“ครั้งนี้เราไปมีเรื่องกับคนที่ไม่สมควรมีเรื่องแล้วล่ะ ตอนนี้ผมยังไม่รู้เลยว่าควรจะจัดการยังไง เมื่อกี้ผมควรจะรั้งพี่ไว้！”

พานฉางอันรู้สึกอารมณ์เสียเป็นอย่างมาก ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่าตัวเองผิดไปแล้ว เขาอดที่จะตบหน้าของตัวเองไม่ได้

“อย่าทาตัวเองเลย นิสัยอย่างฉันน่ะไม่นานก็ช้ายังไงก็ต้องเจอคนพวกนี้อยู่แล้ว ถึงเวลานั้นฉันก็ต้องตัดสินใจทำแบบนี้อยู่ดี สำหรับฉันแล้วพวกเขาก็เป็นแค่คนที่ยังมีชีวิตอยู่ก็เท่านั้นเอง ไม่ได้แตกต่างอะไร ไม่ต้องกดดันขนาดนั้นก็ได้”

เนี่ยเฟิงไม่สนใจเรื่องนี้แม้แต่น้อย เขากลับไปอาบน้ำแล้วนอนทันที แต่พานฉางอันนอนไม่หลับทั้งคืน เขายิ่งคิดยิ่งรู้สึกกลัว

แต่ในตอนนี้วิลและคนอื่นๆถูกหามส่งโรงพยาบาล สถานการณ์ของวิลไม่ได้หนักอะไรมาก ดังนั้นเขาจึงห้ามคนเหล่านั้นรายงานเรื่องดังกล่าวกับพ่อของตนเอง เพราะเขาจะสืบให้ได้ว่าไอ้หมอนั่นเป็นใครกันแน่ หรือเขาไม่รู้อิทธิพลของเขา ณ สถานที่แห่งนี้เลยหรอ？

“ลูกพี่ครับ เรื่องนี้จะให้มันจบแบบนี้ไม่ได้นะครับ เราจะต้องสืบให้ได้ไอ้หมอนั่นเป็นใครกันแน่！”

“หุบปากซะ ฉันอยากรู้มากกว่าแกอีกว่าไอ้หมอนั่นที่มันกล้าบังอาจทำฉันมันเป็นใคร ถึงได้กล้าทำกับฉันแบบนี้ หรือเขาไม่รู้ว่าฉันเป็นเทพเจ้าของวิทยาเขตC？！ไม่เป็นไรหรอก ฉันชอบคนที่เห็นฉันแล้วสีหน้ามันเต็มไปด้วยความตกใจ！เรื่องนี้ถ้าไม่มีคำสั่งจากฉัน ห้ามใครเอ่ยกับพ่อฉันเด็ดขาด ฉันจะจับเขาด้วยตัวเอง หลังจากนั้นก็ให้มันคุกเข่าขอร้องอ้อนวอนฉัน！”

เนี่ยเฟิงไม่ใส่ใจอะไรเลย เช้าวันที่สองเขาตื่นขึ้นมา มองเห็นพานฉางอันที่ตัวสั่นอยู่บนเตียงไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ เนี่ยเฟิงรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

“นายอย่าบอกฉันนะว่าเมื่อคืนนายไม่ได้นอนทั้งคืนน่ะ”

“ผมยิ่งคิดยิ่งรู้สึกกลัว ไม่สามารถข่มตาหลับได้เลย ผมไม่รู้ว่าต้องทำยังไงดี เราไปขอโทษวิลกันไหม เรื่องนี้ผมผิดเอง ผมไม่ควรไปสาดน้ำใส่เขาแบบนั้น！”

พานฉางอันคิดว่าเขาเป็นตัวต้นเหตุของเรื่องนี้ ดังนั้นเขาต้องรับผิดชอบ

เนี่ยเฟิงผ่านการรู้จักมาสองวัน จึงรู้นิสัยของพานฉางอัน เขาจึงโบกมือไปมา“ไม่จำเป็นหรอก คนอย่างเขาน่ะดูเหมือนจะคืนดีกับเราอย่างนั้นหรอ？ก็ให้พวกเขามาหานั่นแหละ วันนี้อากาศไม่เลวเลย จะไปฝึกซ้อมช่วงเช้ากันไหม？”

