ตอนที่ 371 เข้าสู่เขตแร่ (1)

ในเวลาเดียวกับที่ฟางผิงเข้าพักในโรงเตี๊ยม

ห่างจากเมืองจู้หลิวออกไปร้อยลี้

เงาสามร่างวูบวาบราวกับฟ้าแลบ เคลื่อนที่ผ่านอากาศอย่างว่องไว

หลี่หานซงหอบหายใจอย่างหนัก เอ่ยด้วยใบหน้าขุ่นเคือง “บอกให้พวกนายรักษาบาดแผล รั้นจะทำการใหญ่ให้ได้ ตอนนี้เป็นไงล่ะ!”

ด้านหลังมียอดฝีมือนับสิบคนกำลังไล่ตามฆ่า

หลี่หานซงไม่ใช่คนโง่ อีกฝ่ายสามารถตามหาพวกเขาได้อย่างรวดเร็ว ทั้งไล่ตามไม่ลดละอยู่ตลอด แม้จะซ่อนก็หาเจอได้ทันที อันที่จริงเขาตระหนักถึงอะไรบางอย่างได้เช่นกัน

เห็นหวังจินหยางและฉินเฟิ่งชิงแบกสัมภาระใบใหญ่อยู่ข้างหน้า หลี่หานซงอดเอ่ยไม่ได้ “ทิ้งไปเถอะ ไม่งั้นคงหนีไม่พ้นสักที!”

“ไม่ทิ้ง!”

ฉินเฟิ่งชิงแค่นเสียงอย่างไม่พอใจ

“จะตายเอานะ!”

“ถึงตายก็ไม่ทิ้ง!”

หลี่หานซงเผยสีหน้าขมขื่น อยากได้เงินจนไม่สนใจชีวิตแล้วหรือไง?

หากยังไม่ทิ้งอีก ต้องตายจริงๆ แน่

หวังจินหยางยังดูน่าเชื่อถือกว่าฉินเฟิ่งชิง ตอนนี้หอบหายใจว่า “เอาหินพลังงานก้อนนั้นออกมา พวกเราวิ่งไปด้วยดูดกลืนไปด้วย ดูดกลืนได้มากเท่าไหร่ก็เท่านั้น…”

หลี่หานซงอดเอ่ยไม่ได้ “หินพลังงานก้อนนั้นความบริสุทธิ์ไม่พอ มีสิ่งเจือปนมากเกินไป…”

“ไม่เป็นไร ดูดกลืนให้มากหน่อย ค่อยไปชะล้างพลังงานที่สกปรกออกไปอีกที”

หวังจินหยางเห็นได้ชัดว่ามีประสบการณ์ เอ่ยอย่างรวดเร็ว “แม้จะสิ้นเปลืองอย่างหนัก แต่ไวกว่าฝึกวิชาด้วยตัวเองอยู่แล้ว วางใจเถอะ ไม่มีผลกระทบภายหลังหรอก”

“งั้น…”

หลี่หานซงยังพูดไม่ทันจบ ฉินเฟิ่งชิงก็ควักหินพลังงานออกมา เริ่มดูดกลืนอย่างบ้าคลั่งแล้ว

ส่วนสิ่งเจือปนมีมาก…แล้วจะยังไง!

ตอนนี้ดูดกลืนให้มากหน่อย กลับไปค่อยเสียเวลาชำระล้างก็เพียงพอแล้ว ยังไงก็เร็วกว่าฝึกวิชาเองเป็นไหนๆ

หวังจินหยางไม่ชักช้าเช่นกัน เข้าไปจับหินพลังงานเอาไว้ รีบดูดกลืนพลังงาน

หลี่หานซงเห็นแบบนั้นก็อดเอ่ยไม่ได้ “เหลือที่ว่างให้ฉันหน่อย พวกนายวิ่งเร็วขนาดนั้น ฉันตามไม่ทันแล้ว!”

ฉินเฟิ่งชิงหันหน้ามา เผยสีหน้าดูแคลนอยู่บ้าง พอครุ่นคิดอะไรบางอย่างได้ก็ยิ้มขึ้นมา ไม่มองอย่างดูแคลนอีก

วิ่งช้าถึงจะดี วิ่งเร็วหัวเหล็กของหลี่หานซงก็ไม่เกิดประโยชน์แล้วน่ะสิ

หลี่หานซงวิ่งตามขึ้นมาอย่างยากลำบาก จับหินพลังงานเอาไว้ ดูดกลืนพร้อมหอบหายใจว่า “เดี๋ยวทิ้งหินพลังงานแล้ว หาสักที่ซ่อนตัวสักวันสองวันเถอะ ดูว่าฟางผิงจะมาตามหาพวกเรา…”

“พอเถอะ คาดหวังให้เขาตามหาพวกเรา? นายคิดว่าเขาจะมาหาพวกเราจริงๆ หรือไง? เจ้าหมอนั่นบางทีตอนนี้อาจจะเดินเล่นอย่างสบายใจเฉิบอยู่ที่ไหนสักที่แล้ว”

ฉินเฟิ่งชิงพูดแทงใจดำว่า “รอเขามาหาพวกเรา ยังไม่สู้ไปรอที่ปากทางเดินจะดีกว่า ตอนนี้อาจจะแฝงตัวเข้าไปในเมืองอยู่ดีกินดีแล้วก็ได้”

“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกมั้ง?”

