เนี่ยเฟิงหัวเราะเสียงเย็น เขาจะดูสิว่าไอ้หมอนี่คิดจะทำอะไร

เนี่ยเฟิงค้นเจอที่อยู่ของสถานต่อสู้ใต้ดินแล้ว จากนั้นก็ขับรถมุ่งมายังย่านที่คึกคักที่สุดของเมืองหนานหู

สถานต่อสู้ใต้ดินนี้คิดจะหายังต้องเสียเวลาไปพักหนึ่งจริงๆ

แต่ไม่ได้ยากสำหรับเนี่ยเฟิง

เนี่ยเฟิงหาสถานต่อสู้ใต้ดินเจออย่างรวดเร็ว เพิ่งจะเดินเข้าไป เขาก็ถูกการ์ดจำได้ทันที

“ไม่ทราบว่าใช่เนี่ยเฟิงหรือเปล่า?”

ชายที่เป็นหัวหน้าคนนั้นผอมมากจนดูราวกับหนังหุ้มกระดูก หน้าตาเขาเหมือนกับโครงกระดูกเป็นอย่างมาก

เห็นเพียงเขาถูมือไปมา มองเนี่ยเฟิงพลางยิ้มตาหยี

เนี่ยเฟิงพยักหน้า “ถูกต้อง นายเป็นใคร? ทำไมถึงรู้จักฉัน?”

“อ้อ คืออย่างนี้ครับ พวกเราได้รับการไหว้วานจากคุณเฉา……”

ชายที่ผอมแห้งคนนั้นยิ้มพลางยิ้มหนังสือสัญญาฉบับหนึ่งออกมา “นี่เป็นสัญญาระหว่างความเป็นกับความตาย พวกเขาจ้างนักมวยฝีมือระดับราชาที่เก่งกาจที่สุดของเราที่นี่ไว้แล้ว ราชาอะไหลกับคุณจะต่อสู้กัน คุณมีสองทางเลือก หนึ่งคือออกไปสู้ สองคือสละสิทธิ์”

เนี่ยเฟิงหัวเราะอย่างห้ามไม่อยู่ “ฉันยังคิดว่าพวกเขาไม่กลัว คิดไม่ถึงว่าจะหลบมาอยู่ที่นี่ ฉันจะออกไปสู้ และฉันก็รู้ว่าพวกเขาจะต้องอยู่ห้องวีไอพีตรงไหนสักแห่งของที่นี่อย่างแน่นอน หลังเสร็จเรื่องนี้พวกเขาจะต้องเป็นฝ่ายมาพบฉันเอง”

“เรื่องนี้ผมก็ไม่อาจรับประกันได้”

อีกฝ่ายส่ายศีรษะ

“ตอนนี้นายไปติดต่อพวกเขา ด้วยความสามารถของเรา ฉันคิดจะหาตัวพวกเขาออกมาก็ง่ายเหมือนพลิกฝ่ามือ ให้พวกเขาไปคิดใคร่ครวญให้ดี”

ชายคนนั้นกลอกตาทีหนึ่ง ได้แต่โทรศัพท์หาท่านเทพ

ตอนนี้ท่านเทพกับเฉากวงหมิงกำลังนั่งอยู่ในห้องวีไอพี หลังท่านเทพได้ยินรายงานจากลูกน้องเขา ก็พูดยิ้มๆ ว่า “คุณเฉา คุณว่าไง?”

เฉากวงหมิงกัดกรามกรอด “ตอบรับเขา!”

“คุณเฉาบอกว่าตอบรับคุณ”

เนี่ยเฟิงประทับรอยนิ้วมือของตนเองลงในนั้นทันที “งั้นฉันรับคำท้า”

ราชาอะไหลลงสนามน้อยมาก หนนี้ยังคงสู้กับมือสมัครเล่น จึงพบเห็นได้ยาก

แม้พวกคนใหญ่คนโตจะรู้สึกว่ามือสมัครเล่นคนนั้นจะต้องแพ้อย่างน่าสงสารอย่างแน่นอน แต่พวกเขายังคงอยากจะมาชมบุคลิกอันห้าวหาญของราชาอะไหลอยู่ดี

เนี่ยเฟิงรู้ว่านี่คือสถานต่อสู้ใต้ดิน ดังนั้นทุกอย่างที่นี่จะไม่มีทางถูกเผยแพร่ออกไป

เขาไม่กังวลว่าตนเองจะถูกผู้อื่นพบ สิ่งที่เขากังวลคือการถูกพวกพี่สาวเห็นเข้า ถึงเวลาพวกเธอจะต้องกังวลมากแน่ เขาไม่อาจทำให้พวกพี่สาวเป็นห่วงได้

ตอนที่ราชาอะไหลขึ้นสังเวียน ทั่วทั้งสนามต่างคึกคักกันหมด! ทุกคนต่างส่งเสียงโห่ร้องให้ราชาอะไหล แค่คิดดูก็รู้ว่าชื่อเสียงของราชาอะไหลโด่งดังแค่ไหน

ราชาอะไหลเป็นชายรูปร่างกำยำอย่างมาก เขาผ่านสังเวียนมาร้อยครั้ง เป็นแม่ทัพไร้พ่าย ไม่เคยลิ้มรสการพ่ายแพ้เลยสักครั้ง!

