“เรื่องธรรมดาหน่า ตอนที่เธอยิงออกไปไม่ได้สังเกตอัตราเร็วลม เพราะฉะนั้นลูกกระสุนของเธอจึงแล่นทิศทางอื่นได้ง่าย”

สวนสาธารณะแห่งนี้ค่อนข้างกว้าง ถึงจะเล็งเป้าอย่างไร ก็ยิงโดนอยู่แล้ว นี่เป็นแค่ปัญหาของเรื่องความน่าจะเป็นเท่านั้น

ฉะนั้นถ้าอยากจะยิงโดยลูกโป่ง และทำให้ลูกโป่งแตก ก็จะต้องทดสอบความเร็วของลม มีคนจำนวนไม่มากที่รู้เรื่องนี้ คนที่เล่นปืนอัดลมบ่อยๆ

หรืออาจจะเป็นเพราะเดิมทีเคยจับปืนมาก่อน รู้ว่าอัตราความเร็วลมความชื้นและอื่นๆมีผลต่อลูกกระสุน

ความจริงแล้วเนี่ยเฟิงมีสิทธิ์เป็นคนโกงที่น่าสงสัย เพราะว่าเนี่ยเฟิงสันทัดกับปืนมาก

ฝูยานหรงเบะปากแล้วยื่นปืนกลับไปให้อย่างไม่สบอารมณ์“ถ้านายเก่งก็ทำเลยสิ ถ้านายยิงเข้าทั้งสิบนัด ฉันถึงจะคิดว่านายเก่ง”

“เมื่อกี้ผมยิงเข้าหนึ่งนัดแล้วนะ คุณใช้ไปสองนัด ตอนนี้ลูกกระสุนเหลือเพียงแค่เจ็ดนัด ใช้กระสุนนัดเดียวยิงลูกโป่งที่เหลืออีกเก้าลูก มันยากไปหน่อยนะ แต่ผมจะลองดูแล้วกัน”

ฝูยานหรงขมวดคิ้วเป็นปม ไอ้หมอนี่รู้ไหมว่าตัวเองกำลังพูดอะไรอยู่？

เนี่ยเฟิงยกปืนที่อยู่ในมือเงื้อขึ้นมา เห็นเพียงแค่เขายิ่งปั้งๆออกไปหลายนัด คิดไม่ถึงว่านัดที่ยิงออกไปจะโดนทั้งหมด เจ้าของร้านกับคนที่ยืนรายล้อมมองดูอย่างอ้าปากตาค้าง มีคนน้อยมากที่จะยิงโดนจำนวนมากขนาดนี้ ประเด็นคือเจ้าของร้านรู้ว่าที่นี่ใกล้กับทิศทางเข้าของลม เพราะฉะนั้นลูกกระสุนที่ถูกยิงออกมาจะโดนพัดออกไปทั้งหมด

พอยิงจนเหลือกระสุนสองนัดสุดท้าย เนี่ยเฟิงก็ลูบคางไปมา หลังจากนั้นก็เดินไปด้านข้าง เห็นเพียงแค่เขายกปืนขึ้นมายิงออกไปหนึ่งนัด คิดไม่ถึงว่ากระสุนนัดนี้จะยิงทำลายลูกโป่งไปถึงสองลูก

“ปืนนัดเดียวทำลูกโป่งแตกได้ถึงสองลูก พี่ชายสุดยอดไปเลย！”

คนที่อยู่ข้างๆพบเข้ากับจุดนี้ จึงรีบพูดชื่นชม

เจ้าของร้านอ้าปากจนคางแทบจะตกลงถึงพื้นอยู่แล้ว เขามองดูเนี่ยเฟิงอยู่อย่างนั้น ตอนนี้เนี่ยเฟิงเหลือลูกโป่งอีกสองนัด เขาคงไม่คิดที่จะยิงปืนนัดเดียวทำลูกโป่งแตกสองลูกหรอกนะ？

เนี่ยเฟิงหาตำแหน่งที่แม่นยำ หลังจากนั้นเขาก็ยกปืนที่อยู่ในมือขึ้นมา คราวนี้มีลูกโป่งดังพร้อมกันถึงสามลูก เขายิงปืนนัดเดียวลูกโป่งแตกถึงสามลูกเชียวนะ！

“โห！น้องชายนายทำได้ยังไงเนี่ย？รีบสอนพวกเราเร็วเข้า เมื่อกี้นายเท่สุดยอดไปเลย？”

