ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน 351 ทะลวงด่านไม่ใช่เรื่องดีเสมอไป (1)
ตอนที่ 351 ทะลวงด่านไม่ใช่เรื่องดีเสมอไป (1)
การแข่งขันกลุ่มเล็กสิ้นสุดลง ไม่จำเป็นต้องจับสลากคู่ต่อสู้แล้ว
สิ่งที่ต้องจับฉลากคือเรื่องของเวลา ในช่วงเวลานี้ได้เวลาพักฟื้นเพิ่มหนึ่งวันถือเป็นความได้เปรียบที่สุดแล้ว
ครั้งนี้ไม่มีคนโกง พวกปรมาจารย์ออกหน้าร่วมกัน ช่วยกำกับดูแล เวลาหนึ่งวันสำหรับผู้ฝึกยุทธ์ บางทีอาจฟื้นฟูอาการบาดเจ็บได้มากด้วยซ้ำ ฟางผิงและหลี่หานซงขึ้นเวทีเป็นตัวแทนจับฉลาก สองทีมนี้ต่างเป็นอันดับหนึ่งของกลุ่มเล็ก
ฟางผิงมองหลี่หานซงที่เกือบจะเสียโฉม อดเอ่ยขึ้นไม่ได้ “สวมหมวกคลุมหัวสักหน่อยได้หรือเปล่า น่ากลัวชะมัด!”
เมื่อคำพูดนี้ออกมา จู่ๆ รอบบริเวณนั้นก็เงียบไปอยู่บ้าง
หูหย่งที่กำลังมาร่วมดูความครึกครื้นแทบจะกัดฟันแน่น!
เป็นนายจริงๆ ด้วย!
อธิการของครุศาสตร์หวาตงยังไม่ได้จากไป ตอนนี้ทีมผู้แพ้ไม่จำเป็นต้องแข่งขันแล้ว แค่ยังไม่ได้ตัดสินเรื่องการจัดอันดับ เขากำลังรอเรื่องพวกนี้อยู่
ตอนนี้อธิการของครุศาสตร์หวาตงมองฟางผิงด้วยแววตาลึกล้ำ
บางครั้งแค่ประโยคเดียวก็ก่อให้เกิดผลกระทบอันใหญ่หลวงแล้ว
เรื่องหมวกคลุมหัวนั้น ผู้ฝึกยุทธ์ไม่ค่อยทำกัน
แต่บางคนอาจจะคุ้นชินกับเรื่องพวกนี้
ฟางผิงหลุดพูดออกมา แสดงให้เห็นว่าเดิมทีเขาก็ไม่สนใจเรื่องพวกนี้ คุ้นชินตั้งนานแล้ว
ฟางผิงเห็นแบบนั้นก็แปลกใจอยู่บ้าง หันไปมองรอบๆ เห็นทุกคนมองตัวเองอย่างแปลกประหลาด จู่ๆ ฟางผิงก็ตระหนักอะไรบางอย่างได้ สีหน้าดำทะมึนขึ้นมาทันที!
มองหาเรื่องหรือไง!
พวกนายคิดอะไรอยู่?
ใบหน้าของหลี่หานซงแทบจะแยกเป็นสองฝั่งแล้ว ฉันให้เขาสวมหมวกคลุมหัวแล้วมันทำไมกัน?
หันไปมองฉินเฟิ่งชิงแวบหนึ่ง ฉินเฟิ่งชิงกลับไม่คิดหลบสายตา ราวกับไม่รู้อะไรทั้งนั้น
ฟางผิงลอบด่าในใจ มือสะอาดย่อมไม่จำเป็นต้องล้าง มองแล้วมีประโยชน์หรือไง ยังไงก็ไม่ใช่ฝีมือของฉัน
“จับฉลาก!”
