หลังจากที่ส่งลูกทั้งสองเข้านอนก็ดึกมากแล้ว

วารุณีกลับห้องไปก่อน นัทธียังไม่กลับมา

ไม่มีทางเลือก เธอปิดประตูห้องและไปห้องหนังสือ

มาถึงห้องหนังสือ วารุณียกมือขึ้นเคาะประตู

“ป้าส้มเหรอ เข้ามาสิ” เสียงที่เหนื่อยของนัทธีออกมาจากข้างใน

วารุณีเปิดประตูเข้ามา “ฉันเอง”

นัทธีที่นั่งอยู่หลังโต๊ะได้ยินเสียงเธอจึงเงยหน้าขึ้น “ยังไม่นอนหรือ?”

“คุณยังไม่กลับห้องเลย จะให้ฉันนอนได้ยังไง” วารุณีปิดประตูเดินเข้ามา “ยังเดินออกมาไม่ได้เหรอ?”

นัทธีดึงมือเธอขึ้นมานั่งตัก “ฉันเดินออกมาได้แล้ว ฉันแค่คิดว่านวิยาจะพาพ่อแม่ไปเส้นทางนั้นได้อย่างไร แล้วใช้ให้ขงเบ้งฆ่า”

“ในเมื่อคิดไม่ออกก็ไม่ต้องคิดแล้ว พอจับนวิยาได้ ก็จะรู้เรื่องทั้งหมดแล้วไม่ใช่เหรอ” วารุณีจับหน้าเขาเงยขึ้นแล้วลูบ

นัทธีเอามือของเธอออก “แล้วคุณละ ออกมาได้หรือยัง”

วารุณีชะงักไปเล็กน้อย

เธอรู้ว่าเขากำลังถามเรื่องวิดีโอกล้องวงจรปิดที่เธอเห็นในตอนกลางวัน

วิดีโอกล้องวงจรปิดนั้นทำให้เธอรู้ว่าแม่ของเธอเสียชีวิตอย่างไร ด้วยเหตุนี้จิตใจเธอจึงพังทราย

ดังนั้นตอนนี้เขาจึงยังเป็นห่วงเธออยู่ว่าเธอจะเดินออกมาจากจิตใจที่พังทรายได้หรือไม่

วารุณีจับที่คอของนัทธีที่ “ยังมีคุณอยู่กับฉัน ฉันก็ต้องเดินออกมาได้อยู่แล้วสิ”

ถ้าเดินออกมาไม่ได้แล้วยังไง? แม่ก็ตายแล้วฟื้นกลับมาไม่ได้

ดังนั้น แทนที่จะมาเสียใจ ไปล้างแค้นให้แม่ไม่ดีกว่าเหรอ

“ฉันก็ด้วย โชคดีที่มีเธอ” นัทธีโอบกอดวารุณีอย่างเบาๆ เอาคางพิงที่ไหล่ของเธอแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา

เขาก็เพราะมีเธอคอยอยู่เคียงข้างคอยปลอบโยนและตักเตือนเขา

หากไม่มีเธอ เขาคิดว่าเขาอาจจะไม่สงบขนาดนี้ ตอนรู้ว่าพ่อแม่ของเขาถูกขงเบ้งและนวิยาร่วมมือกันฆ่า เขาก็อยากจะไปฆ่าขงเบ้งและนวิยาเลย

แต่เป็นเพราะเธอและลูกทั้งสองคน เขาจึงยับยั้งการแก้แค้นที่โหดเหี้ยมนี้ไว้ได้

มิฉะนั้น ถ้าเขาเข้าไป จะเกิดอะไรขึ้นกับเธอและลูกทั้งสอง?

นัทธีคิด แล้วกัดไปที่คอของวารุณี “ที่รัก ผมไม่เคยกล่าวขอบคุณเลย ขอบคุณที่มีคุณอยู่ด้วย ไม่อย่างนั้นฉันก็ไม่รู้ว่าฉันจะกลายเป็นยังไง”

บางทีอาจจะกลายเป็นคนที่ไม่มีความรู้สึกและรู้จักการแต่แก้แค้นเท่านั้น

หรือหุ่นยนต์ที่รู้แต่การทำเงินอย่างเดียว

วารุณีตบที่หลังผู้ชาย “พอแล้ว แล้วทำไมจู่ๆถึงมาจีบแบบนี้ล่ะ ฉันไม่ชินเลย”

นัทธีหัวเราะเบาๆ แล้วกัดคอเธอต่อไป

วารุณีรู้สึกคันเล็กน้อยและผลักเขาอย่างช่วยไม่ได้ “พอแล้ว ไม่ต้องกัดแล้ว ปล่อย ฉันคัน!”

