ตอนที่ 1140 จงใจให้ข้ารอนานถึงเพียงนี้

“พี่สี่เรียกข้า ข้าไปก่อนนะ! แล้วพบกันย่ำค่ำ!”

หลัวซือซือกระซิบย้ำเบาๆ กับฉู่หลิวเยว่

ฉู่หลิวเยว่จึงได้แต่พยักหน้าและหัวเราะเบาๆ

หลัวซือซือเองก็เม้มปากฉีกยิ้ม จากนั้นก็หมุนตัวเดินจากไปเงียบๆ

ฉู่หลิวเยว่รู้สึกได้ถึงความหนาวเหน็บจางๆ ที่เข้าปกคลุมอย่างอธิบายไม่ถูก

ครั้นนางจดจ้องมองไปก็พบว่ามันคือกลิ่นของการข่มขู่บางอย่าง ที่ยากจะอธิบายถึงการมีอยู่ของมัน ลอยมาจากร่างของหลัวเยี่ยนหลินซึ่งอยู่ห่างออกไป

ร่องรอยของความประหลาดใจวาบผ่านใบหน้าของหลัวเยี่ยนหลินอย่างรวดเร็ว ดูเหมือนเขาจะประหลาดใจกับความเฉียบคมของนาง ได้แต่หรี่ตาลงทันควัน

คำเตือนที่แฝงอยู่ในนั้นไม่สามารถชัดเจนได้มากกว่านี้อีกแล้ว

ฉู่หลิวเยว่เข้าใจสิ่งที่เขาต้องการจะสื่อ แต่มันก็กว้างมาก

คำเตือน…

หลัวเยี่ยนหลินเตือนนางแปลกๆ ชอบกล

ทันใดนั้นประกายแสงของความหยั่งรู้ก็วาบผ่านเข้ามาในหัวของนาง คงไม่ใช่เพราะ…หลัวซือซือหรอกนะ!?

ครั้นตริตรองอย่างละเอียดรอบคอบ เมื่อครู่นางกับหลัวซือซืออยู่ด้วยกัน ท่าทางคงทำให้คนเข้าใจผิดได้จริงๆ…

หัวตาของฉู่หลิวเยว่กระตุกเล็กน้อย

หลัวเยี่ยนหลินคิดมากไปหรือเปล่า?

อยู่ๆ นางก็รู้สึกใจสั่น

หากหลัวเยี่ยนหลินยังคิดเช่นนี้ แล้วหรงซิว…

นางสะบัดหัวไล่ความคิดยุ่งเหยิงเหล่านี้ออกไป

ตอนนี้ได้เป็นศิษย์ของสำนักหลิงเซียวอย่างเป็นทางการแล้ว การเร่งพัฒนาความแข็งแกร่งของตนเองจึงจะเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด

นอกจากนั้นแล้ว…

ก็ยังมีจวินจิ่วชิง!

…

ไม่กี่วันก่อนหน้านี้ ฉู่หลิวเยว่ลองไปตะล่อมถามมาแล้ว จวินจิ่วชิงเองก็ถือเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงในสำนัก

เพราะเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมาเขาเองก็เป็นหนึ่งในศิษย์อันดับต้นๆ ของสำนัก ด้วยพรสวรรค์ที่โดดเด่นและพัฒนาการที่ก้าวกระโดด

เขาใช้เวลาเพียงสามเดือนเท่านั้นในการไต่ระดับ จากสิบอันดับล่างสุดของงานประลองชิงอวิ๋นไปสู่ยี่สิบอันดับแรก

ความเร็วเช่นนี้เป็นความเก่งกาจที่ไม่ใช่ใครก็สามารถทำได้

เพียงแต่เวลาของเขาในสำนักวิชานั้นก็สั้นมากเช่นกัน ไม่นานหลังจากนั้นเขาก็จากไป

และไม่กลับมาอีกเลย

แล้วอันดับของเขาก็ค่อยๆ ตกลงในเวลาต่อมา ปัจจุบันนี้ลงไปอยู่ที่อันดับสามสิบกว่าๆ แล้ว