ยอดฝีมือจากกระทรวงการศึกษาขัดจังหวะสายตาของทุกคน เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ค่อยพูดกันทีหลัง
ฟางผิงไม่พูดมากอีกเช่นกัน รีบจับฉลากอย่างรวดเร็ว เปิดหมายเลขดูแล้วก็ยักไหล่ว่า “วันมะรืน”
เหล่าหวังดวงดีไม่น้อย ถ้าประมือกันพรุ่งนี้อาการบาดเจ็บของเขาอาจจะไม่หายดีเสมอไป หากเป็นวันมะรืน แม้จะไม่ถึงกับหายสนิท แต่ก็ฟื้นฟูได้ไม่น้อยแล้วเช่นกัน
พวกเขาแข่งกันวันมะรืน พรุ่งนี้ย่อมเป็นการแข่งของหลี่หานซงและเหยาเฉิงจวิน
หลี่หานซงที่อยู่ด้านข้างมองฟางผิง ก่อนจะมองเหยาเฉิงจวินอีกที จู่ๆ ก็เอ่ยว่า “ว่ายังไง?”
เหยาเฉิงจวินเอ่ยอย่างเคร่งขรึม “เพื่อมหาวิทยาลัย ไม่ใช่เพื่อคนใดคนหนึ่ง!”
“นายเคยประมือกับเขา แต่ฉันยังไม่เคยนี่นา”
“นายแพ้แล้ว ยังแตกต่างอะไรอีก?”
หลี่หานซงยิ้มเย้ยหยันตัวเองอยู่บ้าง ก็ถูก แพ้ให้หวังจินหยาง สิ่งที่เรียกว่าไร้คู่ต่อสู้ในขั้นสี่ มลายหายไปแล้ว
มองไปที่ฟางผิงอีกครั้ง หลี่หานซงถอนหายใจเบาๆ ช่างเถอะ เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว ต้องมองมหาวิทยาลัยเป็นหลัก!
ครู่ต่อมา เหยาเฉิงจวินและหลี่หานซงก็กลืนยาบำรุงไปหลายเม็ด จู่ๆ บรรยากาศรอบๆ ก็เปลี่ยนไป!
ภายใต้สายตาของทุกคน บนศีรษะทั้งสองคนปรากฏประตูสามบานขึ้นมาวูบวาบก่อนจะหายไปอย่างรวดเร็ว ไม่นานร่างของทั้งสองคนก็มีสะพานฟ้าดินที่โปร่งแสงขึ้นมาห้าสาย!
สะพานฟ้าดินที่เดิมทีอยู่กระจัดกระจาย เวลานี้กลับค่อยๆ หลอมรวมกันขึ้นมา!
พวกปรมาจารย์ที่อยู่ด้านข้างลงมืออย่างรวดเร็วเช่นกัน อนุภาคพลังงานที่อยู่รอบๆ เข้ามาเกาะกลุ่มกันอย่างว่องไว!
พวกปรมาจารย์ของโรงเรียนเตรียมทหารอันดับหนึ่งและมหาวิทยาลัยปักกิ่ง จู่ๆ ด้านหน้าก็ปราฏยาบำรุงและหินพลังงานขึ้นมานับไม่ถ้วน ก่อนจะใช้พลังจิตใจบดขยี้เป็นผง เกิดเป็นปราณและพลังงานขึ้นมา
—
ใบหน้าของหลี่หานซงแทบจะแยกเป็นสองฝั่งแล้ว ฉันให้เขาสวมหมวกคลุมหัวแล้วมันทำไมกัน?
หันไปมองฉินเฟิ่งชิงแวบหนึ่ง ฉินเฟิ่งชิงกลับไม่คิดหลบสายตา ราวกับไม่รู้อะไรทั้งนั้น
ฟางผิงลอบด่าในใจ มือสะอาดย่อมไม่จำเป็นต้องล้าง มองแล้วมีประโยชน์หรือไง ยังไงก็ไม่ใช่ฝีมือของฉัน
“จับฉลาก!”
ยอดฝีมือจากกระทรวงการศึกษาขัดจังหวะสายตาของทุกคน เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ค่อยพูดกันทีหลัง
ฟางผิงไม่พูดมากอีกเช่นกัน รีบจับฉลากอย่างรวดเร็ว เปิดหมายเลขดูแล้วก็ยักไหล่ว่า “วันมะรืน”
เหล่าหวังดวงดีไม่น้อย ถ้าประมือกันพรุ่งนี้อาการบาดเจ็บของเขาอาจจะไม่หายดีเสมอไป หากเป็นวันมะรืน แม้จะไม่ถึงกับหายสนิท แต่ก็ฟื้นฟูได้ไม่น้อยแล้วเช่นกัน
พวกเขาแข่งกันวันมะรืน พรุ่งนี้ย่อมเป็นการแข่งของหลี่หานซงและเหยาเฉิงจวิน
หลี่หานซงที่อยู่ด้านข้างมองฟางผิง ก่อนจะมองเหยาเฉิงจวินอีกที จู่ๆ ก็เอ่ยว่า “ว่ายังไง?”