ทันใดนั้นผู้คนก็ต่างล้อมเขาไว้ แล้วเข้ามาเรียนรู้วิชาจากเนี่ยเฟิง เนี่ยเฟิงฉีกยิ้ม วางปืนอัดลมที่อยู่ในมือลง หลังจากนั้นก็ตอบกลับไปว่า“ไม่มีอะไรหรอกครับ เพียงแค่คนอย่างผมน่ะ อยู่บ้านชอบศึกษาของพวกนี้ เพราะฉะนั้นเป็นเล็กน้อยจึงถือว่าเป็นเรื่องธรรมดามาก”

นี่มันไม่ใช่เป็นเล็กน้อยนะ แต่เป็นและเชี่ยวชาญมากเลยแหละ！

ฝูยานหรงมองเห็นฉากนี้จนทำให้เธออ้าปากตาค้าง เธอคิดไม่ถึงว่าเนี่ยเฟิงจะใช้ลูกกระสุนแค่นั้นยิงลูกโป่งได้ถึงสิบเอ็ดลูก！

“ฉันทำร้านมาตั้งนาน นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นคนฝีมือเยี่ยมขนาดนี้ นายดูเองได้เลยว่าของที่ร้านของฉันมีอะไรที่นายชอบ นายหยิบไปได้เลย！”

เจ้าของร้านพบเจ้ากับยอดฝีมือแล้ว เขาจึงมอบของรางวัลให้อย่างเต็มใจ

เนี่ยเฟิงที่มองเห็นของรางวัลใหญ่พวกนั้น ส่วนมากเป็นตุ๊กตาของเล่นยัดนุ่นตัวใหญ่ เนี่ยเฟิงไม่ชอบของพวกนั้น เนี่ยเฟิงจึงหันกลับไปถามว่า“เธอมาเลือกไปหนึ่งตัวเถอะ？”

ฝูยานหรงรีบเก็บอารมณ์ตะลึงงันของตัวเอง หลังจากนั้นก็เอ่ยปากพูดพลางเบะปาก“นายเป็นคนยิงโดนเองเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ อีกย่างฉันไม่ชอบตุ๊กตายัดนุ่น！”

“โธ่เอ๊ย ดูท่าคู่รักจะกำลังงอนกันอยู่ แต่เธอดูแฟนหนุ่มของเธอสิยิงปืนเก่งขนาดนี้ เธอยกโทษให้แฟนของเธอเถอะ！”

“ก็นั่นแหละ แฟนของเธอแค่อยากเอาใจเธอแค่นั้นเอง แฟนกันจะไม่ทะเลาะกันได้ยังไง？”

ฝูยานหรงอดที่จะกระทืบเท้าไม่ได้“ฉันไม่ได้เป็นแฟนกับเขานะ！”

“โธ่เอ๊ย ดูเด็กผู้หญิงคนนี้สิจะต้องทั้งโกรธทั้งอายแน่เลย！”

“นั่นแหละๆ！”

ทุกคนที่ยืนรายล้อมอยู่ต่างพากันพูดวิจารณ์ แต่เนี่ยเฟิงอดที่หัวเราะออกมาไม่ได้

ฝูยานหรงถูกสายตาของผู้คนมองจนขนลุก จึงต้องเดินไปข้างหน้า แล้วหยิบตุ๊กตาสีขาวตัวหนึ่งออกมา แล้วรีบวิ่งฝ่าวงล้อมผู้คนออกไปอย่างรวดเร็ว

“ไอ้หนุ่มนายรีบตามแฟนสาวนายไปสิ？ฉันจะบอกอะไรนายให้นะ เด็กผู้หญิงน่ะต้องง้อดีๆนะ ตอนนี้ถึงแม้เธอจะยังโกรธอยู่ แต่เดี๋ยวก็หายแล้วล่ะ！”

ทุกคนต่างพากันหัวเราะ

เนี่ยเฟิงรู้ดีว่าพวกเขาเข้าใจผิดไปแล้ว แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร แล้ววิ่งตามออกไป เวลานี้เองฝูยานหรงวิ่งจนจะถึงข้างๆรถแล้ว

“ทำไมนายไม่อธิบายอะไรหน่อยเลยห้ะ ทำให้พวกเขาเข้าใจผิดแบบนี้？”

ฝูยานหรงถลึงตาใส่เนี่ยเฟิง เห็นเพียงแค่เธอเอาตุ๊กตายัดนุ่นในมือยัดไปที่เบาะหลัง

“นั่นเป็นแค่คนแปลกหน้าเองไม่ใช่เหรอ?ถ้าฉันอธิบายก็เท่ากับแก้ตัวน่ะสิ การแก้ตัวนั่นก็เท่ากับว่ามันคือความจริง อีกอย่างนะ ถ้าฉันบอกกับพวกเขาว่าเธอกับฉันไม่ได้เป็นแฟนกัน พวกเขาอาจจะคิดว่าเธอกับฉันทะเลาะกันก็ได้ ฉันสู้ไม่อธิบายอะไรดีกว่า”

