ตอนที่ 765 ไม่สบายใจ

หลังจากนั้นมู่ชิงเห่อก็หันหลังกลับและเดินไปตามทางของบัวระบำ

แนวต่อระหว่างป่าหมอกมายาและทะเลสาบกระจกนั้นชัดเจนมาก

ตรงกลางมีลักษณะเหมือนเขื่อนหิน ด้านหนึ่งเป็นพื้นหนาของป่าหมอกมายาที่เต็มไปด้วยใบไม้ร่วง และอีกด้านหนึ่งเป็นทะเลสาบกระจกที่เต็มไปด้วยน้ำ

สิ่งที่น่าแปลกคือ เขื่อนนั้นอยู่ห่างออกไปเพียงหนึ่งนิ้ว แต่ใบไม้ฝั่งป่าหมอกมายากลับไม่ร่วงไปยังทะเลสาบฝั่งตรงข้าม และคลื่นที่เกิดจากทะเลสาบก็ไม่ซัดไปยังฝั่งตรงข้าม

เหมือนมีเส้นกั้นกลางที่มองไม่เห็นกั้นระหว่างสองฝั่งไว้อย่างชัดเจน

ไม่นานนักมู่ชิงเห่อก็มาถึงเขื่อนแคบๆ

เขาสูดหายใจลึกๆ กลับพลังในร่างกายแล้วเหวี่ยงมือขวา!

กระบี่ยาวพุ่งออก! ลอยตัวอยู่ต่อหน้าเขา!

มู่ชิงเห่อกระโดดขึ้นและยืนอยู่บนกระบี่ลอยนั้น!

ในขณะที่เขากำลังจะเคลื่อนไปข้างหน้าด้วยกระบี่ หางตาของเขาเหลือบไปมอง กลับพบว่าในทะเลสาบใกล้ๆ นั้นดูเหมือนว่ามีบางอย่างส่องแสง

เขาหรี่ตาแล้วจ้องไปที่มันพลันตัวแข็งทื่อทันที

เพราะสิ่งที่แวววาวนั้นแท้จริงแล้วคือ ก้อนน้ำแข็ง!

แสงระเรื่อของดวงอาทิตย์ตกกระทบ น้ำแข็งที่ใสสะอาดเหมือนแก้วที่ลอยอยู่นั้นสะท้อนแสงสว่างพร่างพราว

ทะเลสาบกระจกนั้นกว้างใหญ่ เขตแดนติดกับป่าหมอกมายาและทะเลทรายจันทราสีชาด เหมือนฤดูใบไม้ผลิและฤดูร้อนตลอดทั้งปีที่มีน้ำกระเพื่อม

จู่ๆ มันปรากฏขึ้นได้อย่างใด?

“รองแม่ทัพมู่มีปัญหาอันใดหรือเปล่า?”

เมื่อเห็นมู่ชิงเห่อเคลื่อนไหวช้าลง ซั่งกวนหว่านก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม

มู่ชิงเห่อไม่ได้ตอบสนองใดๆ แต่กลับมองไปรอบๆ

แน่นอนว่าไม่ไกลนักก็เห็นน้ำแข็งอีกก้อนหนึ่ง!

ก้อนน้ำแข็งเหล่านี้ลอยอยู่เฉยๆ บนผิวน้ำของทะเลสาบ

หากไม่ใช่เพราะมู่ชิงเห่อลอยอยู่บนฟ้า คงเป็นไปได้ยากที่จะสังเกตเห็น

ถ้าเป็นคนอย่างซั่งกวนหว่าน คงไม่สามารถมองเห็นสถานการณ์ที่แปลกประหลาดนี้ได้

มู่ชิงเห่อรู้สึกไม่สบายใจ

“ทะเลสาบกระจกนี้แปลกๆ”

ซั่งกวนหว่านขมวดคิ้ว

“แปลกอย่างใด?”

มู่ชิงเห่อยกนิ้วขึ้นชี้

“ไม่เคยมีน้ำแข็งลอยอยู่ในทะเลสาบกระจกมาก่อน”

เมื่อเห็นท่าทางของมู่ชิงเห่อเคร่งเครียด ซั่งกวานหว่านก็คิดว่าเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแล้ว

คิดไม่ถึงว่าแค่เพราะน้ำแข็งสองก้อนหรือ?