เหยาเฉิงจวินเอ่ยอย่างเคร่งขรึม “เพื่อมหาวิทยาลัย ไม่ใช่เพื่อคนใดคนหนึ่ง!”
“นายเคยประมือกับเขา แต่ฉันยังไม่เคยนี่นา”
“นายแพ้แล้ว ยังแตกต่างอะไรอีก?”
หลี่หานซงยิ้มเย้ยหยันตัวเองอยู่บ้าง ก็ถูก แพ้ให้หวังจินหยาง สิ่งที่เรียกว่าไร้คู่ต่อสู้ในขั้นสี่ มลายหายไปแล้ว
มองไปที่ฟางผิงอีกครั้ง หลี่หานซงถอนหายใจเบาๆ ช่างเถอะ เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว ต้องมองมหาวิทยาลัยเป็นหลัก!
ครู่ต่อมา เหยาเฉิงจวินและหลี่หานซงก็กลืนยาบำรุงไปหลายเม็ด จู่ๆ บรรยากาศรอบๆ ก็เปลี่ยนไป!
ภายใต้สายตาของทุกคน บนศีรษะทั้งสองคนปรากฏประตูสามบานขึ้นมาวูบวาบก่อนจะหายไปอย่างรวดเร็ว ไม่นานร่างของทั้งสองคนก็มีสะพานฟ้าดินที่โปร่งแสงขึ้นมาห้าสาย!
สะพานฟ้าดินที่เดิมทีอยู่กระจัดกระจาย เวลานี้กลับค่อยๆ หลอมรวมกันขึ้นมา!
พวกปรมาจารย์ที่อยู่ด้านข้างลงมืออย่างรวดเร็วเช่นกัน อนุภาคพลังงานที่อยู่รอบๆ เข้ามาเกาะกลุ่มกันอย่างว่องไว!
พวกปรมาจารย์ของโรงเรียนเตรียมทหารอันดับหนึ่งและมหาวิทยาลัยปักกิ่ง จู่ๆ ด้านหน้าก็ปราฏยาบำรุงและหินพลังงานขึ้นมานับไม่ถ้วน ก่อนจะใช้พลังจิตใจบดขยี้เป็นผง เกิดเป็นปราณและพลังงานขึ้นมา
—
ฟางผิงใบหน้าดำคล้ำจนดูไม่ได้!
หมายความว่าไง?
ตกลงหมายความว่าไงกันแน่!
นายทะลวงขั้นห้า ฉันไม่ขัดขวางหรอก พวกนายทั้งสองอยู่ดีๆ มาทะลวงด่านต่อหน้าทุกคนเนี่ยนะ อยากจะบอกอะไร? อธิบายอะไรได้?
อธิบายได้ว่าคนแพ้อย่างพวกนายสองคน ไม่ใช่ว่าเอาชนะพวกเราไม่ได้ แค่ไม่อยากทะลวงด่านเท่านั้น?
ทั้งพวกปรมาจารย์ยังมีการเตรียมพร้อมตั้งนานแล้ว ตระเตรียมอย่างสมบูรณ์แบบ นี่คงปรึกษากันไว้นานแล้วสินะ?
งั้นพวกนายยังจะพูดมากไปทำไมอีก ทำเป็นไม่ยินยอมพร้อมใจ วางท่าทีทำเพื่อมหาวิทยาลัย!
“แม่งเหอะ!”
