เนี่ยเฟิงย่อมไม่รู้สึกว่าระบบของพวกเขาจะแย่ถึงระดับนี้ เขาล้วนบุกรุกเข้ามานานขนาดนั้นแล้ว จะถูกพบเห็นก็เป็นเรื่องปกติมาก

เป็นอย่างที่คิดไว้บอดี้การ์ดจำนวนมากพุ่งเข้ามาทันทีจริงๆ ในเวลานี้เนี่ยเฟิงกลับเตะประตูห้องผู้ป่วยออกแล้ว ทาสเหล่านั้นที่อยู่ในห้องผู้ป่วยหลังจากเห็นเนี่ยเฟิงพุ่งเข้ามาล้วนรู้สึกหวาดกลัวไม่เป็นสุข พวกเขาตื่นตะลึงมือไม้อ่อนไปหมดจ้องมองเนี่ยเฟิงอยู่

เนี่ยเฟิงก็ได้เห็นเวสลี่แล้วทันที เพียงเห็นเขาเข้าไปดึงเข็มเงินออกมา สองสามทีก็แก้กุญแจมือกับโซ่ตรวนของเวสลี่ออกแล้ว

เวสลี่เห็นเข็มเงินที่คุ้นเคยนั้นก็รู้ว่าคนนี้เป็นใครแล้ว

“เป็นคุณผู้ชายเหรอ? คุณผู้ชาย คุณมาช่วยพวกเราแล้วเหรอ!”

เวสลี่เชื่อมั่นมากพี่อะเดค่าย่อมจะมาช่วยพวกเขาแน่นอน ถึงแม้ว่าอะเดค่าช่วยพวกเขาไม่ได้ อะเดค่าย่อมจะไปหาเนี่ยเฟิงแน่นอน เพียงแค่เนี่ยเฟิงมาแล้ว งั้นพวกเขาก็สามารถรอดออกจากโรงพยาบาลแห่งนี้ได้

เมื่อกี้แม้แต่ในใจของน้องๆหลายคนยังรู้สึกหวาดกลัว เวสลี่ปลอบโยนพวกเขาว่า ไม่นานเนี่ยเฟิงย่อมจะมาช่วยพวกเขาออกจากทุกข์ลำบากยากแค้นนี้ ความเลื่อมใสศรัทธาที่เด็กๆมีต่อเนี่ยเฟิงพูดได้ว่าไร้ที่ไปที่มา อยู่ในสายตาของเวสลี่ การคงอยู่ของเนี่ยเฟิงก็เหมือนดั่งเทวดา

เมื่อกี้เนี่ยเฟิงเตะประตูออก ในใจเวสลี่ก็มีการเฝ้ารอคอยเล็กน้อย อาจจะคนนี้ก็คือเนี่ยเฟิง ถ้าหากเป็นหมอในโรงพยาบาล พวกเขาจะไม่เตะประตูออกอย่างป่าเถื่อนขนาดนั้น นึกไม่ถึงการอธิษฐานของเวสลี่ได้ผลแล้ว

เนี่ยเฟิงเห็นเวสลี่เชื่อในตนเองอย่างเต็มอกเต็มใจ เขายิ้มแล้วยิ้มอีก ถึงแม้ว่าใส่หน้ากากอยู่ มองไม่เห็นสีหน้าที่อยู่บนใบหน้าเขา แต่ระหว่างคิ้วตาของเขากลับแฝงไว้ด้วยรอยยิ้ม

“เห็นลักษณะท่าทีแกยังคงฉลาดปราดเปรื่องมากล่ะ รู้ว่าผมมาช่วยแก”

“เป็นอย่างที่คิดไว้เป็นคุณผู้ชายจริงๆ!”

เนี่ยเฟิงแก้กุญแจมือกับโซ่ตรวนของทาสอีกหลายคนออกอย่างรวดเร็ว แต่ว่าคนกลุ่มนี้มาถึงที่นี่ในมือย่อมถืออาวุธอยู่แน่นอน ถ้าหากให้พวกเขาบุ่มบ่ามออกจากที่นี่ไม่แน่ว่าอาจจะถูกพวกเขาฆ่าปิดปาก

หลังจากเนี่ยเฟิงแกะกุญแจมือโซ่ตรวนของพวกเขาเสร็จแล้วบอกกับพวกเขาว่า “พวกคุณรออยู่ที่นี่ก่อน ผมไปเดี๋ยวกลับ เชื่อฟังผมไม่ว่าข้างนอกเกิดการเคลื่อนไหวอะไร พวกคุณล้วนห้ามส่งเสียง ก็อย่าออกจากข้างในเช่นกัน”

หลังจากเนี่ยเฟิงกำชับเสร็จ ยังไม่ทันรอพวกเขาตอบกลับก็ออกไปแล้ว ในเวลานี้คนทั้งหลายล้วนมีความหวาดกลัวเล็กน้อย โดยเฉพาะหลายคนนั้นที่ถูกขังไว้อยู่ที่นี่หลายวัน พรุ่งนี้ก็จะไปผ่าไตแล้ว

“ตกลงว่าคนคนนี้เป็นใครล่ะ? ทำไมเขาต้องมาช่วยพวกเราล่ะ? พวกเราเชื่อเขาได้เหรอ?”

