23 คู่หู

◇มุมมอง ซูมิเระ◇

— “ชัยชนะของผู้ท้าทาย”

ทันทีที่หนูได้ยินอย่างนั้น หนูกระโดดขึ้นในต้นไม้ และวิ่งไปที่ที่ยูจีนอยู่

ยูจีนหล่นลงไปที่เข่า และเหม่อลอย

“ยูจีนคุง!” (ซูมิเระ)

หนูเรียกชื่อของเค้าในเสียงที่ดัง และกองเค้าแค่แบบนั้นเลย

“……ซูมิเระ โอเคใช่มั้ย?” (ยูจีน)

“มันไม่ควรจะเป็นชั้นที่ถูกถามแบบนี้…แต่เป็นนายต่างหากล่ะ ยูจีนคุง…” (ซูมิเระ)

เขาไม่ได้บาดเจ็บหนัก แต่มันดูเหมือนลมหายใจของเขาแรงอย่างย่ำแย่ และมันเหมือนกับเขาแทบจะพูดไม่ได้เลย

เขาน่วมเต็มที่เลย

หนูเกือบจะร้องไห้อยู่แล้วจากความเดือดดาล เมื่อเห็นร่างกายแบบนั้นของยูจีนคุง

ชั้น…ไร้พลังมาก ร้องไห้ตลอด โดนช่วยเหลือตลอด…

“มามุ่งหน้าไปที่ลิฟต์ดันเจี้ยนเถอะ เจ้าหน้าที่ดันเจี้ยนอาจจะมาแล้ว” (ยูจีน)

“อ-โอเค” (ซูมิเระ)

เราเดินอย่างช้าๆ

“”……””

เราอยู่ในความเงียบตลอดเวลา ในการเดินของเรา

ยูจีนคุงเท้าไม่มั่นคงนิดหน่อย และการก้าวเท้าของเขาดูหนัก

หนูเดินช้าๆ เพื่อที่จะให้พอดีกับเขา

และจากนั้น เรามาถึงที่เปิด เราหยุด

ต้นไม้ที่ล้มลง

พื้นที่ถูกขุดออกกไป

{แอ่งเลือด} สีแดงสดที่นั่นที่นี่

“……เอ๋?”

ไม่นาน หนูก็สังเกตว่าเสียงนั้นมาจากหนู

หัวของหนูรับภาพนี้ตรงหน้าของหนูไม่ได้

*ติ๋ง ติ๋ง*

ภาพที่น่ากลัว ของวัตถุสีแดง แพร่อยู่หน้าเรา

นีคือที่ที่คลับศิลปะการต่อสู้ {อยู่}

ทุกคนมีส่วนหนึ่งของร่างกายบิดเบี้ยว มีชิ้นส่วนหายไปหรือแย่กว่านั้น แล้วก็ยังมีบางคน ที่หน้าบิดเบี้ยวอยู่ในความกลัว เหมือนได้ประสบการณ์บางอย่างที่น่ากลัว

มันเป็นภาพ ที่ยากจะรับมา

“……อา…อาาา……” (ซูมิเระ)

“……”

เสียง ที่หนูพิจารณาว่าเป็นคำพูดไม่ได้ เล็ดออกไปจากปากหนู แต่ยูจีนคุงขมวดคิ้ว และยังคงอยู่ในความเงียบ

และจากนั้น หนูเจอมัน

ข้างในแอ่งเลือด…มีลีโอน่าซัง นอนอยู่ตรงนั้น

“…ไม่มี…ทาง…” (ซูมิเระ)

หนูเข้าหาลีโอน่าซัง ด้วยเท้าที่ไม่มั่นคง

รอยิ้มที่เธอแสดงให้ดู เมื่อเธอชวนหนูไปตั้งแคมป์

หน้าที่จริงจัง เมื่อเธอบอกหนู ว่าเธอจะสอนศิลปะการต่อสู้ให้หนู

เสียงที่ร่าเริง เมื่อเธอพยายามจะรับสมัครหนู เข้าคลับของเธอ

ความทรงจำเหล่านั้น แค่ครึ่งวันก่อน เล่นใหม่ในหัวหนูอย่างมีสีสัน

หนูถูกทำให้จำ ว่าหนูกลับไปที่เวลานั้น ไม่ได้อีกแล้วตลอดไป

“ออุ่…อุ่…” (ซูมิเระ)

หนูล้ม ตรงนั้นเลย และร้องไห้

ทำไม…ทำไมบางอย่างแบบนี้ เกิดขึ้น?