ฟางผิงลอบด่าอยู่ในใจ ไม่คิดจะชักช้าเช่นกัน เคลื่อนไหวพลังจิตใจ รีบดึงปราณและอนุภาคพลังงานมาทดแทนการสิ้นเปลืองของตัวเอง
พวกปรมาจารย์ของปักกิ่งและโรงเรียนเตรียมทหารอันดับหนึ่งต่างทยอยมองเขา ฟางผิงทำราวกับมองไม่เห็น เพิ่งจะทำสงครามใหญ่มา เขาสิ้นเปลืองไปไม่น้อยเช่นกัน ตอนนี้มีหินพลังงานและยาบำรุงให้ฟรี จะต้องสิ้นเปลืองค่าทรัพย์สินของตัวเองไปอีกทำไม
เขาทำหน้าหนาดูดกลืนพลังงาน ทุกคนไม่อาจทำอะไรได้เช่นกัน
ที่นี่คือข้างนอก ไม่ใช่ห้องแหล่งพลังงานหรือสระปราณของพวกเขา ฟางผิงดูดกลืนพลังงานฟื้นฟูตัวเอง ยังจะตีเขาตายได้หรือไง?
เลือกที่จะทะลวงด่านนอกห้องแหล่งพลังงานก็เพื่อแสดงอำนาจ เผยความเกรงขาม
ฟางผิงขุ่นเคืองในใจ จะดูดกลืนให้ได้ พวกเขาพูดอะไรได้จริงๆ งั้นเหรอ
พวกปรมาจารย์กลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่บ้าง ทำได้เพียงบดยาบำรุงและหินพลังงานอีกครั้ง เพิ่มปราณและพลังงานเข้าไป
ผลปรากฏว่า…ไม่นานปรมาจารย์พวกนี้ก็รู้ว่าตัวเองประเมินพวกต่ำช้าจากเซี่ยงไฮ้เกินไป!
เดิมทีฉินเฟิ่งชิงก็ไม่ได้ลงสนาม แต่เจ้าเด็กเวรนี้กลับดูดกลืนปราณด้วยเช่นกัน เริ่มหลอมอวัยวะภายในของตัวเอง
หวังจินหยางเหมือนจะลังเลอยู่บ้าง ผลปรากฏว่าเห็นสองคนนี้ทำไปแล้ว สองจิตสองใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเผยรอยยิ้มรู้สึกผิดให้ปรมาจารย์ เข้าร่วมวงดูดกลืนด้วยเช่นกัน มหาวิทยาลัยหนานเจียงขาดแคลนจะตายไป อะไรที่ประหยัดได้ก็ประหยัดหน่อย
พวกปรมาจารย์สีหน้ายังคงไม่เปลี่ยนแปลง สายตากลับมองโฉบไปที่คนพวกนั้นไม่หยุดหย่อน
ดีจริงๆ หน้าหนากันไม่น้อย!
ผู้ฝึกยุทธ์ต้องช่วงชิง ‘ชิง’ คำนี้ถูกเจ้าพวกนี้แสดงกันให้เห็นชัดเจนแล้ว!
แต่มหาวิทยาลัยทั้งสองกระเป๋าหนักไม่น้อย ตอนนี้ไม่ปริปากพูดอะไร พวกนายดูดกลืนไปเถอะ ดูสิว่าจะดูดกลืนได้เท่าไหร่!
ฟางผิงดูดกลืนพลังงานและปราณอย่างรวดเร็ว ยังเอ่ยไปพลาง “ยืนโง่อะไรกันอยู่ รีบฝึกวิชาสิ นี่เทียบได้กับใช้สระปราณและห้องแหล่งพลังงานอย่างฟรีๆ ยังมีปรมาจารย์ช่วยขจัดสิ่งสกปรกออกไปอีก ให้ผลลัพธ์ดีกว่า ปัญญาอ่อนไปหมดแล้ว?”
พวกเฉินเหวินหลงมองหน้ากันไปมา รู้สึกกระดากอายอยู่บ้าง
แต่ว่า…ดูดดึงใจอยู่ไม่น้อย
ไปสระปราณหรือห้องแหล่งพลังงาน ปราณและพลังงานบริสุทธิ์เช่นนี้แพงยิ่งกว่าที่ใช้ฝึกวิชาทั่วไปซะอีก ฝึกวิชาที่นี่ไม่กี่นาที บางทีอาจจะเป็นมูลค่ากว่าหลายสิบล้านด้วยซ้ำ
ตระหนักมาถึงตรงนี้ พวกเฉินเหวินหลงลังเลไปเล็กน้อย ก่อนจะเข้าวงดูดกลืนด้วยเช่นกัน
ปรมาจารย์จากปักกิ่งใบหน้าดำเป็นก้นหม้ออยู่บ้าง ถลึงตามองฟางผิง เจ้าเด็กนี้เอาเรื่องจริงๆ กินไม่หมดยังจะคิดจะห่อกลับไปอีก!
