อันหลินเติมลมปราณใส่ยันต์ส่งสารของซูเฉี่ยนอวิ๋น และให้หวงซานซานช่วยทำบัตรประชาชนให้สองใบ

ใบหนึ่งชื่อซูเฉี่ยนอวิ๋น อีกใบชื่อไป๋ต้าฉุน

จากนั้นเขาก็ซื้อมือถือ ลงทะเบียนซิมการ์ดให้ทั้งคู่

หลังเสร็จธุระแล้ว ทั้งสามคนก็งงเป็นไก่ตาแตก

อันหลินพบปัญหาที่ร้ายแรงมากประการหนึ่ง ต้าไป๋กับซูเฉี่ยนอวิ๋นไม่เข้าใจภาษาจีนทั้งคู่เลยนี่นา! ต้าไป๋ไม่เคยเรียน ซูเฉี่ยนอวิ๋นเรียนไม่รู้เรื่อง ทึ่มทั้งคู่ เอามือถือไปทำพระแสงอะไร!

แต่สวีเสี่ยวหลานกลับสอนซูเฉี่ยนอวิ๋นใช้มือถืออย่างใจดี อย่างน้อยต้องสอนให้นางรู้ว่าโทรออกและรับสายอย่างไร ต้าไป๋ก็เรียนรู้จากอันหลินอย่างกระตือรือร้นเช่นกัน อุ้งมือใหญ่ไถมือถืออย่างระมัดระวัง อากัปกิริยาทั้งตื่นเต้นและดีใจ ท่าทางเหมือนจะออกรบชัดๆ

วีแชท

ติ้ง

วีแชทของหวงซานซานมีข้อความฉบับหนึ่ง

มีคนส่งคำขอร่วมเป็นเพื่อนมา แนบข้อความว่า ‘ฉันคือไป๋ต้าฉุน’

ยอมรับ

ไป๋ต้าฉุน ‘สวัสดีพี่ซานซาน ข้าเองไป๋ต้าฉุน!’

หวงซานซาน ‘อืม นายคือสัตว์เลี้ยงคู่กายอันหลินตัวนั้นสินะ’

ไป๋ต้าฉุน ‘ใช่แล้ว เจ้าจำข้าได้ด้วย’

ต้าไป๋ตื่นเต้นมาก จากนั้นก็ส่งรูปเซลฟี่เปลือยให้หวงซานซาน

ไป๋ต้าฉุน ‘หล่อไหม’

หวงซานซาน ‘…’

ไป๋ต้าฉุน ‘เจ้าชอบท่าไหนอีก ข้าจะถ่ายให้’

จากนั้นมันก็ส่งรูปเซลฟี่เปลือยที่เซ็กซี่ยั่วยวนมาให้หวงซานซาน

หวงซานซาน ‘…’

ไป๋ต้าฉุน ‘เจ้าส่งจุดจุดจุดมาหมายความว่าอย่างไร’

แต่ทว่าข้อความของต้าไป๋ส่งไม่ได้

ระบบแจ้งเตือนว่า ‘คุณกับหวงซานซานไม่ได้เป็นเพื่อนกัน ส่งคำขอเป็นเพื่อนเพื่อสนทนา’

ต้าไป๋สะดุ้งโหยงเมื่อได้ฟังคำแปลจากอันหลิน “ฮะ พี่ซานซานลบข้าทิ้งหรือ ทำไมเป็นแบบนี้ ข้าทำอะไรผิดไปหรือ ไม่สิ พี่อันหลอกข้าแน่ๆ! โฮ่ง!”