“ราชาอะไหล! ราชาอะไหล!”

ณ บนที่นั่งของผู้ชม เหลยจ้านทุ่มพลังส่งเสียงเรียกออกมาอย่างเต็มที่ ในมือเขาถึงกับมีธงที่ช่วยเพิ่มอานุภาพในการเชียร์โบกสะบัดไปมาอยู่ตลอดอีกด้วย

คนที่นั่งอยู่ด้านข้างเหลยจ้านคือฝูยานหรงและกลุ่มเพื่อน ฝูยานหรงเห็นราชาอะไหลที่อยู่บนสังเวียน ก็รู้สึกร้อนระอุขึ้นมาเช่นเดียวกัน

“ราชาอะไหลคนนี้เหมือนจะไม่ได้ออกมาแข่งนานมากแล้ว”

เหลยเทียนกอดอก ใช้สายตามองราชาอะไหลอย่างพิจารณา เขาเป็นคนที่ร้ายกาจอย่างมากจริงๆ

“ใช่แล้ว ครั้งนี้สู้กับมือสมัครเล่น เลยทำให้คนรู้สึกประหลาดใจมาก เมื่อก่อนเขาไม่มีทางสู้กับมือสมัครเล่นแน่ แบบนี้จะเป็นการทำลายชื่อเสียงของเขา”

เหลยจ้านรู้สึกแปลกใจมาก และไม่รู้ว่าคู่ต่อสู้เป็นคนอย่างไรกันแน่ถึงสามารถทำให้ราชาอะไหลลงมือได้

ราชาอาไหลขึ้นสังเวียน ทำให้ผู้ชมทั้งสนามต่างคึกคักกันหมด

“ต่อไป ขอแนะนำคู่ชกมือสมัครเล่นของเรา! ขอเสียงปรบมือต้อนรับเนี่ยเฟิง!”

แม้เสียงของพิธีกรจะมีพลังดึงดูดอย่างมาก แต่พวกผู้ชมกลับไร้การตอบสนอง พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเนี่ยเฟิงผู้นี้เป็นใครกันแน่

“เนี่ยเฟิง?”

เหลยจ้านกับฝูยานหรงทั้งสองคนมองสบตากัน ใจพวกเขาต่างเต้น “ตึกตัก” เพราะพวกเขาไม่รู้ว่าเนี่ยเฟิงคนนี้ใช่เนี่ยเฟิงคนที่พวกเขารู้จักหรือเปล่า……

ในเวลานี้เอง เนี่ยเฟิงที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วก็เดินออกมา

ร่างกายท่อนบนเขาไม่ได้สวมเสื้อผ้า ท่อนล่างสวมกางเกงที่ใช้สำหรับการแข่งขัน กางเกงตัวนี้ยังคงยืมมาใช้ชั่วคราว

“พี่เฟิงนี่! เป็นพี่เฟิงจริงๆ ด้วย!”

เหลยจ้านชะงักอยู่กับที่ทันที!

“สวรรค์ พี่เฟิงบอกว่ามีธุระต้องไปทำ หรือว่าจะมาท้าสู้กับราชาอะไหลใช่ไหม? นี่มันจะโหดเกินไปแล้ว!”

คนอื่นๆ ก็อดตื่นเต้นขึ้นมาไม่ได้เช่นกัน

“นี่! ทำไมพวกนายยังใส่ผ้าโพกหัวของราชาอะไหลอยู่อีก! รีบถอดให้ฉันเดี๋ยวนี้! พวกเราต้องตะโกนเชียร์พี่เฟิงสิ!”

หลังเหลยจ้านรู้ตัวว่าคู่ต่อสู้ของราชาอะไหลคือเนี่ยเฟิง ก็รีบถอดผ้าโพกหัวบนศีรษะออกทันที กระทั่งธงก็ยังดึงลงมา “พี่เฟิงสู้ๆ!”

เสียงของเหลยจ้านดังกว่าคนอื่นๆ ทั้งสนามล้วนได้ยินกันหมด

เนี่ยเฟิงเงยหน้าขึ้นโดยสัญชาตญาณ หลังจากมองเห็นพวกเขา มุมปากก็ยกขึ้นเล็กน้อย

ช่างบังเอิญจริงๆ พวกเหลยจ้านบอกว่าจะมาดูราชาอะไหลแข่งต่อสู้ ใครจะรู้ว่าจะเป็นการแข่งต่อสู้ของเขา

“พี่เฟิงดูผอมมาก คิดไม่ถึงว่าตอนใส่เสื้อจะดูผอมตอนถอดเสื้อจะมีเนื้อหนัง! กล้ามเนื้อนี่! ยอดเยี่ยมมาก!”