แต่ถึงเช่นนั้น หลายคนก็ยังคงมีภาพความทรงจำของเขาที่ลึกซึ้งอยู่

เนื่องจากอาจารย์ของเขาเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงในสำนักมาก ซึ่งก็คือ ผู้อาวุโสเคอหลาน

มีผู้อาวุโสในสำนักหลิงเซียวอย่างน้อยหนึ่งร้อยแปดสิบคนเห็นจะได้

ผู้อาวุโสเคอหลานไม่ใช่ผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในหมู่พวกเขา แต่ก็ยังเป็นที่รู้จักโดยทั่ว

เนื่องจากเขาและเจ้าสำนักคนปัจจุบันเป็นศิษย์พี่ศิษย์น้องจากอาจารย์เดียวกัน!

และอาจารย์ของพวกเขาก็คือเจ้าสำนักคนก่อนของสำนักหลิงเซียว!

ในปีนั้นมีข่าวลือว่าเจ้าสำนักคนนั้นตั้งใจเลือกหนึ่งในสองคนนี้ให้รับตำแหน่งต่อจากตน

เขาเอ็นดูเคอหลานเมื่อยังเป็นศิษย์มาโดยตลอด และทุกคนก็คิดว่าเขาก็คงตัดสินใจเลือกศิษย์คนนี้

คาดไม่ถึงเลยว่าสุดท้ายเขากลับไม่ได้เลือกเคอหลาน แต่กลับเป็นเลือกศิษย์ผู้ยิ่งใหญ่ที่เป็นเจ้าสำนักคนปัจจุบันนี้

แล้วยังกล่าวอีกด้วยว่าเคอหลานทำอันใดผิดมา เลยทำให้เจ้าสำนักคนเก่าโกรธ เขาจึงถูกตัดสิทธิ์

แล้วยังมีที่กล่าวอีกว่าเคอหลานถูกใส่ร้าย และเข้าไปพัวพันกับเหตุการณ์บางอย่างโดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์ นั่นจึงเป็นสาเหตุว่าเหตุใดเขาถึงถูกบังคับให้สละตำแหน่งเจ้าคณะ

กล่าวโดยสรุปคือไม่มีผู้ใดสามารถบอกเล่าได้ว่าในตอนนั้นเกิดอันใดขึ้น

แต่ถึงกระนั้น ในภายหลังความสัมพันธ์ระหว่างเจ้าสำนักและผู้อาวุโสเคอหลาน ก็ดูเหมือนจะสงบสุขมาโดยตลอด

ส่วนเรื่องราวภายในจะเป็นอย่างใด มีเพียงพวกเขาเท่านั้นที่รู้

แต่ด้วยเหตุนี้ตำแหน่งของผู้อาวุโสเคอหลานในสำนักจึงพิเศษมากเช่นกัน

ไม่กี่ปีมานี้ศิษย์ที่เขารับเข้ามา ทั้งหมดมีเพียงแค่สามคนเท่านั้น

จวินจิ่วชิงเป็นคนที่สาม

…

ดูเหมือนว่าตอนนี้จวินจิ่วชิงจะยังไม่ได้กลับไปที่สำนัก

ฉู่หลิวเยว่เองก็ทำได้เพียงหยุดพักไว้ชั่วคราว และรออย่างใจเย็น

เพราะจวินจิ่วชิงต้องการใช้ฉู่หนิงบีบบังคับนาง นางจึงไม่กล้าลงมือทำอันใดเกินขอบเขต

ทว่าจากมุมมองนี้ ฉู่หลิวเยว่แทบไม่รู้สึกสบายใจเลย

ตอนนี้สิ่งที่นางทำได้คือเร่งพัฒนาการฝึกฝนของตนเองให้เร็วที่สุด ในขณะเดียวกันก็ต้องตามค้นหาความจริงเงียบๆ

…

“พี่สี่ พี่มาหาข้ามีเรื่องอันใดหรือ?”