พิมพ์ข้อความกับแปลล้วนเป็นความรับผิดชอบของอันหลิน ต้าไป๋คิดว่าตัวเองโดนหลอก

อันหลินเบือนหน้าหนีอย่างเย็นชา ไม่อยากสนใจต้าไป๋

ต้าไป๋ยื่นมือถือให้สวีเสี่ยวหลาน อ้อนวอนอย่างน่าสงสารว่า “เซียนหญิงหลานหลาน เจ้าช่วยดูหน้าต่างสนทนาหน่อย เป็นอย่างที่พี่อันว่าจริงไหม”

สวีเสี่ยวหลาน “…”

นางดูแวบหนึ่ง คิดในใจว่าสมกับเป็นต้าไป๋ จึงคืนมือถือให้ต้าไป๋เงียบๆ คร้านจะอธิบาย

ต้าไป๋เห็นสีหน้าที่เหยียดหยามของสวีเสี่ยวหลานกับอันหลิน สุดท้ายก็ตระหนักได้ถึงความผิดปกติของเหตุการณ์

มันพึมพำกับตัวเองว่า “หรือวิธีจีบสาวของข้าไม่ถูก แต่สาวสวยแบบนี้ ควรจะจีบแบบนี้ไม่ใช่หรือ”

มุมปากอันหลินกระตุกยิกๆ เขาอยากใช้โอกาสนี้ให้ต้าไป๋สำนึกรู้ถึงปัญหาของตัวเอง ไม่คิดว่ามันกลับไม่รู้ตัวเลยสักนิด หมดทางเยียวยาแล้ว!

ในตอนนั้นเอง จู่ๆ มือถือเขาก็ดังขึ้น

เมื่อล้วงออกมาดู เป็นสายเรียกเข้าจากหวงซานซาน

ไม่หรอกมั้ง หรือเพราะต้าไป๋พูดจาแทะโลมเลยมาเล่นงาน

อันหลินกระวนกระวายใจ แต่ก็รับสายอยู่ดี

“ฮัลโหลพี่ซานซาน มีธุระอะไรเหรอ”

“อันหลิน!” เสียงกร้าวของหวงซานซานดังมาจากปลายสาย “เหยาหมิงซีกับหูก้วนเป็นสมาชิกในความดูแลของนายใช่ไหม!”

“เอ่อ…ใช่แล้ว” อันหลินงงไปหมดแล้ว ลางสังหรณ์ร้ายๆ ผุดขึ้นในใจ

“รีบมารับตัวไป สองคนนั้นถูกจับข้อหาแสดงกายกรรมที่งานวัด!” หวงซานซานตวาด

อันหลินงงยิ่งกว่าเดิมเมื่อได้ฟัง “อะไรนะ แสดงกายกรรมทำไมต้องจับด้วยล่ะ”

หวงซานซานพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “นายเคยเห็นการแสดงอกทุบหินที่ใช้หน้าอกทับก้อนหินจนแตกจริงๆ ไหม นายเคยเห็นการแสดงกลืนกระบี่ที่เคี้ยวกระบี่แล้วกลืนลงท้องจริงๆ หรือเปล่า นายเคยเห็นการแสดงพ่นไฟที่ไม่ได้ดื่มน้ำมันหรือแอลกอฮอล์ แต่พ่นออกจากปากเลยบ้างหรือเปล่า หา!”

อันหลินปาดเหงื่อตอบว่า “ไม่เคยเห็น…”

หวงซานซานยิ้มแสยะ “คนที่มาร่วมงานวัดได้เห็นกันหมดแล้ว”

อันหลินเสียการทรงตัว ตกใจจนยืนไม่อยู่ “เวรเอ๊ย!”

“แต่เห็นแก่ที่เหยาหมิงซีกับหูก้วนไม่ขัดขืนตอนที่หน่วยรบพิเศษคุมตัว และยอมรับผิดแต่โดยดี เรื่องนี้ฉันจะไม่รายงานสรวงสวรรค์ ฉันจะส่งพิกัดให้ นายรีบมารับพวกเขาไป แล้วอบรมอุดมการณ์ทางการเมืองกับพวกเขาหน่อย!” เสียงของหวงซานซานแว่วมา

“ได้ ฉันจะอบรมพวกเขาเป็นอย่างดีเลย!”

