ตอนที่ 602 แสงจันทร์จะห่างไกล [รีไรท์]

แววตาของผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกเปล่งประกาย

“จดหมายของพระชายาน้อย! รีบเปิดอ่านเร็วเข้า!”

มุมปากของหรงซิวยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็รับจดหมายมา

นิ้วเรียวบางค่อยๆ เปิดซองจดหมายอย่างแผ่วเบา แต่ทันใดนั้นเขาก็ชะงักไป

หรงซิวเหลือบสายตามองผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหก

“ท่านก็อยากจะอ่านจดหมายกับข้าหรือ?”

“แน่นอน…”

ผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกหลุดปากอย่างไม่รู้ตัว จากนั้นก็ค่อยรู้สึกตัวว่ามันไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่ จึงรีบกระแอมไอหนึ่งครั้ง

“ไม่เป็นไรๆ! ในเมื่อมันเป็นจดหมายที่มอบให้เจ้า ถ้าให้ข้าอ่านคงจะไม่เหมาะสม! เจ้าอ่านเถอะๆ!”

พูดจบเขาก็ถอยหลังหนึ่งก้าว

จากนั้นหรงซิวจึงเปิดจดหมายขึ้นมา

ในจดหมายนี้มีตัวอักษรไม่กี่บรรทัด

…ระลึกถึงกัน แม้แสงจันทร์จะไกลห่าง

ลงชื่อ: เยว่

หรงซิวถือจดหมายฉบับนั้นเอาไว้ มองประโยคเหล่านั้น แล้วสลักมันไว้ในใจ

แม้ว่าจะมีเพียงหนึ่งประโยคเท่านั้น แต่สำหรับเขามันก็เพียงพอแล้ว

ผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกยืนอยู่ด้านข้าง เห็นว่าแววตาของหรงซิวหลังจากเปิดจดหมายออกมานั้น เปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคน

บนร่างกายของเขายังมีคาวเลือดไม่สร่าง แต่หว่างคิ้วของเขายืดออก ราวกับมีฤดูใบไม้ผลิมาหลอมละลายน้ำแข็ง

เขาไม่เคยเห็นหรงซิวมีท่าทางแบบนี้มาก่อน

ผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกก็ถอนหายใจออกมา และอดที่จะสงสัยมากขึ้นกว่าเดิมไม่ได้

แม่นางคนนั้นเป็นคนอย่างใดกันแน่ สามารถทำให้เขาหลงใหลได้ขนาดนี้เลยหรือ?

เขาอยากจะเอนตัวไปอ่านจดหมายฉบับนั้น แต่คิดไปคิดมาก็คิดว่าไม่เอาดีกว่า

จดหมายรักระหว่างสามีภรรยา เขาเป็นแค่ตาเฒ่าดูไปก็ไม่มีความหมายอันใดหรอก!

แต่เมื่อเห็นว่าหรงซิวอารมณ์ดีขนาดนั้น…เขาจึงคิดว่าน่าจะเสนอเงื่อนไขได้

“คือว่า…ฝ่าบาท เจ้าอ่านจดหมายที่นางเขียนด้วยตนเองแล้ว เจ้าไม่คิดจะไปหานางเองหรือ? คนหนุ่มสาวเจอกันให้บ่อยสิถึงจะดี!”

หรงซิวอ่านจดหมายเป็นครั้งที่สอง จากนั้นก็ค่อยๆ พับเก็บอย่างระมัดระวัง ก่อนจะมองไปที่ผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหก แล้วถามขึ้นว่า

“ท่านจะไปด้วยกันหรือ?”

