เนี่ยเฟิงพึ่งเข้ามาโรงเรียนนี้ได้ไม่นาน เขาจึงรู้จักคนไม่มาก เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งไม่มีคนไหนที่สามารถเรียกได้ พานฉางอันจึงพูดเตือนเนี่ยเฟิงว่า

“พี่เฟิง พี่รู้จักอลิสใช่ไหม？เราไปเรียกอลิสมารวมทีมกันไหม เธอเป็นคนของวิทยาเขตAเหมือนกัน ผมคิดว่าเธอน่าจะยินดีที่จะเข้าร่วมกับเรานะครับ！”

พานฉางอันใช้ดวงตาเป็นประกายมองไปที่เนี่ยเฟิงแล้วพูดเสนอแนะกับเนี่ยเฟิง เดิมทีเขาไม่คิดที่จะร่วมแข่งขันมาราธอนอะไรอยู่แล้ว ถ้าหากไม่เป็นเพราะพานฉางอันเอาแต่ถาม เนี่ยเฟิงไม่อยากไปจริงๆ

“ถ้าหาคนไม่ครบ งั้นก็ไม่ต้องไปแล้วล่ะ”

ความหมายของเนี่ยเฟิงชัดเจนมาก ใบหน้าของพานฉางอันเศร้าลงมาในทันที

แต่ผ่านไปไม่นานพานฉางอันก็ตั้งสติ เห็นเพียงแค่พานฉางอันกล่าวทักทายเนี่ยเฟิงหนึ่งครั้ง หลังจากนั้นก็รีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ใช่แล้ว พานฉางอันจะไปหาอลิส

พานฉางอันรู้ดี ถ้าใช้ฐานะของตนเองไม่สามารถที่จะนัดหญิงสาวได้ แต่ใช้ชื่อของเนี่ยเฟิง อลิสจะต้องมาอย่างแน่นอน ประกอบกับเพื่อนของอลิส ถ้าเป็นเช่นนั้นทีมของพวกเขาก็ครบคนแล้ว！

อีกทั้งระหว่างการวิ่งมาราธอนเขาอาจจะสามารถปฏิสัมพันธ์กับเพื่อนของอลิสได้ พอพานฉางอันนึกถึงจุดนี้เขาก็รู้สึกมีความสุขมาก พานฉางอันกำหมัดแน่น แล้วรีบสาวเท้าเร็วยิ่งขึ้น

ผ่านไปไม่นานพานฉางอันก็ตามหาอลิสจนพบ ตอนนี้อลิสรู้สึกหงุดหงิดจนหัวแทบจะระเบิด เพราะมีคนจำนวนมากในโรงเรียนต่างอยากรวมทีมกับอลิส

แต่อลิสไม่คิดที่จะไปร่วมวิ่งมาราธอน แม้แต่เพื่อนพวกนั้นของอลิสต่างไปหาทีมของตัวเองแล้ว

ในเวลานี้เองพานฉางอันก็มาถึง

พานฉางอันมองเห็นในห้องเรียนมีคนรวมตัวกันจำนวนมาก เขาไม่สามารถเข้าไปได้ด้วยซ้ำ ระหว่างนี้เขาร้อนรนมาก จึงพูดออกไปว่า

“พวกนายรีบถอยนะ！อลิสมีนัดแล้ว！”

เมื่ออลิสได้ยินเสียงของพานฉางอัน เธอก็รู้สึกตื่นเต้นมาก เธอลุกขึ้นมาแล้วเดินไปหาพานฉางอันทันที เพราะอลิสรู้ว่าพานฉางอันเป็นลูกน้องของเนี่ยเฟิง ครั้งนี้พานฉางอันอาจจะได้รับคำสั่งมาจากเนี่ยเฟิง ก็ไม่แน่

“แกเป็นใครห้ะ กล้าดียังไงมานัดอลิสของพวกเขาไป ใครเป็นคนนัดเธอห้ะ？หรือว่าแกใช่ไหม？แกไม่ตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาของตัวเองล่ะ ว่าแกคู่ควรไหม？”