หรือมันปรกติในโลกนี้กัน…?

สาวที่คุณคุยด้วยอย่างร่าเริง แค่ช่วงเวลาก่อนหน้าไม่นาน…เป็นไปได้ว่าจะมาตายในพริบตาต่อไป…

“มันเป็นไปไม่ได้… ชั้น…ใช้ชีวิตอยู่ในโลก…เหมือนแบบนี้ไม่ได้…” (ซูมิเระ)

ยูจีนคุงอยู่ที่นี่

ลีโอน่าซังเป็นเพื่อนของหนู

แม้ว่า หนูได้เริ่มที่จะชอบโลกนี้แล้วนิดนึง

นี่มันมากไป…

“พาหนูกลับไป… พาหนูกลับไปที่โลกของหนู… พระเจ้า… ได้โปรด…อออุ่…” (ซูมิเระ)

น้ำตา ไหลออกมาจากตาของหนู และความปรารถนาที่ว่างเปล่า เล็ดออกมาจากปากของหนู

ไหล่ของหนูถูกดึง และกอดในตอนนั้น

หนูไม่ต้องทำ แม้แต่การมองกลับไป มันยูจีน

(อะไร…?) (ซูมิเระ)

ตอนนี้ ไม่มีคำพูดของการปลอบโยนที่จะมาถึงหนู

นั่นคืออะไรที่หนูคิด

“ซูมิเระ เธออยากกลับไปที่โลกของเธอเหรอ…?” (ยูจีน)

คำพูดเหล่านั้นของยูจีนคุงโดนหัวหนูเต็มๆ และหนูระเบิดออกไป

“นั่นใช่แล้ว!!! ชั้นใช้ชีวิตอยู่ในโลกแบบนี้้ไม่ได้!!!! โลกโง่ๆแบบนี้ ที่เพื่อนของนา ตายในพริบตามันเชื่อไม่ได้เลย! โลกของชั้นน่ะมากกว่า…สงบสุขมากกว่า!” (ซูมิเระ)

หนูไม่ควรพูดอะไรบางอย่างแบบนี้

ยูจีนคุงช่วยหนู

เขาแม้แต่สู้มอนสเตอร์นั้น พร้อมด้วยใช้ชีวิตของเขาเข้าเสี่ยงเมื่อกี้

แต่คำพูดของหนูไม่หยุด

หนูระบายทีนี่

หนูเพียงแค่มีอาการตกใจกลัวอย่างรุนแรงที่ไม่น่าดู

“ชั้นอยากกลับไป…พาชั้นกลับไป… พาชั้นกลับไปที่โลกเดิมของชั้น…” (ซูมิเระ)

“ซูมิเระ…” (ยูจีน)

ยูจีนคุงเรียกชื่อของหนู แต่หนูตอบไม่ได้

หนูหยุดร้องไห้แล้ว…การใช้เหตุผล และความต้องการของใจที่จะร้องให้ต่อไป ผสมปนเปกัน

หนูไม่แม้แต่จะรู้แล้วว่ามันคืออะไร ที่หนูอยากจะทำ

ทันใดนั้น…

“…ชั้นจะคืนเธอกลับไปที่โลกของเธอ” (ยูจีน)

คำพูดเหล่านั้นของยูจีน มาถึงหูหนู

…เอ๋?

นายพูดอะไรน่ะ?