ความในใจของเขาถูกเปิดเผยขึ้นมาแล้ว ผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกรู้สึกกระดากอายอยู่เล็กน้อย แต่ก็รีบพยักหน้าอย่างรวดเร็ว

“ใช่แล้ว! ไม่ว่าอย่างใด ช่วงนี้ข้าก็ไม่มีอันใดทำอยู่แล้ว ไม่สู้ไปดู…”

หรงซิวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วยิ้มขึ้นมาบางๆ

“ช่วงนี้น่าจะเป็นช่วงที่นางยุ่งที่สุด หากไปตอนนี้ เกรงว่าจะไม่เหมาะสม”

แน่นอนว่าเขาจะต้องคิดถึงนางอยู่แล้ว แต่ด้วยฐานะของเขาในตอนนี้ หากจะไปอย่างสมเหตุสมผล เกรงว่าจะเป็นเรื่องที่ยุ่งยากแล้ว

ใบหน้าของผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกมีประกายความผิดหวัง หลังจากนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง เขาก็ถามขึ้นมาอีกครั้งด้วยความไม่ยินยอมว่า

“ไม่ไปจริงๆ หรือ?”

หรงซิวคิดอยู่ตลอดว่าจะรอให้ฉู่หลิวเยว่ตั้งรกรากที่ซีหลิงเรียบร้อยก่อนแล้วค่อยไป

ในตอนนั้นเอง ตอนที่เขากำลังจะพยักหน้า แต่กลับเห็นท่าทางลังเลของเยี่ยนชิง

“ฝ่าบาท มีเรื่องหนึ่ง ข้าน้อยไม่รู้ว่าควรจะพูดมันดีหรือไม่…”

หรงซิวหรี่ตามองเขา

“เกี่ยวกับเรื่องที่ซีหลิงหรือ?”

เยี่ยนชิงพยักหน้า

“เช่นนั้นก็พูดมา” หรงซิวพูดขึ้นเสียงเรียบ

คำว่าซีหลิงนี้ ความจริงแล้วก็ชี้ไปทางฉู่หลิวเยว่ทั้งสิ้น

ในเมื่อเป็นข่าวคราวของนาง เช่นนั้นเขาก็จะฟัง

เยี่ยนชิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดขึ้นว่า

“ช่วงนี้…ข้างกายของคุณหนูฉู่มีเด็กชายท่าทางแปลกๆ ปรากฏขึ้น…”

หรงซิวชะงักไปทันที

จากนั้นเยี่ยนชิงก็เล่าสถานการณ์ที่เจอวันนั้นให้หรงซิวฟังอีกรอบ

ยิ่งเยี่ยนชิงพูดมากขึ้นเท่าไหร่ ใบหน้าของหรงซิวก็มืดครึ้มมากขึ้นเท่านั้น

“…หลังจากนั้นข้าน้อยก็ไปสอบถามมา ได้ความว่า เด็กคนนั้นเป็นคนที่คุณหนูหลิวเยว่รู้จักตอนเข้าร่วมแข่งขันงานหมื่นทูร…แต่ดูไปแล้วเหมือนกับ…เหมือนกับ…”

เยี่ยนชิงพูดช้าลงเล็กน้อย

“เหมือนอันใด?”

หรงซิวถามขึ้นเสียงเรียบ

เยี่ยนชิงเสียงสั่นเล็กน้อย แต่ก็พูดอย่างตรงไปตรงมาว่า

“…เหมือนว่าจะเข้ากันได้ดีมาก…ดูเหมือนว่าคุณหนูหลิวเยว่จะให้เด็กคนนั้นเป็นผู้ติดตามพ่ะย่ะค่ะ”

ผู้ติดตาม?

ไม่ว่านางจะทำอันใดล้วนเรียบร้อยหมดจด ไม่ว่าเรื่องอันใดก็สามารถทำด้วยตนเองได้เหตุใดจู่ๆ ตอนนี้ถึงต้องการผู้ติดตามได้ล่ะ?