นางเค้นเสียงและพูดเบาๆ

“แค่ก้อนน้ำแข็งสองก้อน คงไม่มีอันใดต้องกังวลหรอกกระมัง? หากรองแม่ทัพมู่กังวลจริงๆ เหตุใดเราไม่นำบัวระบำกลับมาให้เร็วที่สุดล่ะ แล้วพวกเราไปกันเสียให้จบๆ?”

มู่ชิงเห่อขมวดคิ้วแรงขึ้น

“องค์หญิงสามอาจไม่รู้ว่าทะเลสาบกระจกแห่งนี้มีมาหลายปีแล้ว และไม่เคยเป็นเช่นนี้มาก่อน…ข้าเกรงว่าจะมีเรื่องแปลกประหลาดเกิดขึ้น เพื่อความปลอดภัย ทุกคนควรอพยพโดยด่วนจะดีกว่า”

ซั่งกวนหว่านตกตะลึง

“อพยพโดยด่วน? แล้วบัวระบำเล่า?”

ยังไม่ทันเอากลับมา แล้วจะจากไปแบบนี้ได้อย่างใด?

เช่นนี้นางจะกลับไปที่ซีหลิงได้เยี่ยงไร?

อีกทั้ง สายเลือดของนาง…

“รองแม่ทัพมู่ ข้าคิดว่าท่านกังวลมากเกินไป ข้ารู้ว่าท่านอยู่ที่แดนภังคะมาหลายปีแล้ว และท่านก็รู้จักที่นี่ดี แต่ทะเลสาบกระจกมีมานานแค่ไหน? ท่านกล้าพูดหรือไม่ว่าตั้งแต่วันที่มันมีอยู่ มันเป็นแบบนี้หรือ? มันอาจจะปรากฏในสถานการณ์คล้ายๆ กันนี้ ก่อนที่ท่านจะรู้ตัว ท่านคิดว่าอย่างใด?”

มู่ชิงเห่อไม่สามารถโต้แย้งสิ่งที่นางพูดได้

ซั่งกวานหว่านตัดสินใจตัดบัวระบำออก

“ถ้ารองแม่ทัพมู่กังวลจริงๆ ข้าจะขอให้ผู้อาวุโสชิวซีเข้าไปช่วยเจ้า”

เมื่อผู้อาวุโสชิวซีได้ยินสิ่งนี้ แทนที่จะแสดงความกลัวหรือกังวล เขากลับรู้สึกตื่นเต้น

“องค์หญิงสามมีรับสั่ง เหล่าทหารย่อมต้องเชื่อฟังเป็นธรรมดา”

ความสามารถในการนำบัวระบำกลับคืนมานั้นเป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่อย่างไม่ต้องสงสัย!

ยิ่งไปกว่านั้น สมบัติล้ำค่าแห่งสวรรค์และปฐพีหายากเช่นนี้ล้วนมีค่ามหาศาล

แม้เพียงสัมผัสก็ยังได้ประโยชน์มากมาย!

ถึงจะอันตราย…

แต่ที่นี่ไม่มีอันใดนอกจากทะเลสาบ และไม่ซับซ้อนเท่าป่าหมอกมายา

แม้ว่าจะประสบอันตรายจริงๆ ก็แค่วิ่งหนี มันจะอันตรายแค่ไหนกันเชียว?

ซั่งกวานหว่านพยักหน้า

“เช่นนั้นก็รบกวนผู้อาวุโสชิวซีและรองแม่ทัพมู่ด้วย”

ผู้อาวุโสชิวซีตอบพลันรีบไปด้านหน้ามู่ชิงเห่อทันที

มู่ชิงเห่อชำเลืองมองที่เขา

เขารนหาที่ตายเอง เช่นนั้นก็ไม่มีอันใดสามารถโน้มน้าวใจเขาได้

“รองแม่ทัพมู่ ได้โปรด”

ผู้อาวุโสชิวซียกมือขึ้น

มู่ชิงเห่อไม่พูดอันใดกลับเดินหน้าด้วยกระบี่ต่อไป

ผู้อาวุโสชิวซีตามมาติดๆ นัยน์ตาของเขาจับจ้องไปที่บัวระบำ ซึ่งอยู่ใจกลางทะเลสาบในระยะไกล

มู่ชิงเห่อมองลงไปเป็นครั้งคราว ท่าทางค่อยๆ เกร็งขึ้นเรื่อยๆ

เพราะเขาพบว่าในทะเลสาบมีน้ำแข็งลอยอยู่มากกว่าสองก้อน!

ยิ่งไปตรงกลางมากเท่าไร น้ำแข็งก็จะยิ่งลอยมากขึ้นเท่านั้น!

