บทที่ 662 สงครามเริ่มต้น!

บทที่ 662 สงครามเริ่มต้น!

ชั่วพริบตากําหนดสามวันก็มาถึง

ภายในเมืองไร้ขอบเขตยังคงเหมือนเช่นเคย แสงเจ็ดสียังคงปกคลุมโดยรอบไม่มีผู้ใดออกไปได้!

เวลาผ่านไปทีละน้อย แต่กลับไม่มีสิ่งผิดปกติใด ๆ เกิดขึ้น!

ลู่เทียนเฉิงและฮ่วนเฉียนอี่ยังคงอยู่ด้วยกันยันต์สื่อสารที่พวกเขาส่งกลับไปก็ไม่มีการตอบรับ

เสียงฝีเท้าของคนกลุ่มหนึ่งดังมาจากนอกบ้าน ลู่เทียนเฉิงเหลียวมองไปด้านข้างแล้วลุกขึ้นยืนทันที เขาได้ยินเสียงดังมาจากนอกประตู “พี่ใหญ่ลู่ พวกข้ามีเรื่องสำคัญอยากปรึกษา”

ผู้ที่เอ่ยปากขึ้นคือมนุษย์ที่อาศัยอยู่ในเมืองไร้ขอบเขตแห่งนี้

ลู่เทียนเฉิงเดินไปเปิดประตูแต่ในใจยังคงระแวดระวัง ทุกทีเขาไม่ได้สนิทสนมกับคนพวกนี้ วันนี้มาหาถึงที่นี่ไม่รู้ว่าต้องการสิ่งใดกันแน่

ประตูถูกเปิดออก เบื้องหน้าลู่เทียนเฉิงปรากฏร่างของผู้คนมากมายกว่าสิบคนกำลังยืนอยู่

ลู่เทียนเฉิงกวาดสายตาเพียงครู่ก็เข้าใจสถานการณ์ดี ทั่วทั้งเมืองไร้ขอบเขต บัดนี้ล้วนแต่มีเผ่าพันธุ์มนุษย์มาชุมนุมกันพร้อมหน้า!

“พวกเจ้ามาหาข้าถึงที่นี่ มีเรื่องอันใดรึ?”

ลู่เทียนเฉิงยืนขวางประตูพลางแอบซ่อนอาวุธลับเอาไว้ในมือ

หนึ่งในนั้นท่าทางเหมือนจะเป็นผู้นำของกลุ่มเดินก้าวออกมาหยุดยืนเบื้องหน้าลู่เทียนเฉิงเอ่ยปากขึ้นว่า “พี่ใหญ่ลู่ ข้าขอพูดตรง ๆ เลยแล้วกัน”

“ตอนนี้ทั่วทั้งเมืองไร้ขอบเขตเปลี่ยนผ่านผู้ครอบครองแล้ว เรื่องราวมากมายล้วนอยู่ใต้อาณัติของหลานชายท่าน ท่านพอจะขอร้องให้เขาปล่อยพวกข้าออกไปได้หรือไม่ พวกข้าอยู่ที่นี่ก็ไร้ประโยชน์ต่อเขา”

ลู่เทียนเฉิงหรี่ตามลงเล็กน้อยก่อนจะแอบหัวเราะในใจ

คนพวกนี้ไม่ใช่ทนอยู่ไม่ได้แต่พวกเขากลัวต่างหาก

ครั้งนั้นที่ลู่หยวนและคนอื่น ๆ ถูกส่งตัวกลับมาพร้อมกัน แถมยังมีเสียงลือเสียงเล่าอ้างว่ามีผู้ต้องการท้าประลองกับลู่หยวน ยิ่งไปกว่านั้นวันประลองดันตรงกับวันนี้ การประลองครั้งนี้หากเกิดขึ้นที่เมืองไร้ขอบเขตจริง พวกเขาต้องพลอยเดือดร้อนไปด้วยอย่างแน่นอน

แต่คนพวกนี้กลับไม่กล้าออกหน้าจึงมาขอร้องลู่เทียนเฉิงให้ช่วยพูดแทน!

แม้ในใจลึก ๆ พวกเขารู้ดีว่าหลังจากลู่หยวนขึ้นครองเมืองไร้ขอบเขตก็ไม่เคยมอบผลประโยชน์ใด ๆ ให้กับลุงอย่างลู่เทียนเฉิงเลยสักนิด แม้แต่คนสนิทก็ไม่ได้พาไปด้วย แสดงให้เห็นว่าทั้งสองไม่ได้สนิทสนมกัน แต่พวกเขาก็ยังต้องการออกไปจากที่นี่!