ยิ่งไปกว่านั้น นางเหมือนจะเป็นคนที่สุภาพ เกรงใจผู้อื่น มีมารยาท แต่ความจริงแล้วนางเป็นคนที่ไม่ค่อยเห็นคนอื่นอยู่ในสายตาเท่าไหร่

เด็กหนุ่มคนนั้นสามารถอยู่ใกล้นางเช่นนั้น นั่นหมายความว่านางต้องไว้วางใจคนผู้นั้นไม่น้อยเลยทีเดียว

ใบหน้าของหรงซิวไร้อารมณ์ เขาใช้นิ้วลูบที่จดหมายเบาๆ อยู่สองครั้ง

“ไปแจ้งอวี๋มั่วเสีย ให้เดินทางไปซีหลิงพร้อมกับข้า”

เยี่ยนชิงรีบตอบรับ

“พ่ะย่ะค่ะ! เช่นนั้นฝ่าบาทจะไปเมื่อใด…”

เขายังพูดไม่ทันจบ แต่หรงซิวกลับเหลือบสายตามองเขาพร้อมกล่าวว่า

“ข้าให้เวลาพวกเจ้าไปเก็บของครึ่งชั่วยาม”

เยี่ยนชิงรู้สึกตกใจอย่างมาก

“กระหม่อมทราบแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

เมื่อพูดจบ เยี่ยนชิงก็รีบจากไปทันที

เมื่อเห็นว่าแผ่นหลังของเขาหายวับไปกับสายตาแล้ว ผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกก็หัวเราะขึ้นมาแล้วกล่าวอย่างหยอกล้อว่า

“ฝ่าบาท เมื่อครู่ยังบอกว่าจะไม่ไปอยู่เลย ช่วงนี้พระชายายุ่งมาก ต้องผ่านช่วงนี้ไปก่อนไม่ใช่หรือ?”

หนังตาของหรงซิวกระตุกเล็กน้อย

“เพราะว่านางยุ่งมาก ดังนั้นข้าจึงต้องไปช่วยนาง”

นางจะได้ไม่ต้องตามหาผู้ติดตามอีกด้วย

ผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกก็ถูมือไปมาอย่างปิดบังความตื่นเต้นเอาไว้ไม่อยู่

“ข้าก็จะไปด้วย!”

หรงซิวหันไปมองเขา

“ผู้อาวุโส วันนี้เพิ่งแก้ปัญหาของตำหนักหวู่ซวงได้ หลังจากนี้ยังมีเรื่องอีกมากมายที่ต้องมีคนดูแล…และมันคงจะไม่มีใครเหมาะสมไปมากกว่าท่านแล้ว”

ใบหน้าของผู้อาวุโสมืดครึ้มลงทันที

มันมีเรื่องอันใดที่จะต้องจัดการกัน?

เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ ทำให้พวกถงชวนอยู่เงียบๆ ไปสักพักนั่นแหละ!

เด็กคนนี้คงไม่อยากให้ข้าไปด้วยล่ะสิท่า?

เขากระแอมไอหนึ่งครั้ง

“ข้ารับประกันว่า ขอเพียงไปดูหน้าพระชายาน้อยเพียงครู่เดียว จะไม่มีทางเข้าไปยุ่มย่ามเด็ดขาด

ไม่รู้ว่าหรงซิวคิดอันใดอยู่ แววตาของเขาสั่นไหวเล็กน้อยในที่สุดก็พยักหน้า

“ได้”

…

ในตอนนั้นเอง ฉู่หลิวเยว่ก็ไม่รู้เลยว่าหรงซิวที่อยู่ห่างไกลออกไป เตรียมตัวจะเดินทางมาหา

ตอนนี้นางใช้สมาธิทั้งหมดพุ่งไปที่กระบี่เทพเมฆาสำริด!

ยามราตรีกล้ำกราย ทางช้างเผือกเคลื่อนคล้อย

พลังฟ้าดินรวมตัวอยู่ที่หินดวงดาวอย่างต่อเนื่อง

ฉู่หลิวเยว่ที่อยู่ด้านบนนั้น ก็ค่อยๆ ลับคมกระบี่ในมือทีละนิด

ทีละนิด