ตอนที่ 327 ตำหนิ [รีไรท์]

“รับทราบ”

คนในวังต่างก็ตกใจและรีบขานรับ

ขณะที่พวกเขากำลังจะออกไป จักรพรรดิก็พูดอย่างเฉียบขาดว่า

“อีกอย่าง! ข่าวนี้ห้ามให้คนอื่นรู้! ถ้ามันเข้าหูฝ่าบาท…ระวังชีวิตพวกเจ้าเอาไว้ด้วย!”

“ขอรับ!”

ต่างคนต่างรีบแยกย้ายกันไป

ใบหน้าของจักรพรรดินีดูมืดมน และน่ากลัวก่อนที่นางจะยืนอยู่ที่นั่นครู่หนึ่ง

หรงเจินไปไหนกัน?

ตอนนี้หยวนตันของนางพังทลายแล้ว นางไม่สามารถทำการฝึกหัดได้ ด้วยพลังของนางเองแล้ว มันเป็นไปไม่ได้ที่จะหนีคนจำนวนมาก และออกไปอย่างเงียบๆ ได้

เว้นแต่ว่า…

จู่ๆ จักรพรรดินีก็นึกถึงอะไรบางอย่าง และหัวใจของเธอก็ทรุดลง!

เป็นไปได้หรือไม่ที่เมิ้งเหล่าจะหายไปพร้อมกับหรงเจิน นางรีบกลับมาที่วังโดยปล่อยให้คนในวังอยู่ข้างนอก หลังจากยืนยันว่าไม่มีใครอยู่ใกล้ๆ นางจึงหยิบบางอย่างออกจากอ้อมแขนของนาง มันคือตราประทับหยกขนาดนิ้วหัวแม่มือ ซึ่งนางมักใช้เพื่อสื่อสารกับเมิ้งเหล่า นางบิดผนึกเล็กน้อย

แกร่ก!

เสียงเล็กๆ ดังขึ้น

นางมองไปที่ด้านล่างของตราประทับ

แต่นางก็ต้องพบกับความผิดหวัง เพราะไม่มีการตอบรับอันใดเลย

จักรพรรดินีขมวดคิ้ว แม้ว่าเมิ้งเหล่าจะออกไปกับหรงเจิน นางก็ควรจะรู้ข่าวนี้

เมื่อก่อนเขาจะตอบกลับอย่างรวดเร็วแต่ตอนนี้…นางหยุดครู่หนึ่งแล้วลองอีกครั้ง

ก็ยังไม่มีการเคลื่อนไหว

จักรพรรดินีเริ่มวิตกกังวลมากขึ้นเรื่อยๆ

เมิ้งเหล่าติดตามนางมาหลายปีแล้ว และไม่เคยเกิดเรื่องแบบนี้มาก่อน!

สิ่งนี้ทำให้นางรู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก นางอดไม่ได้ที่จะมองไปรอบๆ ห้องอีกครั้ง ทุกอย่างเรียบร้อยดี ยกเว้นคนเท่านั้นที่หาย

จักรพรรดินีรู้สึกปวดหัวและขมวดคิ้ว

หรงเจินจะไปไหนได้นะ…วันนี้มีเรื่องมากเพียงพอแล้ว แต่หรงเจินก็ยังคงสร้างปัญหาในเวลานี้อีก

ถ้าให้ฝ่าบาทรู้เข้า…ข้าต้องถูกตำหนิว่าที่ไม่ทำตามหน้าที่ในฐานะแม่ของนางแน่นอน

ตอนนี้สถานการณ์ของพวกเขายากพอแล้ว หรงเจินกำลังบ้าอะไรกันอยู่?

ถ้าเจอนางจะต้องถูกสั่งสอนดีๆ หน่อยแล้ว

ปัง!

ทันใดนั้น ผนึกในมือของนางก็เปิดออก

จักรพรรดิสะดุ้งแล้วขว้างของออกไป

ผนึกที่หักกลิ้งไปสองสามครั้งบนพื้น และแตกสลายสลายไปอย่างสมบูรณ์

“จักรพรรดินี?”

คนรับใช้ในวังที่อยู่นอกประตูได้ยินเสียงจึงถามขึ้นอย่างรวดเร็ว

จักรพรรดินีตะโกนโดยไม่รู้ตัว

“ข้าไม่เป็นไร ห้ามใครเข้ามา!”

พูดจบนางก็รีบเดินไปหยิบผนึกที่แตกมา

นางเบิกตากว้าง มองไปยังสิ่งของในมืออย่างไม่น่าเชื่อ และใช้เวลานานกว่าจะฟื้นคืนสติได้

นี่มัน…เมิ้งเหล่าตายแล้ว!

