ตอนที่ 219 รอจนกว่าข้าจะก้าวข้าม [รีไรท์]

ดอกบัวสีเงินขนาดใหญ่บานสะพรั่งอยู่บนสนามการประลอง เมื่อกลีบดอกโบกสะบัดอย่างแผ่วเบาก็กลืนเปลวเพลิงสีน้ำเงินเหล่านั้นหายไปอย่างง่ายดาย ทุกอย่างกําลังเกิดขึ้นอย่างเงียบเชียบ แต่นั่นมันทําให้หนังศีรษะของผู้คนที่กำลังมองอยู่รู้สึกชา!

ท่าทีของซือถูจื่อเยว่ที่เหมือนผู้ชนะในคราแรกได้เปลี่ยนไปโดยฉู่หลิวเยว่ เมื่อเห็นว่าฉู่หลิวเยว่ นางยังไม่บุบสลายหายไป ฉู่หนิงรู้สึกโล่งใจขึ้นมาในทันที แม้ว่าเขาจะรู้ว่าฉู่หลิวเยว่จะไม่เสี่ยงชีวิตของนาง แต่เมื่อเห็นด้วยตาของตัวเอง เขากลับรู้สึกกังวลอย่างไม่สามารถควบคุมได้ ยังดีที่มักจะทำให้เขามั่นใจเสมอในช่วงเวลาวิกฤติ!

การเคลื่อนไหวของซุนจ้งเหยียนก็หยุดลงทันที แล้วมองไปที่สนามด้วยความประหลาดใจ

เมื่อครู่นี้มันเกิดอะไรขึ้น?

ฉู่หลิวเยว่ต้านทานการโจมตีของซือถูจื่อเยว่ได้อย่างไร นางเปิดใช้ค่ายกลระดับสี่ได้อย่างไร? แต่ความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นภายในความคิดของเขาอย่างไม่ตั้งใจ จากที่เขาเคยคาดการณ์ไว้ก่อนว่า เขารู้สึกว่าหญิงสาวผู้นี้ดูเหมือนจะปิดบังความแข็งแกร่งของนางไว้ และตอนนี้ก็ดูเหมือนจะเป็นเช่นนั้น!

ในที่สุดเฉิงหันก็ทนนั่งอยู่นิ่งๆ ไม่ได้ แต่ก่อนที่เขาจะเอ่ยอะไรขึ้นมาซือถูซิงเฉินซึ่งอยู่ข้างๆ เขา ได้ลุกขึ้นยืนแล้วก้าวไปข้างหน้าสองก้าวอย่างรวดเร็ว ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

“เป็นไปได้อย่างไร… เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร”

ซือถูซิงเฉินอดไม่ได้ที่จะพึมพำด้วยเสียงเบา นางแทบจะไม่เชื่อสายตาของตัวเอง

นางหวังว่าสิ่งที่นางเห็นนั้นมิใช่เรื่องจริง!

ทว่า…พรมแดนไวฑูรยะนั่นอยู่ในมือของฉู่หลิวเยว่!

ด้วยสิ่งนี้สามารถอธิบายได้ว่าเหตุใดที่ฉู่หลิวเยว่โดนโจมตีจากซือถูจื่อเยว่แต่กลับไม่ได้รับบาดเจ็บ!

“ซิงเฉิน? เจ้าเป็นอะไรไป” เมื่อสังเกตเห็นความผิดปกติของนาง เฉิงหันก็ไม่สนใจสิ่งอื่นใด และก้าวไปข้างหน้าเพื่อถามทันที ซือถูซิงเฉินกำมือของตนเองโดยไม่รู้ตัว ดูเหมือนว่านางละเลยหลายสิ่งหลายอย่าง…ฉู่หลิวเยว่ผู้นี้ดูจะซ่อนความลับไว้มากเสียจริง!

นางหายใจเข้าลึกๆ ระงับอารมณ์ภายในใจ ส่ายหัวแล้วกล่าวว่า

“ไม่มีอะไร ข้าเพียงแค่กังวลเล็กน้อยเกี่ยวกับพี่ชาย” เฉิงหันตบไหล่ของนางเบาๆ

“มิต้องกังวลไป ฉู่หลิวเยว่เป็นเพียงปรมาจารย์ลึกลับระดับสอง การที่สามารถเปิดใช้งานค่ายกลของผลึกดำนี้ ต้องใช้พละกำลังของนางอย่างมากซึ่งไม่มีทางที่นางจะใช้ประโยชน์จากสิ่งนี้ได้อย่างเต็มที่ ท้ายที่สุด จื่อเยว่เป็นถึงผู้ฝึกยุทธ์สูงสุดระดับสี่ เช่นนี้ฉู่หลิวเยว่จะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา แต่มันเป็นการใช้ความพยายามเพียงเล็กน้อยเท่านั้น”

ซือถูซิงเฉินเหลือบไปมอง แล้วเห็นว่าริมฝีปากของฉู่หลิวเยว่นั้นเริ่มซีดจาง ดังนั้นนางจึงรู้สึกโล่งใจแล้วกลับไปนั่งลงที่เดิม

…

เมื่อคนอื่นๆ ตระหนักถึงสิ่งนี้อย่างรวดเร็ว ผู้คนจากสำนักเทียนลู่ที่เมื่อครู่ต่างถอนหายใจด้วยความโล่งอกก็ต้องกังวลใจขึ้นอีกครั้ง

‘ฉู่หลิวเยว่เปิดใช้งานค่ายกลระดับสี่ของผลึกดำได้อย่างไร?’