คนที่ถูกกักขังอยู่ในห้องผู้ป่วยนี้ ไม่ว่าคนอายุเท่าไหร่ล้วนมี แต่โดยทั่วไปส่วนมากล้วนค่อนข้างเยาว์วัย คนที่ประสิทธิภาพทางกายยังดีมากอยู่ กระทั่งยังมีเด็กๆหลายคน เหมือนพวกเขาเวสลี่ก็คือเด็กที่ยังไม่ได้บรรลุนิติภาวะ

เวสลี่พยักหน้าแล้วพยักหน้าอีกอย่างมั่นคงยืนหยัดบอกกับพวกเขาว่า “คุณผู้ชายก็เหมือนดั่งเทวดาลงมาจุติ ย่อมสามารถช่วยพวกเราออกจากทุกข์ลำบากยากแค้นนี้แน่นอน พวกเราเพียงแค่เชื่อฟังการวางแผนของคุณผู้ชาย ก็สามารถออกจากที่นี่อย่างปลอดภัย พูดได้อีกว่า ยังมีสภาพการณ์อะไรจะยิ่งแย่กว่าตอนนี้ล่ะ พวกเราแยกย้ายหลบอยู่มุมกำแพงทันที ห้ามได้รับอันตรายเตะถ่วงให้คุณผู้ชายเสียงาน!”

เวสลี่ก็เคยอยู่ในสงครามมาก่อน เขารู้ว่าในมือคนเหล่านั้นมีปืนประตูบานนี้ต้านลูกกระสุนไม่ไหวนะ ถ้าลูกกระสุนนี้ยิงเข้ามาแล้ว เป็นไปได้มากที่พวกเขาจะถูกยิงโดยกระสุนปืนลูกหลง

ถึงเวลานั้นอย่าบอกว่าจะออกจากที่นี่เลย เป็นไปได้มากแม้แต่ชีวิตก็ไม่มีแล้ว

ถึงแม้ว่าพวกเขาเป็นเด็ก แต่ในใจเวสลี่ชัดเจนมาก เขารู้หน้าที่ที่เขาอยู่นี่ และเวสลี่เนื่องเพราะเคยผ่านความวุ่นวายจากภัยสงคราม ดังนั้นจิตใจของเขาโตก่อนวัยมากๆ

คนทั้งหลายก็เชื่อฟังคำพูดของเวสลี่ มีคำพูดหนึ่งของเวสลี่พูดได้ถูกมาก ไม่มีสภาพการณ์ที่ยิ่งแย่กว่าตอนนี้แล้ว พวกเขาแยกกระจายชิดอยู่ข้างกำแพงทันที

ในเวลานี้มีเสียงระเบิดที่น่ากลัวดังขึ้นอยู่ข้างนอก คนทั้งหลายตื่นตกใจหนึ่งที เพราะว่าโรงพยาบาลแห่งนี้อยู่ใต้ดิน ถ้าหากระเบิดเป็นไปได้มากจะถล่มลงมา

พวกเขาหวาดกลัวสุดขีด แต่อยู่ภายใต้การปลอบโยนของเวสลี่ พวกเขาก็ได้แต่บีบบังคับตนเองใจเย็นลง

เวสลี่กำกำปั้นเล็กๆอย่างแน่น เขากอดโนราน้องสาวที่อยู่ในอ้อมอกไว้อย่างแน่น เขาใช้สายตาที่มั่นคงยืนหยัดจ้องมองไปยังประตูบานนั้น ประตูที่นั่นมีเพียงหน้าต่างเล็กๆอันหนึ่งข้างนอกแสงไฟพุ่งขึ้นฟ้า เสียงปืนเสียงระเบิดดังขึ้นเรื่อยๆ

เกิดการจลาจลอย่างนี้ต่อกันไม่ได้นานเท่าไหร่ อยู่ดีๆประตูห้องถูกเปิดออก เส้นประสาทของคนทั้งหลายตึงเครียดถึงจุดหนึ่ง ล้วนจะแตกได้ทุกเวลาทุกสถานที่

พวกเขาเลียริมฝีปากที่แห้งๆเลียแล้วเลียอีกหวาดกลัวเหลือเกิน มีบางคนกระทั่งยกโต๊ะ,เก้าอี้,ตั๋ง ก็เพื่อที่จะต่อต้าน

และอยู่ในหมอกควันลอยวนเวียนปรากฏเงากายคนหนึ่งออกมา

“ข้างนอกปลอดภัยแล้ว ตอนนี้พวกเราออกไปเถอะ”

คนที่พูดไม่ใช่คนอื่น เป็นเนี่ยเฟิงนั่นเอง เวสลี่เกือบจะร้องไห้ออกมาแล้ว เขาเข้มแข็งมากๆเช็ดหางตาเช็ดแล้วเช็ดอีก

