ในตอนนี้ 

<> = ภาษายูเครนนะครับ <3

 

 

 

“แล้วนี่รู้หรือเปล่าว่าเธอเป็นใคร..?”

 

“ฉันก็ไม่รู้เดซุ”

 

“งั้นคงต้องเลี่ยงเธอไปก่อน ผมเองก็คุยกับเธอไม่รู้เรื่องด้วย”

 

ในห้องของนักเรียนประถม

 

ระยะห่างระหว่างเด็กยูเครนที่ย้ายมากับเพื่อนๆในห้องมันค่อนข้างมาก

 

หรือจะให้พูดเองก็คงเป็นกำแพงของภาษามากกว่า

 

แถมปัจจุบันนี้เองรัสเซียก็บุกเข้ายูเครนอีก

 

สถานการณ์ตอนนี้มันไม่คงที่เลย

 

เพราะงั้นเธอเลยถูกย้ายมาจากยูเครนด้วยความช่วยเหลือจากเหล่าญาติๆแน่

 

และก็เพราะว่าสถานการณ์มันปุบปับ ภาษาญี่ปุ่นของเธอในตอนนี้ยังไม่สามารถใช้สื่อสารกับใครได้

 

“นี่อิโรฮะจัง.. ทำอะไรซักอย่างหน่อยไม่ได้หรอ?”

 

“มือถือ”

 

“แต่คุณครูไม่ให้ใช้ ไม่ใช่หรอ?”

 

 

มันก็คงจะง่ายขึ้นมากถ้าได้ใช้แอปแปลภาษา แต่น่าเสียดายยยยกฎของโรงเรียนไม่ให้ใช้อะสิ

 

แต่แล้วคุณครูก็มาบอกกับฉันว่า “เธอสามารถใช้มันได้นะ”

 

“ฉันเดาว่า.. ให้ใช้แค่ในการคุยกัน”

 

แล้วพอทุกคนรู้ว่าสามารถใช้ได้ พวกเขาก็ใช้กันอย่างสนุกสนาน

 

ไมหันไปมองที่นักเรียนใหม่บ่อยๆและสีหน้าของเธอมันก็กระตุก

 

ฉันไม่เข้าไปช่วยอยู่แล้ว เธอก็รู้นี่!

 

เพราะฉันจะไม่เอาเวลาอันแสนมีค่าของฉันไปทำเรื่องอื่นแล้ว! ฉันจะดูแต่วีทูบเบอร์ และไม่เอาคอของฉันไปสร้างปัญหาเพิ่มที่ไหนอีก!

 

เพราะมันจริงยิ่งกว่าจริงไงเล่า เจอปัญหาแทบตลอด ;w;

 

 

＊ ＊ ＊

 

“ในตอนนี้เทอมใหม่ของฉันก็ได้เริ่มแล้ว และก็เงินก้อนแรกก็ได้รับมาแล้วเช่นกันเย้! ขอบคุณทุกๆคนมากเลยน้าา”

 

>เทอมใหม่ !

 

>ดีใจด้วยจ้า!

 

>ในที่สุดเธอก็มีเงินไปสมัครสมาชิกเนอะ

 

“ช่ายย ฉันคิดถึงวันเก่าๆที่มีเงินจ่ายพรีเมี่ยมด้วย และตอนนี้ฉันก็ชนะแล้วฮ่าๆ ตอนนี้ฉันเก่งที่สุด!”

 

>ระวังการใช้เงินด้วยนะ มีเงินเยอะเกินระวังหมดตัวเร็วน้าา

 

>ระวังภาษีด้วย (1)

 

>ระวังภาษี (2)

 

“พี่อาเนะแนะนำนักภาษีให้ฉันรู้จักแล้วล่ะ เพราะงั้นไม่เป็นอะไรหรอก!”

 

>อาเนโกะเก่งขนาดนี้เลยหรอเนี่ย?

 

>ได้เงินทั้งหมดเท่าไหร่หรออ www?

 

>จะเอาเงินไปใช้ทำอะไรหรอ?