นัทธีไม่ปล่อย แต่กัดคอเธอเข้าไปอีก ไม่นานก็มาถึงกระดูกไหปลาร้า น้ำเสียงแหบแห้ง “ดูเวลาน่าจะถึงแล้ว”

“อะไรถึงแล้ว” วารุณีงงเล็กน้อย ยังไม่มีสติกลับมา

นัทธีปล่อยคอที่กัดลงชั่วคราวและมองด้วยดวงตาสีเข้ม “สามเดือน หมอบอก ลูกจะหายดีหลังจากสามเดือน คุณก็อยู่กับฉันได้แล้ว”

วารุณีก็หน้าแดงทันที ทั้งตกใจและงุนงง “คุณนับวันอยู่ตลอดเลยเหรอ”

นัทธีพยักหน้าตอบรับ

วารุณีอดหัวเราะไม่ได้ “คุณนี่มัน…”

“อยู่กับฉัน” นัทธีมองเธอแล้วขัดจังหวะเธอ

วารุณีมองดูความปรารถนาในดวงตาของเขา แน่นอนว่าเขารู้ว่าสามเดือนนี้ก็ทำให้เขาอัดอั้นเช่นกัน

และในฐานะผู้ใหญ่ เธอเองก็มีความปรารถนาทางกาย ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถพูดอะไรที่จะปฏิเสธได้ในขณะนี้

หลังจากนั้น วารุณีก็ถอนหายใจ “คุณระวังหน่อย”

เมื่อเห็นเธอตกลง นัทธี ริมฝีปากก็กระตุกเล็กน้อย “ไม่ต้องห่วง ฉันจะอ่อนโยน”

เมื่อพูดจบ เขาก็อุ้มเธอขึ้นและเดินไปที่โซฟาข้างๆ

นัทธีเป็นคนอ่อนโยนอย่างที่เขาพูด

วารุณีไม่รู้สึกอึดอัดในท้องเลย

เห็นได้ว่านอกจากการนับวันแล้ว เขายังเตรียมพละกำลังมามากมายและทำการบ้านมาอย่างดี

วารุณีเหนื่อยและผล็อยหลับไป

นัทธีพาเธอกลับห้องแล้ววางเธอลงบนเตียง เมื่อห่มผ้าให้เธอเสร็จ ก็หยิบกล่องบุหรี่และไฟแช็กจากลิ้นชักออกมาแล้วเดินไปที่ระเบียง

เขาอยู่ที่ระเบียงเป็นเวลานาน และคุยโทรศัพท์สองสามสาย สุดท้ายก็ไปเข้าห้องน้ำ ดับกลิ่นควันบุหรี่ กลับมาที่เตียง และนอนกอดกับวารุณี

วันถัดมา

วารุณีทำตามคำพูดของ สุภัทร เดินไปสถานีตำรวจ รอจนบ่ายโมงกว่าๆ ก็ไปโรงพยาบาลกับศรัณย์และตำรวจสองถึงสามคน

นัทธีไม่ได้ไป บริษัท ไชยรัตน์ กรุ๊ป มีเรื่องบางอย่าง เขามาไม่ได้ชั่วคราว รอจนกว่าเรื่องจะเสร็จถึงจะไป

เมื่อฉันมาถึงโรงพยาบาล แค่บ่ายโมงห้าสิบเอง

ศรัณย์มองวารุณี “พี่ จะเข้าไปไหม”

วารุณีครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วส่ายหัว “สุภัทรบอกบ่ายสองก็ต้องบ่ายสอง ยังไงก็แค่สิบนาที ไม่มีอะไรต่างกัน ลงไปรอข้างล่างกันเถอะ”

“ได้” ศรัณย์พยักหน้าแล้วเดินไปที่ลิฟต์พร้อมกับเจ้าหน้าที่ตำรวจสองสามคน

เพียงไม่นาน ก็มาถึงห้องของสุภัทร

วารุณีและกลุ่มคนเดินออกจากลิฟต์และยืนนิ่งอยู่ที่ทางเดินซึ่งอยู่ไม่ไกลจากห้องสุภัทร ดูเวลาและรอจนถึงบ่ายยสอง