อันหลินนึกเสียใจที่ปล่อยพวกเขาพักตามอัธยาศัย สร้างปัญหาให้เขาแท้ๆ

“ฮึ่ย หางานให้ฉันอีกแล้ว อยากตายหรือไง!” หวงซานซานสบถแล้ววางสายทันที

อันหลินถอนหายใจ เปิดมือถือแล้วขี่สุนัขเหาะไปตามพิกัดที่หวงซานซานส่งมา

สวีเสี่ยวหลานกับซูเฉี่ยนอวิ๋นอยู่เดินเล่นในเมืองหลวงต่อ เรื่องประกันตัวเป็นหน้าที่ของกัปตัน ไม่เกี่ยวกับพวกนาง จึงไม่มีความจำเป็นจะต้องตามไป

มีแค่เถียนหลิงหลิงที่ยังตามอันหลินไม่ห่าง ไม่มีเหตุผลอื่น แค่เพราะต้าไป๋ขี่สบายมากเหลือเกิน

ในศูนย์กักกันพิเศษแห่งหนึ่งในมณฑลอวี้

อันหลินประกันตัวเหยาหมิงซีกับหูก้วนออกมา

พอทั้งคู่เห็นอันหลินก็ตื้นตันจนนัยน์ตาแดงก่ำ

“พี่อัน ขอโทษนะ สร้างปัญหาให้ท่านแล้ว ข้าเป็นคนเสนอความคิดให้ลองแสดงกายกรรมเอง จะดุจะด่าก็มาลงที่ข้าได้เลย” หูก้วนจ้องอันหลินด้วยแววตาที่เร่าร้อน

“พี่อัน ข้าผิดเอง เพราะข้าไม่ดูแลศิษย์น้องหูก้วนให้ดี แถมยังทำเรื่องโง่งมเช่นนี้กับเขาอีก ข้ายอมรับความผิดทั้งหมดเอง!” เหยาหมิงซีทำหน้ารู้สึกผิดและละอายใจ จ้องอันหลินไม่วางตา

อันหลินหายใจดังเฮือกอีกครั้ง เขากลัวผู้ชายจ้องเขาด้วยสายตาแบบนี้ที่สุด ขนลุกชูชันไปหมด

เขาอบรบอุดมคติทางการเมืองกับทั้งคู่อย่างละเอียดลึกซึ้งด้วยความจริงจัง กินเวลากว่าหนึ่งชั่วโมง

แฟนคลับสองคนฟังไอดอลอบรมอย่างทั้งใจและเข้าถึงอารมณ์มาก ถึงขั้นหยิบสมุดขึ้นมาจดเนื้อหาสำคัญไว้

เถียนหลิงหลิงมองดูด้วยความตกใจ ของที่น่าเบื่อขนาดนี้ แต่พวกเขากลับมีชีวิตชีวาขนาดนี้ เปิดโลกทัศน์ใหม่ให้เธออย่างแท้จริง

ขณะที่เถียนหลิงหลิงกำลังสัปหงก หลังพิงต้าไป๋งีบหลับอยู่นั้น อันหลินก็พูดสิ่งที่ต้องพูดจบแล้ว

“พวกเจ้าไปได้แล้ว ครั้งหน้าต้องระวังให้มาก”

อันหลินพูดจนเหนื่อยใจ จึงให้ทั้งคู่ออกไป

ไม่คิดว่าทั้งคู่จะไม่ทำตาม ยังอยากอยู่ข้างกายอันหลิน

อันหลินลังเลครู่หนึ่ง สุดท้ายก็ขับไล่ไสส่งแฟนคลับสองคนนี้ไปด้วยความสามารถทั้งหมดที่มี

ล้อกันเล่น ให้ผู้ชายที่บ้าคลั่งสองคนอยู่กับตนเพียงลำพัง ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง

“พูดเสร็จแล้วเหรอ จะว่าไปกัปตันอย่างนายไม่ได้เป็นกันง่ายๆ เลยนะ” เถียนหลิงหลิงลูบปอยผมสีมารูนข้างขมับ ใบหน้าน่ารักจิ้มลิ้มเปื้อนยิ้มหวาน

อันหลินนั่งข้างเถียนหลิงหลิงเอนพิงต้าไป๋อย่างหมดเรี่ยวแรง ไม่อยากพูดอะไร

เขาปล่อยสายฟ้าในย่านการค้าของเมืองหลวงสุดชีวิต จากนั้นก็รีบรุดไปประกันตัวคนที่มณฑลอวี้ ซ้ำยังถูกหวงซานซานด่าถึงสองรอบ ความทุกข์ระทมแบบนี้ใครเล่าจะเข้าใจ

ความกดดันของกัปตันทีม ไม่ได้หนักธรรมดา…

ปัญหาของซูเฉี่ยนอวิ๋นน่าจะคลี่คลายแล้ว ตอนนี้ก็ได้แต่หวังว่าเหยาหมิงซีกับหูก้วนจะเก็บตัวหน่อย จดจำคำพูดของเขา แค่นั้นเขาก็ขอบคุณสวรรค์แล้ว

ผ่านไปครู่หนึ่ง มือถืออันหลินก็แผดร้องขึ้นมาอีกครั้ง

เมื่อเขาก้มมอง ก็พลันสะดุ้งโหยง หวงซานซานอีกแล้ว!

คงไม่ได้เกิดเรื่องอะไรขึ้นอีกแล้วหรอกนะ…ในใจอันหลินเรียกได้ว่าตุ้มๆ ต่อมๆ

“ฮัลโหลพี่ซานซาน มีธุระอะไรเหรอ”

“อันหลิน! ถังซีเหมินใช่คนของนายหรือเปล่า!”

อันหลินชะงักไป ถังซีเหมินเป็นรุ่นพี่ปีสี่ ก่อนแยกกันบอกว่าจะไปหาเพื่อนเก่า ดูท่าทางเป็นคนที่สุขุมใช้ได้ น่าจะไม่สร้างปัญหาอะไรได้

เมื่อคิดได้ดังนั้น เขาก็ทำใจดีสู้เสื้อ “อืม…ใช่แล้ว ถังซีเหมินเป็นสมาชิกของฉัน”

“ฮะ! อันหลินนายนี่มันจริงๆ เลย นายจงใจใช่ไหม”

“พี่ซานซาน เกิดอะไรขึ้นกันแน่…”

“ถังซีเหมินกับประมุขลัทธิเขาหัวซานประกระบี่กัน เฉือนยอดเขาหักไปท่อนหนึ่ง นายว่าเกิดอะไรขึ้นล่ะ หา!”

เมื่ออันหลินได้ฟังข่าวนี้ เนื้อตัวก็อ่อนแรง

บัดซบ! ทำไมไปโผล่ที่เขาหัวซานได้นะ

“เรื่องนี้ร้ายแรงอย่างยิ่ง ต่อให้อยู่ค่อนข้างไกลจากจุดชมวิว แต่ก็ทำลายมรดกทางวัฒนธรรมของประเทศ ตอนที่มาประกันตัวอย่าลืมเอาหินวิญญาณมาด้วย! เหอะๆ นายอยากปั่นหัวฉันให้ตายเลยใช่ไหม ครั้งนี้ฉันไม่ปล่อยนายแน่!” เสียงตวาดของหวงซานซานแว่วมา

อันหลินตกใจจนล้มก้นจ้ำเบ้า น้ำตาคลอเบ้า

ปั่นหัวเธอบ้าอะไรกัน สมาชิกกลุ่มปั่นหัวฉันต่างหากเล่า!

ใครอยากเป็นกัปตันก็เป็นเลย กูไม่เป็นแล้วโว้ย!