ตอนที่ 607 โปรดระวังคำพูดด้วย [รีไรท์]

เย่ว์หลิงรู้จักผู้หญิงคนนี้

เจียงอวี่จือ

เหตุใดนางถึงมาสร้างปัญหาที่นี่ได้เล่า?

เย่ว์หลิงขมวดคิ้วแน่น

หากมาก่อเรื่องก็ช่างเถอะ แต่เหตุใดต้องหาเรื่องเกี่ยวกับฉู่หลิวเยว่ด้วยเล่า? อีกทั้งยังต้องเป็นวันนี้!

วันที่นายท่านยังอยู่ด้านบน และเขาก็ยังได้ยินคำพูดเหล่านี้อย่างชัดเจน!

เมื่อคิดถึงตรงนี้ แผ่นหลังของเย่ว์หลิงก็รู้สึกเย็นวาบขึ้นมาทันที จากนั้นก็รีบเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว

“คุณหนูสี่ตระกูลเจียง นี่ท่านกำลังทำอันใดอยู่หรือ?”

เมื่อเจียงอวี่จือได้ยินเสียงนั้น นางก็เงยหน้าขึ้น สีหน้าเปลี่ยนไปทันที

เหตุใดวันนี้เย่ว์หลิง ประมุขของหอร้อยโอสถถึงอยู่ที่นี่ด้วย?

ปกติเขาไม่ค่อยได้มาที่นี่ไม่ใช่หรือ?

เมื่อเขามาแล้ว ก็เกรงว่าเรื่องนี้อาจจะยุ่งยากขึ้นแล้ว…

เจียงอวี่จือค่อนข้างหวาดกลัวเย่ว์หลิง ดังนั้นจึงต้องรีบเก็บอาการทันที

“ประมุขเย่ว์ ที่แท้ท่านก็อยู่ที่นี่นี่เอง เช่นนั้นก็ดี!”

นางพูดขึ้น พร้อมชี้ไปที่ตู้แสดงสินค้า

“ที่ข้ามาที่นี่ในวันนี้ ก็เพื่อมาซื้อของแต่พนักงานหอร้อยโอสถของเจ้าบอกว่าไม่มี? หรือว่าเดี๋ยวนี้หอร้อยโอสถทำการค้ากันเช่นนี้หรือ?”

เย่ว์หลิงยิ้มออกมาเล็กน้อย

“เมื่อครู่ตอนที่ข้าลงมา เหมือนข้าจะได้ยินคุณหนูสี่พูดว่า…อยากซื้อของที่เหมือนกับคุณหนูฉู่หลิวเยว่ทุกประการใช่หรือไม่ขอรับ?”

“ถูกต้อง”

หลังจากที่เจียงอวี่จือโดนเจียงอวี่เฉิงตบหน้ามาในครั้งที่แล้ว ก็โดนกักตัวอยู่ในจวนตั้งหลายวัน

วันนี้กว่าท่านแม่จะปล่อยนางออกมาก็ยากลำบาก ดังนั้นนางจึงรีบตรงมาที่หอร้อยโอสถทันที

ในเมื่อท่านพี่ไม่ช่วยนาง เช่นนั้นนางก็จะทำด้วยตนเอง!

รอยยิ้มของเย่ว์หลิงยังคงประดับไว้คงเดิม

“คุณหนูสี่ตระกูลเจียง ไม่ทราบว่า…ท่านรู้หรือไม่ว่าคุณหนูฉู่หลิวเยว่ซื้ออันใดที่นี่ไปบ้าง?”

เจียงอวี่จือหัวเราะเยาะ

“หรือเจ้าจะกลัวว่าคุณหนูเช่นข้านั้นไม่มีเงินหรือ?”

นางเองก็มีเงินก้นถุงที่สะสมเอาไว้หลายปีอยู่เหมือนกัน อีกทั้งนางก็ขอเงินจากท่านแม่มาไม่น้อยเลยทีเดียว

ก่อนหน้านี้นางไม่เคยต่อสู้กับฉู่หลิวเยว่มาก่อน นั่นเป็นเพราะนางกลัวท่านพ่อจะรู้เรื่องนี้เข้า และดุด่านางว่านางใช้เงินสิ้นเปลือง

แต่ตอนนี้ นางไม่ได้คิดอันใดมากขนาดนั้นแล้ว

ขนาดโดนตบหน้านางยังโดนมาแล้ว แล้วยังจะต้องกังวลเรื่องใดอีกเล่า?

