ตอนที่ 646 เกิดปัญหา

สิ่งที่ไอซอลเดแฮมป์ตันพูดนั้นไม่สมเหตุสมผลแต่เย่เชียนเองก็ไม่ต้องการให้สถานการณ์เช่นนั้นจริงๆ อย่างไรก็ตามหากเกิดอะไรขึ้นกับไอซอลเดแฮมป์ตันล่ะก็เย่เชียนจะถูกตำหนิอย่างมาก แต่ถ้าหากองค์กรทหารรับจ้างเรดซันถูกทำลายล่ะก็มันจะสร้างความเสียหายให้กับสมาคมมังกรดำอย่างมากและสามารถทำให้สมาคมมังกรดำอ่อนแอลงอย่างมาก

หลังจากพูดคุยกับไอซอลเดแฮมป์ตันแล้วเย่เชียนก็กำลังจะลุกขึ้นและออกไปแต่จู่ๆโทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้นและทันทีที่เขาเชื่อมต่อสายแล้วเสียงของม่อหลงก็ดังมาจากอีกด้านหนึ่งและเขาก็ดูกังวลอย่างมาก “ใจเย็นๆก่อน..เกิดอะไรขึ้นหรอ..ช่วยพูดให้ชัดเจนหน่อยจะได้มั้ย” เย่เชียนขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วพูด

“ตอนที่เรากำลังจะส่งตัวหยานฮั่นออกจากประเทศญี่ปุ่นจู่ๆเราก็ถูกนินจาหลายคนลอบโจมตีที่ท่าเรือน่ะ!” ม่อหลงพูด

เย่เชียนก็ขมวดคิ้วแน่นและถามว่า “แล้วตอนนี้ล่ะเป็นยังไงบ้าง?”

“หยานฮั่นบาดเจ็บเล็กน้อยไม่ได้เป็นอะไรมาก..บอสช่วยมาที่นี่หน่อยได้ไหม..ฉันคิดว่ามันมีบางอย่างผิดปกติน่ะ” ม่อหลงพูด

“ได้..เดี๋ยวผมจะรีบไปที่นั่นทันที” เย่เชียนพูดจบแล้ววางสายไป ซึ่งเย่เชียนนั้นไม่ได้สนใจความปลอดภัยและชีวิตของหยานฮั่นมากนักเพราะเขาไม่ได้สำคัญอะไรสำหรับเย่เชียน แต่เนื่องจากเย่เชียนสัญญาว่าจะส่งตัวหยานฮั่นออกจากประเทศญี่ปุ่นอย่างปลอดภัยเช่นนั้นแล้วเขาจึงต้องทำในสิ่งที่เขาพูดให้ได้ ยิ่งไปกว่านั้นเรื่องนี้ก็ดูไม่ง่ายอย่างนั้นเพราะการที่หยานฮั่นจะหลบหนีออกจากประเทศญี่ปุ่นมันก็มีอยู่ไม่กี่คนที่รู้เรื่องนี้และแม้แต่สมาชิกแก๊งเจ้าพ่อฝูชิงเองก็ไม่รู้แต่กลับมีเหล่านินจามาลอบโจมตีที่ท่าเรือ ซึ่งเห็นได้ชัดว่าพวกเขาเตรียมการเอาไว้นานแล้วและสิ่งนี้ก็ไปกระตุ้นความสงสัยของเย่เชียนอย่างมาก

หากเป็นเพราะมีข่าวรั่วจากแก๊งเจ้าพ่อฝูชิงล่ะก็นั่นก็แสดงว่าแก๊งเจ้าพ่อฝูชิงมีสายลับจากสมาคมมังกรดำซึ่งเป็นอันตรายต่อการกระทำในอนาคตอย่างมาก อย่างไรก็ตามมันเป็นไปได้เลยที่เย่เชียนจะรู้ได้เพราะมันอาจเป็นไปได้ว่านินจาเหล่านั้นสามารถสืบข่าวที่หยานฮั่นจะหลบหนีออกไปในคืนนี้ได้จริงๆเพราะท้ายที่สุดนินจาเหล่านั้นก็ถือได้ว่าเป็นนักล่าข่าวกรองที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดีเช่นกัน