“ไม่เชื่อก็ช่าง”

ฉินเฟิ่งชิงรู้สึกว่าถ้าตัวเองมีวิชาลับนั้นของฟางผิงคงแฝงตัวเข้าไปในเมืองนานแล้ว ใครยังจะมาวิ่งเตร็ดเตร่อยู่ในป่า

แม้หลี่หานซงจะคิดว่าฉินเฟิ่งชิงพูดเกินจริงไปหน่อย แต่…แต่นึกถึงฉินเฟิ่งชิงและหวังจินหยางสองคนนี้ นึกเชื่อมโยงไปหาฟางผิงที่สนิทกับสองคนนี้อีกที อาจจะเป็นไปได้เหมือนกัน

“เฮ้อ ครั้งนี้ไม่ควรมาจริงๆ!”

หลี่หานซงถอนหายใจ ไว้ใจไม่ได้สักคน

—

ฟางผิงคลานอยู่ใต้เตียง ยกแผ่นหินที่อยู่ใต้เตียงขึ้น ใช้พลังจิตใจหยั่งเชิงเล็กน้อยก่อนจะม่านตาหดเกร็ง

“ใต้ดินมีรากต้นไม้อยู่ ฉันว่าแล้วต้องเป็นแบบนี้!”

เขาใช้พลังจิตใจกวาดสำรวจ รากต้นไม้ที่เปี่ยมด้วยพลังงานใต้ดินเหมือนจะมีปฏิกิริยาเล็กน้อย

อย่าลืมว่าโรงเตี๊ยมแห่งนี้อยู่ห่างจากเมืองชั้นในอยู่หลายพันเมตร

เมืองชั้นในกว้างขนาดนั้น รากหลักของต้นไม้ปีศาจต้องไม่อยู่ที่นี่อยู่แล้ว อย่างน้อยคงจะห่างจากฟางผิงประมาณสิบลี้ขึ้นไป!

“จะปลดปล่อยพลังจิตใจและพลังปราณไม่ได้ หากกระตุ้นปฏิกิริยาของต้นไม้ปีศาจขึ้นมาคงตายอย่างไม่ต้องสงสัย!”

“ตาเฒ่าหลี่ ผมน่าจะพาคุณไปใต้ดินด้วยไม่ได้ แม้ว่าปราณคุณจะแผ่วเบาลงแล้ว แต่ก็ยังคงมีอยู่ อาจถูกจู่โจมได้ง่าย เสี้ยวพริบตาคงเสียบคุณเป็นเนื้อย่างได้แล้ว”

“ผู้ฝึกยุทธ์ถ้ำก็มีคนมาขุดแร่เช่นกัน ส่วนมากล้วนตายทั้งนั้น นอกจากใต้ดินจะมีรากของต้นไม้ปีศาจ ยังมีทหารคุ้มกันของเมืองจู้หลิวอีก ผมว่าช่วงชิงน้ำแร่พลังงานมาสักส่วนหนึ่งแล้ว พวกเราก็หนีกันดีกว่า”

“ถ้าผมกลับมาไม่ได้ คุณน่าจะตายอย่างแน่นอน อธิษฐานเอาละกัน”

ฟางผิงไม่คิดทิ้งตาเฒ่าหลี่ไว้นอกเมือง เขาไม่ได้คุ้นเคยที่นี่ ทิ้งไว้นอกเมืองอาจตามหาไม่เจอเสมอไป ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่รู้ว่าจะมีโอกาสไปตามหาหรือเปล่า พกมาที่นี่จะปลอดภัยกว่า อย่างน้อยก็ไม่ถึงกับถูกสัตว์ประหลาดคาบไปกิน

“งั้นผมลงไปก่อนละนะ!”

ฟางผิงพูดจบ ก้อนเนื้อก็ขยุกขยิกอยู่พักหนึ่ง

ฟางผิงตบเขาเบาๆ กดเสียงว่า “อย่าขยับ ผมตายง่ายขนาดนั้นที่ไหนกัน ขั้นเจ็ดขั้นแปดยังไม่ปลอดภัยเท่าผมด้วยซ้ำ”

เขาสามารถเก็บงำลมหายใจทั้งหมดราวกับสิ่งไม่มีชีวิต

ก่อนหน้านี้หากไม่ใช่เพื่อทำให้ดูปกติ เขาไม่มีความจำเป็นต้องรวมอนุภาคพลังงานไว้ที่ผิวด้านนอกด้วยซ้ำ