ร่างกายของนสงสั่นอย่างควบคุมไม่ได้เพราะตกใจและตื่นตระหนก

เมิ้งเหล่าตายแล้วจริงๆ เขาเป็นถึงจอมยุทธระดับห้า

หลายปีที่ผ่านมา เขาได้ทำสิ่งต่างๆ มากมายเพื่อนาง และเขาไม่เคยทำผิดพลาดแม้แต่ครั้งเดียว จู่ๆ เขาจะตายไปได้อย่างใดกัน

จักรพรรดินีตกตะลึงในทันใด

เดี๋ยวก่อน!

ถ้าเมิ้งเหล่าพาเจินเจินออกไปจริงๆ ตอนนี้เขาก็ตายไปแล้ว แล้วเจินเจินจะไม่…

เมื่อคิดได้เช่นนั้น นางก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว

ถ้าเจินเจินตกอยู่ในอันตรายจริงๆ นางต้องส่งคนไปช่วยให้เร็วที่สุด

แต่เดินไปได้ครึ่งก้าว นางก็หยุดอีกครั้ง การบอกเรื่องนี้กับฝ่าบาทเป็นวิธีที่เร็ว และได้ผลที่สุด เพราะพระองค์สามารถระดมคนได้ ถ้านางส่งคนไปตามหาอย่างสุ่มสี่สุ่มห้า ใครจะไปรู้ว่าจะได้ข่าวเมื่อไร?

แต่นางจะอธิบายเหตุผลที่หรงเจินหายตัวไปได้อย่างใด?

ถ้าฝ่าบาทจะดำเนินการสอบสวนอย่างถี่ถ้วนแล้ว เขาจะต้องถามถึงเมิ้งเหล่าอย่างแน่นอน! แม้ว่าตอนนี้เขาจะตายไปแล้วก็ตาม

ถ้าถึงเวลานั้นอย่าว่าแต่หรงจิ้นเลย แม้แต่บนบัลลังก์ของจักรพรรดินีนั้นนางยังจะสามารถนั่งมันได้อยู่หรือไม่

นางลังเลอยู่ครู่หนึ่ง และอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก หลังจากกระวนกระวายใจอยู่นาน ในที่สุดนางก็ตัดสินใจเก็บเรื่องนี้ไว้ก่อน

หากพบหรงเจินเร็ว นั่นก็เป็นเรื่องที่ดี

ถ้าไม่สามารถ…เมื่อชีวิตต้องเจอกับความเป็นความตาย หรงเจินจะหาวิธีป้องกันตัวเองได้อย่างแน่นอน เพราะนางยังมีแมลงวันสีเงินอยู่ในร่างกายของนางอยู่

ตอนนี้แม่ และลูกๆ อย่างพวกเขาไม่สามารถก่อเรื่องหรือสร้างปัญหาอีกไม่ได้แล้ว…

…

ตระกูลฉู่

ฉู่หนิงกับมู่เถิงมาถึงบ้านตระกูลฉู่

ยืนอยู่หน้าประตู ก่อนจะมองประตูที่คุ้นเคยนี้ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความคิด และความรู้สึกที่ซับซ้อน

เขาเคยภูมิใจในตระกูลฉู่ และเขาพยายามทำทุกอย่างให้ดีที่สุดเพื่อตระกูลฉู่ แต่ในท้ายที่สุดตระกูลฉู่ก็หลงเหลือเพียงความทรงจำอันเจ็บปวดไม่รู้จบให้กับเขา

ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อของเขา เขาจะไม่ก้าวเข้ามาในประตูนี้อีกเด็ดขาด!

บ่าวคุ้มกันที่ยืนอยู่ที่ประตูเห็นเขาแต่ไกลๆ ก็หมอบลงด้วยความเคารพทันที

“ยินดีต้อนรับองค์ชายใหญ่กลับบ้านขอรับ!”

พวกเขาเอาใจใส่ พร้อมกับรอยยิ้มที่น่าพึงพอใจบนใบหน้าของพวกเขา

แม้ว่าฉู่หนิงจะทำดีแค่ไหนก็ไม่เคยได้รับการปฏิบัติอย่างกระตือรือร้นแบบนี้มาก่อน

รอยยิ้มบนใบหน้าของพวกเขาทำให้ฉู่หนิงรู้สึกแยงตา และน่าขยะแขยง

เมื่อไม่กี่เดือนก่อน เขายังจำได้ชัดเจนว่าคนเหล่านี้ปฏิบัติต่อเขา และเยว่เอ๋อร์อย่างใด

เพียงเวลาแค่ไม่กี่เดือน เรื่องราวก็กลายเป็นแบบนี้แล้ว เรื่องราวดีๆ คงไม่เกิดขึ้นตลอดแน่นอน เขาเพิกเฉยต่อคนเหล่านั้นพลางเดินตรงไปที่ประตู ข้ามลาน และเดินไปที่ห้องโถง อย่างใดก็ตาม ก่อนที่เขาจะไปถึงที่นั่น เขาก็เห็นว่าคนตระกูลฉู่ได้มารวมตัวกันอยู่นอกประตูห้องโถงแล้ว

เมื่อเห็นร่างของเขาปรากฏขึ้น ก็มีคนทักทายเขาทันที

“พี่ชาย เจ้ากลับมาแล้ว!”

