หืม? ภิกษุหัวล้านจอมขโมยงั้นรึ?”

ภิกษุชราชะงักครู่หนึ่ง ก่อนจะส่ายศีรษะหัวเราะร่า “เพราะความไม่สมบูรณ์ จิตใจและสติปัญญาของมันจึงสับสน”

ของวิเศษที่ไม่สมบูรณ์และอยู่ในสภาวะสับสนนั้นไม่ปกติเท่าใดนัก…สวี่ชีอันพยักหน้ากล่าวว่า “ท่านอาวุโสได้โปรดดูแลสิ่งนี้ไว้ชั่วคราวด้วยเถิด”

หลังจากกล่าวแล้ว เขาก็ออกจากเจดีย์พุทธะพร้อมกับวิญญาณคนสามคนและสุนัขจิ้งจอกหนึ่งตัว

หลังจากวิญญาณกลับไปยังสถานที่เดิม พวกเขาก็ทยอยตื่นขึ้นทีละคน สวี่ชีอันเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างรวบรัด เหมียวโหย่วฟางที่ได้ฟังก็เบิกตาโพลงด้วยความตกตะลึง เขาเคยสันนิษฐานมาก่อนแล้วว่าท่านเทพคือปีศาจแห่งขุนเขาหรือสัตว์ประหลาดอะไรทำนองนั้น แต่สิ่งเดียวที่ไม่ได้คาดคิดแม้แต่น้อยคือเป็นกระจก

“หลี่หลิงซู่ อัญเชิญวิญญาณ!” สวี่ชีอันออกคำสั่ง

หลี่หลิงซู่พึมพำอะไรบางอย่าง ในช่วงเวลาสั้นๆ ภายในวิหารก็เกิดลมแรงและอุณหภูมิลดลงอย่างรวดเร็ว

วิญญาณสองดวงควบแน่น แบ่งเป็นหญิงชราผมขาวดวงหนึ่ง อีกดวงหนึ่งเป็นชายรูปร่างใหญ่ที่มีดวงตาและสีหน้าหม่นหมอง

สวี่ชีอันถามว่า “เจ้าได้กระจกมาได้อย่างไร”

แม่หมอมองไปเบื้องหน้าด้วยสายตาเฉื่อยชาและตอบด้วยน้ำเสียงว่างเปล่า “บ่อน้ำที่แห้งขอดในบ้านของข้า”

วิญญาณที่เพิ่งเสียชีวิตใหม่ๆ ไม่มีความคิดความอ่าน ถามอะไรก็ตอบอย่างนั้น ไม่สามารถพูดอะไรได้มากนัก

สวี่ชีอันค่อยๆ ถามคำถามมากมาย จนกระทั่งรู้สถานการณ์โดยรวมทั่วไป

ประมาณหนึ่งเดือนก่อนหน้านี้ เนื่องจากการเก็บเกี่ยวไม่ค่อยดี ประสบภัยพิบัติบ่อยครั้ง ลูกชายของแม่หมอไม่เต็มใจที่จะเลี้ยงดูมารดา ดังนั้นเขาจึงผลักนางลงไปในบ่อน้ำที่แห้งขอด

แม่หมอหยิบกระจกสำริดขึ้นมาจากในบ่อน้ำ ตั้งแต่นั้นมานางก็ถูกกระจกสำริดครอบงำ เพื่อให้นางซ่อมแซมวัดเฉิงหวงแห่งนี้ให้มัน ที่ผ่านมานางจึงมีชีวิตที่อุดมสมบูรณ์และไม่ต้องทนหิวโหยอีกต่อไป

แต่นางคิดว่าท่านเทพนั้นเป็นบ้า ประเดี๋ยวก็ต้องบูชาควันธูป ประเดี๋ยวก็ต้องไปฆ่าภิกษุสงฆ์ ประเดี๋ยวก็ตะโกนอีกว่าราชาเป็นอมตะ โชคดีที่ท่านเทพที่ครอบงำนางอยู่นั้นเชื่อฟังเป็นอย่างดี โดยพื้นฐานแล้วจะกระทำการต่างๆ ตามข้อเสนอของนาง ให้ฆ่าใครก็ฆ่า