“ไม่ใช่นั่นชัดเจนว่าเป็นไปไม่ได้เหรอ?!” (ซูมิเระ)

หนูยกหัวขึ้น และคัดค้านโดยปฏิกิริยาตอบสนอง

แต่หน้าของยูจีนคุงจริงจัง

“ในดันเจี้ยนสุดท้าย ทุกๆ 100 ชั้น เธอสามารถได้สมบัติศักดิ์สิทธิ์ของขวัญ จากเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์ซามะ” (ยูจีน)

“?…นั่น…อะไร?” (ซูมิเระ)

หนูไม่เข้าใจ

ทำไมเขาพูดเกี่ยวกับนั้นตอนนี้?

“ชั้นที่ 500 มีสมบัติ ประตูโลก มันเป็นสมบัติศักดิ์สิทธิ์ ที่ {อนุญาติให้เธอเดินทางไปโลกคู่ขนาน…} เห็นว่านะ” (ยูจีน)

“……เอ๋?” (ซูมิเระ)

หนูไม่เข้าใจคำพูดของเขา

ด-เดินทางไปโลกคู่ขนาน

น-นายทำอย่างนั้นได้?!

หนูกลับไปที่โลกของหนูได้ เมื่อหนูไปถึงที่ชั้น 500?!

หนูพยายามจะเชื่อมโยงคำพูด ด้วยสมองที่ตื่นตกใจ

“ช-ชั้นทำไม่ได้…ชั้นตอนนี้ เป็นอีฟริท ชั้นจะไม่เป็นมนุษย์…” (ซูมิเระ)

“สมบัติศักดิสิทธิ์ในชั้นที่ 300 คือทะสาบเปลี่ยนร่างกาย ที่ให้เธอเปลี่ยนเป็นร่างอะไรก็ได้ เธอแค่ปรารถนากับตัวเอง ที่จะกลับไปเป็นมนุษย์ เหมือนกับที่ก่อนเธอเกิดใหม่” (ยูจีน)

“อะ?! เอออออออออ๋?!!!” (ซูมิเระ)

ม-มีสมบัติศักดิ์สิทธิ์ที่สะดวกอย่างนั้นด้วย?!

“ง-งั้น…ชั้นสามารถ…กลับไปที่โลกของชั้นได้จริงๆ?” (ซูมิเระ)

“ยัไงซะ มีแค่ {คนเดียว} เท่านั้น ที่สามารถจะไปถึงที่ชั้น 500 ใน 500 ปี ไม่มีใครที่ได้ยืนยัน ว่ามันจริงๆแล้วเป็นประตูโลกที่นั่นมั้ย ปัจจุบัน มันใกล้กับการเป็นข่าวลือ มันพูดอย่างมั่นใจไม่ได้” (ยูจีน)

ยูจีนคุงพูด พร้อมด้วยหน้าตาขอโทษ

“ต-แต่…มีความเป็นไปได้ ใช่มั้ย?” (ซูมิเระ)

“ใช่ผู้ถือสถิติหมายเลข 1 คริสโต ทิ้งบางคำไว้ ว่ามีประตูโลกที่ชั้น 500 ที่เธอเดินทางไปโลกคู่ขนานได้” (ยูจีน)

“ว-ว้าว…” (ซูมิเระ)

“ชั้นอาจจะพูดซ้ำ แตไม่มีนักผจญภัยคนไหน ที่ได้ยืนยันเรื่องนี้ มันเป็นคำพูดของนักผจญภัยคนเดียวอย่างบริสุทธิ์” (ยูจีน)

แต่การได้เรียนรู้ว่าหนูมีโอกาส ที่จะได้กลับไปโลกของหนู ทำให้หัวใจหนูเบาขึ้น

หนูรู้สึกดั่งว่าเจตนาที่จะมีชีวิตต่อไป เกิดขึ้นข้างในหนู

เพราะคุณรู้ม้ยล่ะ ยูจีนคุงแม้แต่กำจัดสัตว์สวรรค์ ที่สมควรจะแข็งแกร่งมากๆ!

ถ้ายูจีนคุงจะช่วย ฝันนี้เป็นจริงได้ ใช่ม้ย้?