เมื่อมองไปที่ชายผู้กระตือรือร้นที่ยิ้มแย้มต่อหน้าเขา ฉู่หนิงขมวดคิ้ว

“ฉู่จี้?”

ฉู่จี้เกิดในส่วนหนึ่งของตระกูลฉู่ และมักจะขัดแย้งกับเขาอยู่เสมอ

ในอดีตเมื่อเขาได้รับความสนใจ ฉู่จี้จะรู้สึกอิจฉาและรู้สึกเสมอว่าเขาได้ขโมยชื่อเสียง และเกียรติยศของเขาไป ต่อมาหลังจากที่เขาตกต่ำลงแล้ว ฉู่จี้ก็แอบทำเรื่องตอกย้ำเขาอยู่หลายครั้ง

การเยาะเย้ยปรากฏขึ้นที่มุมปากของฉู่หนิง

“ฉู่จี้ นานมากแล้วนะที่เจ้าไม่ได้พูดคำว่า ‘พี่ชายใหญ่’ ดูเหมือน…เจ้าไม่ได้เรียกมันมาสิบปีแล้วใช่หรือไม่?”

ร่องรอยของความอับอายปรากฏบนใบหน้าของฉู่จี้ แต่เขาก็รีบยิ้มออกมาอย่างรวดเร็วอีกครั้ง และจับแขนของฉู่หนิงด้วยมือข้างหนึ่ง

“ฮ่าๆ! พี่ใหญ่ชอบเล่นตลกเหมือนเมื่อก่อนเลย เข้ามาสิทุกคนรอพี่มานานแล้ว”

ฉู่หนิงปัดมือของเขาอย่างง่ายดาย แล้วมองไปที่ผู้คนที่อยู่ข้างหน้าเขา

เขามองไปรอบๆ อย่างรวดเร็วพลางหัวเราะเย้ยหยันในใจ

เหอะ…ไม่เพียงแต่ฉู่จี้เท่านั้น แม้แต่บุคคลสำคัญของตระกูลฉู่ก็อยู่ที่นี่ด้วย ที่ยืนอยู่ตรงกลางหากไม่ใช่ผู้อาวุโสผู้ยิ่งใหญ่ฉู่เซียวแล้วจะเป็นใครล่ะ?

แต่ในเวลานี้เมื่อเทียบกับการแสดงออกที่กระตือรือร้น และเป็นมิตรของคนอื่นแล้ว สีหน้าของเขาก็ยังคงดูไม่ดีเหมือนเดิม

“เป็นครอบครัวเดียวกัน มายืนทำอันใดที่นี่ เหตุใดเจ้าไม่เข้ามาคุยล่ะ” ฉู่เซียวกล่าวอย่างหนักแน่น

ฉู่หนิงถึงกับหัวเราะ

ความสามารถในการพูดอันใดบางอย่างเช่นการประนีประนอมแบบนี้ น่าจะเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่ฉู่เซียวสามารถทำได้

แต่…

วันนี้ที่เขากลับมาที่ตระกูลฉู่นั้น เขาไม่ได้มองหน้าฉู่เซียวอีกต่อไปแล้ว

“นายท่านตระกูลฉู่ ดูเหมือนเจ้าจะลืมอันใดบางอย่างไป เยว่เอ๋อร์กับข้าได้ยุติความสัมพันธ์ของเรากับตระกูลฉู่ไปนานแล้ว เราไม่นับเป็น ‘ครอบครัวเดียวกัน’ แล้วไม่ใช่หรือ?”

ท่าทางของฉู่เซียวกลายเป็นเย็นชาทันที

“บังอาจ!”

ฉู่หนิงเอามือข้างหนึ่งไปข้างหลังและพูดเบาๆ

“นายท่านฉู่ ถ้าเจ้ามีอันใดจะพูดก็พูดตรงๆ เถิด แต่คำตำหนิเช่นนี้นั้น…ข้าว่าเลี่ยงเอาไว้จะดีกว่า!”