ฝูยานหรงเองก็เห็นร่างกายของเนี่ยเฟิงแล้วเช่นกัน ไม่รู้ว่าจู่ๆ ทำไมถึงเขินอายขึ้นมาเล็กน้อย

อีกทั้งบนร่างกายสีข้าวสาลีของเนี่ยเฟิงล้วนมีแต่รอยแผลเป็นใหญ่น้อยเต็มไปหมด จึงดูราวกับติดเต็มไปด้วยเครื่องราช

“คนคนนี้เป็นใครกัน?”

“นั่นสิ ดูอายุยังน้อยอยู่เลย”

“ได้ยินว่าเป็นมือสมัครเล่น แสดงว่าไม่รู้กฎของการชกมวยสินะ?”

“อย่างนั้นก็จบเห่กันน่ะสิ มือสมัครเล่นคนนี้ไม่รู้ว่าจะต้านหมัดของราชาอะไหลได้เกินสองหมัดหรือเปล่า”

บนที่นั่งผู้ชม ทุกคนต่างสนทนากันขึ้นมาอย่างสนิทสนม พวกเขาไม่ได้คาดหวังกับการแข่งครั้งนี้ กลับรู้สึกว่ารู้ผลแพ้ชนะแล้ว

บางทีราชาอะไหลในความคิดของพวกเขาเป็นคนที่แข็งแกร่งเป็นพิเศษ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่เชื่อแม้แต่น้อยว่าเนี่ยเฟิงจะเอาชนะราชาอะไหลได้

ราชาอะไหลมองเนี่ยเฟิงขึ้นมาบนเวทีมวย เขาใช้สายตามองเนี่ยเฟิงอย่างจับผิด ก่อนจะพูดว่า “นายชกมวยเป็นไหม?”

เนี่ยเฟิงตอบยิ้มๆ ว่า “พอเป็นอยู่บ้าง”

ราชาอะไหลยิ้มเย็น ให้เขาสู้กับมือสมัครเล่นคนหนึ่งก็ไร้เหตุผลมากแล้ว เพียงแต่คิดไม่ถึงว่ามือสมัครเล่นคนนี้จะยังอวดเก่งอีก ถึงกับกล้าบอกว่าตัวเองพอเป็นอยู่บ้าง

“ฉันไม่มีทางออมมือให้หรอกนะ นายเตรียมตัวให้ดีล่ะ”

ราชาอะไรล้วนโจมตีอย่างสุดฝีมือเสมอมา เพราะเขาคิดจะใช้ความเร็วจัดการคู่ต่อสู้ให้ได้โดยเร็วที่สุด

เนี่ยเฟิงพยักหน้า “ไม่เป็นไร ฉันเองก็จะไม่ออมมือเหมือนกัน”

การแข่งครั้งนี้เป็นการต่อสู้อย่างอิสระ อันที่จริงหากไม่ใช่เพราะราชาอะไหลโผล่มา พวกผู้ชมก็ไม่คิดจะมาชมการแข่งครั้งนี้อย่างแน่นอน

ต่อให้มาถึงสถานที่แข่งขันในตอนนี้ พวกเขาก็รู้สึกว่าขาดความน่าสนใจอย่างเห็นได้ชัด เพราะพวกเขารู้สึกว่าคนที่ชื่อเนี่ยเฟิงคนนั้นน่าจะสู้ไม่ไหว

เพียงแต่คิดไม่ถึงว่า……

“เริ่มชกได้!”

หลังกรรมการเป่านกหวีด ราชาอะไหลกับเนี่ยเฟิงต่างคุมเชิงกันและกัน จากนั้นราชาอะไหลก็ทำการจู่โจมทันที!

เขาไม่มีแม้แต่จะออกหมัดหยั่งเชิงดูด้วยซ้ำ ก็พุ่งไปอยู่ตรงหน้าเนี่ยเฟิงทันที!

หมัดตรงของราชาอะไหลมีชื่อเสียงที่สุด หากโดนหมัดนี้เข้าไป ก็จะรู้สึกหัวหมุนอย่างแน่นอน!

แต่เนี่ยเฟิงกลับหลบหมัดของราชาอะไหลได้อย่างง่ายดาย ราชาอะไหลรู้สึกตกตะลึงต่อสิ่งนี้เป็นอย่างยิ่ง เขาทำได้ยังไงกัน?

“ว้าว! ความเร็วของพี่เฟิงช่างรวดเร็วมากจริงๆ! พี่เฟิงสู้ๆ!

เหลยจ้านสองตาเป็นประกาย ฝูยานหรงกลับรู้สึกเป็นห่วงขึ้นมาเล็กน้อย