“น้องเย่..ถ้านายมีธุระที่ต้องทำก็ไปเถอะ..ฉันไม่เป็นอะไรไม่ต้องกังวล” ไอซอลเดแฮมป์ตันเห็นบางสิ่งบางอย่างได้จากสีหน้าของเย่เชียนดังนั้นเขาจึงพูดอย่างเข้าใจ

เย่เชียนไม่ได้พูดอะไรมากเขาเพียงตบบ่าของไฮซอลเดแฮมป์ตันแล้วพูดว่า “งั้นผมไปก่อนนะแล้วเจอกันพรุ่งนี้” หลังจากนั้นเย่เชียนก็พยักหน้าให้หลินเฟิงแล้วหลินเฟิงก็ยิ้มให้ไอซอลเดแฮมป์ตันและทั้งสองก็ออกจากที่นี่และรีบไปยังสถานที่ที่ม่อหลงบอก

“เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ..นายดูกังวลมาก” หลินเฟิงถามพลางมองที่คิ้วที่กำลังขมวดอยู่บนในหน้าของเย่เชียน

เย่เชียนก็พยักหน้าแล้วพูดว่า “ผมบังเอิญไปพบกับเจ้าหน้าที่ของสำนักงานความมั่นคงแห่งชาติจีนที่กำลังต่อสู้กับพวกนินจาอิงะเมื่อสองสามวันก่อนและผมก็ฝากให้แก๊งฝูชิงช่วยเขาหลบหนีออกจากประเทศญี่ปุ่นแต่เขากลับถูกเหล่านินจาลอบโจมตี..ในตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ท่าเรือและเขาก็ยังได้รับบาดเจ็บอีกด้วย” หลังจากหยุดไปชั่วขณะเย่เชียนก็ถามต่อ “พี่หลินคิดยังไงกับเรื่องนี้บ้าง?”

“คิดยังไงน่ะเหรอ” หลินเฟิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า “บางทีพวกนินอิงะอาจจะสะกดรอยตามตั้งแต่ต้นและวางแผนซุ่มโจมตีตั้งแต่แรกแล้ว..หรือบางทีอาจจะมีข่าวรั่วไหลออกมาจากแก๊งฝูชิง..เราต้องไปที่นั่นก่อนถึงจะรู้ได้”

“ผมก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน” เย่เชียนพูด “ถ้ามีอะไรผิดพลาดกับแก๊งฝูชิงล่ะก็มันคงจะเป็นเรื่องใหญ่เพราะนั่นหมายความว่าแผนการทั้งหมดของเราถูกเปิดเผยต่อศัตรูแล้ว..แต่โชคดีที่เรายังไม่ได้ดำเนินการใดๆไม่งั้นถ้าหากมีปัญหาจริงๆล่ะก็พวกเราคงจะต้องแพ้สงครามนี้อย่างแน่นอน”

หลินเฟิงนั้นเข้าใจได้ว่าเย่เชียนหมายถึงอะไรและเห็นได้ชัดว่าเขากังวลว่าคนทรยศจะปรากฏตัวอยู่ในแก๊งเจ้าพ่อฝูชิง เมื่อคิดเช่นนั้นหลินเฟิงก็ตบบ่าเย่เชียนเบาๆแล้วพูดว่า “บางทีสิ่งต่างๆอาจจะไม่เลวร้ายอย่างที่นายคิดก็ได้..แก๊งฝูชิงน่ะมีสมาชิกจำนวนมากเพราะงั้นเรื่องข่าวรั่วไหลมันก็เป็นปกติขององค์กรใต้ดินพวกนี้..มันแตกต่างไปจากองค์กรของพวกเราอย่างสิ้นเชิงเพราะโครงสร้างของแก๊งมาเฟียหรือแก๊งยากูซ่าน่ะมันไม่ได้เข้มงวดเหมือนพวกเรา..ซึ่งแน่นอนว่ามันต้องมีการล่ะหลวมกันบ้างและไม่สามารถควบคุมได้อย่างทั่วถึง”

