“อิโรฮะจ๊ะ อิโรฮะ!”

 

“คะ..!????”

 

ฉันสะดุ้งขึ้นหลังจากได้ยินเสียงคนเรียกฉัน

 

อะไรอ่ะ นี่มันห้องของฉันนี่หน่า..

 

“เป็นอะไรมากไหมจ๊ะ ดูเหมือนว่าลูกจะฝันร้ายด้วย.. จำได้หรือเปล่าว่าเกิดอะไรขึ้น อ่ะใช่ ลูกหมดสติไปในช่วงตอนสอบ..”

 

ในช่วงที่สอบนั้น คุณคนคุมสอบได้เห็นว่ามีอะไรผิดแปลกเลยเรียกคุณแม่ของฉัน

 

เธอพาฉันไปที่โรงพยาบาล ให้ฉันตรวจอะไรให้เรียบร้อย และ กินยาตามที่หมอบอก

 

แสงแดดของดวงอาทิตย์ในตอนเช้า ได้สอดส่องผ่านทางหน้าต่าง

 

ฉันน่าจะหลับไปจนถึงตอนนี้

 

ร่างกายของฉันดีขึ้นจนเหมือนกับอาการป่วยของเมื่อวานเป็นเรื่องโกหก

 

คุณแม่ของฉันที่ตอนนี้มีรอยคล้ำใต้ดวงตา แสดงให้เห็นว่าเธอเป็นห่วงฉันแค่ไหน

 

“ถ้าลูกรู้สึกไม่ค่อยดีวันนี้ก็ไม่ต้องไปสอบก็ได้นะจ๊ะ”

 

“ไม่เป็นไรค่ะ หนูจะไปสอบ..”

 

“ใช่ลูกถึงแม้ แม่อยากจะให้ลูกไปสอบเพราะว่ามันดีกับอนาคตของลูก แต่ถ้าลูกฝืนมากเกินไปจนเป็นอะไรขึ้นมา มันจะไม่ได้อะไรเลยนะเพราะงั้น ถ้าลูกจะทำตามความคาดหวังของแม่ ลูกปฎิเสธก็ได้…”

 

“ไม่ๆ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เราดีขึ้นแล้วด้วยแถมหนูยังมีเหตุผลที่ต้องไปสอบอีกตั้งหาก”

 

“อย่างงั้นเองหรอจ๊ะ แม่เข้าใจแล้วล่ะ งั้นเดียวแม่จะดูแลเกี่ยวกับการเตรียมการทุกอย่างให้นะ ลูกนอนรอได้เลยนะจ๊ะ”

 

“ขอบคุณค่ะ..”

 

ฉันทิ้งตัวลงบนเตียงและปิดตาลง

 

ฉันไม่กังวลเลยซักนิด คือก็นะวันนี้เป็นวันที่สามแล้วของการสอบ…

 

* * *

 

วันที่สามของการสอบ – วิชาภาษาอังกฤษ

 

<<คือว่าฉันลองไปเช็คมาดูแล้ว อิโรฮะจังไม่ใช่นักเรียนแลกเปลี่ยนใช่ไหมคะ?>>

 

<<ไม่ใช่ค่ะ>>

<<ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย.. สุดยอดมากเลยล่ะ ตอนที่ได้ยินอิโรฮะพูดภาษาอังกฤษมันเหมือนกับว่าเธอพูดภาษานี้มาตั้งแต่เกิด ฉันเกือบจะไปบอกพวกเขาซะแล้วว่าการสอบนี้ไม่ใช่ของนักเรียนแลกเปลี่ยน…>>

 

<<ขอบคุณที่ชมนะคะ คือปกติฉันมักจะคุยกับเพื่อนจากทั่วโลกบ่อยๆเป็นงานอดิเรกอยู่แล้วเพราะงั้นเรื่องนี้เลยเป็นตัวช่วยที่ดีเลยล่ะค่ะ>>

 

<<ถ้าเป็นจากช่วงนี้และอายุนี้ มันเป็นเกมหรือเปล่า?>>

 

<<ใช่แล้วล่ะค่ะ ฉันมักจะเล่นเกมออนไลน์บ่อยเลยล่ะค่ะ..>>

 

<<ฉันมักจะโกรธตลอดเลยล่ะบอกให้เขาเล่นเกมให้พอประมาณ แต่สงสัยฉันคงต้องเปลี่ยนใจแล้วล่ะมั้ง>>

 

<<ก็จริงนะคะ แต่ฉันคิดว่าการเรียนเองก็สำคัญเหมือนกัน แต่ยังไงถึงจะให้เป็นเรื่องของการเล่นเกมหรือการเรียนถ้าเราสนุกไปกับมัน มันก็กลายเป็นทักษะให้กับเราอยู่ดี>>

 

<<อย่างงั้นเองสินะ เธอเป็นเด็กที่ฉลาดมากเลยล่ะ ฉันว่าเธอน่าจะทำการสอบข้อเขียนกับการฟังช่วงเช้าได้ดี ฉันหวังว่าเด็กฉลาดแบบเธอจะได้เรียนที่โรงเรียนเรานะ..>>

 

<<หนูก็หวังแบบนั้นเหมือนกันค่ะ>>

 

