ตอนที่ 308 เงินที่ใช้ไม่หมดทั้งชีวิต (2)

ไป๋รั่วซีเห็นเขามองฉินเฟิ่งชิงจึงอธิบายอีกครั้ง “ก่อนหน้านี้ฉินเฟิ่งชิงเอาไปขายในตลาดมืด ภายหลังตลาดมืดถูกกวาดล้าง นั่นเป็นสถานที่ที่ลัทธินอกรีตเปิดขึ้น ผู้ฝึกยุทธ์นอกรีตรับซื้อของพวกนี้ด้วยราคาสูง ไม่เหมือนพวกเรา…”

ฉินเฟิ่งชิงเอ่ยอย่างกระอักกระอ่วน “ผมไม่รู้ว่าผู้ฝึกยุทธ์นอกรีตเป็นคนเปิด อีกอย่างนับว่าผมหลอกเงินจากพวกนอกรีตมาได้กองใหญ่ด้วย อาจารย์ เรื่องนี้อย่าเอ่ยขึ้นมาดีกว่าครับ”

ฟางผิงเสียดายอยู่บ้าง หากรู้อย่างนี้…

ช่างเถอะ เขาคงไม่ทำการค้ากับพวกนอกรีตหรอก หากรู้ที่ตั้งของลัทธินอกรีตคงจะไปปล้นตรงๆ แล้ว

“สรุปทั้งหมดเป็นหนึ่งหมื่นห้าพันคะแนน”

ฟางผิงได้ยินตัวเลขนี้ก็เผยสีหน้าดีใจ แต่ยังเอ่ยอย่างไม่พอใจเท่าไหร่ “พวกเราไปปล้นรังของผู้ฝึกยุทธ์ถ้ำระดับสูงมา รวมกันแล้วแค่สองหมื่นกว่าคะแนนเองเหรอครับ? เปลี่ยนเป็นเงินก็คงหกร้อยกว่าล้าน นี่จะน้อยเกินไปแล้ว!”

ทั้งนี่ยังอยู่ในสถานการณ์ที่ได้คะแนนง่ายขึ้นกว่าเมื่อก่อน ไม่งั้นคงจะน้อยกว่านี้อีก

ทุกคนต่างเงียบกริบ

ผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสี่สองคนใช้เวลาไปหนึ่งวัน หาเงินได้เยอะขนาดนี้…ปรมาจารย์ทำได้หรือไง?

หากทำได้จริงๆ ปรมาจารย์คงรวยเละไปนานแล้ว ใครยังจะเปิดบริษัทข้างนอกเพื่อทยอยหาเงินทีละเล็กทีละน้อยอีก

คนอื่นๆ เงียบกริบ ฉินเฟิ่งชิงกลับกัดฟันว่า “แบ่งห้าพันคะแนนมาให้ฉัน!”

“ไสหัวไปเลย!”

“นายได้ตั้งหนึ่งหมื่นห้าพันคะแนน ฉันได้แค่หกพันห้าร้อยคะแนน แถมฉันยังเป็นคนพานายมา ฟางผิง เป็นคนอย่าได้ไร้คุณธรรม!”

“ฉันช่วยชีวิตของนายจากเงื้อมมือเจี่ยว นายบอกแล้วว่าของทั้งหมดจะตกเป็นของฉัน นายเอามาให้ฉันก่อนค่อยว่ากัน!”

“ฟางผิง อย่าทำเกินไป…”

“หยุดพล่ามได้แล้ว นายไปคนเดียวจะหาเงินได้เยอะขนาดนี้หรือไง? นายรู้แก่ใจตัวเองดี”

“…”

“พอได้แล้ว!”

ชายชราอ้วนตำหนิ ตัดบทการทะเลาะของทั้งสองคน รักษาหน้าตาไว้บ้าง ตรงนี้ยังมียอดฝีมือจากที่อื่นไม่รู้ตั้งเท่าไหร่

ฉินเฟิ่งชิงเผยสีหน้าขุ่นเคือง รู้สึกว่าตัวเองขาดทุนหนักจริงๆ

ฟางผิงกลับคิดหาวิธีจัดการเขา ครุ่นคิดก่อนจะเอ่ยกับไป๋รั่วซี “ฉินเฟิ่งชิงติดผมอยู่ห้าพันคะแนน ให้เขาห้าพันคะแนนก็พอ ส่วนผมเป็นหนึ่งหมื่นหกพันห้าร้อยคะแนน…”

“มาตัดสินกันไปเลย!”