ฟางผิงทำเป็นไม่เห็น พวกคุณทำแบบนี้กันเองนี่นา
ทะลวงขั้นห้าต่อหน้าทุกคน จงใจกระตุ้นโทสะพวกเรา?
ในเมื่อพวกนายทะลวงกันที่นี่ งั้นฉันก็จะฟื้นฟูที่นี่ ไม่ได้มีใครพูดห้ามสักหน่อย
หลี่หานซงและเหยาเฉิงจวินที่อยู่ด้านข้าง ตอนนี้ไม่อาจสนใจเรื่องพวกนี้ได้ สะพานฟ้าดินทั้งห้ากำลังหลอมรวมกันไม่หยุดหย่อนกลายเป็นวงจรที่ปิดผนึก ทั้งเรื่องนี้ยังต้องการเวลา ไม่ใช่เสร็จสิ้นได้อย่างรวดเร็ว
—
ด้านนอกสนาม พวกผู้ชมยังไม่ออกไปไหน
บนเวที กลุ่มคนพวกนั้นจับฉลากอยู่ดีๆ กลับเงียบกันไป ทุกคนแปลกใจไปอยู่บ้าง
เวลานี้ พิธีกรที่ไม่ได้ลงสนามจึงถอนหายใจว่า “สมแล้วที่อัจฉริยะคืออัจฉริยะ พ่ายแพ้ครั้งเดียวไม่อาจพังทลายพวกเขาได้ หลี่หานซงและเหยาเฉิงจวินสะสมปราณอย่างลึกล้ำ หลอมอวัยวะภายในจนถึงขีดจำกัด ทั้งบางทีอาจได้รับแรงกระตุ้นจากการพ่ายแพ้ ตอนนี้เลยเริ่มก้าวเข้าสู่ขั้นห้า! นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป สมาชิกของมหาวิทยาลัยศิลปะการต่อสู้และโรงเรียนเตรียมทหารก็มีอัจฉริยะขั้นห้าเพิ่มขึ้นมาสองคนแล้ว!”
ด้านล่างเวทีเกิดความโกลาหลขึ้นมาฉับพลัน
“ขั้นห้า?”
“นี่ก็ขั้นห้าแล้ว?”
“เป็นอัจฉริยะทั้งหมดจริงๆ ทำไมถึงรู้สึกว่าทะลวงด่านได้ง่ายอย่างกับกินข้าวกินน้ำซะอย่างนั้น พวกเขาทะลวงแล้ว งั้นฟางผิงและหวังจินหยางทำไมไม่ทะลวงด่านล่ะ?”
“ไม่แน่ใจ เป็นเพราะพวกเขาชนะหรือเปล่า เลยไม่ได้รับแรงกระตุ้น?”
“…”
คนภายนอกมองดูอย่างสนุกสนาน คนในแวดวงกลับอิจฉาตาร้อน
ขั้นห้า!
พูดว่าทะลวงก็ทะลวงได้หรือไง อัจฉริยะพวกนี้แม่งน่าอิจฉาเกินไปแล้ว
หลายคนใช้เวลาอย่างไร้ค่าอยู่ระดับล่างเป็นสิบๆ ปี ตอนนี้กลับแล้วใหญ่ คนเขาสามารถทะลวงด่านต่อหน้าพวกเขาอย่างสบายๆ
ขั้นห้าเป็นเรื่องอะไรกัน?
โดยเฉพาะอัจฉริยะพวกนี้ที่ทะลวงขั้นห้า คนอย่างพวกเขาหลังจากทะลวงขั้นห้า บางทีพลังต่อสู้อาจไม่ด้อยกว่าขั้นห้าตอนปลายด้วยซ้ำ
ยอดฝีมือเช่นนี้ มองแค่ฝีมือก็สามารถรับตำแหน่งรองผู้บัญชาการในมณฑลหนึ่งได้แล้ว ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร
หรือจะเข้าสู่หน่วยทหาร บางทียังอาจคว้าตำแหน่งแม่ทัพมาได้เช่นกัน
———————-
Comments