วินาทีที่ชื่อเขาเซ็นลงไปอย่างสมบูรณ์ วารุณีรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองว่างเปล่าทันที

แต่เธอปิดบังได้ดีมาก ใบหน้าไม่มีความผิดปกติใดๆ

นัทธีลงชื่อเสร็จ มือข้างหนึ่งก็หยิบใบลาออกที่ลงชื่อเรียบร้อยแล้วยื่นให้วารุณี

วารุณียื่นมือไปรับ แต่นัทธีกลับไม่ปล่อยมือ

วารุณีมองเขาอย่างสงสัย“ประธานนัทธี？”

นัทธีละสายตาลงพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ“รอหลังจากผมสืบหาคนนั้นได้แล้ว คุณกลับมาได้ตลอดเวลา ตำแหน่งผู้จัดการดีไซเนอร์ก็ยังเป็นของคุณ”

“ขอบคุณค่ะประธานนัทธี แต่ว่าไม่ต้องหรอก”วารุณียิ้มปฏิเสธ“สตูดิโอของฉันยังต้องการให้ฉันไปดูแล”

นัทธีหรี่ตาลง จากนั้นก็เหมือนจะปล่อยวาง“ที่แท้ก็แบบนี้ สตูดิโอของคุณชื่ออะไร？”

“Newborn！”ริมฝีปากแดงๆ ของวารุณีค่อยๆ พูดออกมาสองคำ

“Newborn？”นัทธีเลิกคิ้ว

ทำไมเขารู้สึกว่าชื่อนี้คุ้นหูหน่อยๆ

เหมือนจะมองออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ วารุณีก็ก้มหน้าลงหุบรอยยิ้มไป“Newbornที่ครั้งที่แล้วฟ้องสตูดิโอพิชญา เป็นของฉัน”

พอพูดแบบนี้ นัทธีก็เข้าใจทันที

ชัดเจนว่ายี่สิบล้านของพิชญาครั้งที่แล้วนั้น เอาเข้ากระเป๋าของเธอ

“โอเคประธานนัทธี ฉันควรไปแล้ว ไว้เจอกันค่ะ ในหนึ่งเดือนนี้ ได้รู้จักคุณช่างมีความสุขเหลือเกิน หวังว่าคุณจะสามารถหาดีไซเนอร์ที่ยอดเยี่ยมได้ใหม่อีกครั้งนะคะ”วารุณียื่นมือไปทางนัทธี

นัทธีมองมือที่สวยและขาวของเธอ สายตาหม่นลง ยื่นมือไปกุม“เดี๋ยวผมไปส่งคุณ”

“อือ”วารุณีพยักหน้าไม่ได้ปฏิเสธ

นัทธีส่งวารุณีมาที่ด้านนอกห้องทำงาน แล้วหยุดฝีเท้าลง

วารุณีโบกมือให้เขา เข้าไปในลิฟต์

ระหว่างที่เดิน มือข้างหนึ่งเธอก็กอดเอกสารลาออกไว้ มืออีกข้างก็กำกางเกงที่ขาไว้แน่น พยายามอดทนแรงกระตุ้นที่จะหันไปมองเขา

เธอกลัวว่าตัวเองหันหน้าไป จะทำใจไม่ได้ที่จะไปจากนี่

แป๊บเดียว วารุณีก็เข้าไปในลิฟต์

วินาทีที่ประตูลิฟต์ปิดลง เบ้าตาของเธอก็ยังเปียกชื้น เพื่อไม่ให้ตัวเองน้ำตาไหลออกมา เธอเลยเงยหน้าขึ้น กลั้นน้ำตากลับไป

จนมาถึงฝ่ายบุคคล เธอก็เช็ดน้ำตาอย่างลวกๆ แล้วจึงยิ้มออกมาอีกครั้ง เดินออกจากลิฟต์ไป

หลังจากทำเรื่องลาออกเสร็จ วารุณีก็ไม่อยู่ที่บริษัท ไชยรัตน์ กรุ๊ปนานนัก เก็บของตัวเองเสร็จ ก็ออกไปจากอาคารเลย

ระเบียงที่ชั้นบนสุด นัทธีก้มหน้ามองวารุณีที่โบกรถอยู่ข้างถนน นิ้วมือกำลังเคาะราวบันไดเบาๆ

มารุตยืนอยู่ด้านหลังเขา ได้ยินเขาเคาะอย่างไร้จังหวะชัดเจนขนาดนี้ ก็ทนไม่ไหวพูดไปว่า“ประธานนัทธี ถ้าคุณทำใจไม่ได้ที่คุณวารุณีไป งั้นตอนนี้ไปห้ามเธอก็ยังทันนะครับ！”

“ไม่ต้องแล้ว ให้เธอไปแล้ว จากความสามารถของเธอแล้ว ไปที่ไหนก็เปล่งประกายได้”นัทธีละสายตากลับ หันกลับเข้าไปในห้องทำงาน