ฉินเฟิ่งชิงไม่คิดจะอยู่ต่อไปแล้ว หยิบดาบยาวขึ้นมาจะตัดสินแพ้ชนะกับฟางผิง

รังแกคนเกินไปแล้ว!

สองหมื่นกว่าคะแนน เขาได้ไม่กี่พัน นึกไม่ถึงว่าฟางผิงยังจะมาเอาจากเขาอีก ยังมีความเป็นคนอยู่รึเปล่า?

ฟางผิงไม่สนใจ หันไปมองกระเป๋าใบใหญ่ของเขา ขมวดคิ้วว่า “ไม่งั้นฉันจะเอาของข้างในนั่น นายก็รู้ดี ตอนนั้นฉันจงใจแบ่งให้นาย”

“ฉันเป็นคนแบกกลับมา!”

“นั่นก็เพราะฉันแบ่งให้นาย”

“ฉันแบกวิ่งมาหลายร้อยลี้ นายอยากได้ส่วนแบ่ง ฝันไปเถอะ!”

“งั้นแบ่งมาให้ฉันหนึ่งพันห้าร้อยคะแนน ฉันจะไม่เอาส่วนแบ่งจากตรงนั้นแล้ว”

“…”

ทุกคนปวดหัวกับเสียงโวยวายไม่น้อย สวี่โม่ฟู่จำเป็นต้องแทรกบทสนทนา “ทั้งสองคน ในกระเป๋านั้นเป็นหนังสือของถ้ำใต้ดินใช่หรือเปล่า?”

“ใช่ หนังสือกว่าร้อยเล่ม”

ทุกคนตาเป็นประกาย จริงเหรอเนี่ย นึกไม่ถึงว่าจะเยอะขนาดนี้

สวี่โม่ฟู่รีบเอ่ยว่า “เอาออกมาดู”

ฟางผิงควักในกระเป๋าของตัวเองออกมาประมาณห้าหกเล่ม เวลานั้นเขาหยิบมาแค่นี้

ฉินเฟิ่งชิงมีเยอะมากกว่า นับดูแล้วมีแปดสิบกว่าเล่ม

เห็นหนังสือหนังสัตว์ประหลาดหลายเล่ม ทุกคนต่างเผยสีหน้าดีใจ หินพลังงานและสมุนไพรพวกนั้นถือเป็นของมีมูลค่า

แต่สำหรับมนุษยชาติแล้ว หนังสือพวกนี้สำคัญมากกว่า

สวี่โม่ฟู่ไม่พูดมากเช่นกัน พลิกดูแล้วก็เอ่ยว่า “พวกเธอ หนังสือพวกนี้รัฐบาลกำลังต้องการอย่างเร่งด่วน ถอดรหัสแล้วก็จะส่งคืนให้ทุกคน ให้พวกเราได้เข้าใจถ้ำใต้ดินกว่าเดิม…”

“หนึ่งหมื่นคะแนน ต่อรองไม่ได้แล้ว!”

ฉินเฟิ่งชิงโลภมากทันที เขาไม่อาจจะได้น้อยไปกว่าฟางผิงอีก

สวี่โม่ฟู่เอ่ยอย่างลำบากใจ “ฉินเฟิ่งชิง ตอนนี้รัฐบาลมีปัญหาเรื่องเงินเหมือนกัน…”

ฉินเฟิ่งชิงเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ “พวกเราเสี่ยงชีวิตไปกวาดรังของยอดฝีมือระดับสูง ทั้งยังถูกตามฆ่า หากเอ่ยถึงเรื่องนี้คงไม่เกินไปมั้งครับ?”