ตาทั้งคู่ของเวสลี่แดงอยู่ อุ้มโนราน้องสาวไว้เดินไปยังประตูทางออกเป็นคนแรก คนทั้งหลายเห็นเวสลี่เดินออกไปแล้ว พวกเขาก็ไม่กล้าพักค้างเช่นกัน

ด้วยฝีมือรวดเร็วรุนแรงของเนี่ยเฟิงจัดการไอ้คนกลุ่มนี้เลย คนเหล่านี้ตายก็ตาย บาดเจ็บก็บาดเจ็บ ไม่มีช่องทางที่เหลืออยู่ให้โต้ตอบกลับเลยสักนิด เนี่ยเฟิงจ้องมองคนเหล่านี้หนึ่งทีจากนั้นเก็บสายตากลับ คุ้มกันทาสจำนวนมากที่ถูกกักขังอยู่นี่ออกจากใต้ดิน

และคนเหล่านั้นที่ลิซ่าส่งมาก็ไม่ได้รับบาดเจ็บสักนิดเช่นกัน เดิมทีพวกเขาก็เป็นมือหนึ่งอยู่แล้ว แต่ตอนที่พวกเขาเห็นการแสดงออกของเนี่ยเฟิงพวกเขารู้สึกขนหัวลุก พวกเขาคิดอยู่ในใจว่าชาตินี้ล้วนเป็นศัตรูกับคนอย่างนี้ไม่ได้

เนี่ยเฟิงขับรถเข้ามา จากนั้นเรียกคนเหล่านั้นขึ้นรถ รถที่เขาขับเป็นรถสินค้าขนาดเล็กคันหนึ่ง ใส่คนเหล่านี้ได้หมด

และเวลานี้เนี่ยเฟิงเห็นเฮลิคอปเตอร์ตามเข้ามาจากที่ไกลๆ เขาทำตายี๋แล้วทำตายี๋อีก กำชับคนหนึ่งในนั้นขับรถออกไป เขาจะอยู่นี่สกัดกั้นอยู่ด้านหลัง

“คุณผู้ชาย นี่อันตรายมากเกินไปแล้วจริงๆ! คุณอยู่ต่อตัวคนเดียวเป็นไปได้มากอาจจะกลับมาไม่ได้อีก พวกเราไปด้วยกันเถอะ”

เวสลี่ได้ยินตัวเนี่ยเฟิงจะอยู่ต่อ เขาร้อนใจจนเเย่เเล้ว เขากระทั่งอยากจะพุ่งเข้าไปลากเนี่ยเฟิงขึ้นรถ เนี่ยเฟิงตบหัวของเวสลี่ตบแล้วตบอีก ยิ้มอยู่พูดกับเวสลี่ว่า “ความเร็วของรถเราจะไม่ได้เร็วเท่าเฮลิคอปเตอร์นะ ยิ่งกว่านั้นถ้าไม่มีคนอยู่ที่นี่สกัดกั้นอยู่ด้านหลัง พวกเขาก็จะไล่ตามพวกคุณทัน ถ้าหากเป็นเช่นนี้ งั้นผมมาที่นี่เพื่ออะไรล่ะ?”

คำพูดเหล่านี้ที่เนี่ยเฟิงพูดมีหลักการจริงๆ แต่เวสลี่คงยังมีความเห็นแก่ตัวอยู่ เวสลี่ไม่หวังให้เนี่ยเฟิงตายอยู่ที่นี่

เวลาไม่พอแล้ว หลังจากเนี่ยเฟิงยัดคนใส่ในรถ กำชับคนที่ลิซ่าส่งมา รีบขับรถออกไป ไม่นานเขาก็จะหาพวกเขาเจอ

หลังจากพวกเขาได้ยินไม่สงสัยในตัวเขา ถึงยังไงพวกเขาก็เคยได้พบเห็นรู้จักพลังการต่อสู้ที่น่ากลัวนั้นของเนี่ยเฟิงมาก่อน ถึงแม้ว่ามีคนกลุ่มหนึ่งอยู่ในเฮลิคอปเตอร์ พวกเขาล้วนเชื่อว่าเนี่ยเฟิงย่อมจัดการได้แน่นอน

หลังจากรถขับออกไปแล้ว เป็นอย่างที่คิดไว้ไม่นานเฮลิคอปเตอร์ก็มาถึงที่นี่แล้วจริงๆ และเวลานี้เนี่ยเฟิงใจเย็นยกมือขึ้น โบกมือแล้วโบกมืออีกกับเฮลิคอปเตอร์ เป็นอย่างที่คิดไว้เฮลิคอปเตอร์ลงจอดอยู่บนพื้นที่ว่างเปล่าบริเวณใกล้เคียงแล้วจริงๆ นักรบที่มีปืนจริงกระสุนจริงหลายคนกระโดดลงมา ถือปืนชี้ไปยังเนี่ยเฟิงอยู่

“ที่นี่ตกลงเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

“มีคนกลุ่มหนึ่งมา พวกเขาจี้เอาตัวทาสไปหมดเลย ก็ไม่รู้ว่าพวกเขามีภูมิหลังอะไร ตอนนี้เหลือเพียงแค่ผมคนเดียวที่ยังมีชีวิตอยู่”