พานฉางอันไม่กลัวพวกเขาแม้แต่นิดเดียว พานฉางอันยืดอก แล้วพูดอย่างมั่นใจว่า

“ฉันเป็นใครฉันรู้ตัวเองดี ฉันไม่ได้เป็นคนชวนอลิสสักหน่อย อาจารย์ฉันเป็นคนชวนอลิสต่างหาก คนอย่างพวกนายเป็นแค่เศษสวะในสายตาของอาจารย์ฉันเท่านั้นแหละ พวกนายรีบกลับไปอาบน้ำแล้วนอนพักผ่อนซะเถอะ！”

คำพูดของพานฉางอันกระตุ้นให้พวกเขาโกรธสำเร็จ พวกเขาพุ่งตัวเข้ามาอย่างดุร้าย ดูท่าอยากจะจัดการพานฉางอันให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย หลายวันมานี้พานฉางอันฝึกวิชามาเล็กๆน้อยๆ เขารู้สึกตัวขยายใหญ่ขึ้น รู้สึกกว่าคนพวกนี้ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของตนเอง

โชคดีที่ตอนนี้อลิสบอกให้หยุด บอกให้พวกเขาอย่าทำตัวไร้เหตุผล ถึงแม้พวกเขาจะใจร้อนแค่ไหน แต่กลับฟังคำสั่งของอลิส เนื่องจากอลิสเป็นนางฟ้าของพวกเขา

ด้วยความสามารถของพานฉางอันในตอนนี้ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเขาจริงๆ แต่พานฉางอันกลับรู้สึกมาตลอดว่าตนเองอาจจะแข็งแกร่งเหมือนกับเนี่ยเฟิง

ประกอบกับ พานฉางอันคิดว่าตนเองมีเนี่ยเฟิงคอยสนับสนุน ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ไม่มีใครกล้ารังแกเขา อาจจะมีความคิดเช่นนี้ ดังนั้นพานฉางอันจึงจองหองเป็นพิเศษ

ถึงพวกเขาจะเกลียดจนกัดฟันกรอดมากแค่ไหน แต่พวกเขาไม่กล้าทำอะไรผลีผลาม ทำได้เพียงแค่มองอลิสกับพานฉางอันทั้งสองเดินจากไปโดยที่ทำอะไรไม่ได้

อลิสรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก เธอจึงรีบเอ่ยถามพานฉางอันทันทีว่า

“เนี่ยเฟิงให้นายมาหาฉันใช่ไหม？”

พานฉางอันส่ายหน้าไปมาอย่างตรงไปตรงมา เนี่ยเฟิงไม่ได้เป็นคนใช้ให้เขามา ใบหน้าของอลิสผิดหวังเหมือนกับโดนน้ำสาดใส่อย่างจัง ใบหน้าอันสวยงามของเธอเศร้าหมองลงทันทีอย่างไม่ปิดบัง พานฉางอันเห็นท่าทีแบบนั้นของอลิส จึงรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

“ในเมื่อเนี่ยเฟิงไม่ใช่ให้นายมา ทำไมนายต้องบอกว่าฉันมีนัดแล้วล่ะ？หรือนายอยากจะนัดฉันเอง？งั้นต้องขอโทษด้วยจริงๆนะ นายไม่ใช่สเปคที่ฉันชอบ ดังนั้นนายเลิกคิดแล้วตายใจซะเถอะ”

อลิสพูดจาตรงไปตรงมา ไม่ให้ความหวังใครหน้าไหนทั้งนั้น เหมือนกับคนจำนวนมากที่นัดเธอ แต่เธอไม่ตอบตกลงกับใครสักคน อีกทั้งยังไม่ไว้หน้าพวกเขาแม้แต่น้อย

อลิสอยากให้พวกเขาถอนตัวออกไป แต่น่าเสียดาย ในโลกใบนี้มีคนขี้ประจบมากเกินไปแล้ว ประกอบกับฐานะของอลิซดีเกินไป มีคนจำนวนมากอยากจะประจบประแจงอลิซ

“แน่นอนว่าไม่ใช่อยู่แล้ว เรื่องที่คุณชอบพี่เฟิงผมรู้ดี ผมกับพี่เฟิงไม่ได้แตกต่างกันแค่นิดเดียว ผมรู้ตัวเองดี แต่การแข่งขันวิ่งมาราธอนครั้งนี้จำเป็นต้องมีคนห้าคน ตอนนี้มีแค่ผมกับพี่เฟิง ดังนั้นผมเลยอยากมาถามคุณว่าจะร่วมแข่งวิ่งมาราธอนกับเราไหมครับ？”