‘เวลานี้ เรื่องนี้มิได้สำคัญเท่าเรื่องความแข็งแกร่งของนางที่คงอยู่ได้ไม่นานนัก! เกรงว่าการประลองนี้ยังคงอันตรายอยู่!’

‘ท้ายที่สุดซือถูจื่อเยว่นั้นช่างทรงพลัง หากฉู่หลิวเยว่เป็นปรมาจารย์ลึกลับระดับสี่อย่างแท้จริง นางคงจะมีโอกาสชนะสูงมาก แต่ตอนนี้…’ ฉู่หลิวเยว่รวบรวมบทสนทนาเหล่านี้ไว้

ทว่านี้พลังทั้งหมดของนางถูกใส่ลงในค่ายกลของผลึกดำนี้ หลังที่กลับจากบรรพตวั่นหลิง นางคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ว่าสถานการณ์ของนางนั้นอันตรายมาก ถ้าหากนางไม่มีไพ่ตายคงไม่ปลอดภัยเป็นแน่ ดังนั้น นางจึงไปที่เจินเป่าเก๋อตามหาเหยียนเก๋อเพื่อซื้อของพวกนี้คืนมา

เดิมทีนางคิดว่าจะใช้มันเมื่อนางตกอยู่ในอันตราย แต่ตอนนี้เป็นสถานการณ์เร่งด่วนจึงไม่ได้สนใจเรื่องนั้น ลวดลายของค่ายกลระดับสี่ที่สลักไว้นั้นค่อนข้างใช้พลังดั้งเดิมน้อย นางแทบจะไม่สามารถเปิดใช้งานได้โดยอาศัยพลังของนางเอง อย่างไรก็ตามมันเป็นความจริงที่ไม่สามารถใช้พลังเต็มที่ ดอกบัวบนค่ายกลนี้มีสองชั้นจริงๆ แต่พลังปัจจุบันของนางสามารถเปิดใช้งานได้เพียงชั้นเดียวเท่านั้น ส่วนชั้นที่เหลือยังคงไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ

ครู่ต่อมา นางก็รู้สึกว่าพลังในร่างกายของนางหมดลงอย่างรวดเร็ว ใช้เวลาอีกไม่นาน นางกลัวว่ามันจะพังลง สิ่งนี้สามารถต้านทานพลังของซือถูจื่อเยว่ได้เพียงชั่วคราว แต่ก็ยังเป็นเรื่องยากที่จะชนะ

‘ไม่แปลกใจเลยที่เจ้ากล้าท้าดวลข้าโดยตรงด้วยความมั่นใจเช่นนี้’

การแสดงออกของซือถูจื่อเยว่ค่อยๆ เย็นชา

“แต่ถ้าเจ้าคิดว่าสามารถชนะด้วยวิธีนี้ เจ้ามันช่างไร้เดียงสา!” ก่อนที่เขาจะพูดจบ จู่ๆ เขาก็กระโดดขึ้น ทันใดนั้น ดาบก็ปรากฏขึ้นในมือของเขา!

ดาบนั้นเป็นดาบยาวสีฟ้าดำ ใบดาบที่ไม่คมแม้จะทื่อเล็กน้อยมีลายแปลกๆ สลักอยู่บนใบดาบ

‘นั้นคือดาบหลิงเซียว!’

ไม่รู้ว่าจู่ๆ ผู้ใดอุทานออกมา หลายคนต่างอ้าปากค้าง ดาบหลิงเซียวเป็นสมบัติประจำชาติดั้งเดิมของราชวงศ์แคว้นซิงหลัว มีข่าวลือว่าจักรพรรดิผู้ก่อตั้งแคว้นซิงหลัวใช้ดาบหลิงเซียวนั้นทำลายโลก ดาบหลิงเซียวนี้ไม่เพียงแต่ทรงพลัง แต่ยังเป็นตัวแทนของตัวตนอีกด้วย!

ตอนนี้สิ่งนี้อยู่ในมือของซือถูจื่อเยว่นั้นมันเกือบจะพิสูจน์ได้ว่า เขาคือจักรพรรดิองค์ต่อไปของแคว้นซิงหลัว!