“ผมก็หวังว่ามันจะเป็นอย่างนั้น” เย่เชียนพูดต่อ “อย่างไรก็ตามเมื่อเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นก็ดูเหมือนว่าเราจะต้องพิจารณาแผนกันใหม่ทั้งหมดและหลังจากที่เราชี้แจงและหารือเกี่ยวกับเรื่องนี้กันแล้วเราจะทำการตัดสินใจร่วมกันในภายหลัง”

“ไม่เป็นไรหรอก” หลินเฟิงพยักหน้าและพูดว่า “อันที่จริงฉันเองก็ไม่เห็นด้วยกับนายหรอก..การที่จะทำลายองค์กรทหารรับจ้างเรดซันนั้นฉันว่ามันเร็วเกินไป..มันยังไม่ถึงเวลา..แต่ในกรณีที่นายได้รับการสนับสนุนจากองค์กรทหารรับจ้างนีโอมิลิทารี่แบบนี้ล่ะก็การที่นายจะไปกวาดล้างองค์กรทหารรับจ้างเรดซันฉันก็ไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ..แต่ในเมื่อเรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นแล้วมันก็ถือได้ว่าเป็นสิ่งเตือนใจสำหรับเราที่จะระมัดระวังมากกว่าเดิม”

เย่เชียนก็พยักหน้าและไม่ได้พูดอะไรใดๆ

“ยังไงก็เถอะตอนนี้ฉันได้ติดต่อไปหาหมาป่าผีไป๋ฮวยแล้วและฉันก็บอกเขาว่านายกำลังทำอะไรอยู่” หลังจากหยุดไปชั่วขณะหลินเฟิงก็พูดออกมา

“แล้วไป๋ฮวยตอบว่าไงบ้าง?” เย่เชียนถาม

หลินเฟิงก็ยักไหล่เล็กน้อยแล้วพูดว่า “นายก็น่าจะรู้นิสัยของเขาดีกว่าฉัน..เขาไม่ได้พูดอะไรเขาก็แค่พูดว่า..อ๋อเหรอ..แค่นั้น..แต่ในความคิดของฉันน่ะนี่น่าจะเป็นสัญญาณว่าเขาเห็นด้วยกับเรื่องนี้”

“ด้วยความช่วยเหลือจากหมาป่าผีไป๋ฮวยล่ะก็จะทำให้การดำเนินงานของเราในประเทศญี่ปุ่นราบรื่นยิ่งกว่าเดิมเพราะความสามารถในการแทรกซึมของไป๋ฮวยน่ะดีกว่าของผมมาก..แต่มันก็ไม่ง่ายนักถ้าจะกวาดล้างกองกำลังจำนวนมากในเวลาอันสั้น” เย่เชียนพูด “และในความคิดของผมน่ะผมคิดว่าไป๋ฮวยเก่งกว่าพี่หลินและผมในด้านของการรวบรวมข่าวกรอง..ผมเชื่อว่าเขามีเครือข่ายและช่องทางที่ชัดเจนเกี่ยวกับสถานการณ์ของประเทศญี่ปุ่นและมีข้อมูลต่างๆมากกว่าพวกเราสองคนอย่างแน่นอน”

“อย่าดูถูกตัวเองไปเลย..ทั้งนายและไป๋ฮวยน่ะต่างก็มีจุดแข็งและจุดอ่อนเป็นของตัวเอง..พวกนายน่ะเป็นมังกรในหมู่คนธรรมดา” หลินเฟิงพูดด้วยรอยยิ้ม

“เฮอะ!” เย่เชียนฉีกยิ้มและไม่ได้พูดอะไรต่อ

ไม่นานนักพวกเขาก็ไปถึงสถานที่ที่ม่อหลงบอกจากนั้นเย่เชียนก็เคาะประตูและเสียงของเซี่ยจือยี่ก็ดังมาจากข้างใน “นั่นใคร?”