สีหน้าของเย่ว์หลิงก็คงเหมือนเดิมไม่ขยับแม้สักส่วน

“นั่นไม่ใช่อยู่แล้วขอรับ คุณหนูสี่ตระกูลเจียงมีฐานะสูงศักดิ์ เงินแค่นี้ท่านจะจ่ายไม่ได้ได้อย่างใด? เพียงแต่ว่า…ข้าอยากสอบถามให้มั่นใจอีกครั้งหนึ่งเท่านั้น ครั้งแรกที่คุณหนูฉู่หลิวเยว่ซื้อไปนั้น มียอดใช้จ่ายเก้าหมื่นผนึกศิลาขาว ครั้งที่สองยอดใช้จ่ายมากกว่าหนึ่งล้าน หากท่านต้องการสิ่งของที่เหมือนกับนางจริงๆ ไม่ทราบว่าเป็นครั้งไหนขอรับ?”

ใบหน้าของเจียงอวี่จือแข็งค้างไป

“อัน…อันใดนะ?”

เย่ว์หลิงคิดในใจว่า เด็กผู้หญิงคนนี้ถูกครอบครัวตามใจเสียจนเสียคนแล้ว อยากจะออกมาหาเรื่องผู้อื่น เขาไม่รู้จริงๆ ว่าอีกฝ่ายนั้นเอาความมั่นใจมาจากที่ใด

หากนางสืบสักหน่อยก็จะรู้ว่าฉู่หลิวเยว่ใช้จ่ายเงินที่นี่ไปเท่าไหร่ ไม่เช่นนั้นนางคงไม่บุกเข้ามาที่นี่อย่างบุ่มบ่ามหรอก

อย่าพูดแค่ นางคือเจียงอวี่จือเลย ต่อให้เจียงอวี่เฉิงมา เขาก็ไม่มีทางใช้เงินสิ้นเปลืองเช่นนี้แน่นอน ถึงได้มาโปรยเงินครั้งละล้านผนึกศิลาขาว!

เจียงอวี่จือไม่รู้เรื่องนี้จริงๆ

นางได้ยินมาแค่ฉู่หลิวเยว่ซื้อของในหอร้อยโอสถจำนวนไม่น้อย แต่ก็ไม่คิดว่านางจะใช้จ่ายเยอะขนาดนี้!

นางเป็นแค่ผู้หญิงไร้ชื่อที่มาจากด้านนอกพรมแดนม่านฟ้าไม่ใช่หรือ เหตุใดถึงมีเงินมากมายขนาดนี้ได้เล่า?

ต่อให้นางมีมู่ชิงเห่อเป็นผู้สนับสนุน แต่หนึ่งล้านกว่าผนึกศิลาขาวนี่มันก็มากเกินไปแล้วนะ!

นางชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นจึงต้องจำใจกัดฟันแล้วพูดขึ้นมาว่า

“…ครั้งแรก…เอาแค่ครั้งแรก ครั้งนั้นนางแย่งซื้อของที่เข้าถูกใจ เช่นนั้นก็หยิบของตามครั้งแรกก็แล้วกัน!”

เก้าหมื่นผนึกศิลาขาว…

ถ้านางเอาเงินมารวมกัน นางก็สามารถหยิบมันออกมาได้…

เย่ว์หลิงเหลือบสายตาไปมองพนักงานที่อยู่ด้านข้าง

“คุณหนูสี่ตระกูลเจียงพูดมาอย่างชัดเจนแล้ว เจ้ายังไม่รีบไปเตรียมตัวอีก?”