เมื่ออลิซได้ยินพานฉางอันพูดแบบนี้ ดวงตาทั้งคู่ก็เป็นประกายขึ้นมา ในสมองของเธอเต็มไปด้วยการแข่งขันครั้งนี้ ว่าเนี่ยเฟิงจะไปเข้าร่วมด้วย

ถ้าเป็นแบบนี้ อลิซจะปฏิเสธได้อย่างไร？อลิซพยักหน้าอย่างรวดเร็ว

“แน่นอนอยู่แล้ว นายรีบไปบอกเนี่ยเฟิงนะว่า ฉันจะไปเข้าร่วมการแข่งขันครั้งนี้แน่！”

“แต่ตอนนี้ก็มีแค่เราสามคนเอง จำนวนคนไม่พอ เรายังต้องหาคนเพิ่มอีกสองคน คุณยังมีเพื่อนที่ยังไม่ได้ร่วมแข่งขันไหม ให้พวกเธอมาวิ่งกับเราสิ？”

อลิซลำบากใจเล็กน้อย เธอไม่ได้ปกป้องเพื่อนของตัวเอง เพราะอลิซมีความมั่นใจมาก แต่ว่าอลิซได้แสดงเจตนารมณ์ชัดเจนแล้วว่าตนเองจะไม่เข้าร่วมการแข่งขันวิ่งมาราธอน ดังนั้นบรรดาเพื่อนของอลิซจึงไปหากลุ่มเองแล้ว เธอหาคนไม่ได้จริงๆ

“นายรอเดี๋ยวนะ ฉันจะไปหาว่ามีคนที่เหมาะสมไหม！”

อลิซเพื่อที่จะได้เข้าร่วมการแข่งขันกับเนี่ยเฟิงแล้ว ดังนั้นเธอจึงรีบไปหาคนทันที

พานฉางอันมองดูอลิซที่วิ่งหายไปจนมองไม่เห็นเงา เขาอดที่จะถอนหายใจอย่างโล่งอกไม่ได้ เป็นไปตามคาดความรักทำให้คนตาบอด

หลังจากที่อลิซวิ่งจากไป พานฉางอันจึงไม่คิดที่จะอยู่ต่อไป เขากลับไปยังหอพัก

ในขณะที่พานฉางอันผลักประตูหอพักเข้าไป เขาก็เห็นบนตักของเนี่ยเฟิงมีสาวสวยคนหนึ่งกำลังเอามือคล้องคอของเนี่ยเฟิงอยู่ ดูท่าทางจะสนิดชิดเชื้อกันมาก พอพานฉางอันรู้สึกตัวเขาก็รีบปิดประตูทันที

“พี่เฟิง ผมกลับมาผิดเวลา ขัดจังหวะของพี่แล้วใช่ไหม งั้นผมจะรีบไปหาที่อื่นอยู่นะครับ！”

พานฉางอันคิดไม่ถึงว่าเนี่ยเฟิงจะพาแฟนสาวกลับมา แต่แฟนสาวของเนี่ยเฟิงเป็นใครกันแน่？ครั้งก่อนอลิซบอกชอบเขาแต่ไม่เห็นว่าเขาจะชอบคนอื่นเลย มาวันนี้เขากลับกอดอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง

ตกลงผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันแน่？ทำไมเสน่ห์ถึงเหลือร้ายขนาดนี้

เป็นผู้หญิงที่แม้แต่เนี่ยเฟิงก็ไม่อาจต้านทานไหว？

“พานฉางอันเหมือนจะเข้าใจผิดอะไรนะ”

คนที่พูดไม่ใช่ใครอื่น นั่นคือลิซ่าที่พึ่งเข้ามาคุยธุระกับเนี่ยเฟิงนิดหน่อย คิดไม่ถึงว่าเธอจะยืนบนส้นสูงไม่มั่นคง ดังนั้นเธอจึงล้มลงบนอ้อมกอดของเนี่ยเฟิง

แต่นี่เป็นความตั้งใจของลิซ่าจริงๆ