ตอนที่ 332 สอบถาม [รีไรท์]

ห้องหนังสือ บ้านตระกูลซือ

ซือเย่จือมองไปที่จักรพรรดินีซือฮุ่ยจิ้งที่นั่งข้างหน้าด้วยความตกใจ

“เจ้าบอกว่าเมิ้งเหล่าตายแล้วหรงเจินก็หายตัวไป มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อรกัน?”

จักรพรรดินีขมวดคิ้ว

“เมื่อวาน”

“แล้วเจ้ามาบอกตอนนี้เพราะเหตุใด!”

“พอข้ารู้เรื่องนี้ก็เป็นเวลาเย็นแล้ว ข้าจะออกมาในเวลานั้นได้อย่างใด แม้ว่าข้าจะมาวันนี้ ข้าก็ยังต้องอ้อนวอนต่อฝ่าบาทเป็นเป็นเวลานานตั้งนานอยู่เลย”

จักรพรรดินีนวดขมับของนางด้วยหงุดหงิด

เมื่อคืนนางนอนไม่หลับ และฝันร้าย วันนี้ก็มีอาการปวดหัวจนจะระเบิดอยู่แล้ว

จักรพรรดินีมีฐานะสูงส่ง แต่นางก็ไม่มีอิสระเช่นกัน และทุกคนก็ให้ความสนใจกับคำพูด และการกระทำของนางเป็นอย่างมาก

นางบอกกับฝ่าบาทว่าช่วงนี้เกิดเรื่องขึ้นมากมาย นางอารมณ์เสีย จึงอยากกลับไปเยี่ยมบ้านตระกูลซือจึงเพิ่งจะได้ออกมา

“แล้ว…ฝ่าบาทไม่พูดจะอันใดเลยหรือ?” ซือเย่จือถามอย่างสงสัย

จักรพรรดินีหลับตาลง

“ฝ่าบาททรงกริ้วหรงจิ้น จึงเกียจคร้านเกินกว่าจะสนใจพระราชวังแห่งนี้ และต้องการใช้โอกาสนี้เพื่อตัดหางพวกเราแม่และลูก ฝ่าบาทจึงไม่พูดอันใดอีกเลย”

ซือเย่จือถอนหายใจ ใบหน้าของเขายากที่จะซ่อนความโกรธเอาไว้ได้

“ข้าได้ยินมาหมดแล้ว หรงจิ้นเหิมเกริมมากที่ทำอย่างนั้น เขามั่นใจในตำแหน่งองค์รัชทายาทของตัวเองมากเกินไปแล้ว เขาไม่รู้หรือว่าในเมืองหลวงมีคนอยากจะจับเขาตั้งมากมาย”

จักรพรรดินีขี้เกียจจะพูดถึงหรงจิ้น แต่ท้ายที่สุดเขาเป็นลูกชายที่นางให้ความสำคัญมากที่สุด ดังนั้นนางจึงต้องช่วยและแก้ต่างให้

“ข้าบอกเขาไปแล้ว และเขาสัญญาว่าจะไม่ทำอีก”

ซือเย่จือถอนหายใจอย่างเย็นชาและรู้สึกไม่เห็นด้วย

“ถ้าคำสัญญาของมันได้ผล เขาคงไม่ทำสิ่งเหล่านี้หรอก”

เมื่อก่อนเคยคิดว่าจิตใจของหรงจิ้นนั้นอ่อนแอไปหน่อย แต่ตอนนี้ปัญหามันร้ายแรงกว่าที่เขาคิดไว้มาก

นี่มันไร้สมองชัดๆ

จักรพรรดินีจ้องมองเขาด้วยความไม่พอใจ

“พี่ใหญ่ มันไม่สำคัญว่าคนอื่นจะพูดอันใด แต่เหตุใดพี่ถึงพูดแบบนั้น พี่คือลุงแท้ๆ ของเขานะ”

ซือเย่จือต้องการจะพูดอันใดบางอย่าง เมื่อเขาเงยหน้าขึ้น และเห็นจักรพรรดินีด้วยใบหน้าซีดเซียว เขาจึงชะงัก แล้วกลืนคำพูดในปากของเขา

“ลืมมันไปเถอะ อย่าไปพูดถึงเขาเลย เรื่องของหรงเจินกับเมิ้งเหล่าน่ากังวลมากขึ้น เกิดอันใดขึ้น บอกให้ข้าฟังอย่างละเอียด”

จักรพรรดินีทำสีหน้าเคร่งขรึม และบอกทันทีว่าเมื่อวานนี่เกิดอันใดขึ้น

“ตอนนี้สิ่งที่แน่นอนคือ เมิ่งเหล่าตายแล้ว และหรงเจินก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย?”