…แต่ ยังมีคำถามอยู่ในหนู

“ยูจีนคุง…ทำไมนายยอมทำให้ชั้นมากขนาดนี้?” (ซูมิเระ)

คำถามนั้น ออกจากปากของหนู

หนูคาดหวังให้เขาพูดอะไรที่นี่

ยูจีนคุง เป็นผู้ปกครองของหนู

นั่นทำไม เขาฟังความเห็นแก่ตัวของหนู

แม้ว่าหนูจะถามนี่กับเขา เขาแค่เพียงจะพูดว่า ‘เพราะมันเป็นงานของชั้น’

“หืม?” (ยูจีน)

ยูจีนคุง ทำหน้าที่ตะลึงจนบื้อไป

“ใช่…” (ยูจีน)

เขามองขึ้นมา และทำท่า ดั่งเขาคิด

และจากนั้น เขาเริ่มพูด

“…บ้านของชั้น ตระกูลซานตาฟิลด์ คือตระกูลที่รับใช้ลอร์ดมาเป็นรุ่นๆ ในประเทศเล็กๆของทวีปทิศตะวันออก” (ยูจีน)

อะไรที่ยูจีนคุงบอกหนูที่นี่ คือบางอย่าง ที่เขาได้บอกหนูมาก่อนนิดหน่อยจากในเต็นท์ก่อนหน้านี้

ลอร์ด เขาว่า?

มันทำให้หนูนึกถึง…ซามูไรในโลกของหนูนิดหน่อย

“นั่นทำไม ชั้นได้เสียเป้าหมายในชีวิต เมื่อคนที่ชั้นอยากรับใช้ เพื่อนวัยเด็กของชั้น ไอริที่จะเป็นจักรพรรดิ ได้โยนชั้นทิ้ง” (ยูจีน)

“ช-ใช่…” (ซูมิเระ)

หนูพยักหน้า อย่างอึดอัดใจ

ยูจีนคุง พูดเกี่ยวกับอดีต

เขามองตรง มาที่หนู

“ป๊าของชั้น…ไม่ ตระกูลของชั้น มีการอบรมที่ต้องเก็บไว้เป็นรุ่นๆ: ตระกูลซานตาฟิลด์ จะต้องไม่กวัดแกว่งดาบ เพื่อตัวพวกเค้าเอง พวกเค้าจะทำ เพื่อคนอื่น” (ยูจีน)

“เข้าใจ…แล้ว” (ซูมิเระ)

“นั่นทำไม ชั้นคิดเมื่อกี้นี้ ชั้นอาจจะเสียลอร์ดไป แต่…งั้นชั้นจะกวัดแกว่งดายของชั้น เพื่อสาวที่ร้องไห้” (ยูจีน)

“…”

สาวที่ร้องไห้?

สายตาของยูจีนคุง ตรงมาที่หน้าของหนู

หน้าของหนู ที่เปลี่ยนเป็นเละเทะจากน้ำตา

หน้าที่ไม่น่าดู ที่เหมือนเด็ก เอะอะโวยวาย

หนูรีบเช็ดตาของหนู

“นั่นทำไม ชั้น จะพาเธอไปที่ชั้น 500 แบบนั้น เธอกลับไปที่โลกของเธอได้…ใช่มั้ย?” (ยูจีน)

ยูจีนคุงยิ้ม

ไม่มีร่องรอยของความหมองหม่นในใบหน้าของเขา และหนูบอกได้ ว่าเขาพูดนี่ มาจากก้นบึ้งของหัวใจ

“ขะ…” (ซูมิเระ)

หนูกำลังจะพูด ขอบคุณ แต่หนูตัดสินใจที่จะไม่ทำ

ยูจีนคุงใจดี

นั่นทำไม หนูถูกเอาใจโดยเขา

แต่นี่มันโอเคจริงๆเหรอ?

มันโอเค ที่หนูจะซ่อนตัวหนูเอง เหมือนเมื่อกี้นี้ และปล่อยให้ยูจีนคุง สู้

ปล่อยให้ยูจีนคุง จบที่อยู่ในสภาพยับเยินแบบนี้…

หนูจะแค่ ไปสั่น ที่มุม?