 

“ถ้าถามว่าจะใช้กับอะไรหรอ.. อย่างแรกก็คงเป็นเมมเบอร์ชิพ และฉันเองก็ยังที่จะคุยกับทุกๆคนเกี่ยวกับเรื่องนี้ซักหน่อย เพราะฉันจะเอาเงินนี้ไปใช้ในการสอบน่ะ”

 

>เยี่ยมมาก

 

>สรุปเธอเองก็เลือกที่จะสอบสินะ

 

>มันเป็นเงินของอิโรฮะจังนี่ เพราะงั้นใช้ตามที่อยากใช้ได้เลย”

 

>แต่มันจะแย่เอานะ ถ้าอิโรฮะจังป่วยอีกขึ้นมา

 

>ผมอยากให้อิโรฮะจังพักผ่อนให้เพียงพอด้วยนะ

 

>ทำไมการเป็นเมมเบอร์ถึงเป็นเรื่องแรก แล้ว สอบ เป็นเรื่องที่สองล่ะwwww

 

“หาา มันก็เพราะว่าพวกนายทุกคนให้เงินฉันมา ฉันเองก็ต้องตอบแทนอุตสหกรรมนี้ไงล่ะด้วยเงินจากอุตสหกรรมวีทูบเบอร์ ใช่ไหมล่ะ!” [เงินเข้าและเงินออกแบบวนลูบ]

 

 

>LOL

 

>อืมๆ ธุรกิจจริงๆ!

 

>อิโรฮะจัง ปกติแล้วเธอจะใช้เงินแบบคงที่ตลอดแต่ผมกลัวว่าเธอจะติดนิสัยใช้เงินสิ้นเปลืองเอา

 

การเปิดภาคเรียนใหม่เป็นสิ่งที่ดีเลยล่ะสำหรับวีทูบเบอร์

 

เพราะฉันเองก็จะได้มีเวลาในการดูวีดีโอสำหรับเมมเบอร์ชิพ และทุกๆอย่างเองก็ผ่านไปได้ดี(?)

 

>อิโรฮะจัง ช่วงนี้เป็นยังไงบ้างหรอ?

 

และในเวลานั้น ก็มีคอมเม้นหนึ่งที่เตะตาฉันขึ้นมา

 

ฉันรู้สึกเหมือนถูกตีที่หัวด้านขวา

 

อ่ะ ใช่ ฉันรู้เหตุผลล่ะ

 

ความรู้สึกของไม กับ เด็กนักเรียนที่พึ่งย้ายเข้ามา

 

หลังจากที่ปิดสตรีมลง ฉันก็ได้เอาเคอร์เซอร์เมาส์ไปที่ช่องค้นหา

 

มันไม่ใช่เพราะเธอหรอกนะ

 

ฉันวางแผนที่จะเรียนสิ่งต่างๆเกี่ยวกับยูเครนอยู่แล้วล่ะ (ภาษายูเครน)

 

เพราะงั้นนี่จึงเป็นแค่การเร่งตารางที่ฉันคิดไว้แค่นั้นเอง

 

จริงๆนะ เชื่อฉันสิ

 

 

 

＊ ＊ ＊

 

–หลายวันได้ผ่านไป

 

ฉันเดินเข้าห้องเรียนด้วยขาที่ไม่มีแรง

 

ฉันทั้งรู้สึกง่วง เหนื่อย และเหมือนอยู่ที่ขอบของหน้าผา มันยากสุดๆเลยล่ะ..

 

ฉันรู้สึกว่าราวกับสมองของฉันในตอนนี้มันกำลังป่วยอยู่

 

ฉันใช้เวลาไปหลายวันไปกับภาษานี้

 

มันเป็นครั้งแรกที่ฉันได้เรียนภาษาหนึ่งด้วยสมาธิสูงสุดและระยะเวลาที่น้อย

 

ฉันต้องการข้อมูลเข้าเพื่อใช้ความสามารถสุดโกงของฉันนั่นแหละ

 

เพราะงั้นแหละการเรียนรู้ภาษาใดภาษาหนึ่งมันใช้เวลาเยอะอยู่แล้ว ไม่ว่าจะเก่งได้เร็วแค่ไหน

 

และนั่นก็เป็นความสำคัญของการจัดลำดับ

 

ฉันเริ่มเรียนรู้ภาษาตามลำดับของจำนวนวีทูบเบอร์ของภาษานั้นนั่นแหละนะ

 

“อรุณสวัสดิ์..”