“ผมเย่เชียน!” เย่เชียนตอบ

หลังจากนั้นไม่นานประตูก็ถูกเปิดออกและเย่เชียนกับหลินเฟิงก็เดินเข้าไป เนื่องจากสิ่งนี้เกิดขึ้นอย่างกะทันหันและเห็นได้ชัดว่าม่อหลงนั้นเหมือนจะรู้อะไรบางอย่างดังนั้นเขาจึงพาหยานฮั่นมาหลบซ่อนในบ้านร้างแทนที่จะเป็นสโมสรของแก๊งฝูชิง

“เขาเป็นยังไงบ้าง” เย่เชียนถามทันทีที่เขาเดินเข้ามาข้างใน

“เขามีบาดแผลถูกแทงหลายครั้ง..แต่โชคดีที่ไม่มีอาการบาดเจ็บร้ายแรงและไม่น่าจะมีปัญหาอะไร” เซี่ยจือยี่พูด “พี่ม่อหลงกำลังปฐมพยาบาลเขาอยู่ข้างใน..เข้ามาสิ”

เย่เชียนก็พยักหน้าเล็กน้อยและเดินตามเซี่ยจือยี่เข้าไปในห้อง ซึ่งเมื่อเห็นหยานฮั่นนอนอยู่บนเตียงพร้อมกับผ้าพันแผลแล้วเย่เชียนก็ขมวดคิ้วแล้วเดินเข้าไปหา

“บอส!” เมื่อเห็นเย่เชียนเข้ามาม่อหลงก็ลุกขึ้นยืนและทำความเคารพในฐานะทหาร จากนั้นเขาก็พยักหน้าเล็กน้อยไปที่หลินเฟิงราวกับว่าม่อหลงกำลังกล่าวคำทักทายหลินเฟิง

“คุณเป็นอะไรมากไหม” เย่เชียนถามเมื่อเขาเดินไปที่ด้านข้างของหยานฮั่น

“ไม่เป็นไรๆ..ผมจะตายไม่ได้” หยานฮั่นตอบและน้ำเสียงก็ยังคงดุดันเหมือนก่อนหน้านี้แต่โชคดีที่เย่เชียนเข้าใจถึงนิสัยและอารมณ์ของหยานฮั่นแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่ใส่ใจกับคำพูดของหยานฮั่น

“อืม..ผมต้องขอโทษด้วยที่ผมไม่ใช่แค่ไม่ได้ช่วยคุณแต่ยังทำให้คุณต้องเสี่ยงชีวิตด้วย..มันเป็นความประมาทของผมเอง” เย่เชียนพูด จากนั้นเย่เชียนก็หันไปเหลือบมองม่อหลงแล้วถามว่า “พี่รู้ที่มาของคนเหล่านั้นหรือเปล่า?”

“พวกนั้นน่าจะเป็นนินจาของตระกูลอิงะ..เพราะผมเคยเผชิญหน้ากับพวกนั้นมาหลายครั้งแล้ว..แต่วิชาการใช้มีดและดาบของพวกนั้นมันแปลกไปจากเดิมและพวกนั้นก็มาเพื่อฆ่าผมจริงๆ” หยานฮั่นพูด

“ผมจะไม่ถามคุณอย่างเจาะจงว่าคุณกำลังปฏิบัติภารกิจอะไรในประเทศญี่ปุ่นเพราะผมรู้ว่ามันไม่สะดวกสำหรับคุณที่จะพูดรายละเอียดออกมา..แต่ทว่าคุณกลับได้รับบาดเจ็บภายใต้การควบคุมของผมเพราะงั้นผมจะต้องรู้ให้ได้ว่าเรื่องมันเป็นมายังไงกันแน่..ซึ่งไม่ช้าก็เร็วผมจะต้องจัดการเรื่องนี้ให้ได้” เย่เชียนพูด หลังจากพูดจบเขาก็หันไปมองเซี่ยจือยี่และพูดว่า “มีกี่คนที่รู้เรื่องนี้?..ผมหมายถึงมีอยู่กี่คนที่รู้ว่าหยานฮั่นจะออกจากประเทศญี่ปุ่นที่ท่าเรือในคืนนี้?”