มารุตตามอยู่หลังเขา แล้วแอบกลอกตาใส่

ประธานเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า？

ที่เขาบอกว่าทำใจไม่ได้ คือหมายถึงชายหนุ่มที่ทำใจต่อหญิงสาวไม่ได้ ไม่ใช่ทำใจไม่ได้ต่อความสามารถของเธอ

“ที่ให้คุณไปสืบ ยังไม่ได้อะไรมาเลยเหรอ？”นัทธีเดินไปหน้าเก้าอี้ทำงานแล้วนั่งลง

มารุตดันแว่นเล็กน้อย คืนกลับไปในสภาพคนชั้นสูงอีกครั้ง“ไม่ครับ สองสามวันนี้คนที่อยู่เบื้องหลัง ไม่ได้ลงมือกับคุณวารุณี ดังนั้นเบาะแสทุกอย่างเลยขาดตอน”

“สืบต่อไป คนที่สามารถจ้างนักฆ่าได้ และยังทำลายลิฟต์อย่างเงียบๆ โดยไม่ทิ้งร่องรอยไว้ได้ ตัวตนจะต้องไม่ธรรมดาแน่ สืบจากผู้หญิงในวงการนี้เอา”มือนัทธีที่วางลงบนโต๊ะทำงาน ก็กำเป็นหมัดแน่น เส้นเลือดหลังมือปูดขึ้นมา

มารุตลังเลเล็กน้อย“แต่แบบนี้ ง่ายมากที่จะไปขัดใจตระกูลที่อยู่ข้างหลังของพวกเธอ”

“ปกปิดหน่อย อย่าถูกจับได้ก็พอ”นัทธีพิงไปที่เก้าอี้ หลับตาลงพูดอย่างอ่อนแรง

มารุตยืดหลังขึ้นแล้วตอบไปว่า“ผมเข้าใจแล้ว ผมจะไปทำเดี๋ยวนี้”

“อือ”นัทธีพยักหน้า

พอมารุตไป นัทธีก็ลืมตาขึ้นมา มองสัญญาเลื่อนตำแหน่งบนโต๊ะทำงาน หยิบขึ้นมาเตรียมจะทิ้งใส่ถังขยะ

แต่ตอนที่เขาจะทำแบบนี้จริงๆ จู่ๆ เขาก็เปลี่ยนความคิด

สัญญาสุดท้ายนี้ ถูกเขายัดเข้าลิ้นชัก

ตอนนี้เอง โทรศัพท์ด้านล่างคอมพิวเตอร์จู่ๆ ก็ดังขึ้นมา

นัทธีกะพริบตา หยิบโทรศัพท์มาไว้ข้างหู“มีอะไร？”

“นัทธี คืนนี้ไปกินข้าวกันไหม？”พิชิตเสนออย่างตื่นเต้น

“ไม่ไป”นัทธีปฏิเสธอย่างราบเรียบ

“ไม่ไปจริงๆ เหรอ？”พิชิตหรี่ตา“วันนี้เป็นวันเกิดของนวิยา ฉันจะเซอร์ไพรส์เธอ”

ได้ยินดังนั้น นัทธีมองไปที่วันที่ด้านมุมล่างขวาของคอมพิวเตอร์ทันที ตอนที่เห็นวันที่ของวันนี้ เขาก็ลูบขมับ แล้วจึงนึกขึ้นได้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของนวิยาจริงๆ

“บอกที่อยู่มา！”นัทธีเปิดปากถาม

พิชิตหัวเราะ“ฉันรู้อยู่แล้วว่าแกต้องเปลี่ยนความคิด เดี๋ยวที่อยู่ฉันจะส่งให้แก เดี๋ยวฉันจะไปหาพงศกร ให้เขาลาช่วงค่ำสองชั่วโมงให้นวิยา”

นัทธีตอบอือ

โทรศัพท์เสร็จ เขาก็ยืนขึ้นมา หยิบเสื้อคลุมที่แขวนไว้มาไว้ที่แขน ส่วนมืออีกข้างถือโทรศัพท์ เดินออกไปจากห้องทำงาน

ช่วงค่ำ ในผับที่เสียงดังสนั่นหู

วารุณีนั่งบนเก้าอี้สูง กรอกเหล้าเข้าปากทีละแก้ว สายตาปรือๆ

ปาจรีย์เต้นเสร็จกลับมา มองเห็นขวดเหล้าว่างสองสามขวดบนโต๊ะ ก็ตกใจทันที“ห่าเอ๊ย วารุณีเธออยากตายหรือไง ดื่มเยอะขนาดนี้？”

เธอรีบแย่งขวดเหล้าในมือวารุณีมา

วารุณีหรี่ตาที่ปรือๆ มองเธอ พูดไม่ชัดว่า“ปา……ปาจรีย์ เธอกลับมาแล้วเหรอ？”