มุมปากของพานฉางอันกระตุก กำลังคิดในใจว่าอาจารย์ของตนเองโลกสวยจริงๆ เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว กลับยังจะอยากออกไปฝึกซ้อมช่วงเช้าอีก หรือเขาไม่รู้ว่าเขาล่วงเกินเทพเจ้าของวิทยาเขตBกับCเข้าให้แล้ว？

จากนั้นไม่รอให้เนี่ยเฟิงนึกถึงเรื่องที่จะไปฝึกซ้อมในตอนเช้า ที่ด้านนอกประตูก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น เนี่ยเฟิงขมวดคิ้ว“เช้าขนาดนี้ใครกันเนี่ย？”

“น่าจะเป็นคนส่งนมมั้ง ผมไปเปิดประตูนะ！”

เมื่อวาน พานฉางอันไปสั่งนมสดที่บริการส่งถึงที่ เนื่องจากเนี่ยเฟิงให้เงินเขามากขนาดนั้น ถ้าเขาไม่ดูแลเนี่ยเฟิงดีๆ นี่คงจะไร้เหตุผลไปหน่อย

พานฉางอันเปิดประตูออกมา ก็มีนักศึกษากลุ่มหนึ่งบุกเข้ามาจนทำให้พานฉางอันตกใจยกใหญ่ เขาถูกปลายกระบอกปืนสีดำจ่อจนมือไม้อ่อนทันที เขารีบยกมือขึ้นมาทำท่ายอมแพ้

เสื้อผ้าที่สวมใส่โดยคนกลุ่มนี้แตกต่างอย่างเห็นได้ชัดจากเสื้อผ้าของประธานสมาพันธ์นักศึกษาของลิซ่า เนี่ยเฟิงเลิกคิ้วขึ้น ไม่กลัวแม้แต่น้อย

“แกคือเนี่ยเฟิงใช่ไหม？ฉันขอให้พวกแกไปกับฉันหน่อย！”

คนที่พูดไม่ใช่ใครอื่น เธอคือไอลีน

เมื่อคืนไอลีนคิดมาทั้งคืนแล้ว เธอนึกออกเรื่องที่จะหาแพะรับบาปเรื่องนี้แล้ว

ถึงอย่างไรเรื่องการทำร้ายคนอื่นจนทนทุกข์ทรมานไม่ไหวพวกเขาก็เคยทำมาแล้ว ขอเพียงส่งคนไปที่พ่อของหลุยส์ เรื่องทุกอย่างก็จะจบลง สำหรับพวกเขาแล้วคงทำได้เพียงเท่านี้เพื่อให้ผลลัพธ์ดีกว่า

ถึงการตายของหลุยส์จะนำหายนะมาสู่วิทยาเขตของพวกเขา และในวันหน้าก็ยากที่จะพูดได้ว่าวิทยาเขตBจะยังอยู่ต่อไปได้ ไม่ว่าจะสามารถอยู่ต่อไปได้หรือมันไม่สำคัญ ตอนนี้การรักษาชีวิตไว้สำคัญที่สุด

“ประธานนักศึกษาครับ เราไม่รู้ว่าเราทำอะไรผิด คุณช่วยบอกเราหน่อยได้ไหมครับว่าทำไมต้องพาเราไปด้วย？”

พานฉางอันแสร้งทำสงบนิ่ง

“หุบปากซะ ไม่อย่างนั้นลูกกระสุนของเราไม่มีตานะ แกก็รู้ว่าสมาพันธ์นักศึกษาของที่นี่คือฟ้า เราสามารถกำหนดความเป็นความตายของแกได้”

ไอลีนถลึงตามองไปที่พานฉางอัน พานฉางอันจะกล้าขัดขืนได้อย่างไร เขาทำได้เพียงแค่ไปกับพวกเขาอย่างว่าง่าย

เนี่ยเฟิงจะต่อกรกับคนพวกนี้ไม่ใช่เรื่องยากอะไร แต่พานฉางอันอยู่ในมือของพวกเขา เนี่ยเฟิงจะให้พานฉางอันตกอยู่ในอันตรายไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้นเนี่ยเฟิงอยากจะรอดูว่าพวกไอลีนจะทำอะไรกันแน่