สิ่งไม่มีชีวิตไร้พลังราวกับก้อนหิน โอกาสที่จะถูกค้นพบมีน้อยมาก

แน่นอนว่าจะสามารถปิดบังขั้นเก้าได้หรือเปล่า ฟางผิงไม่รู้เหมือนกัน ทั้งไม่ได้หาโอกาสลองดูด้วย

แต่เวลานี้ทำได้เพียงเชื่อใจระบบ คงจัดอยู่ในผลงานชั้นเยี่ยมของระบบแล้ว

ฟางผิงจัดแจงวางแท่นเตียงดีแล้วก็ไม่ได้เอาตาเฒ่าหลี่ไว้บนเตียง แต่ทิ้งไว้ที่กำแพงมุมหนึ่งราวกับเป็นของทั่วไป ยิ่งทำแบบไม่จงใจคนจะยิ่งให้ความสนใจน้อย ตาเฒ่าหลี่อธิษฐานให้ตัวเองแล้วกัน

เวลานี้ฟางผิงไม่ได้ใช้ดาบขุด แต่ใช้สองมือขุดตรงๆ ดินที่ถูกขุดออกมา เขาเอาเก็บใส่ช่องเก็บของ

ขุดอยู่พักใหญ่ คืนดินแข็งกลับบนพื้นแล้ว ฟางผิงก็ขุดต่อไป

ระหว่างทางก็เจอรากโปร่งแสงของต้นไม้บางส่วนเช่นกัน แต่รากพวกนี้ราวกับสิ่งไม่มีชีวิต ไม่มีการเคลื่อนไหวอะไร

ฟางผิงระมัดระวังอย่างยิ่ง ไม่กล้าสัมผัสโดน พยายามหลีกเลี่ยงจากรากต้นไม้

มนุษย์อาจไม่สนใจมดที่ไต่อยู่บนเท้าของตัวเองเสมอไป ตอนนี้ฟางผิงพยายามทำให้ตัวเองไร้ความน่าสนใจยิ่งกว่ามด แบบนี้ถึงจะทำให้ต้นหลิวปีศาจไม่ทันตระหนักถึงตัวเอง

“ต้องยอมเสี่ยงถึงจะรวยได้!”

“เคลื่อนไหวใต้หูใต้ตาขั้นเก้า หลังจากนี้ก็มีสิทธิ์ให้คุยโวแล้ว”

ต้นไม้ปีศาจน่าจะอยู่ขั้นเก้าสินะ บางทีอาจเป็นยอดฝีมือในขั้นเก้าด้วยซ้ำ

ตอนนี้ตัวเองนับว่ากำลังหลอกล่อใกล้หูใกล้ตาเขา ตื่นเต้นพอหรือเปล่าล่ะ?

ตลอดทางที่ขุดลงไป ฟางผิงไม่ได้เจอแหล่งน้ำเลย ดินที่อยู่ข้างล่างแห้งแล้งอย่างเห็นได้ชัด ไม่ชุ่มชื้นเท่าไหร่

“มีแหล่งแร่จริงๆ ด้วย ทั้งไม่ได้ลึกจนเกินไป”

หากแร่พลังงานอยู่ลึกใต้ดินหลายร้อยเมตร ตอนนี้คงจะขุดน้ำออกมาได้แล้ว

“น่าจะอยู่ใต้นี่แหละ”

ฟางผิงขุดด้วยมือเปล่าอยู่สักพัก รอจนสัมผัสได้ถึงของแข็ง แววตาก็เผยความดีใจ แร่พลังงานอยู่ไม่ลึกจริงๆ ด้วย

ตอนนี้ฟางผิงกลายเป็นมนุษย์โคลนไปแล้ว

แต่ฟางผิงไม่สนใจเช่นกัน กระทั่งดินโคลนยังไม่ขนย้ายขึ้นไป เริ่มมุดตัวไปตามชั้นดินรอบนอก

ตอนนี้ฟางผิงเสียดายอยู่บ้างที่ไม่ได้หลอมกะโหลกให้ดี ไม่งั้นหากเหมือนหลี่หานซง ตอนนี้เขาคงสามารถใช้หัวทุบออกมาเป็นทางเดินได้แล้ว สะดวกจะตายไป

มุดตัวไปข้างหน้าตามทิศทางของสายแร่แล้ว แววตาของฟางผิงก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

ไม่แปลกใจที่ไม่มีใครเข้าไปขุดแร่ใต้ดินได้!

ใต้ดินนั้นค่อยๆ ปรากฏพื้นที่กลวงบางส่วนขึ้นมา!

ทั้งพื้นที่โดยรอบพวกนี้เต็มไปด้วยรากไม้โปร่งแสงอยู่แน่นขนัด รากไม้พวกนี้ถักทอเป็นกรงขังขนาดใหญ่ ห่อหุ้มสายแร่ทั้งหมดเอาไว้!

ดูเหมือนไร้การเคลื่อนไหว แต่พอรับรู้ถึงภัยคุกคามแล้ว รากต้นไม้พวกนี้จะกลายเป็นเครื่องจักรสังหารคนในชั่วพริบตา

————————