ในขณะนี้ ในห้องของผู้ป่วยสุภัทร

ขยานียืนอยู่หน้าเตียง หันหน้าไปทางสุภัทรบนเตียง

สุภัทราถามอย่างอ่อนแรงและผิดหวังว่า “ทำไม ฉันไม่ดีพอสำหรับเธอหรือ ทำไมเธอถึงทรยศฉันอย่างนี้”

ขยานีเองก็รู้สึกผิดนิดหน่อย พอได้ยินแบบนี้ก็รู้สึกผิดมากขึ้น “คุณดีกับฉันมากก็จริง แต่ฉันไม่ได้รักคุณ และฉันไม่เคยรักคุณ คนที่ฉันรักคือปวิชมาโดยตลอด”

“แล้วทำไมคุณถึงมาหลอกหลอนฉันเมื่อยี่สิบกว่าปีที่แล้ว?” สุภัทรทำตาโตและมองดูเธออย่างโกรธเคือง

ใช่ เมื่อ 20 กว่าปีที่แล้ว เขานอกใจขยานี แต่ขยานีเป็นคนเริ่มเข้าหาเขา

เกิดความผิดพลาดในคดีที่เขารับผิดชอบในวันนั้น วรยา โกรธมาก จึงรับช่วงต่อ ผู้ถือหุ้นรายอื่นในบริษัทยังสนับสนุนแนวทางของ วรยา และกล่าวหาว่าทำไมไม่ให้ วรยา รับผิดชอบคดีในตอนแรก ยืนยันที่จะทำเองให้ได้ สุดท้ายไม่ได้ผลและยังเกิดปัญหาขึ้นอีก

เผชิญกับสถานการณ์นี้เขารู้สึกอายมากเขารู้สึกว่าความนับถือตนเองของเขาในฐานะผู้ชายถูกสายตาโจมตี รู้สึกว่าผู้ถือหุ้นเหล่านั้นหัวเราะเยาะเขาและดูถูกเขาแม้แต่ภรรยาของเขาก็ไม่สามารถเทียบได้

ดังนั้นเขาโกรธมากจึงไปผับและไปดื่มกับเพื่อนสองสามคนซึ่งเขาได้พบกับขยานีที่นั่น

ขยานียังสาวและสวย อ่อนโยน ตัวเล็ก และมีเสน่ห์ นั่นคือสิ่งที่ผู้หญิงแกร่งอย่างวรยาไม่มีวันทำได้

เขาคิดว่าคนแบบขยานีนี่แหละคือผู้หญิง ผู้หญิงควรรับใช้ผู้ชาย ทำไมถึงไปแข่งกับผู้ชายที่ห้าง และ วรยา รู้ดีว่าเขามีศักดิ์ศรี แต่ต่อหน้าผู้ถือหุ้นมากมาย เขาไม่ไว้หน้ากันเลย

จากนั้นเขาก็รู้สึกมีความคิดที่จะแก้แค้นภายใต้การยั่วยวนโดยเจตนาของขยานี เขาก็นอกใจ

ต่อมาเขาก็รู้สึกลุกลี้ลุกลน วิตกกังวล กังวลว่าวรยาจะรู้ แต่ยิ่งกว่านั้น เป็นความตื่นเต้นแบบที่ทรยศต่อภรรยา และนอกจากความตื่นเต้นแล้ว ยังมีความรู้สึกอับอายอีกด้วย วรยาไม่ไว้หน้าให้ฉัน งั้นก็อย่ามาโทษฉันที่มีชู้

และความตื่นเต้นและความเหนือชั้นแบบนี้ทำให้คนเสพติด ทุกครั้งที่รู้สึกอึดอัดจากวรยา เขาจะมองหาขยานี อยู่กับขยานี เขาถึงจะมีความภาคภูมิใจในการเป็นผู้ชายและสามารถรับรู้ถึงสิ่งที่เรียกว่าหัวหน้าครอบครัว นี่ก็คือสิ่งที่เขาได้รับจากการได้พบกับขยานี

แต่คาดไม่ถึงว่าขยานีจะบอกเขา ว่าเธอไม่เคยรักเขา!