พันธนาการภายนอกนี้ช่างแข็งแกร่งยิ่งนัก พวกมันไม่อาจทำลายได้ ในเมืองไร้ขอบเขตแห่งนี้คงมีเพียงลู่หยวนเท่านั้นที่อาจลองดูได้

ดังท่กล่าวกันว่า ‘หอกจะแทงนกตัวที่โผล่ออกมาก่อน’ ทุกคนในที่แห่งนี้ล้วนปรารถนาที่จะออกไปแต่กลับไม่มีผู้ใดปรารถนาจะเอาชีวิตตนเองไปเสี่ยง ทุกผู้คนล้วนหวังให้ผู้อื่นเอ่ยปากส่วนตนนั้นคอยรับผลสำเร็จ

เมื่อเป็นเช่นนี้บรรดาผู้คนจึงฝากความหวังทั้งหมดไว้กับลู่เทียนเฉิง

“พี่ลู่ ท่านคือลุงของผู้เฒ่านั้น คำพูดย่อมมีน้ำหนักกว่าพวกข้า หากเรื่องนี้สำเร็จ ท่านก็คือผู้มีพระคุณของพวกข้าด้วย พวกข้าสืบชั่วลูกหลานจะรำลึกถึงบุญคุณนี้! ต่อไปภายภาคหน้าหากมีเรื่องใดก็พร้อมรับคำบัญชา!”

“ใช่แล้ว พี่ลู่ ท่านเอ่ยปากเถิด!”

ผู้คนมากมายต่างเอ่ยปากร้องขออย่างใจจดใจจ่อให้ลู่เทียนเฉิงตอบรับ รีบไปบอกกล่าวกับลู่หยวน ขอให้ปล่อยพวกตนออกไป!

ลู่เทียนเฉิงเงยหน้าขึ้นกำลังจะเอ่ยปากกลับสัมผัสได้ถึงบางสิ่ง สายตากวาดมองไปบนท้องนภาเพ่งมองไปยังจุดหนึ่งอย่างแน่วแน่

ครู่หนึ่ง จึงค่อย ๆ เหลือบสายตากลับมาเอ่ยกับคนมากมายเบื้องหน้า “ข้าเข้าใจความหมายของพวกเจ้าดี คงเกรงว่าการต่อสู้ในวันนี้จะลุกลามมาถึงจนไม่สามารถออกไปได้ท้ายที่สุด ภายใต้พลังของลู่หยวนที่สามารถสังหารเทพไร้ขอบเขตได้ในทันทีเช่นนั้น ผู้ที่มาประลองยุทธ์กับเขาย่อมมีฝีมือที่น่าตื่นตะลึงเช่นกัน แต่ระหว่างที่ทั้งสองต่อสู้กันใครเล่าจะสนใจชีวิตของพวกเรา!”

ผู้นำกลุ่มเห็นลู่เทียนเฉิงกล่าวเช่นนั้นจึงไม่ปิดบังอีกต่อไปพยักหน้ารับ “ใช่แล้ว ท่านพี่ลู่ หากม่านพลังนี้ไม่เปิดออก พวกข้าออกไปไม่ได้และต้องได้รับผลกระทบอย่างแน่นอน ท่านก็ต้องการออกไปไม่ใช่หรือ? พาพวกข้าไปด้วยเถิด ภายภาคหน้า พวกข้าพร้อมน้อมรับคำสั่งท่าน!”

ลู่เทียนเฉิงแย้มยิ้ม มองดูท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ไพศาลเบื้องบนและเอ่ยอย่างเชื่องช้า “มันไปสายเสียแล้ว”

ทุกคนต่างชะงักงันครุ่นคิดว่า ‘สายไปแล้ว’ เหตุใดจึงสายไปเสียแล้ว

“เขามาถึงแล้ว การประลองได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว!”

ลู่เทียนเฉิงกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ดวงตาคมกริบคู่นั้นจ้องมองไปยังท้องฟ้าอันไกลโพ้นอย่างแน่วแน่!

ทันทีที่คำพูดนั้นหลุดออกจากปาก ประโยคหนึ่งก็ดังกึกก้องสะท้านสะเทือนไปทั่วทุกแดนสวรรค์ “ลู่หยวนมาสู้กัน!”

ทุกสายตาต่างจับจ้องไปยังท้องฟ้าเบื้องบนเหนือหมื่นชั้นฟ้า!

ซ่งชิงอยู่ในชุดขาวประดับลายเมฆ ปล่อยผมขาวสยายแววตาของเขาไม่เหลือเค้าของความคะนองแบบเด็กหนุ่มอีกต่อไป แต่กลับแฝงไว้ด้วยความสุขุมเยือกเย็น พลังทั้งร่างถูกเก็บงำไว้ ยืนหยัดอยู่บนท้องฟ้าพลังวิญญาณรอบ ๆ ไหลวนปั่นป่วนแย่งกันเข้าหาราวกับเกรงว่าจะช้ากว่าและไม่ได้เป็นที่รองรับพลังวิญญาณของซ่งชิง

ซ่งชิงยื่นมือซ้ายออกไปกดลงเบา ๆ ทันใดนั้นก็ปรากฏรอยยุบบนกำแพงเจ็ดสีที่กักขังเมืองไร้ขอบเขตเอาไว้ราวกับถูกกดลงมาจากเบื้องบน

ไม่นานนัก รอยยุบตัวนั้นก็ชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ ก่อรูปร่างคล้ายฝ่ามือห้านิ้ว!