 

ประตูของห้องเรียนได้ถูกเปิดขึ้นพร้อมกับเสียงอันแสนเหนื่อย

 

เมื่อมองไปที่รอบๆห้อง ในตอนนี้ก็มีนักเรียนหลายๆคนมาถึงโรงเรียนแล้ว

 

อย่างไรก็ตาม มันก็ไม่มีใครซักคนรอบๆตัวของเด็กที่ย้ายเข้ามาใหม่

 

เธอนั่งอยู่ตัวคนเดียว ราวกับมีบาเรียกั้นอยู่รอบๆตัว

 

“เธอติดหนี้ฉันล่ะนะ”

 

ฉันพูดมันกับไมที่อยู่ในจินตนการ

 

และฉันจะเอาไปบ่นให้คุณครูโฮมรูมฟังทีหลังด้วย

 

 

ฉันอยากที่จะดูพวกวีดีโอของวีทูบเบอร์และสตรีมด้วยหัวใจที่ไม่มีอะไรมาติดขัด

 

ฉันไม่สามารถสนุกกับมันได้หรอกนะ ถ้าฉันยังเป็นห่วงเรื่องนี้

 

ฉันเลยเดินไปหาเด็กที่เข้ามาใหม่

 

เด็กนักเรียนที่ย้ายเข้ามาต้องรู้แล้วแน่ๆว่าฉันจะเข้ามาทักเธอ เพราะเธอได้เงยหน้าขึ้นมา

 

<หืม…?>

 

“สาาวัส ดี!”

 

เสียงดังได้เรียกเด็กที่มาใหม่นั้นได้กระทบเข้ากับหูของฉันและราวกับมันกำลังขัดฉันอยู่

 

เธอไม่ได้จ้องมองมาที่ฉัน แต่จ้องไปที่คนที่กระโดดไปมาอยู่ด้านหน้าของเธอ

 

เขาเป็นผู้ชาย และเป็นเพื่อนร่วมห้อง

 

ในมือของเขาถือสมุดไว้อยู่

 

 

และด้านหลังของผู้ชายคนนั้นก็เป็นเด็กอีกหลายคน

 

หลังจากที่มีคนเปิดแล้ว พวกเขาก็พูด <อรุณสวัสดิ์> เป็นภาษายูเครนกัน

 

และพวกเขาก็จ้องไปที่สมุดที่เอามา และพยายามพูดคำที่ได้จดเอาไว้ทั้ง

 

<ฉันอยากเป็นเพื่อนกับคุณ>

 

<สอนภาษายูเครนหน่อยสิ>

 

<ฉันจะสอนภาษาญี่ปุ่นเอง>

 

และอื่นๆ

 

ฉันตกใจที่เห็นพวกเขาทำอย่างนั้น และรู้สึกถึงความพ่ายแพ้

 

“…ฮ่าๆ นี่ฉันทำอะไรอยู่เนี่ย..?”

 

ฉันรู้สึกรังเกียจตัวเองหน่อยๆที่ต้องใช้ความสามารถพิเศษให้เก่งกว่าคนอื่น..

 

ทั้งฉันยังผิดหวังกับตัวเองที่ใช้ความสามารถพิเศษและคิดที่จะช่วยเธอแบบเท่ๆอีก.

 

สิ่งแรกที่ต้องทำตอนนี้เลยคือฉันจะไม่พัฒนาภาษายูเครนตอนนี้ล่ะ

 

ตอนแรกฉันต้องการที่จะพูดภาษายูเครนกับเธอ ถึงแม้มันยังจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่ก็ต้องเสี่ยงล่ะนะ

 

<มาเป็นเพื่อนกันเถอะ!>

 

ฉันต้องพูดกับเธอเหมือนที่เธอพูดกับฉัน

 

ดูสิ ไอเดียโครตฉลาด สมกับเป็นเด็กประถมจริงๆ

 

“ขอบคุณนะ”

 

นักเรียนแลกเปลี่ยนคนนั้นได้ตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มที่เหมือนจะทำให้ฉันร้องไห้

 

พ่ายแพ้อย่างสมบูรณ์

 

ฉันเดินไปที่กระเป๋านักเรียนของตัวเองและเอากระดาษที่ฉันปริ้นไว้ออกมา

 

ฉันเดินไปที่เหล่าหนุ่มๆ

 

“นี่ฉันให้”

 

“นี่มันอะไรหรอ อิโรฮะ?”

 

“ใช้ในตอนที่ต้องการจะใช้นะ”

 

 

<แล้วก็นี่ฉันให้เธอด้วย>

 

<อะไรนะคะ..>

 

 

 

ฉันยื่นไปให้เธอ มันเป็นกระดาษปริ้นของพวกบทสนทาระหว่างภาษาญี่ปุ่น และ ยูเครนที่ฉันปริ้นเอาไว้

 

ในนั้นฉันได้สร้างประโยคที้ใช้บ่อยในโรงเรียน โดยพยายามใช้คำที่เข้าใจง่ายที่สุด

 

“เธอพูดยูเครนได้ด้วยนี่..!”