ดังนั้นจึงมีสิ่งที่เกิดขึ้นกับหลี่กุ้ย เป็นผลให้นางได้รับถังทองคำใบแรกจากหลี่กุ้ย และอาศัยมันในการสร้างชื่อให้กับตัวเอง อาศัยพลังของกระจกเทพฮุ่นเทียน ทำให้ผู้คนในเมืองต่างก็หวาดกลัว

ในหนึ่งเดือนที่ผ่านมา ลูกชายของนางยังสืบทอดความยิ่งใหญ่ของท่านเทพในนามของลูกชาย บังคับขู่เข็ญและค้าประเวณีหญิงงามในครอบครัวสุจริตจำนวนมาก

“ถึงตายก็ยังไม่สาสม!” เหมียวโหย่วฟางกล่าวด้วยความเย็นชา “ถ้ารู้แต่แรก ข้าจะไม่ปล่อยให้แม่ลูกคู่นี้ตายอย่างรวดเร็วเช่นนี้”

“เหมียวโย่วฟาง เจ้าลองไปซักถามคนอื่นก่อนเถอะ ชายฉกรรจ์ที่เฝ้าวิหารพวกนั้นก็ควรฆ่าให้ตายไปพร้อมกัน” สวี่ชีอันวางแผนอย่างเป็นระเบียบ

ทักษะการบำรุงชี่ของเขาลึกซึ้งกว่าเมื่อก่อนมาก เขาสามารถซ่อนความสุขและความโกรธไว้ในใจได้อย่างมิดชิด

ชายฉกรรจ์จำนวนหนึ่งที่ให้การช่วยเหลือทรราชอยู่ในรายชื่อที่ต้องสังหารของเขานานแล้ว แต่เขากลับไม่รีบร้อนเหมือนก่อนหน้านี้และค่อยๆ ดำเนินการอย่างไม่ช้าหรือเร็วเกินไป ทุกอย่างล้วนอยู่ภายใต้การควบคุมของเขาแล้ว

ดูเหมือนเขามีส่วนหนึ่งของเว่ยเยวียนมากขึ้นเรื่อยๆ

สิ่งเดียวที่ไม่ชัดเจนในตอนนี้คือเหตุใดกระจกสำริดจึงมาอยู่ที่ราบลุ่มกลาง แน่นอนว่ามันไม่ใช่เรื่องสำคัญ ราวกับไม่จำเป็นต้องรู้ให้แน่ชัดว่าไก่กับไข่อะไรเกิดก่อนกัน…สวี่ชีอันโบกแขนเสื้อ จากนั้นวิญญาณสองแม่ลูกก็มลายหายไปทันที

เขาฉุกคิดขึ้นมาว่าจะจัดการกับกระจกเทพฮุ่นเทียนอย่างไร

โดยปกติแล้ว ทางเลือกที่ดีที่สุดคือการครอบงำของวิเศษที่ไม่สมบูรณ์นี้ไว้ข้างกายและปล่อยให้มัน ‘ชดใช้ความผิดด้วยบุญ’ แต่ของวิเศษที่เพิ่มขึ้นมาหนึ่งชิ้นก็หมายถึงวิธีการที่เพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งวิธี ยิ่งมีวิธีการมากเท่าใด ความสามารถในการจัดการกับภัยอันตรายก็ยิ่งมากขึ้นเท่านั้น

แต่ในเมื่อของวิเศษชิ้นนี้เป็น ‘กระจกโต๊ะเครื่องแป้ง’ ของจิ้งจอกสวรรค์เก้าหางในตอนนั้น สวี่ชีอันก็รู้สึกว่ามันอาจจะสร้างประโยชน์สูงสุดได้

เช่นนั้นองค์หญิงผู้สูงศักดิ์จะสนใจของที่ระลึกของมารดาหรือไม่นะ?

ไม่แน่ว่าข้าอาจจะขายมันได้ในราคาสูง…สวี่ชีอันมองไป๋จีพลางกล่าวด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร “สาวน้อยน่ารัก เจ้าสามารถติดต่อองค์หญิงของเจ้าได้หรือไม่?”

………………………………………………….