คำพูดของเนี่ยเฟิงฟังดูมีเหตุผลมาก แต่ฝูยานหรงกลับรู้สึกว่าเนี่ยเฟิงตั้งใจทำ

“คุณแปลกใจใช่ไหมว่าทำไมผมถึงยิงปืนเก่งขนาดนี้ อีกทั้งผมยังยิงแม่นทุกนัดอีกด้วย？”

หลังจากที่เนี่ยเฟิงขึ้นรถก็ถามฝูยานหรงออกไปแบบนั้น

“ฉันไม่แปลกใจเลยแม้แต่นิดเดียว นายยิงปืนเป็นยังไงมันเกี่ยวอะไรกับฉัน？”

ความจริงแล้วฝูยานหรงคิดว่านี่มันสุดยอดมากจริงๆ แต่เธอจะไม่ยอมพูดมันออกมาอย่างแน่นอน เนื่องจากฝูยานหรงยังคงมีความเกลียดชังต่อเนี่ยเฟิงตามสัญชาตญาณอย่างหนึ่ง

“หลังจากที่ผมได้รับการช่วยเหลือจากทะเล ก็ถูกส่งไปยังเกาะเล็กๆแห่งหนึ่ง ใช้ชีวิตอย่างไร้มนุษยธรรม หลังจากนั้นผมถูกส่งไปยังหน่วยฝึกพิเศษ กลายเป็นทหารรับจ้างที่อายุน้อยที่สุด ผมใช้ชีวิตท่ามกลางดงกระสุน อย่างยากลำบาก เพื่อกินข้าวให้อิ่มท้อง ผมต้องสู้จนสุดกำลัง อีกทั้งผมก็ไม่รู้ว่าเมื่อกลับมาที่นี่แล้วยังจะที่ว่างสำหรับผมไหม เมื่อกลับไปแล้วถึงจะอาศัยความสามารถที่ผมมีอยู่ ผมก็ไม่อาจรู้เลยว่าจะปกป้องรักษาสิ่งที่ผมหวงแหนได้ไหม”

เนี่ยเฟิงพูดถึงอดีตของเขาอย่างไม่คิดอะไร กลับกันยังพูดอย่างมีความสุข เต็มไปด้วยคารมคมคาย

ความจริงแล้วตอนที่อยู่ร้านอาหารฝูยานหรงสังเกตเห็นร่องรอยบาดแผลของเนี่ยเฟิงแล้ว มันเป็นบาดแผลน้อยใหญ่เต็มไปหมด รอยแผลพวกนั้นหลงเหลือมานานหลายปีแล้ว

“ความจริงคุณเกลียดผม ผมไม่โทษคุณหรอกนะ เนื่องจากคดีในตอนนั้นมันทำร้ายคนจำนวนมาก ผมเองก็รู้สึกผิดต่อเรื่องนั้นเหมือนกัน เพราะฉะนั้นการกลับมาครั้งนี้ไม่เพียงแต่เพื่อหาตัวคนร้าย ผมจะตามหาคนที่ต้องเดือดร้อนพวกนั้นเพื่อชดเชยเรื่องที่ผ่านมาให้พวกเขา”

ฝูยานหรงจับพวงมาลัยแน่น“คนก็ตายไปแล้ว มีอะไรให้ชดใช้ได้อีก？”

“ถึงแม้ผมจะไม่สามารถทำให้คนตายฟื้นคืนชีพกลับมาได้ แต่ผมสามารถทำให้ไอ้คนที่ก่อโศกนาฏกรรม ตายไม่มีที่ฝังได้”

สายตาของเนี่ยเฟิงเปลี่ยนเป็นดุดันขึ้นมา

ฝูยานหรงมองดูเนี่ยเฟิงแวบหนึ่ง“ความหมายของนายก็คือจะหาคนที่ทำให้พ่อแม่ของฉันต้องประสบอุบัติเหตุเมื่อสี่ปีที่แล้วงั้นเหรอ?”

“แน่นอน ผมจะไม่ยอมให้คุณลุงกับคุณป้าต้องตายเปล่าแน่”

“หึ！พูดน่าฟังกว่าร้องเพลงอีก นายไม่ต้องมาพูดกับฉันแบบนี้หรอกนะ ถ้านายอยากชดใช้ให้ครอบครัวของเราจริงๆ งั้นก็ต้องแสดงความจริงใจของนายออกมา！”

พูดใครไม่พูด？

“ผมรู้แล้ว เพราะฉะนั้นโปรดให้เวลาผมหน่อยเถอะ ผมจะจัดการให้เรียบร้อย”