หลัวซือซือกลับมาอยู่ข้างกายหลัวเยี่ยนหลิน ก่อนเอ่ยถาม

หลัวเยี่ยนหลินกวาดสายตามองนางตั้งแต่หัวจรดเท้า

“เจ้าสนิทสนมกับฉู่เยว่ตั้งแต่เมื่อไรกัน?”

หลัวซือซือผงะไปครู่หนึ่ง ใบหน้าของนางจะเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อทันควัน

“ก็เปล่า ข้าแค่คิดว่าทุกคนต่างก็เข้าสำนักมาในวันเดียวกัน แล้วมันก็เหมือนเป็นสิ่งที่ถูกกำหนดไว้แล้ว ดังนั้นข้าเลยคิดว่าจะเป็นการดีหากเราเป็นสหายกัน…”

ในสายตาของหลัวเยี่ยนหลินมีนัยยะของของการจับผิดบางอย่างแฝงอยู่

แต่เมื่อเห็นว่าน้องสาวของเขาเริ่มประหม่าเล็กน้อย และอดบีบบังคับนางต่อไปไม่ไหว จึงได้แต่พยักหน้าให้ไปอย่างถนอมน้ำใจ

“อือ เด็กคนนั้นค่อนข้างมีพรสวรรค์ในด้านเซียนหมออยู่บ้าง หากจะคบไว้เป็นสหายก็ย่อมได้ แต่ถึงอย่างใด ในเมื่อเจ้ามาถึงสำนักแล้วก็ควรมุ่งเน้นไปที่การฝึกฝนเป็นหลัก การทะลวงไปสู่จอมยุทธ์ระดับเก้านั้นเป็นเพียงจุดเริ่มต้นสำหรับเจ้า มีเพียงการไต่อันดับของงานประลองชิงอวิ๋นเท่านั้น ที่จะไม่ทำให้ชื่อเสียงของตระกูลหลัวเสื่อมเสีย”

สีหน้าหลัวซือซือพลันจริงจังขึ้นทันตา

“สิ่งที่พี่สี่กล่าว ซือซือจดจำไว้แล้ว”

“เช่นนั้นก็ดี กลับไปตั้งใจฝึกซ้อม”

“อื้อ!”

…

ในที่สุดการทดสอบต้นเดือนอันแสนครึกครื้น ก็สิ้นสุดลงในตอนเย็น

น้องใหม่ที่ผ่านจะมีกรรมสิทธิ์เป็นของตนเอง ส่วนใหญ่จะเอ่อล้นไปด้วยความตื่นเต้นและความคาดหวังสำหรับชีวิตในสำนัก

ในการจัดอันดับชิงอวิ๋น นอกจากการจัดอันดับช่างหลอมอาวุธซึ่งยังคงไม่เปลี่ยนแปลงแล้ว นอกจากการจัดอันดับที่เหลือล้วนมีการเปลี่ยนแปลงบางอย่าง

มีบางส่วนได้เลื่อนอันดับ บางส่วนตกอันดับ

บ้างก็ชอบใจ บ้างก็เศร้าใจ

แต่ถึงอย่างใด เรื่องพวกนี้ก็ไม่เกี่ยวอันใดกับฉู่หลิวเยว่อยู่แล้ว

หลังจากแยกย้ายกันไป ฉู่หลิวเยว่และผู้อาวุโสวั่นเจิงก็ตกลงที่จะไปทำพิธีกราบอาจารย์เข้าสำนักอย่างเป็นทางการในวันรุ่งขึ้น จากนั้นก็ออกจากจัตุรัสชิงหมิง และกลับไปยังที่พักของตน

ภายในห้อง ฉู่หลิวเยว่นั่งขัดสมาธิและจมอยู่กับความคิด

“องค์ไท่จู่ ท่านว่าไข่มุกมนตราศักดิ์สิทธิ์มันอย่างใดกันแน่?”