“คุณเย่กำลังสงสัยว่าแก๊งฝูชิงของเรามีสายอย่างงั้นหรอคะ?” เซี่ยจือยี่พูดด้วยความประหลาดใจ “มันเป็นไปไม่ได้เพราะสมาชิกแก๊งฝูชิงของเราเป็นหนึ่งเดียวกันเสมอและถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่ใช่คนที่แข็งแกร่งอะไรแต่พวกเขาก็จะไม่มีวันทรยศโดยเด็ดขาด”

“คุณเข้าใจผิดแล้ว” ม่อหลงพูด “บอสน่ะไม่ได้สงสัยเลยว่าแก๊งฝูชิงตั้งใจที่จะทรยศเรา..เพียงแค่เรื่องที่เกิดขึ้นมันแปลกประหลาดเกินไปและนั่นคือเหตุผลที่เขาคาดเดาบางอย่างก็เท่านั้นเอง”

เย่เชียนก็พยักหน้าเบาๆแล้วพูดว่า “คุณเซี่ยสิ่งที่ม่อหลงพูดคือสิ่งที่ผมต้องการจะบอกนั่นแหละเพราะผลกระทบของเหตุการณ์นี้ร้ายแรงมากและถ้าหากเราไม่ระวังมันก็เป็นไปได้ว่าแผนทั้งหมดของเราจะถูกทำลาย..ผมน่ะไม่ได้กำลังสงสัยว่าแก๊งฝูชิงมีสายอยู่ข้างในเพราะงั้นเราก็เลยต้องคาดการณ์ถึงผลกระทบที่แย่ที่สุดเอาไว้ก่อน..แต่ถ้าหากไม่ใช่เพราะมีหนอนอยู่ภายในมันก็ไม่มีปัญหาอะไร..แต่ถ้ามีจริงๆนี่ก็อาจจะเป็นภัยคุกคามที่ร้ายแรงต่อคุณและแก๊งฝูชิงเพราะถ้ามีคนทรยศและสายอยู่ในแก๊งฝูชิงล่ะก็คุณลองคิดดูสิว่าผลที่ตามมามันจะร้ายแรงแค่ไหน?”

เซี่ยจือยี่ขมวดคิ้วแน่นและเธอก็ต้องยอมรับว่าสิ่งที่เย่เชียนพูดออกมานั้นเป็นความจริงอย่างยิ่งและมันก็สมเหตุสมผลจริงๆเพราะถ้าหากแก๊งเจ้าพ่อฝูชิงมีหนอนปล่อยข่าวจริงๆล่ะก็มันจะไม่เป็นเรื่องตลกอีกต่อไปและอาจจะส่งผลกระทบต่อแผนการของเย่เชียนเกี่ยวกับสิ่งต่างๆในประเทศญี่ปุ่นทั้งหมดและผลกระทบมันก็จะร้ายแรงอย่างมาก

“เพราะคุณเย่ขอเป็นการส่วนตัวเพราะงั้นเราจึงให้ความสำคัญกับเรื่องนี้มากและแน่นอนว่ามีคนในแก๊งฝูชิงของเราที่รู้เรื่องนี้ไม่ถึงสิบคนและในสิบคนนี้รวมทั้งฉันและพ่อของฉันและอาจารย์โย่วด้วย” เซี่ยจือยี่ตอบกลับ

“จำนวนคนที่รู้ก็ไม่ได้มากนักเพราะงั้นมันจะง่ายมากในการตรวจสอบ” เย่เชียนพูด “คุณช่วยบอกชื่อและที่อยู่ของคนเหล่านั้นมาให้ผมที..ผมจะรับผิดชอบเรื่องนี้เองและคุณก็ไม่ควรพูดถึงเรื่องนี้เพราะมันมีความสำคัญกับทุกในฐานะที่คุณเป็นผู้นำ” เมื่อเห็นอาการที่ตกตะลึงของเซี่ยจือยี่แล้วเย่เชียนก็รีบอธิบายให้เธอฟัง “ไม่ใช่ว่าผมไม่เชื่อในตัวพ่อของคุณและคุณโย่วนะแต่ผมไม่อยากให้พวกเขาคิดว่าผมกำลังสงสัยแก๊งฝูชิงอยู่เพราะความสัมพันธ์ระหว่างพวกเราสองฝ่ายมีอิทธิพลต่อมิตรภาพมาก..อีกอย่างคุณเซี่ยเป็นคนรักของพี่เพราะงั้นผมก็จะปฏิบัติต่อคุณเหมือนครอบครัวของผม..ด้วยเหตุผลนี้ผมจึงหวังว่าคุณคงไม่ว่าอะไรที่ผมจะเป็นคนรับผิดชอบดำเนินการเรื่องนี้เอง”

.

.

.

.

.

.

.