พานฉางอันจึงทำได้เพียงแค่เดินตามหลังของเนี่ยเฟิง เดินตามกันมาถึงสมาพันธ์นักศึกษาของวิทยาเขตB

สมาพันธ์นักศึกษาของวิทยาเขตBกับสมาพันธ์นักศึกษาของวิทยาเขตAมีความแตกต่างกันเล็กน้อย อย่างน้อยห้องทำงานก็ไม่เหมือนกัน เดิมทีเนี่ยเฟิงคิดว่าห้องทำงานของลิซ่าใหญ่เกินจริงไปมาก แต่คิดไม่ถึงว่าห้องทำงานสมาพันธ์นักศึกษาของวิทยาเขตBจะเหมือนกับพระราชวัง อีกทั้ง อีกทั้งเหยาะแหยะไม่สู้โลก

พานฉางอันกับเนี่ยเฟิงถูกจับแยกสองห้อง พานฉางอันตกใจเป็นอย่างมาก เขาไม่รู้ว่าทางด้านเนี่ยเฟิงเป็นอย่างไรบ้าง ตอนนี้มีคนหลายคนที่สวมชุดทหารของพันธมิตรเข้ามา มองจากท่าเดินของพวกเขาก็รู้ได้แล้วว่า พวกเขาต้องเป็นทหารอย่างแน่นอน

ถึงแม้พ่อของพานฉางอันจะเป็นเจ้าหน้าที่เล็กๆในพันธมิตร แต่ก็มีตำแหน่งแค่เสมียนเท่านั้น ไม่มีความเกี่ยวข้องกับคนเหล่านี้เลย ตั้งแต่เด็กพานฉางอันรู้ว่าตนเองไม่สามารถขัดแย้งอะไรกับพวกเขาได้ ไม่อย่างนั้นคนที่ตายจะต้องเป็นตัวเอง

พานฉางอันรู้สึกตื่นเต้นมาก คนที่เข้ามามองตาครู่หนึ่ง แล้วถามพานฉางอันทันที“การตายของหลุยส์เกี่ยวข้องกับนายใช่ไหม？นายรู้อะไรบ้าง ทางที่ดีพูดออกมาให้หมด ไม่อย่างนั้นนายจะถูกยิง！”

พานฉางอันเบิกตากว้างด้วยความหวาดกลัว“หลุยส์ตายแล้วจริงๆหรอครับ？”

“แน่นอนสิ เขาถูกคนฆ่าตาย！”

“นี่ไม่เกี่ยวอะไรกับผมนะ！เมื่อวานผมก็พักอยู่แต่ในห้อง คนอื่นๆเป็นพยานได้！”

“แล้วนักเรียนที่ย้ายมาแล้วพักอยู่ห้องเดียวกับนายล่ะ เกิดอะไรขึ้นกับเขา？”นายทหารสองรายตรวจพบว่าพานฉางอันเป็นคนนิสัยค่อนข้างอ่อนแอ ต้องไม่พูดโกหกกับพวกเขาแน่ๆ ประกอบกับพวกเขานำเครื่องจับเท็จมาแล้ว ถ้าหากพานฉางอันกล้าพูดโกหก เครื่องจับเท็จจะมีเสียงดังขึ้นทันที

“เมื่อวานเขาอยู่กับผมครับ และระหว่างนั้นเขาออกไปไม่ถึงสิบนาที เวลาแค่สิบนาทีจะไปทำอะไรได้ ระยะทางจากห้องพักไปวิทยาเขตBใช้เวลามากกว่าสิบนาทีเลยนะครับ！”

พานฉางอันคิดว่าพวกเขาเข้าใจอะไรบางอย่างผิด

ทหารสองนายมองสบตากัน หลังจากนั้นก็ซักไซ้ต่อไปว่า“ทางที่ดีนายบอกมาดีกว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เอาเรื่องที่นายรู้บอกกับเรามาทั้งหมด นายอย่าคิดที่จะโกหกเด็ดขาด ขอแค่นายพูดโกหก เครื่องจับเท็จก็จะจับได้ทันที”

พวกเขาวางปืนไว้บนโต๊ะ พานฉางอันมองไปที่กระบอกปืนนั้นรู้สึกขนลุกในทันที

เขาพยายามนึกเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน จากนั้นก็พูดออกมาทั้งหมด