<<โอเคงั้นนี่เป็นทั้งหมดของการสอบวันนี้ ขอบคุณที่มาเข้ารับการสอบนะคะ>>

 

<<หนูเองก็เหมือนกันค่ะ ขอบคุณมากๆงั้นขออนุญาตินะคะ>>

 

พวกเราจับมือกันเสร็จ แล้วฉันก็เดินออกจากห้องไป

 

ฉันปิดประตูและถอนหายใจออกมา

 

บนสนทนาไม่ค่อยแย่ซักเท่าไหร่ ฉันคิดว่างั้นนะ  

 

ฉันมีประสบการณ์ในการสัมภาษณ์มาพอสมควร ทั้งตอนเข้าเข้ามัธยม เข้ามหาวิทยาลัย ทำงานพาร์ทไทม์ การเปลี่ยนสายงาน

 

ในหลายๆเรื่องแบบนั้น สิ่งที่ฉันได้รู้เลยก็คือ ถ้าคนสัมภาษณ์ชอบตัวคุณ คุณก็ชนะ

 

บทสนทนาเป็นไปได้อย่างสวยงาม

 

แต่สิ่งที่ฉันกังวลคือเหตุผลที่ฉันบอกไปในการสมัครสอบนั้น เป็นเรื่องที่ฉันแต่งขึ้นมาทั้งหมด

แต่ยังไงก็สอบเสร็จไปแล้วอ่ะน้า

 

 

 

* * *

สองวันต่อมา.. วันนี้เป็นวันที่ประกาศผลสอบ

 

ฉันยืนอยู่ด้านหน้ากระดานขนาดใหญ่ที่มีผ้าคลุมอยู่เลยไม่เห็นว่ามันเขียนอะไรกับคุณแม่

 

 

 

 

14:59… 58 วินาที , 59 วินาที

 

คนที่ดูเหมือนคุณครูดูนาฬิกาของเขาและจ้องมายังพวกเรา

 

และมีครอบครัวกับเด็กๆ ยืนอยู่ด้านหน้ากระดานนี้เยอะอยู่เหมือนกัน

 

และมันมีบางคนลืมปิดนาฬิกาที่ตั้งเอาไว้ด้วย

 

“ประกาศผลแล้วครับ!!”

 

พวกเขาดึงผ้าที่คลุมอยู่ลง

 

มันเป็นตัวเลขที่เรียงกัน และเลขของฉัน.. ไหนลองหาดูสิ…

 

“อ่ะไรอ่ะ…”

 

อยู่ๆคุณแม่ก็มากอดฉันเฉยเลย

 

เจ็บนะคะ เจ็บน้าาา มองไม่เห็นด้วยง่าาา

 

ตอนที่ฉันกำลังพยายามแกะแขนของคุณแม่ที่กอดเอาไว้อยู่ออก ก็เริ่มมีสิ่งที่เหมือนฝนได้หยดลงมา

 

“อิโรฮะจ๊ะ อิโรฮะลูกทำได้แล้ว ลูกทำได้..! ลูกผ่านแล้ว มีลูกอยู่ด้วยล่ะ อิโรฮะ!”

 

“โม๊ว….!”

 

ฉันหัวเราะอย่างแผ่วเบา กับเสียงที่ออกมาเริ่มไม่เป็นประโยค

 

ฉันคิดว่าคุณแม่น่าจะจริงจังกับเป็นห่วงกว่าที่ฉันคิดเยอะเลย

 

“หนูบอกแล้วไงคะ ว่ามันโอเคแน่นอน!”

 

ฉันเขินอายหน่อยๆ แต่ก็ยังกอดคุณแม่กลับไป และลูบหัวของคุณแม่เบาๆ  

 

อ่ะ.. เธอร้องไห้หนักกว่าเดิมอีกง่ะ

 

“แม่ภูมิใจในตัวลูกมากเลยนะ!”

 

“คุณแม่ค๊าา หนูอายสุดๆแล้วนะะ อย่าชมดังขนาดนั้นสิคะ!”

 

จากช่องว่างระหว่างแขนของเธอ ฉันเลยสามารถมองเห็นกระดานได้ และมีตัวเลขของฉันอยู่บนกระดาน

และแน่นอนคำที่ต่อท้ายนั่นก็คือ [ นักเรียนห้องพิเศษ ]  

 

ฉันคิดในใจก็แบบ ก็แน่นอนอยู่แล้ว

 

ฉันกังวลนิดๆก็แค่ในตอนที่ฉันป่วยหลังจากสอบไปได้ครึ่งหนึ่ง

 

แต่ยังไงก็ผ่านไปได้ แล้วสงสัยไหมล่ะว่าฉันเข้าโรงเรียนมัธยมต้นที่ยากขนาดนี้ได้ยังไง

 

จากการเรียนแบบธรรมดา ธรรมด๊า  

 

อะไรคือ ‘ ท่าไม้ตาย ’ ที่ฉันใช้กันนะ ?

 

เดียวฉันจะอธิบายให้พวกนายฟังเอง  

 

 

 

 

โดเนทได้ที่ 1532747585 กสิกร คชภัค

 

 

 

การที่คุณโดเนทผมสิ่งที่คุณจะได้ – ความรักจากผม

 

 

 

ขอบคุณครับ  

 

 

 

 

 

*นั่งชงกาแฟ*