ฉู่หลิวเยว่พึมพำอย่างไม่เข้าใจ

หากจะบอกว่านางไม่มีพรสวรรค์ แต่ในวันนั้นทัณฑ์สวรรค์ก็ปรากฏออกมาชัดเจน

และถ้าสมมติว่านางมี…แต่พอเจ้านั่นเพิ่งออกมาก็หายกลับไปอีก! ?

องค์ไท่จู่เงียบมาสักพัก ก่อนเอ่ยเบาๆ ว่า

“บางทีเจ้าอาจจะดุเกินไป?”

ฉู่หลิวเยว่ “…ใช่หรือ?”

องค์ไท่จู่ “อือ”

เป็นไปได้หรือไม่ว่าในตอนนั้นเขาเป็นคนกวาดต้อนทัณฑ์สวรรค์เหล่านั้นกลับไป?

ฉู่หลิวเยว่ “…เฮ้อ”

ครั้งนั้นเป็นสถานการณ์พิเศษไม่ใช่หรือ ใครจะคิดว่าทัณฑ์สวรรค์เหล่านี้จะมีพฤติกรรมน่ารังเกียจเช่นนี้?

“หากเจ้าหักห้ามตัวเองสักหน่อย มันอาจจะไม่เป็นไร” องค์ไท่จู่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “แต่ก็มิได้มีหวังมากนัก”

ของบางสิ่งยิ่งปกปิดต่อไปก็ยิ่งมิอาจเก็บซ่อนได้

“เจ้ายอมแพ้เสียเถิด”

ฉู่หลิวเยว่ “…”

เดิมที นางเพียงต้องการเรียนรู้การหลอมอาวุธศักดิ์สิทธิ์จริงๆ…

ทว่าหลังจากครุ่นคิดอยู่นาน ฉู่หลิวเยว่ก็ยอมแพ้ไป

ไม่ฝึกก็ไม่ฝึก!

นางจะทำเป้าหมายของผู้อาวุโสวั่นเจิงให้สำเร็จก่อน หลังจากติดอันดับเซียนหมอแล้วค่อยว่ากันต่อ!

ฉู่หลิวเยว่เลิกคิดและเริ่มหันมาให้ความสนใจกับการฝึกซ้อม

พลังแห่งสวรรค์และโลกโดยรอบหลั่งไหลเข้าสู่ร่างของนางอย่างต่อเนื่อง ก่อนจะค่อยๆ ก่อตัวเป็นความผันผวนเหนือศีรษะของนาง

นับตั้งแต่ที่นางทะลวงไปถึงจอมยุทธ์ระดับเจ็ดและฟื้นฟูชีพจรเทียนจิงแล้ว ความเร็วในการดูดกลืนพลังปราณดั้งเดิมของฉู่หลิวเยว่นั้นเร็วกว่าเมื่อก่อนมาก

เมื่อฝึกฝนขึ้นมาก็ย่อมสะดวกและรวดเร็วกว่าแต่ก่อน

เวลาผ่านไปทีละนิด

สีสันของท้องฟ้าก็พลันมืดลงอย่างรวดเร็ว

ดวงจันทร์ลอยเด่นกลางนภา

ไม่รู้เป็นเพลากี่ชั่วยาม ร่างสูงเพรียวเดินเข้ามาเงียบๆ

ฉู่หลิวเยว่ลืมตาขึ้นทันควัน! แล้วระเบิดหมัดออกไป!

ตุบ!

ฝ่ามือหนาใหญ่อันแสนอบอุ่นรวบมือนางไว้อย่างรวดเร็วและแม่นยำ!

กลิ่นหอมเย็นที่คุ้นเคยโชยมา

และภายในชั่วพริบตาก็ปกคลุมไปทั่วทั้งเรือนร่าง

หรงซิวขยับเข้ามาแนบชิด

“จงใจให้ข้ารอนานถึงเพียงนี้เลยหรือ หืม?”

เสียงทุ้มหนาและนุ่มนวลนั้นเย้ายวนราวกับสายลมฤดูใบไม้ผลิของค่ำคืนอันมืดมิด ชวนให้หัวใจคนฟังรู้สึกจั๊กจี้เล็กน้อย