“เยี่ยม ยังจำฉันได้ ดูเหมือนจะยังไม่เมาสุดๆ นะ”ปาจรีย์เอาก้นนั่งลงข้างวารุณี

วารุณียื่นมือไป จะไปหยิบขวดเหล้าที่เธอเพิ่งแย่งไป

ปาจรีย์ไม่ให้ แล้วยังดันเขยิบไปไกลอีกหน่อย“ไม่ต้องดื่มแล้ว เธอเมาแล้วเนี่ย”

“ฉัน……ฉันไม่เมา！”วารุณีโบกมืออย่างไม่พอใจ หน้าเล็กๆ แดงก่ำ ริมฝีปากก็แดง บวกกับท่าทางเมาๆ ดูแล้วยั่วยวนมาก

ปาจรีย์อดไม่ได้ที่จะมองจนตะลึง

รู้นานแล้วว่าเพื่อนสนิทตัวเองสวยราวกับเทพธิดา แต่ไม่คิดว่าพอดื่มจนเมาแล้ว จะกลายเป็นสาวสวยที่มีเสน่ห์ยั่วยวนจริงๆ

“ให้ตายสิ เธอรีบก้มหัวให้ฉันเลย เดี๋ยวพวกคนชั่วเห็น ไม่มาเล่นงานแกสิแปลก”ปาจรีย์เอาเสื้อคลุมตัวนอกของตัวเองคลุมไว้ที่หัววารุณี

จู่ๆ วารุณีก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นขึ้นมา

ปาจรีย์มือสั่น“พี่สาว เธอร้องไห้ทำไมเนี่ย？”

“ฉันเสียใจ”วารุณีกะพริบตาที่เปียกชื้นมองไปที่เธอ

“เธอเสียใจอะไร？”ปาจรีย์ไม่เข้าใจ

วารุณีเช็ดตา“ฉันลาออกแล้ว ต่อไปฉันก็ไม่เห็นเขาแล้ว”

“เขา？ใครเหรอ？”ปาจรีย์มีใบหน้าตะลึง

“นัทธี……”วารุณีพูดชื่อนี้ออกมาอย่างสะอึกสะอื้น

ปาจรีย์ตะลึง สักพักจึงได้สติคืนมา มองเธออย่างไม่อยากจะเชื่อ“ไม่มั้ง วารุณีเธอรู้สึกต่อประธานนัทธี……”

วารุณีกอดปาจรีย์ไว้“ปาจรีย์ ฉันเลวใช่ไหม ฉันชอบผู้ชายที่มีคู่หมั้นแล้ว”

ปาจรีย์ยืนยันการคาดเดาของตัวเอง กลืนน้ำลาย“ไม่ เธอไม่เลว ประธานนัทธีดีเลิศขนาดนั้น เธอชอบเขาน่ะปกติ แค่ไม่เป็นมือที่สามก็ไม่เป็นไรหรอก”

“ใช่ ดังนั้นฉันเลยลาออก”วารุณีหยิบเบียร์ใหม่ขวดหนึ่งมาเปิด เงยหน้าดื่ม

ที่จริงปาจรีย์อยากห้ามเธอ แต่เห็นเธอเสียใจขนาดนี้ เลยคิดว่าช่างมันเถอะ

เดิมทีเธอยังคิดว่า ทำไมจู่ๆ วารุณีถึงเรียกเธอมาผับ

สาเหตุเป็นเพราะว่าลาออก ต่อไปก็ไม่ได้เจอนัทธีแล้ว

“เห้อ ครั้งแรกที่ใจเต้น ก็ล้มเหลวกลางคันแบบนี้ ทำอะไรไม่ได้จริงๆ ”ปาจรีย์มองวารุณีอย่างสงสาร

วารุณีอ้วกออกมา เอาเหล้าอ้วกออกมา

ปาจรีย์อุดจมูกไว้“พอแล้วๆ ไม่ต้องดื่มแล้ว ดื่มต่อไปได้เกิดเรื่องแน่ เดี๋ยวฉันไปส่งเธอเอง”

พูดไป เธอก็หยิบขวดเหล้าในมือวารุณี แล้วประคองวารุณีเช็กบิลออกไปจากผับ ไปเรียกรถด้านนอก

แต่ตรงนี้ที่จริงเป็นรถยนต์ส่วนตัว เรียกรถไม่ค่อยสะดวกนัก ไม่มีแท็กซี่ผ่านมาอยู่นาน

ไม่มีหนทาง ปาจรีย์ได้แต่ประคองวารุณีเดินไปข้างหน้า เตรียมไปด้านหน้าดูว่าจะเรียกรถได้หรือไม่

ตอนนี้เอง จู่ๆ เสียงแตรรถก็ดังขึ้นจากด้านหลังของพวกเธอ