“เจ้าสามารถทำให้ข้าใช้ดาบหลิงเซียวได้ นั้นเป็นเกียรติของเจ้า!” ซือถูจื่อเยว่เอ่ยขึ้นมาอย่างเย็นชา ณ ขณะเดียวกันก็ถือดาบนั้นไว้ในมือทั้งสองข้างแล้วฟันลง!”

ดาบสีน้ำเงินดำที่น่าสะพรึงกลัวพุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว!

ชิ้ง!

ทันใดนั้นใบดาบก็ทะลุผ่านดอกบัวบาน ลวดลายของค่ายกลขนาดใหญ่ถูกแบ่งออกเป็นสองส่วนในทันที!

ดาบเล่มนั้นเฉือนลวดลายของค่ายกลโดยตรง พลังอำนาจที่รุนแรงนับไม่ถ้วนกำลังกระจายออกไป!

ฉู่หลิวเยว่ถอยกลับอย่างรวดเร็ว แต่ก็ยังได้รับผลกระทบจากพลังนั้น ทันใดนั้นพลังที่น่าสะพรึงกลัวก็พุ่งเข้าใส่นางอย่างจัง!

อวัยวะภายในดูเหมือนจะเบียดเสียดกัน! ภายในร่างกายของฉู่หลิวเยว่บอบช้ำ นางกระอักเลือดออกมาเต็มปาก!

เลือดสาดกระเซ็นลงบนปกคอเสื้อของนาง มันทำให้เกิดเป็นรอยเปื้อนเล็กน้อย และลมหายใจของนางก็ร่วงโรยทันที!

ซือถูจื่อเยว่เคลื่อนไหวเร็วเกินไป นางไม่มีเวลาแม้แต่จะใช้พรมแดนไวฑูรยะ

ลวดลายของค่ายกลอันน่าตื่นตาในคราแรกนั้นเริ่มจางหายอย่างรวดเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า! ทุกคนต่างมองดูสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างเงียบเชียบและสามารถเห็นได้ว่าฉู่หลิวเยว่อาจพ่ายแพ้ในครานี้ แม้ในยามรุ่งเรือง นางอาจจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของซือถูจื่อเยว่ ไม่ต้องพูดถึงในตอนนี้ว่านางจะได้รับบาดเจ็บสาหัสแค่ไหน

ซือถูจื่อเยว่ถือดาบหลิงเซียว แล้วมองลงไปที่ฉู่หลิวเยว่อย่างไม่แยแสราวกับว่าเหมือนมองมด เขาเปิดริมฝีปากบางของตนเองเล็กน้อย และคายคำสองสามคำออกมาอย่างเย็นชา

“ไม่เจียมตัว!” พอพูดจบเขาก็ยกดาบขึ้นอีกครั้ง!

“ครานี้ถึงเวลาจบแล้ว!” ฉู่หลิวเยว่เงยหน้าขึ้นเห็นใบดาบเล่มที่สอง พุ่งเข้าหานางด้วยความเร็วที่เร็วขึ้น!

นางโยนพรมแดนไวฑูรยะออกจากมือของนาง อาณาเขตที่โปร่งใสเปล่งประกายด้วยสีเงินอ่อน ห่อหุ้มร่างของนางทันที!

เปรี้ยง!

ใบดาบกระทบกับพรมแดนไวฑูรยะ ทำให้เกิดเสียงดังขึ้น!

อย่างไรก็ตาม พรมแดนไวฑูรยะเพียงแค่แกว่งไปแกว่งมาเล็กน้อยและกลืนพลังอันน่าสะพรึงกลัวนั้นเข้าไปอย่างรวดเร็ว!

ฉู่หลิวเยว่ที่อยู่ข้างในมิได้รับผลกระทบแม้แต่น้อย!

หลังจากที่ซือถูจื่อเยว่เห็นว่าสิ่งนั้นคืออะไร สายตาแสดงความรังเกียจปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา

“เจ้าเล่ห์เสียจริง! เจ้าคิดว่าจะซ่อนตัวอยู่ในที่นี่ไปตลอดชีวิตได้จริงๆ งั้นหรือ”

ฉู่หลิวเยว่เช็ดเลือดจากมุมปากของตน แล้วเหลือบมองเขา

“วางใจได้ว่าจะไม่ทำให้เจ้าต้องรอนาน”

“เจ้าหมายความว่าอะไร”

ซือถูจื่อเยว่ขมวดคิ้วขึ้น เขาเห็นฉู่หลิวเยว่นั่งขัดสมาธิภายในอาณาเขตของพรมแดนไวฑูรยะนั้น ทันใดนั้น นางวางมือบนหัวเข่าและหลับตาลง หางตาของซือถูจื่อเยว่กระตุกอย่างแรง ฉู่หลิวเยว่กลืนเลือดที่เปื้อนระหว่างริมฝีปากแล้วฟันของนาง แล้วกล่าวคำต่อคำ

“รอจนกว่าข้าจะก้าวข้าม”

ช่วงเวลานี้ต้องก้าวข้ามให้ได้!