และค่อยๆ รวมตัวกันแล้วเชื่อมต่อกันกลายเป็นพื้นผิวน้ำแข็งขนาดใหญ่

และบัวระบำที่โปร่งแสงนั้นก็ถูกปกคลุมไปด้วยน้ำแข็งแล้ว

มู่ชิงเห่อหยุดชะงัก

ผู้อาวุโสชิวซีเองก็หยุดทันที

“รองแม่ทัพมู่ เหตุใดท่านไม่เดินหน้าต่อไปหรือ? บัวระบำอยู่ตรงหน้าท่านแล้ว รีบเอามันกลับมาเถอะ!”

ใบหน้าของมู่ชิงเห่อราวกับถูกปกคลุมไปด้วยชั้นน้ำแข็ง

ทะเลสาบกระจกแห่งนี้ต้องมีบางอย่างผิดปกติอย่างแน่นอน!

เขาเคยไปที่ทะเลสาบกระจกหลายครั้ง แต่เมื่อใดก็ตามที่เขาเข้าไปใกล้ เขามักจะพบกับสถานการณ์วิกฤตต่างๆ

แต่ครั้งนี้ทะเลสาบกระจกกลับเงียบสงบลงมาก

แทนที่จะทำให้เขามั่นใจ มันกลับทำให้เขาไม่สบายใจมากขึ้นไปอีก

มีบางอย่างผิดปกติ ต้องมีปีศาจแน่ๆ!

“ในเมื่อผู้อาวุโสชิวซีต้องการบัวระบำนัก เหตุใดท่านจึงไม่ดำเนินการต่อเอง?”

ผู้อาวุโสชิวซีกลัวเล็กน้อย

ดวงตาของเขามองกรอกไปมาระหว่างมู่ชิงเห่อและบัวระบำไม่รู้จบ

เขาต้องการบัวระบำก็จริง แต่เขาก็กลัวว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้น

ท่าทางแบบนี้ของมู่ชิงเห่อทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ…

เมื่อเห็นว่าทั้งสองคนหยุด ซั่งกวนหว่านก็อดกลั้นคำพูดของตัวเองไม่ได้

ผู้อาวุโสชิวซีเตรียมใจแน่วแน่

อย่างใดที่แห่งนี้ก็มีคนมากมาย มีอันใดให้กังวลอีกหรือ?

หากเขานำบัวระบำกลับคืนมาได้ หลังจากกลับไปซีหลิง ตำแหน่งของเขาจะได้รับการเลื่อนขั้นอย่างแน่นอน!

เมื่อคิดเช่นนี้ ในใจของเขาก็เอียงเอนไปตามความปรารถนา

เขาผ่านมู่ชิงเห่อไปและเข้าใกล้ขึ้น

อย่างใดก็ตาม เขาก็ไม่ใช่คนโง่เขลาจึงไม่ได้ใช้มือโดยตรง

สมบัติเช่นนี้หามาได้ไม่ง่ายนัก

เขาโบกสะบัดแขนเสื้อ แล้วเหวี่ยงเชือกที่มีความหนาเท่านิ้วหัวแม่มือออกไปพันรอบก้านของบัวระบำ

รอสักครู่ก็ไม่มีอันใดผิดปกติ

ด้วยความเชื่อมั่นสูง ผู้อาวุโสชิวซีดึงข้อมือกลับเพื่อพยายามถอนบัวระบำออกมา

ทว่าในขณะที่เขาขยับ เชือกก็ลื่นไถลไปตามก้านจริงๆ

ผู้อาวุโสชิวซีกระพือแขน

เขาเงยหน้าขึ้นมองด้วยความประหลาดใจ และเพิ่งพบว่าก้านนั้นราบเรียบมาก บนนั้นมีน้ำเกาะอยู่และยากที่จะผูกด้วยเชือก

เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ร่ายคาถารอบตัวเอง ทันใดนั้นเชือกพลันปลดออกและเปลี่ยนเป็นกระบี่ยาว

เขาเข้าไปทีละก้าว และในที่สุดก็ยกกระบี่ขึ้นฟัน!

อย่างใดก็ตาม เมื่อคมกระบี่สัมผัสกับก้าน มันก็ลื่นเช่นกัน!

ก่อนที่ผู้อาวุโสชิวซีจะได้ทันตอบสนอง ร่างกายของเขาก็ถูกแรงที่มองไม่เห็นดึงร่างลงไป!

จ๋อม!

ทะลุผ่านชั้นน้ำแข็งและลงไปในทะเลสาบ!