ซือเย่จือถามด้วยความงุนงง

จักรพรรดินีก็พยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้

“การมีชีวิตอยู่ของท่านพี่เมิ้งนั้น มีเพียงพพี่ และข้าเท่านั้นที่รู้เกี่ยวกับตระกูลซือทั้งหมด ถ้าฝ่าบาททรงทราบเข้า ผลที่ตามมาจะทำให้เกิดหายนะได้ ดังนั้นข้าจึงไม่กล้าที่จะเคลื่อน และทำได้เพียงแค่ส่งคนไป ตามหาในที่ส่วนตัว หลังจากค้นหาทั้งคืนก็ไม่พบร่องรอยของหรงเจิน และไม่พบแม้แต่เบาะแสที่เป็นประโยชน์แม้แต่น้อย”

ซือเย่จือตกอยู่ในภวังค์ความคิดทันที

“ตั้งแต่ที่เมิ้งเหล่าพานางออกไป เขาต้องออกจากวัง เจ้าส่งคนไปหาสถานที่ที่นางชอบไปนอกวังแล้วหรือยัง?”

“หาแล้ว แต่ยังไม่เจอ” จักรพรรดินีถอนหายใจ “นั่นคือสาเหตุที่ข้ามาที่นี่ในวันนี้ พี่ชายโปรดช่วยลูกของข้าด้วย ถ้ามันไม่ได้ผล ก็ขอให้แอบค้นเมืองหลวงทั้งหมด บางทีอาจจะเจอก็ได้”

“เจ้าช่างพูดง่ายนัก”

ซือเย่จือลุกขึ้นวางมือข้างหนึ่งไว้ข้างหลัง และเดินไปมาอย่างหงุดหงิด

“แม้แต่สำหรับตระกูลซือ มันยากมากที่จะบรรลุขั้นตอนนี้ นอกจากนี้หากมีการเคลื่อนไหวมากเกินไป จะต้องเป็นที่รู้กันไปทั่วอย่างแน่นอน แล้วในเวลาน้อยกว่าครึ่งวัน ฝ่าบาทก็จะรู้ว่าเรากำลังทำอันใดกันอยู่!”

“แล้วเราจะทำอย่างใดดีล่ะ?”

จักรพรรดินีก็ร้อนรนเช่นกัน

“เมิ้งเหล่าตายแล้ว หรงเจินก็อยู่คนเดียวข้างนอก ข้าไม่รู้ว่าสถานการณ์เป็นอย่างใด และตอนนี้หยวนตันของนางถูกทำลายไปแล้ว ใครๆ ก็ฆ่านางได้อย่างง่ายดาย ถ้าฝ่าบาททรงทราบเข้า…พี่ใหญ่ พี่ก็ไม่ใช่ว่าไม่รู้ความเป็นความตายขององค์หญิงองค์ชายนั้น ในวังจะสังเกตเห็นได้ทันที!”

ถ้าเกิดอันใดขึ้นกับหรงเจินเข้า ฝ่าบาทจะส่งคนไปสอบสวนอย่างแน่นอน

แบบนี้เมิ้งเหล่าก็มีส่วนร่วมอย่างแน่นอน

รวมถึงตระกูลซือกับแม่ และลูกชายของพวกเขาด้วย

“สถานการณ์ปัจจุบันของหรงจิ้นนั้นแย่พอแล้ว ถ้าดึงเรื่องนี้ออกมาอีก มันจะทำให้เรื่องแย่ลงอย่างแน่นอน หรงเจินก็จริงๆ เลย อายุของนางแก่ขึ้นเรื่อยๆ แต่อารมณ์ของนางนั้นแย่ลงทุกวัน นางไม่เคยคิดเลยว่าทำแบบนี้แล้วจะเกิดผลอันใดขึ้นบ้าง ไม่เคยคิดเลยสักนิดว่าจะทำให้พวกเราแม่ลูกเดือดร้อนขนาดไหน?”

ซือเย่จือเหลือบมองที่จักรพรรดินี

“อารมณ์นี้หรงเจินนั้นก็เป็นเจ้าที่เลี้ยงดูมาไม่ใช่หรือ? อีกอย่าง…ข้าเห็นว่าเจ้าก็เป็นห่วงชีวิต และความตายของนางมาก ดูเหมือนว่าเจ้าไม่กลัวสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับนาง แต่กลับกังวลว่านางจะมีส่วนเกี่ยวข้อง ซึ่งจะส่งผลต่อเจ้าและหรงจิ้นใช่หรือไม่?”

“มิฉะนั้นข้าจะทำอย่างใดได้เล่า!”