 

“ฉันเรียนมาหน่ะ ถ้ามีปัญหาล่ะก็เรียกฉันได้เลย เดียวฉันสอนเอง”

 

 

ฉันบอกไปแบบเดียวกันกับเด็กนักเรียนที่ย้ายเข้ามา

 

นักเรียนที่ย้ายมาใหม่กลอกตาไปมาราวกับสติหลุดไปแล้ว และเพื่อนๆในห้องก็มองมาที่ฉันด้วยสายตาสงสัยอะไรบางอย่าง

 

ฉันสงสัยว่าพวกเขาจะรู้ตัวไหมนะ

 

เมื่อฉันคิดอย่างนั้น เด็กผู้ชายที่คุยตอนแรกก็พูดกับฉัน

 

“อ่ะ เอ่อ.. ขอบคุณนะ ถึงแม้เธอจะดูแปลกๆไปบ้างมันเลยทำให้ฉันมีอคตินิดหน่อย”

 

“จ้าๆ”

 

 

และเพื่อนในห้องก็พูดกับฉันแบบ

 

“เธอเรียนภาษายูเครนด้วยหรอ!”

 

“สุดยอด!”

 

“สอนฉันด้วยสิ”

 

แล้วฉันก็ถูกล้อมรอบด้วยเพื่อนร่วมห้อง

 

ทำไมถึงเปลี่ยนการเร็วจังล่ะ..?

 

ไม่สิ ฉันคิดแบบนั้นไม่ได้

 

เพราะในตอนนี้ฉันรู้แล้ว ว่าตั้งแต่แรก

 

–ในโลกของเหล่าเด็กๆนั้น ไม่มีตัวกั้นถึงมันจะเป็นสัญชาติหรืออายุ พวกเขาก็จะหาทางเข้าหากันเสมอ

 

“ขอบคุณนะอิโรฮะ!”

 

ไมได้เดินเข้ามาหาฉันและฉันเองก็ตอบกลับไป

 

“รู้แล้วล่ะ”

 

ฉันรู้สึกเขินเล็กๆ เลยเกาแก้มของตัวเองและพูดเพิ่มไปว่า

“เงียบน่า”

 

 

 

＊ ＊ ＊

 

และฉันก็เล่าเรื่องราวนี้ลงไปในสตรีมของฉัน

 

และพวกช่องแชทเองก็ล้วนแต่บอกว่า

 

>ฉันเองก็อยากเรียนภาษายูเครนเหมือนกันนะ

 

และในนั้นก็มีหลายๆคนได้บอกกับฉันว่ามีบางคนที่ต้องอพยพออกจากยูเครนเพื่อไปหางานเลยก็มี

 

และในตอนที่ฉันรู้ตัว ดูเหมือนคนในประเทศยูเครนดูจะคุ้นเคยกับฉันอย่างหน้าประหลาด

 

ด้วยการที่เห็นการตอบสนองของเหล่าช่องแชทที่ฉันไม่ได้คาดคิด ฉันเลยตัดสินใจจะลองพูดเป็นภาษายูเครนดู แล้วพูดว่า

 

“แหมม ก็ฉันอยู่ที่นี่ทั้งที ทำไมจะไม่ล่ะ?”

 

ซึ่งการตอบสนองก็ดูดีอย่างมาก

 

และหลายๆคนที่ปกติแล้วไม่ได้ดูวีทูบเบอร์เองก็เข้ามาดูด้วย

 

นั่นเลยเป็นครั้งแรกที่สตรีมของฉันโตขึ้นขนาดนี้ และไม่ใช่การคอแลปหรือตัดเป็นคริปแต่เป็นทั้งไลฟ์

 

ฉันรู้สึกว่าในตอนนี้ฉันมีไอเดียที่ดีสุดๆ กับสิ่งที่ฉันจะทำในฐานะวีทูบเบอร์แล้วล่ะ

 

＊ ＊ ＊

 

แล้วก็นะ

 

วันต่อมา คุณครูโฮมรูมของฉันได้เอากระดาษปริ้นที่คล้ายๆกับของฉัน เอามาให้ฉัน

 

และคุณครูก็ได้พูดออกมา

 

“เดียวนะ มีแล้วหรอ.. แถมยังดีกว่าของที่ครูทำอีก!”

 

ฉันงงไปแปปนึง..

 

ช้าเกินไปแล้วค่าาาาาาาาาาาาาาา!