ฟางผิงช่วยสนับสนุน “ใช่แล้ว พวกเราเกือบจะถูกฆ่า…แม่ทัพสวี่ ให้มากหน่อยเถอะครับ ครั้งหน้าพวกเราจะได้มีแรงกระตุ้น วันหลังจะไปกวาดรังเมืองเทียนเหมินให้ราบคาบ…”

สวี่โม่ฟู่เหนื่อยใจอยู่บ้าง ชายชราอ้วนเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยว่า “ฟางผิง ฉินเฟิ่งชิง ของพวกนี้เป็นรางวัลของพวกเธอ ตามหลักแล้วพวกเธอต้องเจรจากับรัฐบาลและหน่วยทหาร มหาวิทยาลัยไม่อาจสอดมือยุ่ง แต่เรื่องนี้ฉันขอพูดสักสองสามประโยค การวิจัยข้อมูลพวกนี้ ไม่ได้เพื่อประโยชน์ส่วนตัว หลายปีมานี้ทางรัฐบาลจ่ายออกไปมหาศาล รวมถึงเงินทุนของมหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ด้วย ส่วนมากก็มาจากเงินจัดสรรของรัฐบาล ตอนนี้พวกเธอมีความสามารถ…”

ฟางผิงและฉินเฟิ่งชิงมองหน้ากัน อับจนหนทางอยู่บ้าง ว่าแล้วคบค้าสมาคมกับรัฐบาล ฉกฉวยผลประโยชน์ไม่ได้เยอะหรอก

แต่ทุกคนล้วนเป็นนักศึกษาที่บ่มเพาะจากมหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ อันที่จริงถือเป็นการบ่มเพาะจากรัฐบาลด้วยเช่นกัน

เดิมทีหนังสือเองก็ใช้ฝึกวิชาไม่ได้ ของพวกนี้เขาเก็บไว้ก็ไม่มีประโยชน์

ฟางผิงครุ่นคิดเล็กน้อย “งั้นห้าพันคะแนนก็ได้ครับ แต่ถอดรหัสออกมาแล้ว พวกเราต้องเป็นคนรู้อันดับแรก ทางสถาบันวิจัยต้องถอดรหัสข้อมูลออกมาให้พวกเราหนึ่งฉบับ”

สวี่โม่ฟู่จมดิ่งในความคิดไปพักหนึ่ง พยักหน้าว่า “ได้ แต่เรื่องราคา…”

“ต่อรองไม่ได้แล้ว”

ฟางผิงส่ายหัวทันที คำนวณในราคามิตรภาพแล้ว

“ได้…งั้นกลับไปพวกเราจะส่งมอบให้กับมหาวิทยาลัย…”

ฟางผิงพยักหน้า มองไปทางฉินเฟิ่งชิง ถามว่า “นายจะแบ่งยังไง?”

ฉินเฟิ่งชิงใบหน้าดำคล้ำ “ฉันมีแปดสิบกว่าเล่ม นายมีกี่เล่ม? ให้นายห้าร้อยคะแนนนับว่าไม่เอาเปรียบแล้ว”

“หนึ่งพันคะแนน…”

“ไม่เอาก็แล้วแต่”

“ห้าร้อยคะแนนก็ได้”

ตอนนี้ฟางผิงพูดง่ายขึ้นมาแล้ว ไม่นานทั้งสองคนจึงแบ่งกันเสร็จสรรพ

ฟางผิงได้ทั้งหมดหนึ่งหมื่นห้าพันห้าร้อยคะแนน ส่วนฉินเฟิ่งชิงได้หนึ่งหมื่นหนึ่งพันคะแนน

ทั้งสองคนมีความสุขไม่น้อย เวลานี้ฉินเฟิ่งชิงไม่ได้เศร้าขนาดนั้นแล้ว

แม้ว่าจะน้อยกว่าฟางผิงไปนิดหน่อย แต่ความแตกต่างไม่ได้มากมาย

เวลาแค่หนึ่งวัน ทั้งสองคนร่วมมือกันได้รางวัลไปเกือบแปดร้อยล้าน!

รางวัลเช่นนี้ ปรมาจารย์ทั่วไปยังทำไม่ได้เลย เว้นเสียแต่ว่าจะไปขุดแร่ ประเด็นยังอยู่ที่ว่าต้องมีชีวิตรอดกลับมาด้วย

—

ฟางผิงไม่สนใจคนอื่น ตอนนี้สิ่งที่เขาสนใจที่สุดยังคงเป็นค่าทรัพย์สินของตัวเอง

ทรัพย์สิน : 384,000,000

ปราณ : 1080 แคล (2000 แคล)

จิตใจ : 525 เฮิรตซ์ (699 เฮิรตซ์)

หลอมกระดูก : 177 ชิ้น (100%) , 29 ชิ้น (30%+)

“เกือบสี่ร้อยล้าน!”