จักรพรรดินีถูกพูดแทงใจจนโกรธทันที

“ตำแหน่งองค์รัชทายาทก็ได้มาเพราะข้าคว้ามาอย่างยากลำบากอย่างมาก ถ้าหรงจิ้นล้มลง ข้าจะพึ่งพาใครได้ หรงฉีหรือ? อารมณ์ของเขานั้นข้าทนไม่ได้หรอก”

พรสวรรค์ของหรงฉีอยู่ในระดับปานกลาง ความสามารถของเขาอยู่ในระดับปานกลาง และเขาก็ไร้ประโยชน์มากเช่นกัน

แม้ว่าเขาจะสวมมงกุฎเป็นกษัตริย์แล้วก็ยังไม่มีผลงานอันใดเลยสักอย่าง

ในขณะเดียวกันฮ่องเต้ก็กำลังดูหรงซิวอยู่ด้วย

หลังจากที่ไม่ได้อยู่ในเมืองหลวงมาหลายปีแล้ว กลับมาแล้วก็ยังได้รับพระกรุณาจากพระองค์ด้วยการอยู่ในวังทั้งวันโดยไม่ต้องออกไปไหน!

แต่ละคนไม่มีใครยอมใคร มันน่าโมโหนัก!

ซือเย่จือโบกมืออย่างหงุดหงิด

“เอาล่ะ พูดแบบนี้ไปก็ไร้ประโยชน์ เราต้องหาหรงเจินให้เร็วที่สุด ตราบใดที่เจ้าปิดบังจากฝ่าบาท ทุกสิ่งก็จะพูดง่าย แต่รู้หรือไม่ ว่าเหตุใดหรงเจินจึงให้เมิ้งเหล่าจะพานางออกไปเวลานี้?”

“ข้าจะไปรู้ได้อย่างใด”

จักรพรรดินีพูดไปได้ครึ่งหนึ่ง ทันใดนั้นแสงสีขาวก็แวบเข้ามาในหัวใจของนาง

ไม่ใช่สิ!

หรงเจินก็เคยขอให้เมิ้งเหล่าออกไปกับนาง!

ครั้งนั้น…นางไปหาฉู่หลิวเยว่!

หลังจากนั้น หรงเจินก็มักจะมองภาพวาดซ้ำไปซ้ำมา นางได้ไปเห็นมันโดยบังเอิญ และดูเหมือนจะเป็นแผนที่คร่าวๆ

เมื่อสองสามวันก่อนหรงเจินก็บ่นอยู่ตลอดว่าจะไปหาฉู่หลิวเยว่

“ฉู่หลิวเยว่!”

นางร้องออกมาด้วยความตกใจ

ซือเย่จือตกตะลึง

“มีอันใดนะ เกี่ยวกับฉู่หลิวเยว่?”

“ไม่ พี่ใหญ่ พี่ไม่รู้หรอก ที่หรงเจินหายไปนั้นมีส่วนเกี่ยวข้องกับฉู่หลิวเยว่”

จักรพรรดินียกมือทั้งสองขึ้นมาประสานกัน หงุดหงิดว่าเหตุใดนางถึงไม่นึกถึงเรื่องนี้ให้เร็วกว่านี้

“ต้องเป็นนาง…ต้องเป็นนางแน่ๆ!”

นอกจากฉู่หลิวเยว่แล้วจะใครจะฆ่าจอมยุทธระดับห้าได้อย่างง่ายดายอีกล่ะ!

บางทีฉู่หลิวเยว่อาจจะไม่สามารถทำเองได้ แต่นางซ่อนความลับไว้มากเกินไป และนางก็มีวิธีการที่ไม่รู้จบอยู่เสมอ

“พี่ใหญ่ เร็วเข้า ให้คนไปหาฉู่หลิวเยว่ จับนางมาหรงเจินต้องอยู่กับนางแน่นอน!”

เมื่อเห็นนางพูดเช่นนี้ ซือเย่จือก็อดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้

“ใจเย็นๆ เจ้าหมายถึงเรื่องอันใด เจ้าเห็นเป็นตระกูลซือเป็นอย่างใด? ตระกูลซือไม่ใช่ทหารคุ้มกันนะ จะจับคนสุ่มสี่สุ่มห้าได้อย่างใด อีกอย่างตอนนี้ฉู่หลิวเยว่ไม่ใช่คนธรรมดาใครจะกล้าแตะต้องนาง”

ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับฉู่หลิวเยว่ ไม่ต้องพูดถึงฉู่หนิง สำนักเทียนลู่ก็จะไม่ปล่อยไปแน่นอน

นอกจากนี้ยังมีทางตำหนักหลีหวันด้วย และที่สำคัญที่สุดคือมู่ชิงเห่อ

จักรพรรดินีกัดริมฝีปากของนาง

“งั้นก็ไปถามนางตรงๆ เลยดีกว่า”