ไม่

หนูต้องไม่ทำแบบนั้น

“ยูจีนคุง ไปที่ชั้น 500 ด้วยกัน! ชั้นจะช่วยด้วยเหมือนกัน!” (ซูมิเระ)

“ซูมิเระ?” (ยูจีน)

หนูจับมือของเขาแน่นๆ และพูดนี่อย่างทรงพลัง

“ชั้นจะเข้มแข็งด้วย! จากอาจารย์ใหญ่อีฟริท สมควรจะแข็งแกร่งมากๆ! ชั้นจะฝึก และแข็งแกร่งด้วยเหมือนกัน! ชั้นมั่นใจวว่าเราจะสามารถทำนี่ได้ด้วยกัน! ชั้นจะพานายไปที่ชั้น 500 และสร้างสถิติใหม่ บนอนุสรณ์หินนั่น!” (ซูมิเระ)

หนูพุดนั่น ในลมหายใจเดียว

หลังจากที่ยูจีนคุง ทำหน้าตาที่ช็อคมากๆ เขาหัวเราะ

“ใช่ ชั้นน่ะมันนักดาบที่มีพลังโจมตีศูนย์ ที่มีแค่มานาสีขาวเพียงเท่านั้น ดังนั้น ชั้นที่ 500 จะเป็นฝันในฝัน ถ้าไม่มีมานาแดงของเธอ ซูมิเระ” (ยูจีน)

“ช-ชั้นไม่ได้หมายถึงอย่างนั้น!” (ซูมิเระ)

หนูรีบส่ายหัวของหนู

ยูจีนคุง เสนอมือขวาให้หนูอย่างช้าๆ

“ซูมิเระ มาเป็นคู่หูของชั้น และจากนั้น มาเล็งไปที่ชั้น 500 เถอะ” (ยูจีน)

ยูจีนคุงพูดนั่น

คู่หู…นั่นดีจัง

คู่หูที่คุณสามารถพึ่งพาได้ คู่หูที่ร่วมความแข็งแกร่งกัน และเผชิญหน้ากับบททดสอบ และความลำบากยากเข็ญ

“ใช่ มาไปด้วยกันเถอะนะ!” (ซูมิเระ)

ยูจีนคุงและหนูจับมือพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้าของเรา

—ในแบบนี้ เรากลายเป็นดูโอ้นักผจญภัย ที่เล็งที่จะทำลายสถิติเบอร์หนึ่ง ที่ไม่เคลื่อนไหวมา 500 ปี

ผู้แปล:

สวัสดีครับ wayuwayu ครับ

มีข่าวดีและกึ่งๆข่าวร้ายจะมาแจ้งให้ทราบ

และการเปลี่ยนกำหนดการ เป็นอัพโหลด 20:00 ทุกวัน โดยจะเริ่มอัพโหลดตั้งแต่ 17:00

ส่วนข่าวดีคือ ผมทำการพักเรื่องอื่น และจะโฟกัสมาที่ยูจีนอย่างเดียว

หมายถึง ในหนึ่งวันจะมียูจีนมากกว่า 1 ตอน ยกเว้นวันพุทธและวันหยุด

และข่าวร้าย ตอนนี้ยูจีนมี 84 ตอน และออกทุก 10 วัน  เมื่อถึงช่วงนั้น จะเปลี่ยนเป็นออกวันที่ 10,20,30(28) ของทุกเดือน

2 ต่อนจะมาก่อนวันอาทิตย์หน้า เมื่อถึงเวลา จะแจ้งให้ทราบ

ได้โปรดอดใจรอและขอบคุณที่ติดตาม

 แปลโดย: wayuwayu

เป้าหมายเดือน 10/66

ค่าเน็ต 100/200

กาแฟ 0/300

คอมใหม่ 0/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

ถ้าท่านชอบและอยากอ่านเพิ่ม โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปลด้วยนะครับ สปอนเซอร์ตอนให้อัพโหลดเพิ่มทันที แจ้งได้ทาง Facebook ครับ