ฟางผิงลอบดีใจอย่างบ้าคลั่ง นี่ยังแค่คะแนนมาอยู่ในมือเท่านั้น ถ้าขายคะแนนออกไปอีก…แต่ตอนนี้ขายคะแนนออกไปไม่ดีเท่าไหร่

นับตั้งแต่มหาวิทยาลัยลดความยากการได้คะแนนลง การแลกเปลี่ยนเงินเป็นคะแนนก็ได้น้อยลงเยอะ

ทั้งเป้าหมายของมหาวิทยาลัยยังหวังให้พวกนักศึกษาพึ่งพาตัวเอง ไม่ใช่อาศัยครอบครัว

“ไม่ว่าจะยังไง มูลค่าของคะแนนยังอยู่ที่นี่ จัดการคะแนนในมือแล้ว บางทีค่าทรัพย์สินอาจจะเพิ่มถึงห้าร้อยล้าน”

เวลานี้ฟางผิงค่อยตระหนักได้ว่าเขากระเป๋าหนักไม่น้อย

ครั้งนี้ลงถ้ำพร้อมกับฉินเฟิ่งชิง คุ้มค่าไม่ใช่เล่น

ส่วนถูกระดับสูงไล่ฆ่า พบเจอกับเจี่ยว นี่ล้วนเป็นเรื่องเล็กน้อย ไม่ตายก็พอแล้ว

ผู้ฝึกยุทธ์ ใครไม่มีศัตรูเก่าบ้าง

“จริงสิ ยังมีเงินอีกสามสิบล้านที่พวกนั้นต้องชดใช้…”

ฟางผิงนึกถึงเงินที่รีดไถก่อนหน้านี้ได้ เผยสีหน้าลิงโลดขึ้นมาอีกครั้ง

ค่าทรัพย์สินของตัวเองคงจะทะลวงถึงสี่ร้อยล้าน

ครั้งนี้หาเงินได้สบายจริงๆ

ฉินเฟิ่งชิงที่อยู่อีกด้านเผยแววตาวิบวับเช่นกัน

ครั้งนี้ร่วมมือกับฟางผิง หาเงินได้มากกว่าที่เขาหาได้หลายปีซะอีก ครั้งหน้าจะร่วมมือกับหมอนี้อีกดีไหม?

ประเด็นอยู่ที่ว่าร่วมมือกับหมอนี้มักรู้สึกว่าตัวเองเสียเปรียบอย่างหนัก

แต่สิ่งที่สำคัญคือความเร็ว!

ร่วมมือกับเจ้าหวังจินหยาง ลงถ้ำใต้ดินหลายครั้ง สิ้นเปลืองเวลาเป็นเดือนๆ กลับไม่ได้เยอะเท่าไหร่

“กลับไปค่อยว่ากัน ครั้งนี้ได้เงินเยอะขนาดนี้ พอให้ฉันฝึกไปถึงขั้นห้าขั้นหกแล้ว”

“ควรจะไปแลกดาบระดับ A มาสักเล่มดีไหม? ไม่ได้ ระดับ A แพงเกินไป”

“งั้นซื้อเสื้อเกราะหนังเหมือนฟางผิงสักตัว? ของเขาแค่ขั้นห้า ฉันซื้อสักขั้นหก?”

“ซื้อยาบำรุงมาสักตะกร้ากินแทนลูกอม?”

“…”

ฉินเฟิ่งชิงจมดิ่งในจินตนาการ เพ้อฝันว่าตัวเองถือดาบยาวระดับ A สวมเสื้อเกราะสิ่งมีชีวิตขั้นหก ในมือถือตะกร้าใบใหญ่บรรจุยาบำรุงอยู่เต็มเปี่ยม

ไม่เคยมีเวลาไหนทำให้เขารู้สึกว่ามีเงินเยอะจนใช้ไม่หมดเท่านี้มาก่อน

ทั้งสองคนต่างจมดิ่งในความสุข พวกคนที่อยู่ด้านข้างต่างอดขำไม่ได้ เจ้าหนุ่มสองคนนี้ใจถึงกันจริงๆ

——————–