แต่พนักงานคนนั้นก็มีสีหน้าลำบากใจ

“ท่านประมุข ของตอนนี้ที่มีอยู่ในคลัง ล้วนเป็นของที่คุณหนูฉู่จองเอาไว้อยู่แล้ว ดังนั้นเกรงว่าอาจจะไม่สามารถนำออกมาให้คุณหนูสี่ได้…”

ก่อนหน้านี้ท่านประมุขเคยพูดมาก่อนแล้วว่า ของที่คุณหนูฉู่ต้องการ ต้องจัดเตรียมเอาไว้ให้พร้อม ห้ามใครเคลื่อนย้ายเด็ดขาด

แต่ตอนนี้เจียงอวี่จือกลับพูดว่าต้องการจะซื้อ แล้วจะมอบให้ได้อย่างใดเล่า?

เย่ว์หลิงพยักหน้าเบาๆ

แต่เมื่อเจียงอวี่จือได้ยินเช่นนั้น ก็รู้สึกโกรธมากขึ้นกว่าเดิม

“ของที่อยู่ร้านของพวกเจ้าแท้ๆ ข้าจะซื้อ แต่พวกเจ้ากลับไม่ขาย? นี่มันหมายความว่าอย่างใด?”

เย่ว์หลิงหัวเราะแล้ว อธิบายขึ้นว่า

“คุณหนูสี่ ท่านคงจะไม่ทราบว่าคุณหนูฉู่หลิวเยว่นั้นเป็นลูกค้าระดับพิเศษของหอร้อยโอสถ ซึ่งหากว่ากันตามกฎแล้ว พวกเราจะเลือกดูแลเขาก่อน ส่วนทางด้านท่าน…พวกเราต้องกล่าวขออภัย ไม่เช่นนั้น ถ้าท่านชอบสินค้าชิ้นอื่น พวกเรามอบสิทธิประโยชน์…”

“ข้าไม่ต้องการชิ้นอื่น ข้าต้องการของของฉู่หลิวเยว่พวกนั้น!”

รอยยิ้มบนใบหน้าของเย่ว์หลิงจางหายไป

เจียงอวี่จือไม่ใช่เซียนหมอ และยิ่งไปกว่านั้นตระกูลเจียงเองก็ไม่มีใครมีพรสวรรค์ในด้านนี้ นางเอาสมุนไพรล้ำค่าไป แล้วจะทำอันใดได้?

เห็นได้ชัดว่านางมาที่นี่เพราะต้องการก่อความวุ่นวายเท่านั้น

“เงื่อนไขของคุณหนูสี่นั้น เป็นเรื่องยากที่ข้าจะสามารถทำได้”

เย่ว์หลิงพูดขึ้นเสียงเรียบ

“ถ้าท่านต้องการจริงๆ อีกสักครู่ข้าจะทำใบรายการให้ ท่านสามารถไปซื้อเหล่านี้ในเมืองซีหลิงได้”

เสียงของเจียงอวี่จือแหลมขึ้น

“ประมุขเย่ว์ นี่ท่านกำลังไล่แขกหรือ?”

“จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างใด? เมื่อท่านมา หอร้อยโอสถของพวกเราก็ต้อนรับ แต่ความต้องการของท่าน พวกเราไม่สามารถทำให้ได้ ดังนั้น…”

ราวกับว่าภายในหน้าอกของเจียงอวี่จือนั้นมีเปลวเพลิงแห่งความโกรธอยู่

พูดได้ดีมาก!

นี่เป็นเพราะฉู่หลิวเยว่อย่างนั้นหรือ?!

ช่วงเวลานี้ ทุกเรื่องที่มีความเกี่ยวข้องกับฉู่หลิวเยว่ นางมักจะมีปัญหาอยู่ตลอด เหมือนว่าฉู่หลิวเยว่นั้นเกิดมาเพื่อเป็นมารผจญของนาง!

นางมองไปยังเย่ว์หลิง ทันใดนั้นนางก็แค่นหัวเราะเสียงเย็นขึ้นมา

“ประมุขเย่ว์ ที่ท่านทำเช่นนี้เพราะว่าฉู่หลิวเยว่มีมู่ชิงเห่อสนับสนุนอยู่เบื้องหลังงั้นหรือ?”

หัวใจของเย่ว์หลิงกระตุกอย่างรุนแรง

นายท่านกำลังอยู่ข้างบน

ท่าทางของเขาจึงเคร่งขรึมขึ้นทันที

“คุณหนูสี่ โปรดระวังคำพูดด้วย!”