แรงกดดันมหาศาลกดทับลงบนกำแพงเจ็ดสีเสียงดังสนั่นหวั่นไหว ราวกับว่ากำแพงเจ็ดสีทั้งแถบกำลังจะแตกสลายในไม่ช้า!

ทว่าชาวเมืองไร้ขอบเขตทั้งเมืองต่างพากันตื่นตระหนก เมื่อพลังสีรุ้งค่อย ๆ เคลื่อนต่ำลงมาทางพวกเขาราวกับสวรรค์กำลังถล่ม!

“ยังไม่ออกมาอีกงั้นรึ?! ลู่หยวน ข้ามีวิธีหาเจ้าได้อีกมากนัก!” ซ่งชิงพูดมือซ้ายพลันกดลงทันใดนั้นพลังสีรุ้งก็แตกสลาย!

พลังอันมหาศาลแผ่กระจายไปทั่วสารทิศ สิ่งก่อสร้างที่ยังหลงเหลืออยู่ในเมืองไร้ขอบเขตถูกทำลายจนราบคาบ!

ชาวเมืองไร้ขอบเขตที่รวมตัวกันอยู่ไม่อาจต้านทานพลังนี้ได้ แสงสว่างวาบผ่านคร่าชีวิตผู้คนไปเกือบหมดสิ้น

ซ่งชิงไม่ได้ใส่ใจชีวิตพวกนี้แม้แต่น้อย ดวงตาคมกริบกวาดมองไปรอบ ๆ ก่อนจะหยุดลงที่จุดหนึ่งแรงระเบิดทำให้สิ่งปลูกสร้างพังทลาย เผยให้เห็นร่างของคนสามคน!

ไม่ใช่ใครที่ไหน ลู่หยวนและคนอื่น ๆ อีกสองคนนั่นเอง!

“หึ ยังไม่พร้อมอีกงั้นรึ?!” ซ่งชิงหัวเราะเยาะ ดวงตาเต็มไปด้วยความเย็นชา “ข้าไม่มีเวลารอเจ้าหรอก เจ็บป่วยงั้นรึ ข้าให้เจ้าได้ไปสบายเอง!”

สิ้นคำ ซ่งชิงก็สะบัดมือ พลังลมปราณมหาศาลพุ่งทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้า ปัดเป่าเมฆหมอกจนเผยให้เห็นท้องฟ้าที่ถูกแยกออกเป็นสองส่วน!

บนสรวงสวรรค์อันไกลโพ้น พลังเทพอันยิ่งใหญ่พลันรวมตัวกัน บิดเบือนฟ้าดินจนสั่นคลอน เหล่าสรรพชีวิตต่างสลายหายกลายเป็นแสงสว่างอันไร้ที่สิ้นสุด ไหลหลั่งเข้าไปในท้องฟ้าที่แยกออกเป็นช่อง!

พลังที่แข็งแกร่งยิ่งขึ้นปรากฏในโลกใบนี้ โลกนี้ไม่อาจต้านทานได้ จุดแตกหักในห้วงมิติพังทลายลง ไม่สามารถฟื้นฟูได้ในชั่วพริบตา!

ซ่งชิงมองลงมายังลู่หยวนยกมือขึ้นฟาดลงอย่างรุนแรง!

“ตายซะ!”

พลังสังหารมากมายมุ่งเป้าไปที่ลู่หยวนราวกับสวรรค์และผืนดินกำลังพังทลายลงโถมเข้าใส่ลู่หยวนอย่างบ้าคลั่ง!

แต่ในขณะนั้นเอง เซียวเทียนที่นั่งคุกเข่าอยู่ข้าง ๆ ลู่หยวนก็ลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ ค่อย ๆ ยืนขึ้น พลังอันแข็งแกร่งก่อตัวขึ้นอย่างต่อเนื่องรอบกายและพลังแห่งเผ่ามังกรพุ่งขึ้นสู่จุดสูงสุดในชั่วพริบตา!

กระบี่ยักษ์ในมือของเขาก็เปล่งประกายเจิดจ้า เมื่อสูดลมหายใจเข้า เสียงคำรามอันแผ่วเบาของมังกรศักดิ์สิทธิ์ก็ดังก้อง!

ใบหน้าเซียวเทียนเต็มไปด้วยเจตนาฆ่ามองขึ้นไปยังซ่งชิงที่อยู่เหนือฟ้าดินที่แตกสลายเอ่ยว่า “ซ่งชิง เชิญให้ข้าได้ลองของสักหน่อยเถิด!”